บทที่ 20 – ตอนที่ต้องอ่านของ จะอ่อยให้คุณรักหัวปักหัวปำ
ตอนนี้ของ จะอ่อยให้คุณรักหัวปักหัวปำ โดย เลอบัว ผลิกา ถือเป็นช่วงเวลาสำคัญของนิยายโรแมนซ์ทั้งเรื่อง ด้วยบทสนทนาทรงพลัง ความสัมพันธ์ของตัวละครที่พัฒนา และเหตุการณ์ที่เปลี่ยนโทนเรื่องอย่างสิ้นเชิง บทที่ 20 จะทำให้คุณอยากอ่านต่อทันที
บทที่ 20
เขาได้แต่เดินตามเธอเงียบๆ กระทั่งก่อนจะถึงรถ เขาก็ยื่นมือมาจับที่ต้นแขน
“ไหวไหม” เพียงคำถามสั้นๆ ของเขา แต่มันกลับทำให้ใจเธออุ่นขึ้นอย่างน่าประหลาด จนต้องมองหน้าเขานิ่ง แต่หน้าเศร้าๆ ของเธอก็ทำให้เขาใจคอไม่ดีเอาเสียเลย
“ถ้าไม่ไหวก็แค่ร้องออกมา ไม่ต้องเก็บไว้ ต่อหน้าฉันเธอไม่จำเป็นต้องเข้มแข็ง” เขาเลื่อนมือจากแขนลงมาบีบมือเธอ
“ฉันไม่ได้เข้มแข็ง แต่มันจุกจนร้องไม่ออก หรือบางทีโควตาน้ำตาฉันมันอาจจะหมดไปตั้งแต่เมื่อคืนแล้วก็ได้” เป็นเขาที่เป็นฝ่ายจ้องหน้าเธอบ้าง ทำให้เธอต้องย้ำอีกครั้ง
“ฉันไม่เป็นไรจริงๆ ค่ะ บางทีหัวใจฉันมันอาจจะด้านชา เพราะว่าเจอเรื่องพวกนี้มาจนเคยชินแล้วละมั้ง”
“อย่าบอกนะว่าแม่เธอพูดตัดความสัมพันธ์แบบนั้นกับเธอบ่อยๆ” เขาทำหน้าเหลือเชื่อ
“เปล่าซะหน่อย ฉันหมายถึงเรื่องที่ฉันไร้ตัวตนในสายตาแม่ต่างหาก ตั้งแต่ฉันจำความได้ ฉันก็เป็นส่วนเกินของบ้านแบบนี้แหละ หลายครั้งที่ฉันต้องเป็นฝ่ายเสียสละ เพราะแม่ไม่อยากให้พี่เมคิดมาก แปลกใช่ไหมล่ะที่แม่ทำเหมือนรักคนอื่นมากกว่าลูกตัวเอง แต่จริงๆ ไม่ใช่หรอก แม่ก็แค่อยากเติมเต็มในส่วนที่พี่เมขาด แต่พอนานวันเข้ามันก็กลายเป็นความเคยชิน สุดท้ายก็เลยเป็นฉันที่กลายเป็นหมาหัวเน่า เหมือนเด็กมีปัญหาเลยเนอะ แต่มันก็มีข้อดีอยู่นะ เพราะมันทำให้ฉันเข้มแข็งแทนที่จะร้องไห้ฟูมฟาย”
“เรื่องแม่…เธอจะเอาไงต่อ” ก็ไม่รู้ว่าเธอกังวลแค่ไหน แต่สีหน้าเขาตอนนี้ดูเหมือนจะกังวลกว่า
“ทำไมคุณชอบถามคำถามยากๆ อยู่เรื่อยเลย เฮ้อ! เอาไงเหรอ ไม่รู้สิ ตอนนี้ยังคิดไม่ออก ก็ได้แต่หวังว่าที่แม่พูดมันจะเป็นแค่อารมณ์ชั่ววูบ สายใยแม่ลูกตัดกันไม่ขาดหรอกเนอะ” เธอพยายามปลอบใจตัวเอง เช่นเดียวกับเขาที่เปลี่ยนจากจับมือมาลูบที่หัวเธอเบาๆ เพื่อให้กำลังใจ
“ฉันก็คิดแบบนั้นเหมือนกัน”
“เฮ้อ! ฉันว่าเราไปหาอะไรกินแก้เครียดกันดีกว่า ฉันหิว ตั้งแต่เช้ามายังไม่มีอะไรตกถึงท้องเลยสักอย่าง จนตอนนี้จะบ่ายแล้วเนี่ย พาไปหาอะไรกินหน่อยนะ” เธอลูบท้องตัวเอง พลางทำตาปริบๆ ออดอ้อน
“อยากกินอะไรล่ะ” เขาส่ายหน้าพร้อมกับยิ้มน้อยๆ
“ก๋วยเตี๋ยวสิ ก๋วยเตี๋ยวจะช่วยเยียวยาทุกอย่าง”
แล้วทั้งคู่ก็พากันมานั่งอยู่ในร้านก๋วยเตี๋ยวแห่งหนึ่ง ซึ่งเนืองแน่นไปด้วยบรรดาพนักงานออฟฟิศ แน่นอนว่ามันเป็นแค่ร้านข้างทาง อย่าว่าแต่แอร์ แม้แต่พัดลมก็ยังต้องแชร์กันตั้งหลายโต๊ะเลย
“กินตีนไหมคุณ” อยู่ๆ คุณเธอก็โพล่งถามออกมา ทำคนตรงข้ามถึงกับชะงัก จนเธอต้องรีบแก้ให้
“ฉันหมายถึงนั่นน่ะ” เธอบุ้ยใบ้ให้เขามองชามก๋วยเตี๋ยวของตัวเอง ครั้นพอเห็นพ่อคุณเอาแต่นั่งมองตีนไก่ที่อยู่ในชาม เธอจึงยื่นช้อนกับตะเกียบให้
“เอ้า! กินสิคุณ นั่งมองมันไม่ทำให้อิ่มหรอกนะ”
“ไม่ละ เธอกินเถอะ เดี๋ยวฉันนั่งรอเป็นเพื่อน” เขาปฏิเสธด้วยการดันชามก๋วยเตี๋ยวออก
“ได้ไงล่ะ นี่ร้านอร่อยเชียวนะ เด็ดสุดในละแวกนี้เลยแหละ รับรองว่าถ้าคุณได้ชิม คุณจะต้องติดใจจนอยากมาอีก” เธอพยายามโน้มน้าว แน่นอนว่าคนที่เลือกร้านนี้คงเป็นใครไปไม่ได้นอกจากเธอ และด้วยเหตุผลว่าความอร่อยของมันจะช่วยเยียวยาความเครียดให้แม่คุณได้เขาจึงยอม
“ก็มองว่าคุณนี่ก็หน้าตาดีเหมือนกันไง หน้าก็หล่อ หุ่นก็ล่ำ อบอุ่นใจดี แถมนิสัยยังรวยอีกต่างหาก โอ้โห! นี่มันเทพบุตรสุดเพอร์เฟกต์ชัดๆ” เธอเท้าคางมองหน้าเขาพร้อมกับทำตาปริบๆ
“จะกินหรือไม่กิน…มีนา ถ้าไม่กินจะได้กลับ ฉันจะกลับไปทำงาน” เขาแก้เก้อด้วยการแสร้งทำหน้าขึงขัง
“เอ้อ…พูดถึงเรื่องงาน พรุ่งนี้ฉันไม่ลาแล้วนะคุณ ฉันจะกลับไปสอนจันทร์เจ้าเหมือนเดิม” เธอบอกพลางจัดการก๋วยเตี๋ยวที่เหลือในชามต่อ
“ทำไมต้องรีบ ทำไมไม่พักผ่อนให้หายดีซะก่อน” หัวคิ้วเขาขมวดมุ่นด้วยความฉงน
“พักไม่ได้หรอก ลืมไปแล้วรึไงว่าฉันเพิ่งถูกตัดหางปล่อยวัด ต้องยืนด้วยลำแข้งตัวเอง เพราะว่าฉัน…กลับไปขอตังค์แม่ในวันที่ถังแตกไม่ได้แล้วไง” เธอพูดติดตลก แต่เขารู้ดีว่าในใจเธอกำลังเจ็บปวด ก็ตาเธอมันฟ้องนี่นา
“อืม! งั้นก็รีบกิน กินให้มันเยอะๆ เธอจะได้กลับมาอึด ถึก ทนเหมือนเดิม” เธอยิ้มรับแล้วก้มหน้าก้มตากินตามที่เขาบอก ถึงแม้ลำคอจะตีบตันจนแทบกลืนอะไรไม่ลงเลยก็ตาม
“เอ้า! ภัทร มาถึงตั้งแต่เมื่อไหร่ ทำไมไม่โทรล่ะ” ทันทีที่เข้ามาในโรงแรมก็พบว่าเพื่อนมานั่งรออยู่ที่ล็อบบี้แล้ว เธอจึงรีบเข้าไปทัก เดือดร้อนเจ้าของโรงแรมต้องเดินตามไปด้วย
“ก็เพิ่งมาถึงนี่แหละ นี่ก็ว่าจะโทรหาอยู่พอดี แล้วนี่จะไปกันเลยไหม วันนี้เจ้าของบ้านเขาแวะมาต่อเติมบ้านแถวนั้นพอดี” เจตต์ที่ยังไม่ไปไหนหันขวับไปจ้องหน้าเธอทันที
“เอ้อ! โทษทีนะภัทร พอดีเมื่อเช้าเกิดเรื่องยุ่งๆ นิดหน่อยก็เลยไม่ได้โทรบอก เรื่องบ้านน่ะ ฉันเปลี่ยนใจไม่เช่าแล้วนะ แกเอ่อ…ไม่ว่าอะไรใช่ไหม” มีนาทำหน้ารู้สึกผิด
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: จะอ่อยให้คุณรักหัวปักหัวปำ