จะอ่อยให้คุณรักหัวปักหัวปำ นิยาย บท 16

บทที่ 15

“เธอเก่งมากนะมีนา ในเวลาคับขันแบบนั้นเธอยังหาจังหวะโทรหาฉัน และบอกเลขห้องให้ฉันรู้ได้ คนเก่งของฉัน” เขาดันตัวเธอออกมาแล้วลูบหัวอย่างชื่นชม ครั้นพอเธอช้อนสายตามองหน้าเขา ชายหนุ่มก็ดึงเธอเข้ามากอดอีกครั้ง

“ไปกับฉันนะ ฉันจะดูแลเธอเอง” เขาบอกเสียงอู้อี้ขณะกำลังจูบซับกลางศีรษะเธออย่างปลอบประโลม แน่นอนความอบอุ่นที่ได้รับทำเธอพยักหน้าอย่างไม่อิดออด ก็ไม่รู้ว่าเพราะอะไร แต่อย่างหนึ่งที่เธอรับรู้ได้คือ…อ้อมกอดนี้เป็นอ้อมกอดที่ปลอดภัย

เธอแทบไม่รู้เลยว่าถูกพามาที่ไหน รู้แค่ว่าที่ข้างๆ เขาคือที่ที่ปลอดภัย โดยเฉพาะมือของเขาที่จับจูงและกำมือเธออยู่ตอนนี้มันจะเป็นมือที่คอยปกป้องไม่ให้เธอได้รับอันตราย กระทั่งเธอถูกพาเข้ามาในห้องห้องหนึ่ง

“ไปอาบน้ำเถอะ เสื้อคลุมกับผ้าเช็ดตัวอยู่ในห้องน้ำแล้ว เดี๋ยวฉันจะสั่งอะไรร้อนๆ ไว้ให้” เขาพาเธอมาส่งที่หน้าห้องน้ำ

“ที่นี่ที่ไหน” เธอเงยหน้าขึ้นถาม

“ก็ที่ที่เธอมาทำงานทุกวันไงล่ะ” เธอมองหน้าเขานิ่งราวกับจะพูดอะไร แต่กลับทำเพียงพยักหน้าให้แล้วเดินเข้าห้องน้ำไป โดยมีคนข้างหลังมองตามด้วยความอาทร กระทั่งหลายนาทีผ่านไป เธอก็เดินออกมาพร้อมกับเสื้อคลุมตัวหลวมโคร่ง และก่อนที่เธอจะตรงดิ่งไปหาเตียงนอนนุ่มๆ ด้วยความอ่อนเพลีย เขาก็เข้ามาโอบประคองแล้วพาเธอมานั่งที่โต๊ะซึ่งมีข้าวต้มร้อนๆ วางอยู่แทน

“ผมเปียกแบบนี้จะนอนได้ยังไง” เขาหยิบผ้าเช็ดหัวที่เตรียมเอาไว้มาเช็ดผมให้ ราวกับรู้เหตุการณ์ล่วงหน้า

“ขอบคุณค่ะ” เธอบอกเสียงเบาหวิว แน่นอนว่าเธอรู้สึกดี แต่ขณะเดียวกันก็รู้สึกแปลกๆ กับสิ่งที่เขาทำให้

“กินสิ กำลังร้อนๆ กินอิ่มจะได้กินยา” เขาว่าพลางดันถ้วยข้าวต้มมาวางตรงหน้า แต่เธอกลับดันมันออก

“ฉันไม่หิว อยากนอนมากกว่า”

“ไม่หิวก็ต้องกิน จะได้กินยา” สิ้นเสียงเขาก็วางผ้าเช็ดหัว แล้วเปลี่ยนมาตักข้าวต้มป้อนเธอแทน ครั้นจะเบี่ยงหน้าหลบก็ไม่ได้ ก็เลยต้องอ้าปากยอมกินอย่างช่วยไม่ได้ กระทั่งผ่านไปสี่ห้าคำ

“ฉันอิ่มแล้ว” เธอใช้มือดันช้อนออก ซึ่งเขาเองก็เข้าใจจึงไม่อยากฝืนใจเธออีก แล้วหันมาหยิบยาส่งให้แทน เธอมองยาในมือเขา พลันน้ำตาก็ค่อยๆ หยดแหมะลงมา

“เจ็บตรงไหนมีนา” เขารีบวางยาในมือลง แล้วหันมาสำรวจเนื้อตัวเธอด้วยความเป็นห่วงแกมตกใจ

“ฉันไม่อยากกินยา…มันขม” คนฟังถึงกับพ่นลมหายใจแรง พร้อมกันนั้นก็อดเคืองไม่ได้ที่อีกฝ่ายทำเอาเขาใจไม่ดี

“ไม่อยากกินก็ต้องกิน ไม่งั้นเธอได้เจ็บระบมจนไข้แน่” เขายังคงยื่นยามาตรงหน้า ในขณะที่เธอกลับเอาแต่ส่ายหน้าแล้วก็ก้มหน้างุดๆ

“หรือจะให้ฉันกินแทนล่ะ” คำถามของเขาทำเธอเงยหน้าขึ้นมาทันที

“ได้เหรอ” ว่าแล้วเขาก็หยิบยาหยิบน้ำใส่ปากแทนคำตอบ ทำเอาคนถามถึงกับตาโต ด้วยไม่คิดว่าเขาจะทำแบบนั้นจริงๆ แต่ระหว่างที่เธอกำลังตะลึงพรึงเพริด เขาก็ฉวยจังหวะนั้นโน้มลงมาประกบปากส่งยาที่อมไว้ให้ ก็ไม่รู้ว่าเพื่อให้แน่ใจว่าเธอะจะกลืน หรือเพราะอะไรกันแน่ถึงทำให้เขายังนิ่งค้างอยู่อย่างนั้น กระทั่งได้ยินเสียงเธอครางประท้วง

“เออๆๆ งั้นก็เอาตามนี้แหละ คืนวันแต่งงานทั้งทีจัดให้ถึงใจมันหน่อย เอาพี่เสร็จก็มาเอาน้องต่อ ไอ้นี่มันพญาเทครัวของจริงว่ะ”

“นั่นสิวะ ฟาดเรียบทั้งพี่ทั้งน้อง ฉันละอิจฉามันจริงๆ คนหนึ่งก็สวย อีกคนก็น่ารักสดใส” สองคนคุยกันสนุกปาก ในขณะที่คนแอบฟังถึงกับสบถออกมาเบาๆ

“ไอ้พวกชั่ว”)

“ฉันจำได้ว่าตอนนั้นมีพนักงานเดินมาบอกว่ามีคนมารอพบ แต่พอฉันไปก็ไม่พบใครเลย แล้วหลังจากนั้นฉันก็จำอะไรไม่ได้แล้ว” เธอพูดแทรกขึ้นมาระหว่างที่ฟังเขาเล่า

“ใช่ มันลอบเข้าไปด้านหลัง แล้วโปะยาสลบเธอ หลังจากที่พวกมันพาเธอเข้าห้อง ฉันก็ฉวยโอกาสตอนที่มันออกไปแล้วพาตัวเธอออกมา แล้วย้ายไปอยู่อีกห้องหนึ่ง โชคดีที่ฉันสนิทกับเจ้าของโรงแรม พอบอกเรื่องระยำที่พวกมันทำ เขาก็อาสาช่วยด้วยการอำนวยความสะดวกให้ทุกอย่าง” ในขณะที่เล่า สองมือของเขาก็ยังคงเช็ดผมให้เธออยู่

“ถึงวันนั้นฉันจะจำหรือรับรู้เรื่องที่คุณเล่าไม่ได้ แต่มีบางอย่างที่ฉันจำได้นะ” เขาเลิกคิ้วด้วยความอยากรู้

“ก็กลิ่นน้ำหอมกับแผ่นหลังกว้างๆ ของคุณไง เวลาที่ฉันเห็นแผ่นหลังของคุณ มันทำให้ฉันสงสัยจนอยากจะถามอยู่หลายครั้ง แต่ก็ไม่มีโอกาสเหมาะๆ สักที จนกระทั่งวันนี้”

“อ้อ! เมื่อตอนเย็นที่เธอบอกมีเรื่องอยากจะถาม ก็เรื่องนี้สินะ” ให้ตายสิ! เขาจำช่วงเวลาหงุดหงิดตอนนั้นได้ดีเชียวละ ต่างกับเธอ พอพูดถึงเรื่องนี้ ความทรงจำเลวร้ายก็ย้อนกลับมาอีก