จะอ่อยให้คุณรักหัวปักหัวปำ นิยาย บท 45

บทที่ 44

“ฉันให้สองเท่าจากปกติที่เธอได้ แลกกับการที่เธอต้องไปว่ายน้ำกับจันทร์เจ้าวันนี้ ตกลงไหม”

“ดีล! ตามนั้นเลยคุณ” เธอตอบโดยไม่เสียเวลาคิด ราวกับกลัวว่าคนเสนอจะเปลี่ยนใจ

“งก!”

“ข้อเสนอดีขนาดนี้ ไม่รับก็โง่สิคุณ จ่ายหนักขนาดนี้ อย่าว่าแต่ว่ายน้ำ ให้แช่จนตัวเปื่อยยังได้เลยคุณ”

“ดีล!” เขาเป็นฝ่ายรับข้อเสนอบ้าง แต่มันกลับทำให้เธองง

“ดีลเรื่องอะไรคุณ”

“ก็เรื่องที่เธอจะแช่จนตัวเปื่อยไง” คนฟังถึงกับตาโต

“จะบ้าเหรอ ฉันแค่ล้อเล่นเองคุณ ไม่ๆๆ อย่าบอกนะว่าจะให้ฉันทำจริงๆ คุณคงไม่ใจร้ายกับฉันขนาดนั้นหรอกใช่ไหม” เห็นเขานั่งนิ่งไม่ตอบรับใดๆ เธอก็เริ่มหน้าเสีย รู้สึกใจคอไม่ค่อยดี หารู้ไม่ว่าจริงๆ แล้วพ่อคุณกำลังกลั้นขำเอาไว้แทบแย่กับหน้าเหลอหลาของคนปากดี

หลังจากจัดแจงเปลี่ยนเสื้อผ้าให้เด็กน้อยทั้งสองลงไปเล่นน้ำกันในสระว่ายน้ำสำหรับเด็กแล้ว เธอก็รีบคว้าถุงเสื้อผ้าของตัวเองไปเปลี่ยนบ้าง กระทั่งกลับมาอีกครั้งภายใต้เสื้อคลุมตัวหลวมโคร่ง มีนาเดินมาหยุดยืนที่หน้าสระว่ายน้ำพลางปลดเชือกเสื้อคลุมออก เผยให้เห็นทรวดทรงองค์เอวภายใต้ทูพีชสีลูกกวาด ส่งให้เธอดูสดใสน่ามอง อา…! แต่ดูเหมือนใครบางคนจะไม่อยากให้เธอถูกมอง

“มีนา” คนที่เพิ่งเดินมาตะโกนเสียงดังลั่นมาแต่ไกล พร้อมกันนั้นก็รีบกระโจนไปคว้าผ้าขนหนูผืนใหญ่มาคลุมปิดกายสาวทันที

“ทำบ้าอะไรของเธอ” คนที่กำลังโอบเธอไว้กลายๆ ถามเสียงขุ่น ขณะที่สายตาก็สอดส่องมองไปรอบๆ ครั้นพอเห็นว่าไม่มีใคร พ่อคุณก็เบาใจไปเปลาะหนึ่ง

“เอ้า! ก็จะลงไปว่ายน้ำไงคุณ ชุดพร้อมขนาดนี้ฉันคงไม่ใส่ไปนอนหรอกมั้ง คุณนั่นแหละที่เป็นอะไร แล้วมากอดฉันทำไม หรือว่า…เกิดพิศวาสฉันขึ้นมา เอางี้ แต่งงานกับฉันสิ แล้วฉันจะยอมให้กอดทั้งวันเลย” เธอแสร้งพูดอำเล่น แต่ดูเหมือนเขาจะไม่ตลกด้วย

“ไม่ตลกมีนา เธอใส่ชุดบ้าอะไรของเธอ” ใบหน้าเขาถมึงทึงจนเธอยังแอบหวาดหวั่น

“ก็…ก็ชุดที่คุณให้มาไง” เธอบอกเสียงอ่อยๆ ไม่เข้าใจว่าตัวเองทำอะไรผิด

“ฉันเนี่ยนะเอาชุดทุเรศๆ แบบนี้ให้เธอใส่”

“ก็ใช่ไง คุณนั่นแหละที่เป็นคนยื่นถุงนั่นให้ฉัน จะให้ไปหยิบถุงมาให้ดูด้วยไหมล่ะ คุณจะได้เชื่อ” เห็นเธอยืนยันหนักแน่น ทำให้เขาเหมือนจะนึกขึ้นมาได้ว่าตัวเองเป็นคนโทรมาสั่งเลขาให้จัดเตรียมชุดว่ายน้ำไว้สำหรับทุกคน แต่ใครจะคิดล่ะว่าแม่เลขาจะรู้มากเลือกชุดนี้มา ถ้ารู้ก่อนล่วงหน้า เขาจะไม่มีวันยื่นถุงนั่นให้เธอเป็นอันขาด

“ไม่เห็นจะทุเรศตรงไหน ฉันว่ามันก็สวยดีออก ใส่พอดีอีกต่างหาก ไม่เชื่อคุณก็ลองดูสิ” เธอบอกพลางพยายามจะเปิดเสื้อคลุมออก ในขณะที่เขาก็จะพยายามจะปิดด้วยการโอบรัดเธอแน่นขึ้น พร้อมกันนั้นก็เค้นเสียงลอดไรฟันออกมา

“ถอดมันออกเดี๋ยวนี้…มีนา”

“จะบ้าเหรอ ถอดออกแล้วฉันจะลงน้ำยังไง ไม่ต้องแก้ผ้าลงน้ำเลยรึไง” เธอโวยวายพร้อมกับพยายามขืนตัวออกจากอ้อมกอดนั้น

“เออ…เปลี่ยนก็เปลี่ยน ไหนล่ะชุดที่จะให้เปลี่ยน” เธอบอกเสียงกระแทกกระทั้น ในขณะที่เขากลับลอบยิ้มสมใจ ก่อนจะแสร้งทำเป็นหวังดีต่อ

“จะไม่ฟังเหตุผลข้อต่อไปหน่อยเหรอ” เธอหันมาทำตาขุ่นขวางแทนคำตอบ ซึ่งดูเหมือนคนถามจะชอบใจเป็นพิเศษ จึงรีบโทรสั่งให้เลขาเอาชุดใหม่มาเปลี่ยนให้

ผ่านไปกว่าสิบนาที เธอก็ออกมาพร้อมกับชุดใหม่ที่ดูจะถูกใจเขาเป็นพิเศษ แต่ดูจะไม่ค่อยถูกใจเธอสักเท่าไร

“เนี่ยนะนิยามความสวยของคุณ” เธอก้มมองสภาพตัวเองภายใต้เสื้อแขนยาวและกางเกงขายาวแล้วก็ให้ละเหี่ยใจ

“อื้ม! ก็สวยดีออก” เขาตอบพลางยิ้มอย่างอารมณ์ดี ต่างกับตอนก่อนหน้าโดยสิ้นเชิง

“ฮึ่ย! สวยของเราไม่เท่ากันคุณเจตต์ ถ้าจะปิดขนาดนี้ ให้ฉันใส่เสื้อยืดกางเกงวอร์มตัวเมื่อเช้าก็ได้ ให้ตายสิ! ชุดจันทร์เจ้ายังดูเซ็กซี่กว่าฉันเลยเนี่ย” เธอหันไปมองชุดของเด็กน้อยที่นั่งเล่นอยู่ตรงสระข้างๆ สลับกับชุดที่ตัวเองใส่อยู่ แล้วก็ต้องโอดครวญออกมา

“พูดมากอยู่ได้ จะเล่นไหมน้ำน่ะ” เขาตัดบทด้วยการเดินไปยังขอบสระ แต่ยังไม่ทันจะได้กระโดดลงไป ปลิงตัวโตก็กระโดดมาเกาะหลังเขาเสียก่อน

“ทำอะไรของเธอ มาเกาะฉันไว้ทำไม” เขาว่าพลางพยายามจะสลัดเธอออก ก็ไม่รู้ว่าเธอเกาะแน่น หรือเพราะเขาไม่ได้ตั้งใจจะสลัดกันแน่ คุณเธอถึงยังไม่ได้ขยับไปไหน

“ก็ฉันว่ายน้ำไม่เป็น ขอเกาะติดคุณไม่ได้เหรอ” เธอทำเสียงอ่อนเสียงหวาน

“อย่างเธอเนี่ยนะว่ายน้ำไม่เป็น เก่งไปซะทุกอย่าง แต่กลับทำเรื่องแบบนี้ไม่ได้” เขาหรี่ตามองอย่างเคลือบแคลง