จอมนักรบทรงเกียรติยศ นิยาย บท 94

ฟางเหยียนยิ้มบอก “ผมเคยเรียนวิชาฮวงจุ้ยแบบง่ายๆ บางส่วนครับ รู้ว่าที่รีสอร์ตหยูฉวนเป็นสถานที่ฮวงจุ้ยดีที่สุดทั่วทั้งหนานหลิง เปิดกิจการที่นี่ คงต้องบุญวาสนาดีมาก เถ้าแก่เหอ ท่านกิริยาท่าทีไม่ธรรมดา หน้าตาดูเมตตา โดยเฉพาะยังมาพูดคุยกันที่นี่ พอดูก็รู้แล้วว่าจะต้องเป็นเถ้าแก่ของรีสอร์ตหยูฉวนแน่ครับ”

เหอวี่เฉวียนยกนิ้วโป้งขึ้นพูดว่า “พ่อหนุ่มเป็นคนยอดเยี่ยมจริง! สามารถวิเคราะห์ได้ละเอียดลึกซึ้ง”

“ชมเกินไปแล้วครับ เถ้าแก่เหอ!” ฟางเหยียนเอามือทาบหน้าอกตอบรับ

ผู้อาวุโสหนวดขาวด้านข้างคนนั้นมองฟางเหยียนมาโดยตลอด ยิ้มเข้าสู้ตามไปด้วย และไม่ได้พูดอะไร

หลังจากที่ฟางเหยียนและเถ้าแก่เหอพูดคุยสองสามประโยค จึงถามว่า “เถ้าแก่เหอครับ ขอโทษนะครับผู้อาวุโสท่านนี้คือ?”

เหอวี่เฉวียนรีบพูดว่า “คืออาจารย์ สิ่งอำนวยความสะดวกทั้งหมดด้านฮวงจุ้ยของฉันที่นี่ล้วนเป็นอาจารย์กำหนด สำหรับชื่อเรียกของอาจารย์ หึๆ อาจจะไม่ค่อยสะดวกบอกพ่อหนุ่มนะ หวังว่าพ่อหนุ่มจะเข้าใจ”

อายุของผู้อาวุโสเทียบกับเถ้าแก่เหอดูจะมากว่าจริงๆ โดยรวมมากกว่าเท่าไร ไม่มีใครรู้

ฟางเหยียนยิ้มตอบ “ผู้มีความรู้ความสามารถสูงตั้งแต่สมัยก่อนล้วนเป็นแบบนี้ ยิ่งไปกว่านั้นผู้อาวุโสท่านนี้ยังเป็นอาจารย์ของท่านด้วย ผมเองควรรู้สึกอับอายที่ไม่มีความสามารถ”

ทันใดนั้นผู้อาวุโสหนวดขาวเอ่ยปากถาม “พ่อหนุ่มท่านนี้ เกรงว่าไม่ใช่คนธรรมดาสินะ?”

เป็นไปอย่างที่คาด แวบเดียวก็ถูกผู้อาวุโสมองออกแล้ว หลังจากที่เจอกับอาจารย์ของตนเอง ฟางเหยียนก็ไม่กล้าดูถูกคนที่อายุมากกว่า และพฤติกรรมแปลกๆ คนใดอีก ดังนั้นจึงยิ้มตอบ “ผมเป็นเพียงนายทหารคนหนึ่งเท่านั้นครับ!”

“ไม่ใช่ เกรงว่าคุณไม่ใช่นายทหาร คงเป็นจอมพลสินะ? จอมพลโผ้จวินฆ่าศัตรู รบร้อยครั้งชนะร้อยครั้ง โบราณมีไป๋ฉี่ ปัจจุบันมีจอมพลโผ้จวิน!” ผู้อาวุโสพูดถูกตรงเป๊ะ ยังพูดชื่อเรียกของฟางเหยียนออกตรงๆ ด้วย

ชั่วขณะนั้นฟางเหยียนขมวดคิ้วแน่น คาดไม่ถึงคนนี้วิเศษถึงขั้นนี้ แต่เอาเขาไปเปรียบเทียบกับไป๋ฉี่นายพลลึกลับ ที่จริงเขาไม่มีทางแบกรับได้

พอเหอวี่เฉวียนได้ยินคำนี้ รีบลุกขึ้นมาทันที พูดอย่างตกใจ “ที่แท้เป็นจอมพลมาเยือน ผมมีตาหามีแววไม่จริงๆ เลย!”

ฟางเหยียนรีบปัดมือบอก “เถ้าแก่เหอ ไม่ต้องเกรงใจ”

“ฮ่าๆๆ!” ผู้อาวุโสที่แขวนน้ำเต้าบนตัวลูบหนวดไปพลางลุกยืนขึ้นมายิ้มพูด “เมื่อโอกาสมาถึงคนมีฝีมือย่อมเฉิดฉาย! พ่อหนุ่ม ไม่ใช่ไม่บรรลุถึง เพียงแค่ยังไม่ใช่เวลา คนแก่อย่างฉันขอตัวไปก่อน!”

พูดจบเขาท่องกลอนโบราณแล้วเดินออกไปอย่างสง่างาม

แสงจันทร์ส่องบนตัวผู้อาวุโส บวกกับภาพเงาด้านหลังที่โดดเดี่ยว ภายในความมืดยามค่ำนี้ เป็นภาพมีอารมณ์ศิลปะที่น่าเศร้าภาพหนึ่ง

เมื่อโอกาสมาถึงคนมีฝีมือย่อมเฉิดฉาย ไม่ใช่ไม่บรรลุถึง เพียงแค่ยังไม่ใช่เวลา คำพูดประโยคนี้หมายความว่าอะไร?

ฟางเหยียนมองภาพเงาด้านหลังของผู้อาวุโส ในใจผุดคำถามข้อสงสัยมาไม่น้อย ทำไมคำพูดของเขาถึงได้เหมือนกับผู้เฒ่าตาบอดคนนั้นเช่นนี้ หรือว่าสองคนนี้รู้จักกัน?

“อาจารย์ นี่ท่านกำลังจะไปที่ไหน?” เหอวี่เฉวียนส่งเสียงถามไป

ผู้อาวุโสยกมือขึ้นมาโบกให้สักหน่อย เปิดน้ำเต้าดื่มเหล้าไปอึกหนึ่ง พูดว่า “ฉันมาจากดิน มุ่งไปยังฟ้า!”

รอหลังจากผู้อาวุโสหายลับไปถึงที่สุด เหอวี่เฉวียนจึงพูดกับฟางเหยียนว่า “อาจารย์ก็เป็นแบบนี้ แต่ไหนแต่ไรนิสัยแปลกประหลาด ทำอะไรไม่ยึดรูปแบบเดียวตายตัว หวังว่าผู้นำจะไม่ถือสา”

ฟางเหยียนปัดมือตอบ “ไม่หรอกครับ คนแบบนี้ถึงเป็นผู้มีความรู้ความสามารถที่แท้จริงของพวกเราประเทศหวา!”

ร้านของเก่าต่งซื่อ

ต่งยู่นั่งอยู่ที่หน้าเคาน์เตอร์ ในมือเล่นตุ๊กตาดินปั้นอยู่ เห็นได้ชัดว่าท่าทางไม่อยู่กับเนื้อกับตัว

“ต่งยู่ ช่วงนี้แกเป็นอะไรกัน? ทำไมทำอะไรจิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัวเลย ดูๆ แกเก็บข้าวของอย่างนั้นสิ มันคืออะไรกัน นี่ถ้าลือออกไป คนอื่นที่ไม่รู้จะว่าฉันต่งโป๋เหวินยังไงล่ะ” ต่งโป๋เหวินทำหน้าตึง ตำหนิต่งยู่ที่นั่งอยู่หน้าเคาน์เตอร์และหน้าตาดูเหม่อลอย