จะอ่อยให้คุณรักหัวปักหัวปำ นิยาย บท 49

บทที่ 48

“อา…สรุปง่ายๆ ว่าฉันควรเก็บเนื้อชิ้นนี้ไว้กินเองสินะ โอเค เข้าใจละ” หลังจากได้คำตอบ เธอก็หันขวับไปมองคนที่คิดจะแย่งเนื้อตาขวางประหนึ่งนางร้ายในละครทันที

“เมื่อกี้คุณถามว่าฉันเป็นใคร แล้วเข้ามาในนี้ในฐานะอะไรใช่ไหม ฉันนี่แหละคนเฝ้าเนื้อ มีหน้าที่ปกป้องเนื้อไม่ให้ใครมาแย่งไป” คำตอบของเธอทำเอาเนื้ออย่างเขาถึงกับกุมขมับ แต่ในขณะเดียวกันก็อดยิ้มไม่ได้ด้วย

“พูดบ้าอะไรของเธอ” ตีรณาชักสีหน้าใส่

“ก็ถูกแล้วแหละที่เธอจะไม่เข้าใจ เพราะเรื่องนี้มีแค่เราสองคนเท่านั้นที่รู้กัน ใช่ไหมคะคุณเจตต์” เธอหันไปขยิบตาให้เขาอย่างพยายามจะยั่วประสาทผู้หญิงอีกคน ซึ่งก็ยั่วได้จริงๆ นั่นแหละ

“พี่กับผู้หญิงคนนี้เป็นอะไรกัน แต่ไม่ว่าพี่จะเป็นอะไรกัน ณาไม่สน อย่างเดียวที่ณาสน คือพี่ต้องแต่งงานกับณา ณาให้เวลาพี่มามากพอแล้ว แล้วณาก็ไม่ได้มาเพื่อจะฟังคำปฏิเสธ คงรู้นะคะว่าถ้าณาโกรธ คนอย่างณาจะทำอะไรได้บ้าง ถึงตอนนั้นอย่าหาว่าณาใจร้ายก็แล้วกัน” ตีรณามองสบกับนัยน์ตาคมกริบนิ่งนาน โดยไม่แม้แต่จะหลบสายตาด้วยซ้ำ

‘แม่เจ้า! นี่มันนางร้ายสังกัดไหนวะเนี่ย ร้ายได้ใจชะมัด แต่เราจะยอมแพ้ไม่ได้ อุตส่าห์ตั้งปณิธานเอาไว้แล้วว่าจะเป็นนางร้ายที่ได้กินพระเอก จู่ๆ จะมาแพ้ให้นางร้ายตัวอื่นได้ยังไง ไม่ได้การละ สงสัยต้องอัปสกิลความร้ายขึ้นอีกสักหน่อย’ คิดได้ดังนั้นแม่คุณหันขวับไปมองอีกฝ่ายตาขวาง

“นี่แม่คุณ หลุดออกมาจากนางร้ายช่องไหนเหรอ ถึงขนาดต้องขู่ให้ผู้ชายมาแต่งงานด้วย ขาดแคลนขนาดนั้นเลย” พูดไปแล้วก็เริ่มรู้สึกตงิดๆ ขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้

‘ทำไมรู้สึกเหมือนด่าตัวเองอยู่เลยวะ ฮื่อ…มันจะเหมือนกันได้ยังไง ในเมื่อนางร้ายอย่างเรามีเนื้อเข้ามาอยู่ในปากแล้วครึ่งหนึ่ง เอ้อ! คิดแบบนี้ค่อยสบายใจหน่อย’ เธอปลอบตัวเองในใจ ก่อนจะตวัดสายตาไปมองอีกฝ่ายตาขวางดังเดิม

“เมื่อกี้เธอถามใช่ไหม ว่าฉันกับเขาเราเป็นอะไรกัน ฉันจะบอกให้เอาบุญ ฉันนี่แหละคือผู้หญิงที่เขาจะแต่งงานด้วย จบนะ แล้วก็เลิกมโนสักทีว่าเขาจะแต่งงานด้วย ให้ตายสิ! ทำไมปวดคอปวดตาไปหมดเลยวะ” ไม่ให้ปวดได้ไง ก็แม่คุณเล่นเอียงคอมองเขาตาขวางขนาดนั้นนี่นา เอ้อ! นางร้ายสายเล่นหน้าเล่นตาก็มา

“ไม่จริงใช่ไหมพี่เจตต์ พี่ไม่มีทางเอาผู้หญิงแบบนี้มาทำเมียหรอกใช่ไหม” ตีรณาหันมาคาดคั้นคนกลางอย่างเจตต์

“ผู้หญิงแบบนี้? โอว…เจ็บแฮะ” เธอแตะที่หน้าอกข้างซ้ายของตัวเองเบาๆ ก่อนจะหันไปมองอีกฝ่ายนัยน์ตาขุ่นขวางอีกครั้ง

“ผู้หญิงอย่างฉันมันเป็นยังไงไม่ทราบ ถึงหน้าฉันไม่ขาว ปากฉันไม่แดง ฉันก็เป็นคนที่เขายอมให้กินแล้วกัน” เธอโอ้อวด ก็เขาเป็นคนบอกเองว่าเป็นเนื้อที่เข้ามาในปากเธอมาแล้วครึ่งหนึ่ง เพราะงั้นก็ไม่ผิดที่เธอจะอวด

“หน้าด้าน ไร้ยางอาย อย่างแกมันต้องโดนสั่งสอน จะได้เลิกปั้นน้ำเป็นตัว” ตีรณาพุ่งเข้าหาด้วยสีหน้าเกรี้ยวกราด ในขณะที่มีนาก็เตรียมพร้อมตั้งรับอย่างไม่เกรงกลัว แต่แล้วทุกอย่างก็กลับตาลปัตร

“ไม่ต้องห่วงค่ะ ณาไม่ใช่ผู้หญิงงี่เง่าที่จะหลงเชื่อคำพูดใครง่ายๆ” จู่ๆ ตีรณาก็เปลี่ยนท่าทีราวกับเป็นอีกคน