จอมยุทธ์กบฏโลก นิยาย บท 40
สรุปบท บทที่40 รอดูเรื่องสนุก: จอมยุทธ์กบฏโลก
อ่านสรุป บทที่40 รอดูเรื่องสนุก จาก จอมยุทธ์กบฏโลก โดย เหมยปาเหย
บทที่ บทที่40 รอดูเรื่องสนุก คืออีกหนึ่งตอนเด่นในนิยายใช้ชีวิต จอมยุทธ์กบฏโลก ที่นักอ่านห้ามพลาด การดำเนินเรื่องในตอนนี้จะทำให้คุณเข้าใจตัวละครมากขึ้น พร้อมกับพลิกสถานการณ์ที่ไม่มีใครคาดคิด เขียนโดย เหมยปาเหย อย่างเฉียบคมและลึกซึ้ง
บทที่40 รอดูเรื่องสนุก
“ลูก ทำไมยังไม่นอนเหรอ？”
ฮัวจิ่นถิงเดินลงมาด้านล่างบ้านเห็นฮัวเหวินฮุยผู้ซึ่งเป็นพ่อพึ่งเดินเข้ามา สีหน้าแดงก่ำ กลิ่นเหล้าคละคลุ้ง แปดสิบเปอร์เซ็นต์ต้องไปทานข้าวกับลูกค้ามาแน่ แต่ว่า หลังจากที่โรงอิฐเฟิงทงปรากฏตัวขึ้น เห็นได้ชัดว่าพ่อของตนดูมีความสุขมาก โดยปกติแล้วจะไม่ค่อยชอบดื่มเหล้าเท่าไหร่
“อืม”
เวลานี้เอง ฉู่เทียนเจียงก็เดินลงมาจากชั้นบน นั่งลงกับโซฟา
“เมียจ๋า ให้ผมโทรหรือคุณจะโทรเอง”
ฮัวจิ่นถิงถอนหายใจ ในตอนที่กำลังจะพูดนั้น หลิวหลานก็มองมา
“เป็นอะไรอีก？ทำไมพวกเธอยังไม่นอนกัน？”
“คุณแม่คะ เมิ่งหยวนหยิบกระเป๋าลงมาจากชั้นสอง คุณแม่น่าจะเห็นใช่ไหมคะ”
หลิวหลานพยักหน้า
“จริงด้วย เป็นอะไรเหรอ？”
“ไม่ทำไมหรอกครับ ในกระเป๋ามีเงินสองแสน เป็นเงินที่เพื่อนผมคืนให้ผมก่อนหน้านี้น่ะครับ”
ฉู่เทียนเจียงพูดออกมาในทันที หลิวหลานถอนหายใจ
“อ่อ ฉันก็คิดว่า……เดี๋ยวก่อนนะ แกบอกว่าในกระเป๋ามีเงินสองแสนงั้นเหรอ？”
พอเห็นฮัวจิ่นถิงพยักหน้า หลิวหลานก็สติแตกไปเลย
“ยัยเด็กเมิ่งหยวน ทะ……ทำไมถึงได้ใจกล้าขนาดนี้ เหล่าฮัว คุณรีบเข้ามาเร็ว”
ใครจะไปรู้ว่าฮัวเหวินฮุยเดินตรงเข้าห้องไป ด้วยความที่ดื่มจนเมาเลยทำให้ผล็อยหลับไป
พอหันกลับมา ฮัวจิ่นถิงก็โทรหาฮัวเมิ่งหยวน แล้วทำการเปิดโหมดแฮนด์ฟรี
“พี่ วางใจเถอะคะ หนูถึงโรงเรียนแล้วค่ะ”
ฉู่เทียนเจียงรู้สึกขำเล็กน้อย น้องเมียคนนี้ หน้าด้านไม่เบา ไม่มีใครเทียบได้ เธอคิดว่ามีคนห่วงความปลอดภัยของเธองั้นเหรอ？
“ลูก ใกล้ถึงก็ดีแล้ว”
แทบจะเป็นในตอนที่เขาพึ่งคิดได้ เสียงของแม่ยายเหมือนกับชกเข้าไปที่ฉู่เทียนเจียงอย่างจัง
“คุณแม่พูดอะไรน่ะ！”
ฮัวจิ่นถิงถลึงตามองไปที่แม่ แล้วพูดด้วยน้ำเสียงที่เยือกเย็น
“เมิ่งหยวน ฉันขอถามแกนะ แกเอากระเป๋าใบหนึ่งออกไปจากชั้นบนบ้านใช่ไหม？”
“ใช่ ทำไมหรอ？”
ฮัวจิ่นถิงกลับตะลึงงันไปเลย คิดไม่ถึงว่าฮัวเมิ่งหยวนจะยอมรับได้อย่างรวดเร็วขนาดนี้
“นั่นมันกระเป๋าพี่เขยแกนะ แกรีบเอากลับมาเดี๋ยวนี้เลยนะ ด้านในมีของสำคัญ”
“ฉันรู้แล้วหน่า เงินสดสองแสนใช่ไหมล่ะ ไม่อย่างนั้นพี่คิดว่าฉันจะเอากระเป๋าเส็งเคร็งนี่มาทำไม”
หลิวหลานที่อยู่ด้านข้างดึงสติกลับมาทันที แต่ยังคงพูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน
“เมิ่งหยวน นั่นเป็นเงินของพี่เขยหนูนะ หนูหาเวลาส่งกลับเถอะ”
ใครจะไปรู้ ว่าฮัวเมิ่งหยวนจะหัวเราะด้วยน้ำเสียงเย็นชา
“ไม่ให้ เขาทำให้หนูสูญเสียเงินไปหนึ่งแสน ทำไมหนูจะเอาเงินสองแสนเป็นค่าชดใช้ไม่ได้ เอาล่ะ โทรศัพท์แบตใกล้หมดแล้ว แค่นี้นะคะ”
ตู้ดๆๆ！
ปลายสายถูกตัดไป อย่าว่าแต่ฮัวจิ่นถิงเลย แม้แต่ใบหน้าของหลิวหลานยังแทบจะเก็บทรงไม่อยู่แล้ว
“งั้น……เทียนเจียง ถ้าไม่งั้น เงินสองแสนนี่ให้คิดในส่วนของฉันกับพ่อเธอนะ รอโรงอิฐมีกำไรเมื่อไหร่ค่อยคืนให้เธอนะ ได้ไหม？”
ฉู่เทียนเจียงมองแวบหนึ่ง เตรียมจะพูดอะไรออกมา แต่แล้วก็ส่ายหัวแล้วเดินขึ้นบันไดไป ดึงมือของฮัวจิ่นถิงไปด้วย
“เมียจ๋า น้องสาวของคุณน่ะ ถ้าไม่ทำอะไร อีกหน่อยเรื่องฆ่าคนวางเพลิงเธอคงจะทำได้ทุกอย่าง”
ฮัวจิ่นถิงเม้มริมฝีปากแน่น แล้วฝืนยิ้มออกมา
“ฉันไม่ได้ไปทำอะไรฉู่เทียนเจียงเจ้าหมอนั่นนิ่ ทำไมมันต้องทำครอบครัวฉันด้วย？”
ฮัวว่านถงทำปากจิ๊จ๊ะ แล้วส่ายหัวไปมา
“ไม่ๆๆ？พี่ ลืมไปแล้วเหรอ？ก่อนที่ฉู่เทียนเจียงจะเข้ากองทัพน่ะ พี่เคยด่าว่าเขาไม่น้อยเลยนะ ไอ้หมอนั่นมันเจ้าคิดเจ้าแค้นมากเลยนะ”
“ทำไม？เขยที่แต่งเข้าบ้านผู้หญิงมันไม่แม้แต่ศักดิ์ศรี ตีไม่ได้ว่างั้น？อีกทั้ง มันกับฮัวจิ่นถิงถ้าคลอดลูกชายมาแย่งสมบัติของตระกูลฮัวกับฉัน กูไม่จัดการกับมันจะเป็นไปได้ยังไง”
ฮัวเสี่ยเจี๋ยขมวดคิ้วเป็นปม ราวกับทุกอย่างในตระกูลฮัว ต้องเป็นของเขาทั้งหมด
“ใช่แล้ว ผมไม่ได้หมายความว่าการที่ผิดสั่งสอนมันคือเรื่องผิด ทั้งตระกูลฮัวน่ะ คนที่สามารถมีสิทธิ์สืบทอดสมบัติของคุณปู่ได้ นอกจากพี่แล้ว ไม่มีคนอื่นแน่นอนครับ”
ฮัวเสี่ยวเจี๋ยที่ยังไม่รู้เรื่องที่ฮัวว่านถงเป็นแค่ลูกบุญธรรมเหมือนคนโง่ พูดขึ้นอย่างได้ใจ
“จริงด้วย พวกมันมีแค่ลูกสาว ถ้าเป็นลูกชาย กูจะทำให้พวกมันมอดไหม้กันทั้งหมด เอ๋？นั่นมันฉู่เทียนเจียงกับฮัวจิ่นถิงไม่ใช่เหรอ？โบกรถมาเนี่ยนะ คนจนยังไงมันก็จนอยู่วันยังค่ำ”
มองตามออกไป จริงด้วย ฉู่เทียนเจียงกับฮวาจิ่นถิงเดินออกมาจากรถแท็กซี่คันหนึ่ง
เหอะๆ มีเรื่องสนุกให้ดูแล้วสินะ
ณ ประตูทางเข้าบริษัทสาขาย่อยของจู้ซื่อกรุ๊ป ฮัวจิ่นถิงโอบเอกสารเกี่ยวกับการแนะนำบริษัทอสังหาริมทรัพย์ฮัวเฟิงไว้ รู้สึกตื่นเต้นเป็นอย่างมาก
“ไม่เป็นไรนะเมียจ๋า ผมบอกแล้วไม่ใช่เหรอ ผมจัดการเรียบร้อยแล้ว”
ถึงจะมีการแนะนำอบรมมาจากฉู่เทียนเจียง แต่ฮัวจิ่นถิงยังคงตื่นเต้นจนพูดไม่ออกอยู่ดี
“จะทำอะไรน่ะ？”
พอมาถึงหน้าประตู ทั้งสองก็ถูกรปภ.ขวางเอาไว้
“ฉะ……ฉันมาพบท่านประธานเสี้ยงค่ะ”
ฮัวจิ่นถิงแม้แต่จะพูดยังไม่มีแรงเลย สายตาของรปภ.เต็มไปด้วยความดูถูก ตั้งแต่เช้า มีคนประเภทอย่างพวกเขาโดนไล่ตะเพิดออกไปไม่น้อยเลย
“ได้นัดไว้ไหมครับ？ถ้าไม่ได้นัดไว้กรุณาออกไปจากตรงนี้ด้วยครับ”
เทียนเจียงที่อยู่ข้างขมวดคิ้วขึ้นมา เจ้าคนแซ่จู้ทำไมจัดการอะไรไม่ได้เรื่องแบบนี้ แบบนี้น่ะเหรอ ยังคิดอยากจะมาเกาะแข้งเกาะขาเขา？
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: จอมยุทธ์กบฏโลก