จะอ่อยให้คุณรักหัวปักหัวปำ นิยาย บท 23

บทที่ 22

“ในเมื่อเคยตีได้ ตอนนี้ก็ต้องตีได้สิ เก่งๆ แบบแก ซ้อมนิดๆ หน่อยๆ ก็ไปได้สบายแล้ว เอางี้สิ พรุ่งนี้ก่อนร้านเปิด แกก็ไปซ้อมก่อนสักชั่วโมง จะได้เข้ามือไง” นภัทรเสนอให้เสร็จสรรพ แต่ยังไม่ทันที่เจตต์จะได้คัดค้าน เสียงมีนาก็ดังขึ้นเสียก่อน

“อืม เอางั้นก็ได้ เจอกันที่ร้านพรุ่งนี้ตอนหกโมงเย็นแล้วกัน”

หลังจากนภัทรกลับไปแล้ว คนที่นั่งทำหน้าบูดบึ้งทีแรกก็เปิดฉากถามอย่างอดรนทนไม่ได้

“ทำอะไรทำไมไม่ปรึกษา”

“คะ?” อีกครั้งที่เธอหันมามองหน้าเขาอย่างไม่เข้าใจ

“ก็เรื่องที่เธอจะไปตีกลองอะไรนั่นไง” เสียงเขาห้วนขึ้นตามอารมณ์ที่ขุ่นมัวขึ้นเรื่อยๆ

“ก็ไม่เห็นแปลกนี่ ปกติฉันก็รับงานกลางคืนออกจะบ่อย ล่าสุดก็งานในโรงแรมคุณนั่นแหละ” เธอยักไหล่ แล้วตักขนมเข้าปากต่อ

“แต่มันไม่เหมือนกัน” เขาสวนกลับทันควัน

“ไม่เหมือนยังไง ก็เล่นดนตรีกลางคืนเหมือนกัน อ้อ! ถ้าจะต่างก็ต่างที่วันนั้นเล่นเปียโน แต่พรุ่งนี้ต้องตีกลองละมั้ง” เธอพูดติดตลก แต่เขากลับทำหน้าขึงขังยิ่งกว่าเดิม

“วันนั้นเธอเล่นในที่ของฉัน หากเกิดอะไรขึ้นยังมีฉันคอยปกป้องคุ้มภัยให้”

“งั้นพรุ่งนี้คุณก็ตามไปปกป้องฉันสิ” เธอโพล่งออกมาแบบทีเล่นทีจริง

“ไม่ตลกมีนา เธอก็รู้ว่าสถานการณ์ตอนนั้นกับตอนนี้มันไม่เหมือนกัน อย่าลืมสิว่าถ้าเธอไปที่แบบนั้น เธอมีสิทธิ์เจอไอ้ตฤณได้ทุกเมื่อ” เธอชะงักตัวแข็งทื่อทันที แน่นอนว่าเธอไม่ทันคิดถึงเรื่องนี้

“งั้นฉันควรทำไงดีอะคุณ รับปากเพื่อนไว้แล้วด้วย ไม่ไปก็คงไม่ได้อะ” เธอรีบวางช้อน แล้วเปลี่ยนมาจับมือเขาไว้ด้วยความร้อนใจ

“งั้นก็ไม่มีทางเลือกอื่น เอามือถือเธอมา” เธอหยิบโทรศัพท์มือถือยื่นให้แบบงงๆ กระทั่งเขายื่นคืนมาให้ เธอก็ยังไม่หายงงว่าเขาคิดจะทำอะไร อีกทั้งยังไม่คิดจะบอกให้เธอรู้ด้วย

“ไปกันเถอะ ฉันมีงานต้องไปเคลียร์” สิ้นเสียงเขาก็ลุกขึ้น ทำให้เธอต้องลุกตาม

“เอ้า! ไหนบอกว่าว่างไง” เธอตะโกนไล่หลัง แต่เขาก็ไม่ได้หันมาตอบ มิหนำซ้ำยังก้าวยาวๆ ห่างออกไปเรื่อยๆ เดือดร้อนให้คนที่ช่วงขาสั้นกว่าจำต้องวิ่งตาม ครั้นพอเห็นเธอวิ่งตามเขาก็อดยิ้มกริ่มไม่ได้

เช้าวันต่อมา เธอกลับมาสอนเปียโนให้เด็กน้อยดังเดิมดังที่แจ้งพ่อเด็กเอาไว้ แต่ที่แปลกไปกว่าเดิมคือเธอมีรถโรงแรมมาส่ง

“กินอะไรมารึยัง” คนที่เพิ่งเข้ามาถึงกับสะดุ้งเพราะเสียงทุ้มๆ ของเขา ก่อนจะหันไปมองเจ้าของบ้านที่วันนี้อยู่ในชุดสบายๆ อีกทั้งทรงผมก็ไม่ได้เซต แต่ให้ตายเถอะ! มันกลับดึงดูดเธอจนไม่อาจละสายตา

“ดูดีจัง” เธอเผลอครางออกมาเบาๆ ราวกับถูกสะกด ก็ไม่รู้ทำไมก่อนหน้าถึงไม่เคยสังเกตมาก่อน แต่ให้ตายเถอะ ภาพที่เขาเอนพนักเก้าอี้นั่งจิบกาแฟพร้อมกับอ่านข่าวจากไอแพด มันช่างดูดีจนเธอเผลอยืนมองอยู่แบบนั้น กระทั่ง…

โฮ่ง…โฮ่ง…โฮ่ง

เสียงเจ้าหมาลัคกี้ที่ดังมาแต่ไกล ทำเอาเธอหันขวับไปมองตาโต แน่นอนว่าโดยสัญชาตญาณแล้ว คนกลัวหมาย่อมต้องหาที่ปลอดภัย และที่ที่ปลอดภัยที่สุดในตอนนี้คงเป็นที่ไหนไม่ได้นอกจาก…

“เฮ้ย!” เธอร้องลั่นแล้วกระโดดขึ้นไปนั่งบนตักเขาอย่างทันท่วงที แต่ให้ตายเถอะ! ตักของเขาไม่ได้ช่วยให้เธอพ้นจากเงื้อมมือเจ้าหมายักษ์ตัวนั้นได้เลย

“ไม่ไว้ใจฉันรึไง ฉันเคยทำร้ายเธอรึเปล่า”

“เคยสิ คุณทำร้ายจิตใจฉันออกจะบ่อย หาว่าฉันเป็นเด็กแก่แดด เมื่อกี้ยังเรียกฉันหมากระเป๋าอยู่เลยด้วย”

“มีนา…” เสียงเขาเข้มขึ้น ทำประหนึ่งกำลังดุเด็กน้อย

“ก็ได้! เอาเลย อยากทำอะไรก็ทำ เอาให้มือขาดไปเลยก็ได้” เธอรับเสียงกระแทกกระทั้น ก่อนจะยื่นมือให้เขาจับอีกครั้ง กระทั่งมือนั้นถูกยื่นออกไป

“ฮื่อ…! เฮ้ยๆๆ มือฉันๆ ยังอยู่ไหมเนี่ย” ทันทีที่ถูกเจ้าหมายักษ์แลบลิ้นเลีย เธอก็โวยวายอีกครั้ง

“ทีนี้ก็ลองลูบหัวมันดู” เธอหันขวับมามองหน้าคนพูดตาโต

“มันจะดีเหรอคุณ” เธอมองหน้าเขาสลับกับหน้าน้องหมาด้วยความหวาดหวั่น

“ดีสิ ผูกมิตรกับมันไว้ อีกหน่อยเข้าออกบ้านนี้จะได้ไม่ลำบาก มาลองดู” ว่าแล้วเขาก็จับมือเธอไปลูบที่หัวน้องหมาเบาๆ ซึ่งดูเหมือนเจ้านั่นก็รู้งาน ครางเสียงเล็กเสียงน้อยออดอ้อน

“เห็นไหมว่ามันเองก็อยากผูกมิตรกับเธอ ทีนี้ก็ลองจับเองดูนะ” ยังไม่ทันที่เธอจะได้อ้าปากปฏิเสธ เขาก็ปล่อยมือทันที ทำเอาคนเพิ่งลองจับทำหน้าราวกับจะร้องไห้เพราะความกลัว แต่ก็ไม่กล้าชักมือออก

“เป็นไง ไม่น่ากลัวอย่างที่คิดใช่ไหม”

“กะ ก็คงงั้นมั้ง” เธอทำหน้าแหย ยังคงลูบหัวหมาตัวโตอย่างกล้าๆ กลัวๆ กระทั่ง…