จะอ่อยให้คุณรักหัวปักหัวปำ นิยาย บท 26

บทที่ 25

“โอ๊ย! นี่ฉันรู้ว่าคุณรวย แต่เราไม่ได้เป็นอะไรกัน จะให้ฉันไปเอาของของคุณได้ไงเล่า อีกอย่างมันก็ไม่ใช่แค่เสื้อผ้าด้วย ยังมีพรศักดิ์ สมปอง อรทัย แล้วก็รำไพพรรณด้วย หลายคืนแล้วที่ฉันไม่ได้นอนกอดน้องๆ ฉันนอนไม่หลับเลยคุณ ฉันอยากไปเอาของของฉัน ของพวกนั้นมันเป็นของของฉัน” เหตุผลของเธอทำให้เขาได้แต่ทำหน้าอ่อนอกอ่อนใจ ก่อนตอบ

“อืม งั้นฉันไปด้วย อย่างน้อยถ้าเกิดอะไรขึ้น เธอจะได้ไม่เจ็บตัวอีก แต่ขอแวะไปส่งจันทร์เจ้าที่บ้านก่อน” เขาสรุปให้เสร็จสรรพ ทำเอาคนที่นั่งข้างๆ ถึงกับหันมามองด้วยความซาบซึ้ง

“คุณดีกับฉันขนาดนี้ มันทำให้ฉันเคยตัวนะรู้ไหม เกิดวันหนึ่งฉันเสพติดความสบายจนเกาะคุณเป็นตังเมจะทำยังไง” เธอแสร้งขู่ ในขณะที่เขาก็ตอบกลับมาในทันที

“งั้นฉันจะเป็นคนแงะเธอออกมาเองยัยตังเม” เธอย่นจมูกพลางทำปากยื่นๆ แต่แล้วก็รู้สึกเหมือนหัวใจเต้นผิดจังหวะ เมื่อได้เห็นรอยยิ้มของเขา อา…! หรือเธอจะเสพติดเขาแล้วจริงๆ

คอนโด

“เข้าไปรอด้านในก่อน เดี๋ยวฉันเอารถไปจอดเสร็จแล้วจะรีบตามมา” เป็นเพราะวันหยุด ลูกบ้านในคอนโดจึงไม่ออกไปไหน ที่จอดรถก็พลอยไม่มีไปด้วย เขาจึงเลือกที่จะวนรถมาส่งเธอก่อน

ครั้นพอรถเคลื่อนออกไป มีนาที่กำลังจะเดินเข้าด้านในจำต้องชะงักตัวแข็งทื่อ เมื่อรู้สึกได้ถึงโลหะแข็งๆ ที่จ่ออยู่ด้านหลัง ใครจะคิดว่ากลางวันแสกๆ มันจะกล้าทำเรื่องอุกอาจแบบนี้

“ถ้าไม่อยากถูกยิงไส้แตก อย่าตุกติก แล้วเดินไปดีๆ” ทันทีที่ได้ยินเสียง เธอก็จำได้ว่าเป็นตฤณ พี่เขยของตัวเอง แต่ถึงรู้ตอนนี้ก็ไม่ช่วยอะไร เมื่อเธอเป็นฝ่ายเสียเปรียบ และการบุกประชิดเข้าถึงตัวของมันในตอนนี้ก็ทำให้เธอขยะแขยงมากกว่ากลัวเสียอีก กระทั่งเธอถูกพามายังโซนด้านหลังที่มีรถของมันจอดอยู่ แน่นอนว่าถ้าเธอขึ้นรถไปกับมัน ชีวิตเธอก็คงจบสิ้นทันที ดังนั้นเธอจึงรีบขืนตัวแล้วหันไปเผชิญหน้ากับมันตรงๆ

“ไอ้ชาติชั่ว คนไม่เอาไหนอย่างแกก็คงทำเป็นอยู่แค่นี้สินะ นี่ถ้าไม่มีบารมีพ่อ แกมันก็ไร้ค่ายิ่งกว่าหมาข้างถนนซะอีก” มีนาด่ากราดในขณะที่สายตาก็พยายามสอดส่ายไปทั่ว เผื่อว่าจะมีคนผ่านมา

“ปากดีเหมือนเดิมเลยนี่ อยากรู้เหมือนกันว่าเวลาอยู่บนเตียงจะยังปากเก่งแบบนี้อยู่รึเปล่า ฉันชักจะอดใจรอไม่ไหวแล้วสิ ไป! ขึ้นรถ” ตฤณยกปืนขู่ให้เธอเดินไปยังรถที่จอดอยู่ไม่ไกล แต่เมื่อเห็นว่าเธอยังคงอิดออดจึงขู่อีก

“อย่าหวังว่าจะมีใครมาช่วย เดินไปดีๆ ไม่งั้นกูยิงไส้แตก” อีกครั้งที่ตฤณเข้ามาประชิดถึงตัวพร้อมกับเอาปืนจ่อที่หลัง ทำให้มีนาจำต้องค่อยๆ ขยับทีละก้าวอย่างคนสิ้นหวัง พลางคิดในใจว่าจะขอตายอยู่ตรงนี้นี้กว่า แต่แล้วแสงแห่งความหวังของเธอก็สว่างจ้าขึ้นมาในบัดดลเพียงเพราะเสียงเสียงหนึ่ง

“กูไม่กลัว มึงรู้ไหมว่ากูลูกใคร ต่อให้กูยิงพวกมึงทิ้งเป็นหมาข้างถนน ก็ไม่มีใครทำอะไรกูได้” คนที่มั่นใจในอำนาจของพ่อคุยโว แน่นอนว่านี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เขาก่อเรื่องประมาณนี้ และทุกครั้งก็รอดมาได้ แล้วสุดท้ายเรื่องก็เงียบ วันนี้ก็คงไม่ต่างกัน

“โอวว้าว! ลูกคนใหญ่คนโตซะด้วย ถ้าพี่ใหญ่ขนาดนั้นก็ไม่น่ารังแกผู้หญิงเลยเนอะ เอ๊ะ! เดี๋ยวนะ รังแกผู้หญิงนี่เขาเรียกอะไรนะ หน้าตัวเมียป้ะ” เห็นรุ่นพี่ยั่วโมโหอีกฝ่ายแล้ว มีนาก็พยายามกระตุกแขนเสื้อให้หยุด ด้วยกลัวว่าปืนในมืออีกฝ่ายจะลั่นโป้งป้างเสียก่อน

“ปากดีนักนะมึง แส่ไม่เข้าเรื่อง เรื่องของผัวเมีย มึงมาเสือกอะไรด้วย” ตฤณตวาดเสียงกร้าว ในขณะที่มีนาก็รีบส่ายหน้าปฏิเสธทันควัน

“เท่าที่รู้จักกัน รุ่นน้องฉันเขาก็เลือกอยู่นะ และประเภทแรกที่เขาไม่เลือกก็พี่นี่แหละ” เห็นความมั่นหน้าของอีกฝ่ายแล้ว พริบพราวจึงอดไม่ได้ที่จะต่อปากต่อคำด้วยความหมั่นไส้ แต่มันก็ดันไปกระตุ้นต่อโมโหของอีกฝ่ายให้เดือดพล่าน

“ปากดีนักนะมึง” เห็นตฤณเงื้อมือข้างที่ถือปืน มีนาก็กระโจนเข้าไปผลักอีกฝ่ายสุดแรงโดยไม่ห่วงชีวิต จนปืนกระบอกนั้นกระเด็นไปอีกทาง สร้างความเดือดดาลถึงขีดสุดให้เจ้าของปืน