จะอ่อยให้คุณรักหัวปักหัวปำ นิยาย บท 18

บทที่ 17

ผ่านไปหลายนาที อ้อมกอดอุ่นๆ ก็ยังคงเป็นที่พักพิงเพื่อให้เธอรู้สึกปลอดภัย ไม่เพียงแค่นั้น ฝ่ามือที่กำลังลูบหลังเบาๆ ก็ทำให้เธอผ่อนคลาย กระทั่งหลับไปในที่สุด เขาจึงค่อยๆ เอนตัวคนในอ้อมกอดให้นอนลงบนที่นอนดังเดิม แต่ทันทีที่ทำแบบนั้น สาวเจ้าก็ครางประท้วงออกมาทันที ทำให้เขาจำต้องเอนตัวตามไปด้วย กลายเป็นว่าทั้งคู่กำลังนอนกอดกันไปโดยปริยาย ในที่สุดความง่วงงุนก็ทำให้เขาหลับไปด้วยอีกคน

สายของอีกวัน เธอลืมตาตื่นขึ้นมาก็พบกับห้องที่ว่างเปล่า ไร้ซึ่งเงาของเขาดังเช่นเมื่อคืน

“ชิ! ไหนบอกจะไม่ไปไหน จะอยู่ปกป้องกัน คนสับปลับ ไม่ทันไรก็ทิ้งฉันให้นอนคนเดียว” เธอบ่นพลางทำปากยื่นปากยาวด้วยความกระเง้ากระงอด แต่ทันใดนั้นก็เหมือนจะนึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้

“เดี๋ยวนะ! คลับคล้ายคลับคลาว่าเมื่อคืน…เรานอนกอดเขา พระเจ้า! แกทำอะไรลงไปไอ้มัด” เธอทำตาโต เมื่อความจริงที่เคยเลือนรางค่อยๆ เด่นชัดขึ้นมา

“ทั้งกอดทั้งซบ ทั้งร้องไห้งอแงให้เขาปลอบ แล้วยังหลับในอ้อมแขนเขาอีก โอวไม่! ความกลัวทำให้สติสัมปชัญญะของฉันลดลง ใช่! เราไม่มีสติ เราทำไปโดยไม่มีสติ ฮือ!” เธอซบหน้ากับฝ่ามือตัวเองด้วยความทดท้อ เมื่อความรู้สึกเมื่อคืนกับตอนนี้มันช่างต่างกันลิบลับ ทันใดนั้นเธอก็โพล่งขึ้นมาอีก

“แล้วจะต้องทำหน้ายังไงตอนเจอเขา ไม่ๆๆ ฉันยังไม่พร้อมเจอหน้าเขาตอนนี้ ใช่! เราต้องรีบออกไปจากที่นี่ให้เร็วที่สุด” เมื่อการหลบหน้าเป็นวิธีที่ดีที่สุดในตอนนี้ เธอจึงรีบลุกจากที่นอนทันควัน และตอนนั้นเองที่มีโอกาสได้สำรวจห้องที่นอนมาตลอดทั้งคืนชัดๆ

“แม่เจ้า! ห้องหรูขนาดนี้เท่าไหร่วะเนี่ย อยู่ไม่ได้แล้วโว้ย ขืนอยู่ต่อหมดตัวแน่” เธอรีบเดินเข้าห้องน้ำเพื่อจัดการตัวเองให้เร็วที่สุด แต่สายตาพลันสะดุดกับถุงกระดาษที่วางอยู่หน้าห้อง ครั้นพอเปิดดูก็พบว่าเป็นเสื้อผ้าผู้หญิง

“ให้เราเหรอ? ทำไมต้องดีกับเราขนาดนี้ด้วยเนี่ย ไม่รู้รึไงว่ายิ่งดีก็ยิ่งเข้าหน้าไม่ติด เฮ้อ! บุญคุณครั้งนี้ยังไงฉันก็ต้องตอบแทนคุณให้ได้คุณเจตต์ แต่ยังไม่ใช่ตอนนี้ แล้วก็ไม่ใช่วันนี้ด้วย” เธอหยิบเสื้อผ้าในถุงแล้ววิ่งเข้าห้องน้ำอย่างรวดเร็ว

“ขอโทษนะคะ ช่วยเช็กเอาต์ให้ฉันด้วยค่ะ” เธอสวมมาสก์อำพรางรอยช้ำที่มุมปาก ก่อนเดินเข้าไปหาแคชเชียร์หน้าฟรอนต์พร้อมกับยื่นคีย์การ์ดให้ แต่คีย์การ์ดที่เธอยื่นให้ก็ทำให้พนักงานตรงนั้นหันไปมองหน้ากัน

“อ่า…เป็นเพราะคนที่เช็กอินกับฉันเป็นคนละคนกันเหรอคะ” เห็นสีหน้าพนักงาน เธอจึงเดาไปอย่างนั้น

“เอ่อ…ถ้ายังไง ขอทางเราโทรติดต่อเจ้าของห้องก่อนนะคะ” พนักงานทำท่าจะกดโทรศัพท์ แต่เธอก็โพล่งเสียงดังขึ้นเสียก่อน

“ไม่ได้ๆ โทรไม่ได้นะคะ” เธอโบกไม้โบกมือปฏิเสธเป็นพัลวัน ครั้นพอเห็นพนักงานมองมาอย่างต้องการที่จะถาม เธอจึงรีบตอบ

“คือว่า…เอ่อ…ฉันไม่สะดวกอะค่ะ ขอจ่ายเลยได้ไหมคะ” เธออึกอัก ก่อนจะรีบหยิบกระเป๋าสตางค์ออกมา

“แต่ทางเราจำเป็นต้องโทรจริงๆ ค่ะ ด้วยห้องที่คุณผู้หญิงพักเป็นห้องที่ไม่ได้อยู่ระบบ และเราก็ไม่ได้เปิดให้ใครเข้าพักค่ะ ยังไงก็ต้องขออภัยคุณผู้หญิงมา ณ ที่นี้ด้วยนะคะ” มีนาได้ฟังถึงกับหน้านิ่วคิ้วขมวดด้วยความงุนงงทันที

“มันจะเป็นไปได้ยังไง ก็ในเมื่อฉันพักห้องนี้จริงๆ หรือเราจะกลัวจนเห็นภาพหลอน แล้วก็สร้างโลกขึ้นมาอีกใบ เฮ้ย! แต่ทำไมในโลกนั้นต้องมีเขาด้วยล่ะ” ท้ายประโยคเธองึมงำพลางทำหน้ายุ่ง กระทั่ง…

“มีอะไร” เสียงทุ้มๆ ทำให้เธอต้องหันไปมองแล้วก็ยิ้มออกมา

“นี่ไง ผู้ชายคนนี้ก็พักอยู่กับฉันในห้องนั้น แล้วมันจะไม่มีในระบบได้ยังไง” คนลืมตัวรีบดึงแขนเขาเข้ามาเพื่อยืนยันกับพนักงาน