จะอ่อยให้คุณรักหัวปักหัวปำ นิยาย บท 44

บทที่ 43

“อ้อ…ลืมบอกไป มัดพักอยู่ที่โรงแรมคุณเจตต์มาพักหนึ่งแล้วค่ะ เรื่องมันยาว ไว้มัดจะเล่าให้ฟังทีหลังนะคะ” เห็นสีหน้าที่เต็มไปด้วยเครื่องหมายคำถาม มีนาจึงรีบตัดบท

“อืม! เอางั้นก็ได้ ไว้ค่ำๆ พี่ค่อยตามไปรับเรย์ที่ห้องมัดแล้วกัน” เจ้าของห้องตัวจริงถึงกับหันขวับทันทีที่ได้ยินว่าอีกฝ่ายจะเข้าห้องเธอ ก่อนจะหงุดหงิดขึ้นเป็นเท่าตัวเมื่อเธอก็เห็นดีเห็นงาม

“งั้นไว้เจอกันคืนนี้ค่ะพี่รัณ” เธอโบกมือให้ดรัณที่เดินไปอีกทาง จากนั้นก็หันมาจับจูงเด็กๆ ให้เดินไปที่รถด้วยกัน ทำเอาคนที่ยื่นมือไปเก้อ เพราะคิดว่าคุณเธอจะจับมือหรือไม่ก็คล้องแขนเหมือนที่เคยทำก่อนหน้า พานให้เขาหงุดหงิดขึ้นเป็นเท่าตัว

“ให้ตายสิ เมื่อกี้เธอยังกอดแขนฉันไว้แน่น ไหนบอกอยากแต่งงานด้วย แล้วทำไมไปจับมือคนอื่นล่ะ เปลี่ยนไปเปลี่ยนมา เป็นคนยังไงกันแน่เนี่ย ฮึ่ย! หงุดหงิดฉิบ” เขายืนมองแขนข้างที่เธอเคยจับ แล้วก็ได้แต่บ่นพึมพำ เมื่อมือข้างนั้นของเธอไปจับมือของเด็กชายนั่นแทน

“เป็นอะไรไปคะ เหนื่อยเหรอ หรือว่าหิว” เธอหันไปถามคนขับที่นั่งเงียบมาตลอดทาง

“ไม่ได้เป็นอะไร” เขาตอบเสียงเรียบโดยไม่หันมามอง

“จะไม่เป็นได้ไง ก็ฉันเห็นคุณไม่พูดไม่จา เอาแต่นั่งหน้าบึ้งมาตลอดทาง” เธอพยายามพูดเสียงเบาๆ ด้วยกลัวเด็กสองคนที่หลับอยู่ด้านหลังจะพลอยตื่นเพราะเสียงเธอ

“สนใจด้วยเหรอ ก็นึกว่าจะสนแต่พี่รัณอะไรนั่นของเธอ” ท่าทางกระเง้ากระงอดของเขาทำเธอเลิกคิ้วทันที

“คุณทำท่าเหมือนกำลังงอนฉันอยู่นะ อย่าบอกนะว่าที่นั่งหน้าบึ้งอยู่ตั้งนานสองนานเนี่ย เป็นเพราะงอนฉันเรื่องพี่รัณ” เธอหรี่ตามองอย่างกำลังจับผิด

“อะไร ใครงอน ฉันเนี่ยนะงอน ทำไมต้องงอน ไร้สาระ ฉันไม่ทำอะไรงี่เง่าแบบนั้นหรอก” เขาปฏิเสธเสียงสูง โชคดีที่ไม่ทำให้เด็กๆ ตื่น

“ก็ถ้าไม่งอน แล้วคุณเป็นอะไรล่ะ”

“ฉันก็แค่…ไม่พอใจไง ไม่พอใจที่เธอจะพาผู้ชายขึ้นไปที่ห้องของฉัน” เขาพยายามยกเหตุผลมาลบล้างข้อกล่าวหาของเธอ

“หืม! ฉันเนี่ยนะพาผู้ชายขึ้นห้อง เมื่อไหร่กัน” เธอทำหน้างง

“ก็เธอนัดพี่รัณอะไรนั่นของเธอ จำไม่ได้รึไง” พูดชื่อแล้วพ่อคุณก็พานหงุดหงิดขึ้นมาอีก

“อ้อ…เรื่องนั้นนั่นเอง ถ้ามันทำให้คุณไม่สบายใจ เดี๋ยวฉันไปนั่งรอพี่รัณที่ล็อบบี้ก็ได้ ไม่เห็นต้องทำเป็นเรื่องใหญ่โต”

“ไม่เป็นไร เดี๋ยวฉันไปส่งน้องเรย์ที่บ้านเอง ส่วนเธอก็อยู่บนห้องพักผ่อนไป” เสียงเขาอ่อนลงเมื่อเห็นว่าเธอไม่คิดจะต่อต้านเรื่องพาแขกขึ้นห้องอะไรนั่นเลย

“จะดีเหรอคะ คุณเองก็เหนื่อยมาทั้งวัน ยังต้องไปส่งน้องเรย์ที่บ้านอีก ฉันเกรงใจ”

“ก็ดีกว่าให้เธอลงมารอที่ล็อบบี้แล้วกัน เอาเป็นว่าฉันตัดสินใจแล้ว จบนะ อ้อ! ส่วนเรื่องงานบ่ายนี้ของเธอ ฉันลาให้แล้วนะ” คำบอกเล่าของเขาทำเธอตาโต

“เฮ้ย! คุณลาโดยที่ไม่ถามฉันสักคำเนี่ยนะ ฉันตกงานอยู่นะคุณ มาลาแบบนี้แล้วฉันจะเอาอะไรกิน” เธอโวยพลางทำหน้ายุ่ง

“ก็เห็นเธอบ่นว่าร้อน ฉันก็เลยจะพาไปแช่น้ำเย็นๆ” เขาบอกพลางยักไหล่

“งั้นแสดงว่าเธอก็ไม่ต้องหางานใหม่แล้วน่ะสิ”

“เหอะ! ก็ยังต้องหาอยู่ดีนั่นแหละ เพราะฉันชอบเงิน แต่ฉันจะหาแบบไม่ต้องรีบร้อนเหมือนเมื่อก่อนละ หาแบบพวกมีสิทธิ์เลือกไงคุณ” ผู้มีสิทธิ์เลือกบอกอย่างอารมณ์ดี

“งก!”

“ทำไงได้ก็ฉันชอบเงิน มากกว่าเงินก็มีแค่คุณนั่นแหละที่ฉันชอบแล้วก็อยากได้จนอยากแต่งงาน แต่งงานกันไหมคุณ” คนถูกขอแต่งงานนับครั้งไม่ถ้วนพยายามกลั้นยิ้มเอาไว้แทบแย่ สุดท้ายคำติดปากที่ชอบพูดก็หลุดออกมาอีกตามเคย

“เพ้อเจ้อ”

“เฮ้ย! ถ้ารายได้ต่อเดือนมันเยอะขนาดนี้ งั้นก็แสดงว่ารายได้ต่อวันฉันก็ไม่น้อยเหมือนกันน่ะสิ แล้วถ้าฉันลางาน ฉันก็ต้องขาดรายได้ส่วนนี้ไป ไม่ได้นะคุณ คุณรีบโทรไปบอกฝ่ายบุคคลเดี๋ยวนี้เลยว่าฉันจะไปทำงาน” หลังจากคำนวณรายได้ของตัวเองแล้ว จู่ๆ แม่คุณก็โพล่งขึ้นมา ทำเอาคนข้างๆ พลอยสะดุ้งตาม

“ถามจริง นี่เธอจะงกไปถึงไหนมีนา”

“เขาไม่ได้เรียกงก เขาเรียกว่ารู้จักเก็บออมย่ะ แล้วเงินมันก็ไม่ใช่น้อยๆ เลยนะคุณ ฉันไม่อยากชวดเงินทั้งที่ฉันมีโอกาสเก็บมัน ไม่รู้แหละยังไงวันนี้ฉันก็ต้องได้ทำงาน” เธอยืนยันเสียงหนักแน่น

“สองเท่าแลกกับการลางาน” ข้อเสนอของเขาทำเธอชะงัก

“คะ?”