จะอ่อยให้คุณรักหัวปักหัวปำ นิยาย บท 24

บทที่ 23

โฮ่ง!

“ว้าย!” เจ้าหมาเห่าพร้อมกับกระดิกหาง แต่มันกลับทำให้คนขี้กลัวรีบชักมือกลับ พร้อมกันนั้นก็ซุกหน้ากับอกเขาเพื่อหาเกราะกำบัง ทำเอาคนที่ต้องอุทิศทั้งตักและอกให้แก่เธอถึงกับกลืนน้ำลายครั้งแล้วครั้งเล่า

“มันก็แค่ดีใจที่เธอยอมผูกมิตรด้วย”

“คุณรู้ได้ไง ฟังภาษาหมารู้เรื่องด้วยเหรอ” เธอผละออกจากอกกว้างแล้วมองหน้าเขา

“ไม่ได้รู้เรื่อง แต่แค่เข้าใจ ลองคลุกคลีกับมันบ่อยๆ สิ อีกหน่อยเธอก็จะเข้าใจมันเหมือนที่ฉันเข้าใจนี่แหละ อะ! ทีนี้เคลียร์เรื่องหมาเสร็จแล้ว ก็เคลียร์เรื่องเธอบ้าง” มีนาถึงกับขมวดคิ้วทันที

“ฉัน?” เธอชี้มาที่ตัวเองอย่างไม่เข้าใจนัก

“ใช่! หรือเธอจะนั่งแบบนี้ไปตลอดล่ะ แต่ถึงเธอจะอยาก ฉันก็ไม่ได้อยากด้วยหรอกนะ สงสัยเมื่อเช้าเธอคงจะกินเยอะน่าดูสินะ นั่งนานจนขาฉันชาไปหมด”

“นี่ไง คุณทำร้ายจิตใจฉันอีกแล้ว ใครเขาพูดเรื่องแบบนี้กับผู้หญิงกันเล่า ใจร้ายชะมัด ฉันไม่คุยกับคุณแล้ว” เธอรีบลงจากตัก ก่อนจะสะบัดหน้าพรืดแล้วเดินออกไป แต่ไปไม่ถึงไหนก็ต้องหันขวับกลับมาอีกครั้ง

“เอาลัคกี้ไปด้วยสิ”

“หยุดเลยนะคุณเจตต์ ให้มันอยู่กับคุณตรงนั้นแหละ ไม่งั้นฉันได้โดดขึ้นไปบนตักคุณอีกแน่ คราวนี้จะเอาให้ลุกเดินไม่ได้เลยคอยดู” เธอขู่ฟ่อ แต่มันกลับทำให้ถูกขู่หันไปลอบยิ้มอีกทาง ก่อนจะหันกลับมาทำหน้าขรึมดังเดิม

“งั้นก็รีบไปเลยไป เพราะฉันกลัวขาชา” มีนาย่นจมูกให้ ก่อนสะบัดหน้าพรืดแล้วรีบเดินออกไป

สอนเสร็จมีนาก็เดินออกมาหน้าบ้าน แต่กลับเจอเจ้าลัคกี้นั่งขวางทางอยู่ เธอหันรีหันขวางจ้องหน้าดูท่าที ครั้นพอเห็นว่ามันกระดิกหางให้อย่างเป็นมิตร จึงหยิบขนมน้องหมาออกจากกระเป๋า ใช่! เธอพกขนมน้องหมาติดกระเป๋าไว้ตั้งแต่วันที่ไปเป็นพริตตี้อาหารหมาครั้งนั้น ด้วยคิดว่าอาจจะได้ใช้ แล้วมันก็ได้ใช้จริงๆ

“เอาวะ! ตีเหล็กก็ต้องตีตอนร้อน ไหนๆ วันนี้ก็เราก็ผูกมิตรกันแล้ว มาทำความรู้จักกันอีกนิดจะเป็นไร” เธอนั่งยองๆ แล้วแกะขนมหมาอัดแท่ง แต่พอจะยื่นให้จริงๆ ก็ลังเลอีก

“นั่นคุณครูเขาทำอะไรคะป๊ะป๋า” สองพ่อลูกที่จูงมือกันออกมาเห็นครูสาวชักมือเข้าๆ ออกๆ ในขณะที่ลัคกี้ก็อ้าปากพยายามตามงับ แต่ยิ่งมันพยายามจะงับ เธอก็ยิ่งโวยวายลั่น

“อ๊าย! ทำไมปากกว้างขนาดนี้เนี่ย”

“ถ้าป้อนแบบนั้น วันนี้ลัคกี้ก็คงไม่ได้กินหรอกค่ะ” เด็กหญิงจันทร์เจ้าเดินเข้าบอกด้วยใบหน้าเรียบเฉย

“ก็มันน่ากลัวนี่คะ ครูขอเวลาทำใจอีกนิดนะ” ครูสาวบอกพลางหันไปยิ้มเจื่อนให้ลูกศิษย์

“งั้นครูคงต้องใช้ทางลัดไปก่อน เพราะตอนนี้ลัคกี้มันอยากกินมากๆ แล้วค่ะ” เด็กน้อยบอกประหนึ่งรู้ใจหมาสุดที่รัก