จะอ่อยให้คุณรักหัวปักหัวปำ นิยาย บท 17

บทที่ 16

“ตอนนั้นที่ฉันตื่นขึ้นมา ฉันได้กลิ่นน้ำหอมจากตัวคุณ ฉันพยายามจะลุกขึ้นมาถามแต่ก็ไม่มีแรงพอ ทำได้แค่นอนมองคุณเดินออกไปจากทางด้านหลัง แต่ฉันก็พยายามจะตามหาคนที่ช่วยฉันในคืนนั้นนะ ถ้าฉันกล้าพอที่จะถามคุณ ฉันก็คงไม่ต้องเจอเรื่องกับเรื่องเลวๆ แบบวันนี้ ขอบคุณนะที่ช่วยฉัน ถ้าไม่มีคุณ ป่านนี้ฉันอาจจะตายไปแล้วก็ได้” เธอบอกเสียงสั่น จนเขาต้องรีบเอามือมาปิดปาก ด้วยไม่อยากได้ยินคำว่าตายจากปากเธออีก

“ลืมมันไปซะ ลืมให้หมด จากนี้ไปชีวิตเธอจะไม่ต้องเจอกับเรื่องแย่ๆ แบบนั้นอีก” เขาวางผ้าเช็ดหัวในมือ แล้วยกมือขึ้นมาลูบหัวเธอแทน

“ฉันก็อยากลืม แต่ฉันกลัว” เธอบอกทั้งน้ำตา แน่นอนว่าเหตุการณ์เลวร้ายที่เธอเกือบจะสิ้นลมหายใจตอนนั้นมันยากจะลืมเลือน ในขณะที่เขาก็ได้แต่ดึงเธอเข้ามากอด ก็ได้แต่หวังว่าอ้อมแขนของตัวเองจะช่วยบรรเทาให้เธอหายกลัวได้บ้าง

“ไปนอนเถอะ วันนี้เธอเหนื่อยมาทั้งวันแล้ว” หลังจากปลอบประโลมกันพักหนึ่ง เขาก็พาเธอมาส่งที่เตียง ครั้นพอเขาจะลุกขึ้น เธอก็คว้าแขนเขาไว้ทันควัน

“คุณจะไปไหน” ใบหน้าเธอตื่นตระหนกเมื่อคิดว่าจะต้องอยู่คนเดียว

“ฉันไม่ไปไหนหรอก จะไปเอายามาทาให้ พรุ่งนี้ตื่นมาจะได้ดีขึ้น” สิ้นเสียงเขาก็เดินไปหยิบตลับยาเล็กๆ ที่ตู้ยามาทาแก้ฟกช้ำให้ ครั้นพอทาไปที่รอยช้ำ ไม่ว่าจะเป็นแก้ม มุมปาก หรือแม้กระทั่งลำคอ คนทาถึงกับกัดกรามกรอด เส้นเลือดที่ขมับก็ปูดโปนด้วยความเดือดดาลขึ้นมาอีกครั้ง ใคร่อยากจะกลับไปกระทืบคนทำให้มันเจ็บยิ่งกว่านี้ร้อยเท่าพันเท่า แต่ก็ทำได้แค่ปลุกปลอบเธอด้วยความอ่อนโยนที่สุด ด้วยไม่อยากให้เธอต้องขวัญหนีดีฝ่อไปมากกว่านี้

“นอนเถอะ ฉันจะไม่ไปไหน จะอยู่ตรงนี้ จนกว่าเธอจะหลับ” เขาบอกพลางลูบหัวเธอเบาๆ

“แล้วจันทร์เจ้าล่ะคะ คุณไม่ต้องกลับไปอยู่เป็นเพื่อนจันทร์เจ้าเหรอ” ถึงแม้จะกลัวจนไม่อยากอยู่คนเดียว แต่เธอก็ไม่อยากเป็นคนเห็นแก่ตัวด้วยการรั้งเขาไว้จนไม่ได้กลับไปหาลูก ขนาดเธอยังต้องการเขา แล้วลูกของเขาจะไม่ต้องการพ่อได้อย่างไร

“ไม่ต้องห่วง จันทร์เจ้าเขานอนคนเดียวมาตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้วละ ปกติฉันก็กลับไปไม่ทันเวลาเขาเข้านอนหรอก จะเป็นพี่เลี้ยงเขาซะมากกว่าที่เป็นคนพาเข้านอน”

“ตัวแค่นั้นเข้มแข็งจัง อย่างน้อยก็มากกว่าฉันตอนนี้” เธอบอกด้วยสีหน้าเศร้าสลดอีกครั้ง แน่นอนว่าตอนนี้เธอยังกลัวเกินกว่าที่จะอยู่คนเดียวจริงๆ

“ฉันรู้ว่าปกติเธอเองก็เป็นคนเข้มแข็งไม่แพ้ใคร แต่แค่วันนี้เธอมีเรื่องทำให้ต้องอ่อนแอเท่านั้น เพราะฉะนั้นมันไม่ใช่เรื่องผิด คนเราอ่อนแอได้ ร้องไห้เป็น ขอแค่ไม่ท้อแท้จนคิดทำร้ายตัวเองก็พอ แล้วเวลาจะทำให้เธอกลับมาเข้มแข็งได้เอง”

“เฮ้อ! ใครจะคิดว่าสุดท้ายแล้วคนที่ช่วยชีวิตฉัน ดูแลแล้วก็ปลอบใจฉัน จะเป็นคนที่มีเรื่องกับฉันทุกครั้งที่เจอหน้ากัน ขอบคุณอีกครั้งนะคะ” เธอมองหน้าเขาด้วยความซาบซึ้ง

“ช่วยไม่ได้ ก็ในเวลาคับขันแบบนั้น ฉันดันเป็นคนที่เธอนึกถึงเป็นคนแรกนี่” เขายิ้มกริ่มด้วยความภาคภูมิใจนิดๆ

“ช่วยไม่ได้ ก็เบอร์คุณมันดันเป็นเบอร์ล่าสุดที่โทรออกนี่นา” พลันรอยยิ้มภาคภูมิก่อนหน้าก็งอง้ำกลายเป็นจวักตักแกงในบัดดล

“แต่ก็นับว่าเป็นโชคดีของฉันที่เบอร์นั้นเป็นเบอร์คุณ เพราะไม่อย่างนั้นฉันคงตายไปแล้วแน่ๆ ขอบคุณสวรรค์ที่ไม่ใจร้ายกับฉันเกินไป แล้วก็ขอบคุณคุณที่มาได้ทันเวลาพอดี ถือว่าฉันเป็นหนี้ชีวิตคุณก็แล้วกัน”

“ถึงเธอไม่โทร ฉันก็กลับไปอยู่ดีนั่นแหละ”

“หืม?” เธอเลิกคิ้วมองเขาด้วยความสงสัย