จะอ่อยให้คุณรักหัวปักหัวปำ นิยาย บท 19

บทที่ 18

“แต่ฉันเป็นแค่พนักงานพาร์ตไทม์นะคะ อีกอย่างฉันก็ตั้งใจเอาไว้แล้วด้วยว่าจะไปหาบ้านเช่าเล็กๆ อยู่ ยังไงก็ขอบคุณนะคะสำหรับความหวังดี” ได้ยินแบบนี้หน้าเขาก็เปลี่ยนเป็นเคร่งขรึมทันที

“เป็นผู้หญิงออกไปอยู่บ้านเช่าคนเดียวแบบนั้น คิดว่าปลอดภัยแล้วรึไง” เสียงเขาห้วนขึ้น

“ไม่ต้องห่วงค่ะ เพื่อนฉันบอกว่าแถวนั้นปลอดภัย อีกทั้งบ้านที่จะเช่าก็อยู่ติดกับบ้านเขาด้วย ถ้าเกิดอะไรขึ้น หมอนั่นต้องเข้ามาช่วยฉันทันแน่ๆ” เธอบอกอย่างมั่นใจ แต่คำว่าหมอนั่นของเธอทำคิ้วทั้งสองข้างของเขาขมวดมุ่นทันที

“หมอนั่น?”

“อ้อ! ภัทรอะค่ะ เขาเป็นเพื่อนสนิทฉันเอง ก่อนลงมาฉันเพิ่งโทรปรึกษาเขา รายนั้นก็เลยแนะนำบ้านที่อยู่ติดกัน ฉันก็คิดว่าดีเหมือนกัน อย่างน้อยถ้าเกิดเรื่องอะไรขึ้น ผู้ชายตัวใหญ่ๆ อย่างหมอนั่นก็น่าจะปกป้องฉันได้”

“อ้อ! เพราะฉันปกป้องเธอไม่ได้สินะ เธอถึงต้องหาที่พึ่งใหม่” น้ำเสียงที่ติดจะประชดประชันนิดๆ ทำมีนาถึงกับเลิกคิ้วด้วยความสงสัย

“ไม่ใช่แบบนั้นซะหน่อย ฉันแค่ไม่อยากรบกวนคุณมากเกินไปต่างหาก” เธอพยายามอธิบาย

“เธอคิดว่าผู้ชายที่มีทั้งเงินและอำนาจอย่างไอ้ตฤณ มันจะปล่อยเธอไปง่ายๆ รึไง ถึงเวลานั้นต่อให้เพื่อนเธอตัวใหญ่แค่ไหน ก็คงปกป้องเธอไม่ได้” แน่นอนว่าเรื่องนี้เธอรู้ดี

“ก็เพราะรู้ไงว่าผู้ชายสารเลวนั่นสามารถทำอะไรได้บ้าง ฉันเลยไม่อยากให้คุณต้องมาเดือดร้อนด้วย แค่ที่คุณบุกไปช่วยฉันเมื่อคืน มันต้องหาทางเล่นงานคุณแน่ แล้วถ้าขืนคุณยังไม่เลิกยุ่งกับฉัน มันคงไม่ปล่อยคุณไว้แน่”

“เธอคิดว่าฉันอ่อนหัดถึงขนาดยอมให้มันทำอะไรง่ายๆ ขนาดนั้นเลย หึ! ถ้าไม่แน่จริง ฉันคงไม่อยู่มาได้จนถึงทุกวันนี้หรอก เอาเป็นว่าไม่ใช่แค่ตัวเอง แต่เธอฉันก็ปกป้องได้ เพราะฉะนั้นระหว่างนี้เธอต้องอยู่ในความดูแลของฉัน จนกว่าจะเคลียร์ทุกอย่างได้” เขาตัดบทด้วยการสรุปเองเออเองให้เสร็จสรรพ

“เคลียร์?” เธอเอียงหน้ามองเขาอย่างไม่ค่อยเข้าใจนัก

“ใช่! อย่างน้อยแม่และพี่สาวของเธอก็ควรได้รู้ถึงความเลวระยำของมัน” สีหน้าเธอเปลี่ยนไปจนเขาสังเกตได้ แต่ก็ยังไม่ทันจะได้ซักไซ้ เสียงโทรศัพท์เธอก็ดังขึ้น

“ค่ะแม่” เธอรับสายจากบุพการี ถึงแม้จะไม่รู้ว่าปลายสายพูดอะไร แต่จากสีหน้าที่ค่อยๆ สลดลง ก็พอจะเดาได้ว่าคงไม่ใช่เรื่องดี อย่างน้อยก็สำหรับเธอ กระทั่งเห็นเธอวางสายและลุกขึ้น

“จะไปไหน” เขาถามทันที

“แม่บอกให้ฉันกลับไปที่คอนโด ทุกคนรออยู่ที่นั่น” น้ำเสียงและสีหน้าไม่สู้ดีนักของเธอทำให้เขาไม่อาจวางใจ

“เอ๊ะ! ยัยมัดนี่ ไปเรียกพี่เขาแบบนั้นได้ยังไง ชักจะก้าวร้าวใหญ่แล้วนะ รีบๆ ขอโทษพี่เขาซะ” ผู้เป็นแม่เอ็ดเสียงเขียว

“ทำไมต้องขอโทษ แม่รู้ไหมว่ามันทำอะไรไว้กับหนูบ้าง”

“เท่าที่ฉันรู้ แกกับพวกต่างหากที่ทำพี่เขาไว้เจ็บแสบ ไม่งั้นพี่เขาจะอยู่ในสภาพนั้นได้ยังไง” ศรีไพรว่าพลางชี้ไปยังตฤณที่นั่งกุมหน้าตัวเอง ทำราวกับว่าเจ็บเจียนตาย

“แม่เลือกจะเชื่อมันหมดใจ โดยไม่ถามหนูสักคำว่าเรื่องราวเป็นมายังไง ทีแรกหนูก็คิดว่าหนูจะถูกมองข้ามเฉพาะตอนที่อยู่กับพี่เม แต่วันนี้หนูได้รู้แล้วว่า แม้แต่กับคนอื่น หนูก็ยังไร้ตัวตนในสายตาแม่” เธอตัดพ้อเสียงขื่น

“อย่าเอาเรื่องอื่นมาอ้างเพื่อเอาตัวรอด ฉันไม่เคยเห็นแกไร้ตัวตน ไม่งั้นฉันคงไม่ลากสังขารถ่อมาหาแกถึงนี่ แล้วก็คงไม่ต้องบากหน้าไปขอร้องคุณตฤณไม่ให้เขาเอาเรื่องแกด้วย ถ้าฉันเป็นอย่างที่แกว่าจริงๆ ตั้งแต่ที่รู้ว่าแกทำตัวเหลวแหลก ฉันคงตัดหางแกปล่อยวัดไปแล้ว” ผู้เป็นแม่ยังคงบันดาลโทสะ

“ทั้งหมดที่แม่ทำ เพราะไม่อยากให้พี่เมเดือดร้อนต่างหาก หึ! ผ่านมากี่ปีแม่ก็ยังเลือกพี่เมก่อนเสมอ บางทีหนูก็คิดนะว่า ถ้าหนูไม่ใช่ลูกแม่ แม่จะหันมามองหนูเหมือนกับที่มองพี่เมรึเปล่า หนูรู้ว่าที่แม่ทำเพราะแม่ไม่อยากให้พี่เมรู้สึกว่าแม่เป็นแค่แม่เลี้ยง แม่เลยพยายามเติมเต็มในส่วนที่พี่เมขาด แต่แม่รู้ไหมว่าคนที่รู้สึกขาดมันคือหนู แม่พยายามทำหน้าที่แม่ให้พี่เม จนละเลยความรู้สึกหนู ทั้งๆ ที่หนูเป็นลูกในไส้ แต่หนูกลับรู้สึกว่าตัวเองเป็นแค่คนอื่น” ในขณะที่เธอระบายออกมาด้วยความอัดอั้น เมษาพี่สาวต่างมารดาที่นั่งอยู่ไม่ไกลเอาแต่นั่งเงียบ

“แล้วแกรู้ไหมว่าทำไมฉันถึงต้องทำแบบนั้น เพราะฉันรู้ไงว่าแกเข้มแข็ง ตอนที่พ่อเสีย แกยังมีแม่ แต่เมเขาไม่มีใคร แล้วผิดเหรอที่ฉันจะเป็นทั้งพ่อและแม่ให้เขา”

“เข้มแข็งเหรอ จริงๆ หนูโคตรอ่อนแอเลยแหละ หนูรู้ว่าที่แม่ทำแบบนั้น เพราะแม่ไม่อยากให้พี่เมคิดมาก เวลาที่เห็นแม่แสดงความรักกับหนู แต่นั่นก็ไม่ใช่เหตุผลที่ทำให้แม่ต้องละเลยหนู แม่สามารถรักเราสองคนพร้อมกันได้ เพราะยังไงพี่เมก็เป็นพี่สาวหนู แต่แม่กลับเลือกที่จะตัดหนูออกไป เพียงเพราะคิดว่าหนู…เข้มแข็ง” ถึงจะเข้าใจเหตุผลทั้งหมดที่แม่ทำ แต่ลึกๆ เธอก็อดน้อยใจไม่ได้อยู่ดี แน่นอนว่าสีหน้าที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวดของเธอ ทำให้เจตต์ที่ยืนฟังอยู่เงียบๆ นึกอยากจะดึงเธอเข้ามากอดปลอบ แต่เพราะสถานการณ์ตอนนี้มันเป็นเรื่องภายในครอบครัว และมันก็ละเอียดอ่อนเกินกว่าคนนอกอย่างเขาจะเข้าไปยุ่งได้