จอมนักรบทรงเกียรติยศ นิยาย บท 95

เขาก้าวฝีเท้าเดินเข้าในร้าน ร้านแห่งนี้ไม่ใหญ่นัก และไม่เป็นระเบียบสักเท่าไร ดูขึ้นมายังรกรุงรังพอสมควร แน่นอนว่าด้านในที่กองพะเนินล้วนเป็นข้าวของเบ็ดเตล็ด สำหรับของล้ำค่าของเขาล้วนอยู่บนชั้น

วันนี้ฟางเหยียนเข้ามาเพียงคนเดียว เทียนขุยถูกจัดให้ไปทำธุระอย่างอื่น

เขาวนอยู่ด้านในห้องรอบหนึ่ง แต่มองไม่เห็นก้อนหินหลากหลายสีสันแบบนี้ที่เขาอยากตามหา ล้วนเป็นเครื่องเคลือบลายครามที่ดูเหมือนให้ความรู้สึกมีอายุ ทว่ากลับไม่ใช่ของที่สูงค่าประเภทนั้น พูดได้เพียงว่าทั่วไป

“เถ้าแก่ เป็นยังไงบ้าง? คิดได้แล้วหรือยัง ฉันอยากได้สองล้าน ข้ามหมู่บ้านนี้ไป อาจจะไม่มีร้านนั้นแล้ว นี่ฉันขุดออกมาจากสุสานจักรพรรดิแท้ๆ เธอน่าจะเข้าใจ” เสียงของผู้ชายคนหนึ่งลอยออกมาจากเคาน์เตอร์ทางนั้น

ฟางเหยียนเดินเข้าไปยังเคาน์เตอร์ทางนั้น พอเข้ามา จึงมองเห็นสามคนรุมอยู่หน้าเคาน์เตอร์ ส่วนคนที่ยืนอยู่ที่เคาน์เตอร์คือสาวงามผมสั้นที่ดูละเอียดอ่อน สาวงามคนนี้ไม่ใช่ใครอื่น คือต่งยู่

ในมือต่งยู่ถือแว่นขยายไว้ กำลังตรวจดูชามหยกใบหนึ่งในมือไม่หยุด บนชามหยกมีลายหงส์ตัวหนึ่ง ฝีมือการทำประณีตอย่างมาก ดูจากบนรูปร่างลักษณะของชาม น่าจะมีอายุพอสมควร ไม่เหมือนของปลอมที่ทำขึ้น

ต่งยู่วางแว่นขยายในมือลง และขัดเกลาอย่างจริงจังรอบหนึ่ง ผู้ชายที่ท่าทางลับๆ ล่อๆ คนนั้นเร่งมาอีกครั้ง “สรุปเธอจะรับหรือไม่รับกัน? บอกเธอแล้วนะ นี่คือชามหยกมังกรและหงส์มงคลของแท้ ของสมัยพระเจ้าเกาจงแห่งราชวงศ์ชิง เป็นอุปกรณ์ที่พระเจ้าเกาจงใช้กินข้าวมาตลอด ฉันจะบอกเธอให้นะ นี่คือของล้ำค่าที่แท้จริง ถ้าเธอเอาออกไปขาย อย่างน้อยคุ้มค่าสิบล้าน ถ้าไม่ใช่พวกเราเหล่านี้รีบใช้เงิน คงไม่ขายให้เธอถูกขนาดนั้น”

ต่งยู่รู้จักของเก่า โดยเฉพาะรู้ว่านี่คือวัตถุโบราณแท้จริงชิ้นหนึ่ง เพียงแต่เธอไม่ค่อยมั่นใจราคาสิ่งของชิ้นนี้ ว่าสรุปแล้วถึงขั้นไหน วันนี้บิดาของเธอออกไปข้างนอกแต่เช้า เวลานี้ เจอลูกค้าเข้า ทำให้เธอลำบากใจอยู่บ้าง

ตอนที่เธอไม่รู้ว่าควรซื้อดีหรือไม่ ทันใดนั้นฟางเหยียนเดินเข้ามาแล้ว พูดจาแบบสุขุมเยือกเย็น “ของชิ้นนี้ไม่คุ้มค่าสองล้าน!”

คำพูดประโยคหนึ่ง ดึงดูดสายตาของทุกคนที่เคาน์เตอร์แล้ว ต่งยู่เงยหน้ามองเข้าไปฉับพลัน ชั่วขณะหนึ่งอดปิดปากไว้ไม่ได้ เธอไม่กล้าเชื่อเท่าไรว่าฉากที่อยู่ตรงหน้าคือความจริง

นั่นคือฟางเหยียนเหรอ?

เป็นฟางเหยียนที่ทำให้หลายวันมานี้เธอจิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัวคนนั้น?

เธอยกมือขึ้นมาหยิกแก้มของตนเองสักหน่อย และขยี้เช็ดตา ถึงกล้ามั่นใจว่านี่ไม่ใช่กำลังฝันอยู่ เป็นฟางเหยียนจริงๆ

ทั้งสามคนและฟางเหยียนล้วนมึนงงกับการกระทำที่แปลกประหลาดนี้ของต่งยู่ คนที่ขายของโบราณถามว่า “เถ้าแก่ เธอไม่เป็นไรนะ?”

ต่งยู่รีบส่ายหน้าตอบ “ฉันไม่เป็นไร!”

พูดจบ ดวงตาของเธอเปล่งประกายออกมา มองทางฟางเหยียนพลันถามว่า “ฟาง ฟางเหยียน นายมาได้ยังไง? นายมาแล้วทำไมไม่โทรศัพท์หาฉันล่ะ?”

ระหว่างพูดจา เธอเดินออกมาจากเคาน์เตอร์ มาถึงด้านหน้าของฟางเหยียนแล้ว บนหน้ายังมีความไม่ดีใจอยู่พอสมควร ความไม่ดีใจนิดหน่อยนี้ราวกับเป็นแฟนสาวที่ออดอ้อนแฟนหนุ่ม

และการกระทำนี้ทำให้ฟางเหยียนตะลึงเล็กน้อย เขากลืนน้ำลายลง ตอบว่า “ฉันมาหาคุณพ่อของเธอ มีธุระนิดหน่อย”

บนหน้าของต่งยู่เผยความผิดหวังออกมาเล็กน้อย เธอยังคิดว่าฟางเหยียนเข้ามาหาเธอเสียอีก