จะอ่อยให้คุณรักหัวปักหัวปำ นิยาย บท 46

บทที่ 45

“มีใครเคยระบุไว้รึไงว่าคนเก่งต้องว่ายน้ำเป็น”

“ก็ถ้าว่ายไม่เป็น ก็ไปว่ายที่สระเด็กโน่นไป” คนถูกไล่ให้ไปสระเด็กค่อยๆ เลื่อนลงจากตัวเขา

“ไปก็ได้…ใจร้าย” เธอบอกก่อนจะเดินคอตกไปอีกทาง

“เดี๋ยว” เธอค่อยๆ หันกลับมาเพราะเสียงเรียกของเขา

“มานี่มา” ชายหนุ่มถอนหายใจก่อนกวักมือเรียก ทำคนถูกไล่คราแรกถึงกับยิ้มร่าแล้วรีบวิ่งมาหาโดยไม่ต้องรอให้เรียกซ้ำ

“นี่…จะวิ่งทำไม เดี๋ยวก็ล้มหรอก” เขาเอ็ดเสียงเขียวราวเธอเป็นเด็ก แต่พอเธอมาถึงหัวคิ้วของเขาก็ขมวดมุ่น

“อะไรของเธอ” ก็แม่คุณเล่นอ้าแขนกว้างราวกับรอให้เขามาอุ้ม

“ก็ฉันกลัว ขอกอดคอคุณไปด้วยได้ไหม” โดยไม่รอให้เขาตอบรับหรือปฏิเสธ คุณเธอก็กระโดดขึ้นหลัง ขณะที่เจ้าของหลังแกร่งก็ทำเสียงฮึดฮัด แต่ก็ไม่ได้ปัดป้องแต่อย่างใด มิหนำซ้ำยังพาเธอว่ายไปถึงกลางสระ

“ว่ายน้ำก็ไม่เป็น แล้วแบบนี้จะสนุกได้ยังไง” เขาแสร้งบ่นพึมพำ แต่ก็แอบยิ้มพอใจ

“ก็ไม่ได้จะมาสนุก แค่จะมาแช่น้ำให้หายร้อนเฉยๆ อีกอย่างอยู่แบบนี้ก็ดีกว่าต้องว่ายเองเป็นไหนๆ เราสองคนจะได้มีเวลาใกล้ชิดกันมากขึ้น ว่าแต่คุณนี่ก็ล่ำเหมือนกันนะ ฉันรู้สึกได้” เธอบอกพลางเลื่อนตัวมาด้านหน้า แล้วใช้แขนคล้องคอเขาเอาไว้

“ทะลึ่ง! เดี๋ยวก็ปล่อยให้ลงตรงนี้ซะเลย” เขาขู่เสียงเขียว แต่คนถูกขู่กลับยังยิ้มกริ่ม

“ฉันรู้หรอกน่าว่าคุณไม่ทำแบบนั้น คุณไม่มีวันทำร้ายฉันหรอก”

“อะไรทำให้มั่นใจขนาดนั้นว่าฉันจะไม่ทำร้ายเธอ” เขาถามพลางมองลึกเข้าไปในดวงตากลมโต

“ไม่รู้สิ แต่ความรู้สึกฉันมันบอกว่าให้ฉันเชื่อใจคุณ แล้วฉันก็ดันเชื่อหมดใจว่าคุณจะเป็นคนสุดท้ายที่คิดจะทำร้ายฉัน ใช่ไหม…คุณจะไม่ทำร้ายฉัน ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ตาม” สองคนสบตากันนิ่ง กระทั่งเป็นเขาที่ค่อยๆ โน้มลงมา แต่ก็ต้องชะงักเพราะประโยคต่อมาของเธอ

“คุณจะไม่ทำร้ายฉัน ถ้ารู้ว่าจริงๆ แล้วฉัน…ว่ายน้ำเป็น” สิ้นเสียงเธอก็ดีดตัวออกมา แล้วว่ายห่างออกไปอย่างรวดเร็ว และกว่าที่เขาจะจับต้นชนปลายได้ เธอก็ว่ายไปไกลแล้ว

“แสบนักนะยัยสิบแปดมงกุฎ เธอตายแน่ยัยหมากระเป๋า” ด้วยช่วงตัวที่ยาวกว่าและแข็งแรงกว่า ทำให้ในที่สุดเธอก็ตกอยู่ในอ้อมแขนเขาอีกครั้ง

“อย่าทำอะไรหนูเลย หนูกลัวแล้ว แต่ถ้าจะลงโทษหนูจริงๆ เอาแบบนี้ก็ได้” สิ้นเสียงคุณเธอก็ยื่นหน้าทำปากจู๋ๆ ประหนึ่งรอคอยจุมพิตจากเจ้าชาย ทำเอาเจ้าชายที่ถูกจู่โจมแบบไม่ทันตั้งตัวผงะถอยด้วยความตกใจ โดยลืมคิดไปว่านั่นเป็นการเปิดโอกาสให้เธอหนีได้อีกครั้ง

“ฉันก็บอกว่ายังไงเธอก็ทำไม่ได้หรอก เพราะฉันไม่ชอบหมากระเป๋า” เขาแสร้งเสียงดังกลบเกลื่อน

“เสียใจ” เธอก้มหน้าคอตกพลางทำหน้าสลด ทำเอาคนปากหนักพลอยใจคอไม่ดีไปด้วย อดคิดไม่ได้ว่าตัวเองน่าจะพูดแรงเกินไป

“เธอคงไม่…” คนที่ตั้งใจจะพูดปลอบ แต่ก็ยังไม่ทันจะได้พูดจนจบ เมื่อคนที่คอตกก่อนหน้าจู่ๆ ก็โพล่งออกมาจนเขายังสะดุ้ง

“แต่ฉันจะไม่ยอมแพ้หรอก ยังไงเนื้ออร่อยๆ อย่างคุณก็ต้องเข้ามาอยู่ในปากฉันสักวัน…คอยดู” ให้ตายสิ! เขาถึงกับต้องพ่นลมหายใจหนักๆ ออกมาด้วยความโล่งใจ ก่อนจะลองหยั่งเชิงดูอีก

“แล้วถ้ามันไม่มีวันนั้นล่ะ เธอจะทำยังไง” คนถูกถามหันมามองหน้าเขานิ่งอย่างกำลังใช้ความคิด แน่นอนว่าเขาเองก็ลุ้นในคำตอบ

“ก็หาเนื้อชิ้นใหม่สิคุณ” คนที่อุตส่าห์ลุ้นคำตอบแทบหงายเงิบ ก่อนจะกลายเป็นขบเขี้ยวเคี้ยวฟันเมื่อแม่คุณไม่ได้จบแค่นั้น เธอดันตัวขึ้นมาจากสระแล้วพูดต่อ

“สวยๆ อย่างฉันก็ต้องมีผู้ชายอยากได้บ้างแหละ ไม่ใช่ทุกคนจะตาถั่วเหมือนคุณสักหน่อย เพราะถ้าจะพูดกันจริงๆ ฉันว่าคุณเนี่ยรสนิยมแย่สุดๆ ดูอย่างชุดที่คุณเลือกให้ฉันสิ เนี่ยนะสวย? เหอะ! ชุดสมัยที่ฉันใส่แข่งว่ายน้ำยังดูเซ็กซี่กว่านี้เลย เฮ้อ! ไม่ไหวจะเคลียร์” เธอส่ายหน้าอย่างเอือมระอาก่อนจะเดินจากไป ทิ้งให้คนที่กำลังกัดฟันกรอดๆ โกรธจนควันแทบออกหู ก่อนจะนึกเอะใจกับท้ายประโยคของแม่คุณขึ้นมา

“ชุดว่ายน้ำตอนใส่แข่ง? ให้ตายสิ! เธอใส่ชุดอะไรแข่งยัยตัวแสบ กลับมาคุยกันให้รู้เรื่องก่อนยัยหมากระเป๋า เธอใส่ชุดอะไรหา?” เขาโวยลั่น นึกอยากจะตามไปลากตัวเธอมาคุยให้รู้เรื่อง แต่เพราะยังมีเด็กสองคนที่ต้องดู จึงทำให้ไปไหนไม่ได้ สุดท้ายก็ทำได้แค่ยืนขบเขี้ยวเคี้ยวฟันอยู่ตรงนั้นอย่างช่วยไม่ได้