จะอ่อยให้คุณรักหัวปักหัวปำ นิยาย บท 23

บทที่ 22

“ในเมื่อเคยตีได้ ตอนนี้ก็ต้องตีได้สิ เก่งๆ แบบแก ซ้อมนิดๆ หน่อยๆ ก็ไปได้สบายแล้ว เอางี้สิ พรุ่งนี้ก่อนร้านเปิด แกก็ไปซ้อมก่อนสักชั่วโมง จะได้เข้ามือไง” นภัทรเสนอให้เสร็จสรรพ แต่ยังไม่ทันที่เจตต์จะได้คัดค้าน เสียงมีนาก็ดังขึ้นเสียก่อน

“อืม เอางั้นก็ได้ เจอกันที่ร้านพรุ่งนี้ตอนหกโมงเย็นแล้วกัน”

หลังจากนภัทรกลับไปแล้ว คนที่นั่งทำหน้าบูดบึ้งทีแรกก็เปิดฉากถามอย่างอดรนทนไม่ได้

“ทำอะไรทำไมไม่ปรึกษา”

“คะ?” อีกครั้งที่เธอหันมามองหน้าเขาอย่างไม่เข้าใจ

“ก็เรื่องที่เธอจะไปตีกลองอะไรนั่นไง” เสียงเขาห้วนขึ้นตามอารมณ์ที่ขุ่นมัวขึ้นเรื่อยๆ

“ก็ไม่เห็นแปลกนี่ ปกติฉันก็รับงานกลางคืนออกจะบ่อย ล่าสุดก็งานในโรงแรมคุณนั่นแหละ” เธอยักไหล่ แล้วตักขนมเข้าปากต่อ

“แต่มันไม่เหมือนกัน” เขาสวนกลับทันควัน

“ไม่เหมือนยังไง ก็เล่นดนตรีกลางคืนเหมือนกัน อ้อ! ถ้าจะต่างก็ต่างที่วันนั้นเล่นเปียโน แต่พรุ่งนี้ต้องตีกลองละมั้ง” เธอพูดติดตลก แต่เขากลับทำหน้าขึงขังยิ่งกว่าเดิม

“วันนั้นเธอเล่นในที่ของฉัน หากเกิดอะไรขึ้นยังมีฉันคอยปกป้องคุ้มภัยให้”

“งั้นพรุ่งนี้คุณก็ตามไปปกป้องฉันสิ” เธอโพล่งออกมาแบบทีเล่นทีจริง

“ไม่ตลกมีนา เธอก็รู้ว่าสถานการณ์ตอนนั้นกับตอนนี้มันไม่เหมือนกัน อย่าลืมสิว่าถ้าเธอไปที่แบบนั้น เธอมีสิทธิ์เจอไอ้ตฤณได้ทุกเมื่อ” เธอชะงักตัวแข็งทื่อทันที แน่นอนว่าเธอไม่ทันคิดถึงเรื่องนี้

“งั้นฉันควรทำไงดีอะคุณ รับปากเพื่อนไว้แล้วด้วย ไม่ไปก็คงไม่ได้อะ” เธอรีบวางช้อน แล้วเปลี่ยนมาจับมือเขาไว้ด้วยความร้อนใจ

“งั้นก็ไม่มีทางเลือกอื่น เอามือถือเธอมา” เธอหยิบโทรศัพท์มือถือยื่นให้แบบงงๆ กระทั่งเขายื่นคืนมาให้ เธอก็ยังไม่หายงงว่าเขาคิดจะทำอะไร อีกทั้งยังไม่คิดจะบอกให้เธอรู้ด้วย

“ไปกันเถอะ ฉันมีงานต้องไปเคลียร์” สิ้นเสียงเขาก็ลุกขึ้น ทำให้เธอต้องลุกตาม

“เอ้า! ไหนบอกว่าว่างไง” เธอตะโกนไล่หลัง แต่เขาก็ไม่ได้หันมาตอบ มิหนำซ้ำยังก้าวยาวๆ ห่างออกไปเรื่อยๆ เดือดร้อนให้คนที่ช่วงขาสั้นกว่าจำต้องวิ่งตาม ครั้นพอเห็นเธอวิ่งตามเขาก็อดยิ้มกริ่มไม่ได้

เช้าวันต่อมา เธอกลับมาสอนเปียโนให้เด็กน้อยดังเดิมดังที่แจ้งพ่อเด็กเอาไว้ แต่ที่แปลกไปกว่าเดิมคือเธอมีรถโรงแรมมาส่ง

“กินอะไรมารึยัง” คนที่เพิ่งเข้ามาถึงกับสะดุ้งเพราะเสียงทุ้มๆ ของเขา ก่อนจะหันไปมองเจ้าของบ้านที่วันนี้อยู่ในชุดสบายๆ อีกทั้งทรงผมก็ไม่ได้เซต แต่ให้ตายเถอะ! มันกลับดึงดูดเธอจนไม่อาจละสายตา

“ดูดีจัง” เธอเผลอครางออกมาเบาๆ ราวกับถูกสะกด ก็ไม่รู้ทำไมก่อนหน้าถึงไม่เคยสังเกตมาก่อน แต่ให้ตายเถอะ ภาพที่เขาเอนพนักเก้าอี้นั่งจิบกาแฟพร้อมกับอ่านข่าวจากไอแพด มันช่างดูดีจนเธอเผลอยืนมองอยู่แบบนั้น กระทั่ง…

โฮ่ง…โฮ่ง…โฮ่ง

เสียงเจ้าหมาลัคกี้ที่ดังมาแต่ไกล ทำเอาเธอหันขวับไปมองตาโต แน่นอนว่าโดยสัญชาตญาณแล้ว คนกลัวหมาย่อมต้องหาที่ปลอดภัย และที่ที่ปลอดภัยที่สุดในตอนนี้คงเป็นที่ไหนไม่ได้นอกจาก…

“เฮ้ย!” เธอร้องลั่นแล้วกระโดดขึ้นไปนั่งบนตักเขาอย่างทันท่วงที แต่ให้ตายเถอะ! ตักของเขาไม่ได้ช่วยให้เธอพ้นจากเงื้อมมือเจ้าหมายักษ์ตัวนั้นได้เลย