จะอ่อยให้คุณรักหัวปักหัวปำ นิยาย บท 25

บทที่ 24

“อะ! งานดีขนาดนี้ ถ้าแกไม่เอา ฉันเอานะ” ดารินกระซิบบอกเพื่อน ขณะที่สายตาก็เอาแต่จะเหลือบไปมองผู้ชายงานดีตาเป็นมัน

“เอาไม่เอา แกต้องลองถามลูกสาวเขาเองแล้วแหละ” ตอนนั้นเองที่ดารินเพิ่งสังเกตเห็นว่ามีเด็กหญิงตัวน้อยนั่งอยู่ตรงนั้นด้วย

“Oh no! มีลูกแล้ว ถึงจะเสียดายอยู่บ้าง แต่ก็…ขอบายดีกว่า” ดารินว่าพลางหันไปมองผู้ชายงานดีอย่างอาลัยอาวรณ์อีกครั้ง

“แล้วนี่ยังไง ทำไมวันนี้ถึงอยู่บ้านได้ ปกติเห็นรับงานถี่จนตารางชนกันก็มี” มีนาอดประชดอีกไม่ได้

“ชนนิดชนหน่อย พอเป็นสีสันให้ชีวิต เอ้อ! เกือบลืมแน่ะ นี่ของแก” ดารินหยิบซองจากกระเป๋ายื่นให้เพื่อน

“อะไร” มีนารับมาด้วยสีหน้าเคลือบแคลง จะบอกว่าระแวงก็คงไม่ผิดหรอก

“ก็ค่าจ้างที่แกไปเป็นพริตตี้อาหารหมาแทนฉันวันนั้นไง” เจตต์ที่ยืนอยู่ใกล้ๆ ถึงกับหันขวับมามอง พร้อมกันนั้นสมองก็เริ่มประมวลผล อา…! ที่แท้วันนั้นเธอก็แค่รับงานแทนเพื่อน

“อืม! ขอบใจนะ แต่ทำไมมันเยอะจัง” มีนาเปิดดูด้านในแล้วก็ต้องตาโต

“ก็เจ้าของแบรนด์เขาบอกว่าแกทำงานดี ทำเอาของเขาขายเกือบหมดเกลี้ยง เขาก็เลยให้ค่าขนมแกมาเพิ่ม นี่ถึงขนาดฝากฉันมาติดต่อแกให้ไปรับงานหน้าด้วยนะ ว่าแต่ปลายสัปดาห์หน้า แกพอจะมีเวลาสักชั่วโมงสองชั่วโมงไหมอะ งานง่ายๆ แทบไม่ต้องทำอะไรเลย แป๊บเดียวได้เงิน ง่ายกว่างานขายอาหารหมานั่นอีกนะแก” ดารินเข้าเรื่องจนได้ ให้ตายสิ! ผิดจากที่คิดไว้เสียเมื่อไหร่

“จะงานง่ายงานยากก็ไม่เอาทั้งนั้นแหละ ฉันไม่ถนัด แกไปหาคนอื่นเหอะ” มีนาบอกปัดโดยไม่เสียเวลาคิด

“ไอ้หาคนอื่นมันก็หาได้อยู่หรอก แต่งานนี้เงินดีมากเลยนะแก ให้แกฉันยังเสียดายน้อยกว่า เงินตั้ง…เลยนะเว้ย น่าเสียดายออก” ดารินทำปากยื่นๆ ด้วยความเสียดาย

“งานอะไร” พอรู้จำนวนค่าจ้าง มีนาถึงกับลังเลทันที ก็อย่างที่บอก ด้วยสภาวะตอนนี้ ทางไหนมีรายได้เธอก็อยากทำทั้งนั้นแหละ แน่นอนว่าเธออยู่โรงแรมของเขาตลอดไปไม่ได้ วันหนึ่งเธอก็ต้องออกไปหาที่อยู่เอง

“งานขายครีมอาบน้ำง่ายๆ แกก็แค่อาบน้ำโชว์ แล้วถูแขนถูขาข้างละทีสองทีเป็นอันจบ ตกลงไหมแก” ยังไม่ทันที่มีนาจะได้ตอบรับหรือปฏิเสธ เสียงของสองหนุ่มก็ดังขึ้น

“ไม่ตกลง/ไม่ตกลง” ดูเหมือนนี่จะเป็นครั้งแรกที่สองหนุ่มสามัคคีกันตอบอย่างพร้อมเพรียง ทำเอาสองสาวถึงกับหันขวับไปมองเป็นตาเดียว กระทั่งดรัณเป็นฝ่ายเปิดฉากพูดขึ้นก่อน

“งานอะไรของแกยัยริน พี่เพิ่งรู้ว่าแกรับงานแบบนี้ ชักเอาใหญ่แล้วนะ เห็นพี่ไม่ห้ามก็เลยทำอะไรตามใจชอบจนเลยเถิด เอาเป็นว่าหลังจากนี้แกไม่ต้องไปเป็นแล้วพริตตงพริตตี้อะไรนั่น แกต้องกลับมาช่วยพี่ทำงานที่บริษัท เข้าใจไหม” ดรัณสั่งน้องสาวเสียงเขียว

“อะไรของพี่เนี่ยพี่รัณ พี่ก็รู้ว่ารินไม่ชอบทำงานแบบนั้น พี่จะมาบังคับรินได้ยังไง” ดารินโวยวายอย่างไม่ยอมเชื่อฟัง

“พี่ก็ไม่ชอบงานแกเหมือนกัน ไม่รู้แหละ ตั้งแต่สัปดาห์หน้าเป็นต้นไป แกต้องเข้ามาเรียนรู้งานที่บริษัท ระหว่างนี้ไปบอกเลิกงานที่แกรับไว้ทั้งหมดซะ” สิ้นเสียงดรัณก็เดินออกไป โดยมีดารินเดินตะโกนไล่หลังไปด้วย

“เอ่อ…ครูว่าเราเข้าไปหาน้องเรย์กันดีไหมคะจันทร์เจ้า” มีนาหันมายิ้มเจื่อนให้สองพ่อลูกที่ยังนั่งอยู่ที่เดิมพลางยื่นมือไปให้เด็กน้อยจับ แต่มือที่ยื่นมาจับตอบกลับไม่ใช่มือที่ต้องการ