จะอ่อยให้คุณรักหัวปักหัวปำ นิยาย บท 47

บทที่ 46

“พี่มัดขา พรุ่งนี้หนูขอมาหาพี่มัดอีกได้ไหมคะ” เด็กหญิงหันมาออดอ้อนขณะกำลังจะขึ้นรถเพื่อกลับบ้าน

“ได้สิคะ แต่จันทร์เจ้าก็ต้องขออนุญาตคุณพ่อก่อนรู้ไหมคะ” มีนาพูดพลางลูบหัวเด็กน้อยด้วยความเอ็นดู

“ป๊ะป๋าขา หลังเลิกเรียนหนูขอมาหาพี่มัดทุกวันเลยได้ไหมคะ หนูจะเอาการบ้านมาให้พี่มัดสอน” เด็กน้อยกลัวคุณพ่อจะไม่อนุญาต จึงเอาเรื่องการบ้านขึ้นมาอ้าง

“ได้สิคะ แต่จะสอนถูกรึเปล่าก็ไม่รู้” เขาแสร้งพูดลอยๆ แน่นอนว่ามันลอยไปเข้าหูเธอ

“คุณน่ะไม่รู้อะไร คะแนนสอบเข้ามหา’ลัยของฉันน่ะเรียนหมอได้สบายๆ เสียดายก็แต่เลือดศิลปินในตัวฉันมันแรงไปหน่อย ไม่งั้นป่านนี้ฉันก็ได้เป็นคุณหมอไปแล้ว” เธอยืดอกอย่างภาคภูมิ กระทั่งหันไปเห็นเขาทำท่าจะอ้าปากพูด เธอจึงรีบพูดต่อ

“อะไรที่ฉันทำไม่ได้ใช่ไหม ก็อย่างที่บอก อย่างเดียวที่ฉันยังทำไม่ได้ คือทำให้คุณหันมาชอบฉันนี่แหละ” ราวกับรู้ว่าเขาจะพูดอะไร เธอจึงตอบให้เสร็จสรรพ

“ป๊ะป๋าไม่ชอบพี่มัดขาเหรอคะ ทำไมล่ะคะ” เด็กหญิงทำหน้าไม่เข้าใจ ซึ่งดูเหมือนจะเข้าทางคนที่ประหนึ่งรับบทผู้ถูกกระทำทันที

“นั่นสิ ทำไมป๊ะป๋าของจันทร์เจ้าถึงไม่ชอบพี่ พี่มัดเสียใจนะคะเนี่ย” เธอแสร้งทำหน้าสลดเพื่อเรียกคะแนนสงสาร ทำเอาคนที่ต้องรับบทตัวร้ายโดยไม่เต็มใจถึงกับยืนกัดฟันกรอด กระทั่งเด็กชายก็ผสมโรงด้วยอีกคน

“แต่เรย์ชอบพี่มัดนะครับ พ่อรัณก็ชอบพี่มัด ไม่ต้องเสียใจนะ เดี๋ยวเรย์จะบอกให้พ่อชอบพี่มัดเยอะๆ เลยครับ” คำพูดไร้เดียงสาของเด็กชาย ทำเอาตัวร้ายถึงกับกระสับกระส่ายด้วยความร้อนอกร้อนใจ

“รีบขึ้นรถเร็วเด็กๆ ดึกแล้วจะได้รีบกลับบ้าน” เขารีบดันตัวเด็กๆ เข้าไปในรถ ในขณะที่เธอก็รีบโบกมือลาให้หนูน้อยทั้งสอง

“งั้นไว้คุยกันในไลน์คืนนี้นะคะเด็กๆ” ประโยคนี้ทำเอาคนที่กำลังจะเดินขึ้นรถถึงกับหูผึ่ง จนต้องเดินกลับมาหาพร้อมกับยื่นโทรศัพท์มือถือให้

“คะ?” เธอรับมาแบบงงๆ

“ดึงเข้าไลน์กลุ่มให้หน่อยสิ” เขาบอกด้วยสีหน้ากระอักกระอ่วน

“No ค่ะ ไลน์นี้เป็นไลน์ลับเฉพาะระหว่างฉันกับเด็กๆ ถ้าคุณเข้ามามันก็ไม่ลับน่ะสิ เพราะฉะนั้นเอาของคุณคืนไป แล้วก็…ขับรถปลอดภัยนะคะ บ๊ายบาย” เธอยัดโทรศัพท์คืนใส่มือเขา ก่อนโบกมือให้แล้วเดินหายไปด้านใน ทิ้งให้คนอยากอยู่ในกลุ่มได้แต่ยืนกัดฟันกรอดอยู่ที่เดิม