ตอน บทที่ 21 จาก จะอ่อยให้คุณรักหัวปักหัวปำ – ความลับ ความรัก และการเปลี่ยนแปลง
บทที่ 21 คือตอนที่เปี่ยมด้วยอารมณ์และสาระในนิยายโรแมนซ์ จะอ่อยให้คุณรักหัวปักหัวปำ ที่เขียนโดย เลอบัว ผลิกา เรื่องราวดำเนินสู่จุดสำคัญ ไม่ว่าจะเป็นการเปิดเผยใจตัวละคร การตัดสินใจที่ส่งผลต่ออนาคต หรือความลับที่ซ่อนมานาน เรียกได้ว่าเป็นตอนที่นักอ่านรอคอย
บทที่ 21
“เฮ้ย! ทำไมต้องว่าด้วยล่ะ เช่าไม่เช่ามันเป็นสิทธิ์ของแกนะ อีกอย่างอยู่คอนโดเหมือนเดิมก็ดี ปลอดภัยดี” คำพูดของนภัทรทำเอามีนาถึงกับหน้าเจื่อนก่อนตอบ
“ฉันไม่ได้อยู่คอนโดแล้ว”
“เอ้า! ไม่อยู่คอนโดแล้วแกไปอยู่ที่ไหน” นภัทรถามเสียงสูงด้วยความแปลกใจ แต่เสียงที่ตอบกลับมากลับไม่ใช่เสียงเธอ
“ก็อยู่ที่นี่ไง” เสียงของเจตต์ทำเอาทั้งสองคนหันขวับไปมอง
“จริงเหรอมัด” นภัทรมองหน้าเจตต์แล้วหันไปคาดคั้นเพื่อนต่อ
“อื้ม ก็อย่างที่คุณเจตต์บอกนั่นแหละ ฉันอยู่ที่นี่ อ้อ...ภัทร นี่คุณเจตต์ เจ้าของโรงแรมนี้ ส่วนนี่ภัทร เพื่อนสนิทฉันเองค่ะ” เธอพยายามเลี่ยงที่จะตอบเหตุผลให้เพื่อนฟังด้วยการแนะนำให้ทั้งคู่รู้จักกัน แต่ต่างฝ่ายเพียงหันมาพยักหน้าให้กันแบบขอไปที ประหนึ่งไม่ได้อยากรู้จักกันสักนิด
“เอ้อ...ภัทร ไหนๆ มนุษย์กลางคืนอย่างแกก็อุตส่าห์ตื่นกลางวันเพราะฉัน เราไปหาอะไรกินกันดีไหม เดี๋ยวฉันเลี้ยงเอง ไถ่โทษที่ทำให้แกต้องมาเสียเที่ยวด้วย” เธอบอกด้วยความรู้สึกผิด
“แต่เธอกินมาแล้ว แล้วก็ไม่ใช่แค่ถ้วยเดียวด้วย” เจตต์แสร้งขัดขึ้น
“กินแล้วก็กินอีกได้ ไม่เห็นแปลก อีกอย่างตอนนั้นกินของคาว ตอนนี้ไปกินของหวานก็ได้นี่” คำตอบของเธอทำเขานึกเขม่นเข่นเขี้ยวขึ้นมาอย่างอดไม่ได้
“ก็ดี ฉันกำลังหิวอยู่พอดี แล้วเราก็จะได้มีเวลาคุยกันด้วย ว่าแต่ปากแกไปโดนอะไรมา” นภัทรที่เพิ่งสังเกตเห็นยื่นมือจะไปจับ แต่มือนั้นก็ถูกปัดออกอย่างทันท่วงที พลันสองหนุ่มก็หันมาจ้องหน้ากันเขม็ง อย่างไม่มีใครยอมลดราวาศอก ทำให้เธอต้องรีบเบี่ยงประเด็นเพื่อเปลี่ยนบรรยากาศ
“เอ่อ...เรื่องมันยาวน่ะ เดี๋ยวค่อยเล่าให้ฟังแล้วกัน ไปหาที่นั่งดีๆ คุยกันดีกว่า อ้อ...ขอบคุณสำหรับวันนี้นะคะคุณเจตต์ คุณกลับไปทำงานต่อเถอะ ฉันไม่รบกวนคุณแล้ว” เธอไม่ลืมที่จะหันไปค้อมศีรษะให้ผู้มีพระคุณก่อนออกไป แต่แล้วเท้าของคนทั้งคู่ก็ต้องชะงัก เพราะประโยคต่อมาของเขา
“ฉันว่าง”
“คะ?” เธอหันมาทำหน้างง ไม่เข้าใจว่าเขาจะสื่ออะไร
“ฉันว่าง” เขาย้ำด้วยสีหน้ากระอักกระอ่วนอีกครั้ง
“เอ่อ…แล้วไงคะ” สีหน้าที่เต็มไปด้วยเครื่องหมายคำถามของเธอ ทำเขาครางฮึดฮัดเบาๆ ก่อนตอบออกมาในที่สุด
“ฉันจะไปกับเธอ”
“หืม? ไปกับฉัน? ไปทำไมคะ” เธอถามเสียงสูง ทำเอาคนถูกถามยิ่งวางหน้าไม่ถูก
“ก็…ฉันก็อยากกินขนมหวานไง” ครั้นพอตอบออกไปแล้ว เขาก็แทบจะเอามือตบปากตัวเองเสียเดี๋ยวนั้น อีกทั้งพอหันไปเห็นนภัทรยืนทำหน้าเมื่อยกับคำตอบสิ้นคิดนั้น เขาถึงกับสบถเบาๆ
“ชิต!”
“งั้นฉันกลับก่อนละกัน มีอะไรให้ช่วยก็บอก โทรหาฉันได้ตลอด” เมื่อเห็นว่าวันนี้คงไม่ได้คำตอบที่อยากรู้เป็นแน่แล้ว นภัทรจึงถอดใจ
“อื้ม ขอบใจนะภัทร แกดีกับฉันตลอดเลย เอาไว้วันหน้าเราไปกินหมูกระทะกันนะ ชวนไอ้รินไปด้วย จะว่าไปเราไม่ได้กินข้าวด้วยกันสามคนนานแล้วนะ”
“อืม เอาสิ ฉันเองก็คิดถึงบรรยากาศเมื่อก่อนที่เรา…เคยอยู่ เคยกิน แล้วก็…เคยนอนด้วยกันเหมือนกันแหละ” ท้ายประโยคนภัทรพยายามย้ำชัดถ้อยชัดคำพลางหันไปยิ้มให้เจ้าของโรงแรมด้วยความรู้สึกว่าตัวเองมีแต้มเหนือกว่า
“ใช่! นึกถึงตอนทำรายงานสมัยเรียนเนอะ ฉันกับไอ้รินชิงหลับไปก่อนทุกที สุดท้ายก็เลยเป็นแกที่รับหน้าที่ปั่นงานคนเดียวจนถึงเช้าตลอดเลย” คราวนี้เป็นเจตต์ที่เป็นฝ่ายหันไปยิ้มเยาะบ้าง ทำเอานภัทรถึงกับกัดฟันกรอด ก็ไม่รู้ว่าระหว่างเสียหน้ากับเจ็บใจ ตอนนี้รู้สึกอย่างไหนมากกว่ากัน
“อืม! งั้นฉันไปนะ” นภัทรลุกขึ้น แต่แล้วก็เหมือนจะนึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้
“เอ้อ…เกือบลืมไป ฉันว่าจะถามว่าคืนพรุ่งนี้แกว่างรึเปล่า”
“อืม! พรุ่งนี้ฉันมีสอนแค่ครึ่งวันเช้าน่ะ หลังจากนั้นก็ว่าง ว่าแต่แกมีอะไรรึเปล่า” เมื่อสองคนคุยกัน เจ้าของโรงแรมผู้รับบทส่วนเกินก็หน้าหงิกอีกครั้ง
“แกจำพี่เอกมือกลองวงฉันได้ไหม” เห็นมีนาพยักหน้า นภัทรจึงพูดต่อ
“พอดีพรุ่งนี้เมียแกผ่าคลอด พี่เขาก็เลยจะวานให้แกไปเล่นแทนให้หน่อยน่ะ” คนที่หน้าหงิกทีแรกถึงกับหูผึ่งทันที
“เฮ้ย! แต่ฉันไม่ได้ตีกลองนานแล้วนะเว้ย ไม่รู้จะยังตีได้รึเปล่า”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: จะอ่อยให้คุณรักหัวปักหัวปำ