จะอ่อยให้คุณรักหัวปักหัวปำ นิยาย บท 49

บทที่ 48

“อา…สรุปง่ายๆ ว่าฉันควรเก็บเนื้อชิ้นนี้ไว้กินเองสินะ โอเค เข้าใจละ” หลังจากได้คำตอบ เธอก็หันขวับไปมองคนที่คิดจะแย่งเนื้อตาขวางประหนึ่งนางร้ายในละครทันที

“เมื่อกี้คุณถามว่าฉันเป็นใคร แล้วเข้ามาในนี้ในฐานะอะไรใช่ไหม ฉันนี่แหละคนเฝ้าเนื้อ มีหน้าที่ปกป้องเนื้อไม่ให้ใครมาแย่งไป” คำตอบของเธอทำเอาเนื้ออย่างเขาถึงกับกุมขมับ แต่ในขณะเดียวกันก็อดยิ้มไม่ได้ด้วย

“พูดบ้าอะไรของเธอ” ตีรณาชักสีหน้าใส่

“ก็ถูกแล้วแหละที่เธอจะไม่เข้าใจ เพราะเรื่องนี้มีแค่เราสองคนเท่านั้นที่รู้กัน ใช่ไหมคะคุณเจตต์” เธอหันไปขยิบตาให้เขาอย่างพยายามจะยั่วประสาทผู้หญิงอีกคน ซึ่งก็ยั่วได้จริงๆ นั่นแหละ

“พี่กับผู้หญิงคนนี้เป็นอะไรกัน แต่ไม่ว่าพี่จะเป็นอะไรกัน ณาไม่สน อย่างเดียวที่ณาสน คือพี่ต้องแต่งงานกับณา ณาให้เวลาพี่มามากพอแล้ว แล้วณาก็ไม่ได้มาเพื่อจะฟังคำปฏิเสธ คงรู้นะคะว่าถ้าณาโกรธ คนอย่างณาจะทำอะไรได้บ้าง ถึงตอนนั้นอย่าหาว่าณาใจร้ายก็แล้วกัน” ตีรณามองสบกับนัยน์ตาคมกริบนิ่งนาน โดยไม่แม้แต่จะหลบสายตาด้วยซ้ำ

‘แม่เจ้า! นี่มันนางร้ายสังกัดไหนวะเนี่ย ร้ายได้ใจชะมัด แต่เราจะยอมแพ้ไม่ได้ อุตส่าห์ตั้งปณิธานเอาไว้แล้วว่าจะเป็นนางร้ายที่ได้กินพระเอก จู่ๆ จะมาแพ้ให้นางร้ายตัวอื่นได้ยังไง ไม่ได้การละ สงสัยต้องอัปสกิลความร้ายขึ้นอีกสักหน่อย’ คิดได้ดังนั้นแม่คุณหันขวับไปมองอีกฝ่ายตาขวาง

“นี่แม่คุณ หลุดออกมาจากนางร้ายช่องไหนเหรอ ถึงขนาดต้องขู่ให้ผู้ชายมาแต่งงานด้วย ขาดแคลนขนาดนั้นเลย” พูดไปแล้วก็เริ่มรู้สึกตงิดๆ ขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้

‘ทำไมรู้สึกเหมือนด่าตัวเองอยู่เลยวะ ฮื่อ…มันจะเหมือนกันได้ยังไง ในเมื่อนางร้ายอย่างเรามีเนื้อเข้ามาอยู่ในปากแล้วครึ่งหนึ่ง เอ้อ! คิดแบบนี้ค่อยสบายใจหน่อย’ เธอปลอบตัวเองในใจ ก่อนจะตวัดสายตาไปมองอีกฝ่ายตาขวางดังเดิม

“เมื่อกี้เธอถามใช่ไหม ว่าฉันกับเขาเราเป็นอะไรกัน ฉันจะบอกให้เอาบุญ ฉันนี่แหละคือผู้หญิงที่เขาจะแต่งงานด้วย จบนะ แล้วก็เลิกมโนสักทีว่าเขาจะแต่งงานด้วย ให้ตายสิ! ทำไมปวดคอปวดตาไปหมดเลยวะ” ไม่ให้ปวดได้ไง ก็แม่คุณเล่นเอียงคอมองเขาตาขวางขนาดนั้นนี่นา เอ้อ! นางร้ายสายเล่นหน้าเล่นตาก็มา

“ไม่จริงใช่ไหมพี่เจตต์ พี่ไม่มีทางเอาผู้หญิงแบบนี้มาทำเมียหรอกใช่ไหม” ตีรณาหันมาคาดคั้นคนกลางอย่างเจตต์

“ผู้หญิงแบบนี้? โอว…เจ็บแฮะ” เธอแตะที่หน้าอกข้างซ้ายของตัวเองเบาๆ ก่อนจะหันไปมองอีกฝ่ายนัยน์ตาขุ่นขวางอีกครั้ง

“ผู้หญิงอย่างฉันมันเป็นยังไงไม่ทราบ ถึงหน้าฉันไม่ขาว ปากฉันไม่แดง ฉันก็เป็นคนที่เขายอมให้กินแล้วกัน” เธอโอ้อวด ก็เขาเป็นคนบอกเองว่าเป็นเนื้อที่เข้ามาในปากเธอมาแล้วครึ่งหนึ่ง เพราะงั้นก็ไม่ผิดที่เธอจะอวด

“หน้าด้าน ไร้ยางอาย อย่างแกมันต้องโดนสั่งสอน จะได้เลิกปั้นน้ำเป็นตัว” ตีรณาพุ่งเข้าหาด้วยสีหน้าเกรี้ยวกราด ในขณะที่มีนาก็เตรียมพร้อมตั้งรับอย่างไม่เกรงกลัว แต่แล้วทุกอย่างก็กลับตาลปัตร

“ไม่ต้องห่วงค่ะ ณาไม่ใช่ผู้หญิงงี่เง่าที่จะหลงเชื่อคำพูดใครง่ายๆ” จู่ๆ ตีรณาก็เปลี่ยนท่าทีราวกับเป็นอีกคน

“แต่ฉันไม่ได้เตรียมอะไรมาสักอย่างเลยนะคุณ เสื้อผ้าก็ไม่มี ถ้าจะต้องกลับไปเอาแล้วกลับมาอีก เสียเวลาตายเลย”

“ก็ไม่ต้องกลับสิ ใส่เสื้อผ้าฉันไปก่อน ส่วนเสื้อผ้าของเธอ เดี๋ยวฉันให้แม่บ้านเอาไปซักให้” เขาสรุปให้เสร็จสรรพ ในขณะที่เธอยังทำหน้างงกับความปุบปับที่เกิดขึ้น ตั้งใจแค่มากินข้าวแล้วก็สอนการบ้านเด็กน้อยแท้ๆ แต่ไหงกลายเป็นต้องนอนค้างเสียได้

“ใส่ของหนูก็ได้ค่ะ หนูมีเสื้อผ้าสวยๆ เยอะแยะเลย” เด็กน้อยแสดงน้ำใจ

“เอ่อ…พี่มัดว่าพี่มัดใส่ของป๊ะป๋าดีกว่าเนอะ พี่มัดกลัวทำเสื้อสวยๆ ของหนูขาด ยังไงก็ขอบคุณนะคะ ว่าแต่พี่มัดหิวข้าวแล้ว มีใครใจดีพาพี่มัดไปกินข้าวบ้างนะ” หนูน้อยถึงกับนิ่งอึ้งราวกับกำลังขบคิดอย่างหนัก

“เราออกไปกินข้าวที่สนามหน้าบ้านได้ไหมคะ” ด้วยกลัวว่าจะต้องร่วมโต๊ะกับคุณน้าหน้าดุ หนูน้อยจึงคิดจะหลบเลี่ยง ซึ่งดูเหมือนมีนาเองก็เข้าใจ

“ก็ต้องได้สิคะ คิดซะว่าออกมาปิกนิกข้างนอกกัน แต่ว่า…หนูต้องกินเยอะๆ เลยรู้ไหมคะ” มีนาบอกอย่างเอาใจ

“หนูจะกินสามจานเลยค่ะ” เด็กน้อยยิ้มร่าอย่างอารมณ์ดีขึ้นมาทันตา