จะอ่อยให้คุณรักหัวปักหัวปำ นิยาย บท 29

บทที่ 28

ถ้าหวังจะเห็นฉากที่พระเอกคว้าเอาตัวนางเอกมากอดเหมือนในหนัง เห็นทีคงผิดหวัง เพราะขณะที่เธอกำลังจะหงายหลังลงไป มือเธอก็ดันคว้าเสื้อเขา หมายจะใช้เขาเป็นหลักยึด ทำเอาเจ้าของเสื้อที่ไม่ทันได้ตั้งตัว กอปรกับเคราะห์ซ้ำกรรมซัดที่ดันพลาดไปเหยียบเศษผ้า สุดท้ายก็เลยล้มลงไปทั้งคู่

หัวเธอฟาดลงไปบนกระเป๋าที่วางระเกะระกะอยู่ ให้ตายสิ นี่เกือบจะเป็นฉากโรแมนติกในละครแล้วเชียว ถ้าพระเอกล้มลงไปแล้วทั้งคู่ก็ได้จูบปากกัน ตัดมาที่ภาพความเป็นจริง ไอ้ที่เขาจูบอยู่ตอนนี้ไม่ใช่ปาก แต่เป็นหน้าอกเธอ ใช่! ถ้าเธอโชคดีที่หัวไม่ฟาดพื้น เขาก็คงโชคช่วยที่ดันล้มคะมำหน้าคว่ำลงไปที่หน้าอกเธอพอดิบพอดี

ตึก ตึก ตึก ทุกอย่างพลันเงียบสงัด เขาที่แทบไม่กล้าขยับตัว ในขณะที่เธอก็ค่อยๆ ยันตัวขึ้นมองให้แน่ใจ

“กรี๊ด…!” ทันทีที่เห็นว่าหน้าเขาซุกซบอยู่ที่หน้าอกตัวเอง เธอก็กรีดร้องลั่นทันที ทำให้เขาต้องรีบยันตัวขึ้นมาหมายจะเอื้อมไปปิดปากเธอ แต่ความรีบร้อนบวกกับไม่ทันระวัง มือข้างนั้นก็ดันเท้าไปโดนเศษผ้าชิ้นเดิม จนเสียหลักหน้าคะมำลงไปอีกครั้ง และใช่ค่ะ มันคือตำแหน่งเดิม

ตึก ตึก ตึก

“กรี๊ด…!” เธอกรีดร้องลั่น ในขณะที่เขาก็รีบยันตัวขึ้นมาแล้วเลื่อนตัวให้พ้นจากตำแหน่งหน้าอกนั่น พร้อมกับพยายามจะเอื้อมมือไปปิดปากเธออีกครั้ง แต่ด้วยท่วงท่าที่ถูกเขาคร่อมอยู่ตอนนี้ ทำให้เธอตกใจทั้งผลักทั้งดันจนเขาเสียหลักหน้าคะมำลงมา

ทั้งห้องพลันเงียบสงัด เมื่อหน้าเธอกับหน้าเขาแทบจะแนบชิดติดกัน โดยเฉพาะริมฝีปากหยักที่ประทับอยู่บนริมฝีปากอวบอิ่มนั้น มันทำให้เธอผงะตาโต พร้อมกับพยายามจะขยับปากเพื่อประท้วง แต่ดูเหมือนมันจะเป็นความคิดที่ผิดถนัด เพราะทันทีที่เธอขยับ สัมผัสนุ่มนิ่มนั้นก็ราวกับปลุกเร้าบางอย่างในตัวเขาให้พลุ่งพล่าน

ริมฝีปากหยักค่อยๆ ละเลียดชิมริมฝีปากอวบอิ่มเบาๆ แต่พอได้ชิมก็ยิ่งหลงใหลใคร่อยากจะรับรู้ถึงความหอมหวานที่มากกว่านี้ จากที่แค่ละเลียดชิมจึงกลายเป็นบดจูบดูดเม้มอย่างย่ามใจ ทำเอาคนที่ไร้ซึ่งประสบการณ์เผลอเคลิบเคลิ้มโดยไม่รู้ตัว กระทั่งเมื่อเรียวลิ้นอ่อนนุ่มพยายามจะดุนดันเข้ามา

“อื้อ…” เสียงครางประท้วงของเธอราวกับดึงสติเขากลับคืน ก่อนจะรีบผละออกมา

“ฉันเอ่อ…จะออกไปรอข้างนอก เสร็จแล้วรีบตามมาแล้วกัน” เขายืนลูบท้ายทอยแก้เก้อ แต่เมื่อมันไม่หายเก้อ จึงรีบก้าวยาวๆ ออกไปจากห้องทันที

“แบบนี้เหรอที่เขาเรียกว่าจูบ จูบเหรอ? เขาจูบเราเหรอ แล้วเขาจูบเราทำไม” คนเพิ่งเคยโดนจูบครางพลางปิดหน้าด้วยความสับสน (ถ้าไม่นับการป้อนยาที่แค่แตะๆ นั่นอะนะ ก็นับว่านี่แหละคือจูบแรก)

“หรือจะเป็นแค่ปฏิกิริยาธรรมชาติที่ผู้ชายคนไหนๆ ก็เป็นกัน แล้วถ้าไม่ใช่ล่ะ เฮ้ย! ถ้าไม่ใช่แล้วเขาจะจูบเราทำไม โอ๊ย! มันคืออะไรกันแน่เนี่ย” เธอลุกขึ้นเดินไปเดินมาราวหนูติดจั่นด้วยความสับสน ครั้นพอคิดไปคิดมาก็ต้องผงะตาโตขึ้นมาอีก

“เดี๋ยวนะ! เมื่อกี้เรา…จูบตอบเขาเหรอ” เธอเอามือปิดปากตัวเองด้วยความตกใจกับความจริงข้อนี้ เพราะนอกจากจะไม่ขัดขืนแล้ว เธอยังเผลอจูบตอบเขาด้วย ถึงมันจะเป็นแค่เวลาสั้นๆ ก็ตาม แต่อย่างหนึ่งที่เธอมั่นใจคือ…เธอไม่ได้รังเกียจสัมผัสนั้นเลยสักนิด ตรงกันข้าม เธอกลับรู้สึกดีจนตัวเองยังแปลกใจด้วยซ้ำ

“ไม่! ไปเรียกมือกลองมา ฉันจะให้มือกลองดื่ม”

“ให้ผมดื่มแทนดีกว่าครับ น้องเป็นผู้หญิง ให้ดื่มคงไม่เหมาะ ยังไงก็ต้องขอโทษพี่สองคนด้วยนะครับ” นักร้องนำยกมือไหว้อย่างใจเย็น

“เฮ้ย! ไม่เหมาะยังไงวะ เป็นนักดนตรีในผับในบาร์ กะอีแค่กินเหล้าแค่นี้ ทำไมไม่ได้วะ หรือพวกมึงรังเกียจลูกค้าอย่างกู มึงรู้ไหมว่ากูเป็นใคร” หนึ่งในนั้นชี้หน้าวางอำนาจ มีนาเห็นท่าไม่ดีจึงทำท่าจะลุกออกมาคุย แต่ก็ถูกมือกีตาร์อย่างนภัทรพูดตัดหน้าเสียก่อน

“คุณจะเป็นใครผมไม่รู้ แต่นักดนตรีไม่ใช่ทาสใคร เรามาทำงานทำหน้าที่ในส่วนของเรา คุณต่างหากต้องการอะไรกันแน่ ถ้ามาแบบเป็นมิตร ผมก็พร้อมตอบรับไมตรี เอาเป็นว่าแก้วนี้ผมดื่มเอง” สิ้นเสียงนภัทรก็ฉวยแก้วในมือของอีกฝ่ายมาดื่มรวดเดียว

“เฮ้ย! กล้าดียังไง อยากมีเรื่องกับพวกกูรึไงวะ” สองคนชี้หน้าเอาเรื่อง แน่นอนว่านภัทรเองก็ไม่ใช่คนใจเย็น

“ภัทรอย่า…อย่าให้การมาของฉันทำให้ทุกคนในวงต้องเดือดร้อนไปด้วยเลยนะ ถือว่าฉันขอ” เห็นเพื่อนร่ำร่ำจะลงไปมีเรื่องกับพวกอันธพาลให้ได้ มีนาจึงรีบไปดึงแขนเพื่อนเอาไว้ ประจวบเหมาะกับตอนนั้นที่เจตต์เดินกลับเข้ามาพร้อมกับเจ้าของผับ ที่สำคัญทั้งคู่ยังเดินตรงมาที่เธอ

“เกิดอะไรขึ้น” เจ้าของผับถามเสียงเข้ม ด้วยหลังจากได้รับรายงานว่ามีคนมาก่อเรื่องที่หน้าเวที พวกเขาก็รีบมา