จอมยุทธ์กบฏโลก นิยาย บท 41

บทที่ 41 เปลี่ยนเลขาใหม่เถอะ

เป็นไปตามคาดฮัวจิ่นถิงไม่ได้นัดหมายไว้ พฤติกรรมของรปภ.จึงเปลี่ยนไปในทันที

“ถอยออกไป！”

คำพูดสองคำพูดออกไปอย่างดุดัน ฮัวจิ่นถิงรู้สึกไม่เป็นธรรมจนถึงขีดสุด น้ำตาเกือบจะไหลรินออกมา

“ฮ่าๆ！เห็นแล้วใช่ไหม？ถูกขวางหน้าประตูทางเข้า ครอบครัวฉู่เทียนเจียง โง่ปัญญาอ่อนจริงๆ”

ในรถคันนั้น ฮัวว่านถงหัวเราะจนเกือบหายใจไม่ออก ฮัวเสี่ยเจี๋ยที่อยู่ข้างๆก็หัวเราะคิกคักตามด้วย

“เป็นไปตามคาดนั่นแหละ คาดว่าฮัวจิ่นถิงต้องอยากร้องไห้แน่ๆ คิดว่าเหลียนเฉิงจะรู้จักเสี้ยงเหอประธานบริษัทสาขาย่อยอย่างเขาเหรอ？ถึงว่าล่ะเป็นคนที่ไม่ได้เรื่องที่สุดในบ้านของพวกเราแล้ว”

เหมือนความจริงจะเป็นแบบนั้น สายตาของฉู่เทียนเจียงจ้องทองไปที่รปภ.ทั้งสองอย่างไม่เป็นมิตร

“มีการนัดหมายหรือไหม พวกแกไม่ไปตรวจดูก่อนเหรอ？เธอชื่อฮัวจิ่นถิง”

รปภ.หัวเราะขึ้นมา

“ไอ้หนุ่ม รู้ไหมวันนี้มีคนอยากเข้าไปตั้งเท่าไหร่？ถ้าจะต้องเข้าไปตรวจสอบทีละคน พวกฉันไม่เหนื่อยตายเหรอ ถ้ามีนัด คงไม่เป็นอย่างพวกแกหรอก ดูพวกแกสิ？”

รปภ.อีกคนยื่งแล้วใหญ่ ตรงเข้าไปผลักฮัวจิ่นถิงหนึ่งครั้ง

“สุนัขที่ดีจะไม่ขวางทาง！”

สามารถสมัครเข้ามาเป็นรปภ.ของบริษัทสาขาย่อยของจู้ซื่อกรุ๊ปในเมืองหนิงได้ ความมั่นใจของพวกเขาจึงเต็มเปี่ยม ท่าทางแบบนี้ ก่อนหน้านี้ทำมาหลายครั้งแล้ว ตัวแทนบริษัทพวกนั้นน่ะ ไม่กล้าแม้แต่จะพูดอะไรด้วยซ้ำ

แต่แล้ว ครั้งนี้พวกเขาเล่นผิดคนแล้ว

“อ้าก！”

เสียงร้องโหยหวนดังขึ้น ฉู่เทียนเจียงตรงเข้าไปจับมือของรปภ.ที่เป็นคนผลักฮัวจิ่นถิง

“เมียฉันแกก็กล้าแตะต้องงั้นเหรอ？มือของแกเก็บไว้จะไม่มีประโยชน์อะไรอีก”

ตามมาด้วยเสียงแตกหัก รปภ.ที่อยู่ด้านข้างรู้ได้ในทันที ว่ามือของเพื่อนร่วมงานหักแล้ว

กำลังจะเรียกกำลังคนเสริม แต่ทันใดนั้นก็มีเสียงวิ่งบนรองเท้าส้นสูงของหญิงสาวคนหนึ่งดังขึ้น

“ประธานฮัวคะ ต้องขออภัยเป็นอย่างสูงค่ะ ให้คุณรอนานแล้ว”

เธอเป็นเลขาของเสี้ยงเหอ ถูกส่งให้มารอฮัวจิ่นถิงโดยเฉพาะ ดูจากรูปถ่ายแล้ว เธอจำได้จนขึ้นใจ

เธอรออยู่ที่หน้าประตูมาหนึ่งชั่วโมงแล้ว ใครจะไปรู้ว่าในห้องโถงมีเรื่องกะทันหัน ลูกค้าสัมพันธ์ที่เธอแนะนำคนหนึ่ง วิ่งเข้ามา เธอจึงลืมสั่งการรปภ.หน้าประตูไว้

ตอนนี้พอเห็นว่าสถานการณ์เป็นแบบนี้ ในใจจึงรู้สึกกดดันเป็นอย่างมาก

“คะ……คุณเรียกฉันเหรอ？”

ฮัวจิ่นถิงรู้สึกไม่ค่อยอยากจะเชื่อ โดยเฉพาะสรรพนามประธานฮัวที่เธอเรียก สำหรับเธอแล้วมันช่างแปลกเหลือเกิน

“ประธานฮัวคะ ต้องอภัยเป็นอย่างสูงค่ะ ดิฉันเป็นเลขาของประธานเสี้ยงค่ะ ถูกส่งให้มารอคุณโดยเฉพาะ”

ฉู่เทียนเจียงที่รออยู่ด้านข้างทำเสียงหึไปหนึ่งครั้ง

“จู้ซื่อกรุ๊ปรับพนักงานดูถูกคนอื่นเข้าทำงานด้วยเหรอ？”

รปภ.ก่อนหน้านี้ถูกตำหนิจนหนีหายไป ฉู่เทียนเจียงจึงไม่ได้พูดอะไร เพราะว่ามันเป็นหน้าที่ของพวกเขา แต่การลงมือทำร้ายคนอื่นนั้น อีกทั้งยังพูดจาไม่ดีอีก มันไม่ใช่สิ่งที่เขาสามารถทนได้

เลขาที่ได้ยินแบบนั้นจึงหันกลับไปพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา

“พวกคุณสองคนถูกไล่ออกแล้ว”

รปภ.สองคนตะลึงงันอยู่กับที่ คนที่ถูกบิดจนมือหักนั้น ลืมร้องด้วยความเจ็บปวดไปเลย ไม่อยากจะเชื่อเลยจริงๆ ทั้งสองมองดูแล้วเหมือนเป็นคนธรรมดาๆไม่มีอะไร กลับถูกเลขาของท่านประธานมารอด้วยตัวเอง

ที่สำคัญคือ ทำไมไม่สั่งการลงมาสักคำเลยล่ะ นี่มันเท่ากับการพวกเราพุ่งตัวเข้าหาปลายกระบอกปืนเลยนะ