จะอ่อยให้คุณรักหัวปักหัวปำ นิยาย บท 50

บทที่ 49

“ว้าว! สามจานเลยเหรอ งั้นพี่มัดกินเท่าไหร่ดีนะ ห้าจานไปเลยดีไหม พี่…” สองสาวจับจูงกันออกไป ในขณะที่คนข้างหลังก็ยังไม่วายได้ยินเสียงเจื้อยแจ้วดังไปตลอดทาง พลอยให้ยิ้มตามด้วยความเอ็นดู ก่อนรอยยิ้มนั้นจะค่อยๆ จางหายไป เมื่อนึกถึงปัญหาที่กำลังจะตามมาในอนาคตอันใกล้ ก็ได้แต่หวังว่าทุกอย่างจะไม่เลวร้ายเกินไป ถ้าหากว่าความจริงถูกเปิดเผยขึ้นมา

“ยังไงคืนนี้พี่ก็ต้องเป็นของณา” ตีรณาหยักยิ้มขณะกำลังใส่บางอย่างลงในแก้วนม บางอย่างที่จะทำให้คนกินหันมาพิศวาสเธอโดยไม่ต้องร้องขอ ใช่! คนคนนั้นคือเจตต์ ซึ่งมีศักดิ์เป็นพี่เขยของเธอเอง

หลังจากคนทุกอย่างให้เข้ากัน ตีรณาก็ถือแก้วนมตรงไปหาเป้าหมายที่ห้องทำงานด้วยความตื่นเต้น แต่ระหว่างทางก็ดันเจออุปสรรคที่ไม่คาดคิดเสียก่อน เมื่อจู่ๆ คนที่ไม่ได้อยู่ในแผนก็โผล่พรวดออกมา

มีนาที่หลังจากพาเด็กน้อยเข้านอนแล้ว เธอก็รีบออกมาจากห้องเพื่อสำรวจความเรียบร้อยว่าเนื้อที่ตัวเองอุตส่าห์ลงทุนมานอนเฝ้ายังอยู่ดีหรือไม่ แล้วก็เป็นไปตามคาด มีจิ้งจอกตัวใหญ่จ้องจะมาขโมยเนื้อของเธอจริงๆ ด้วย ก็เล่นเตรียมเครื่องเคียงพร้อมขนาดนั้น ไม่ว่าจะเป็นเสื้อผ้าหน้าผม แม้กระทั่งนม เอ้อ…หมายถึงนมที่ถืออยู่ ไม่ใช่นมที่โผล่พ้นชุดนอนจนเห็นเนินน่าหวาดเสียวนั่น อืม! เห็นแบบนี้ก็อดก้มมองของตัวเองบ้างไม่ได้ สุดท้ายก็คงพูดได้แค่…ช่างแตกต่าง

มีนามองตีรณาที่อยู่ในชุดนอนสายเดี่ยวผ้าพลิ้วสีแดง ซึ่งแน่นอนว่ามันช่วยขับผิวขาวๆ ของคนใส่ให้ดูโดดเด่นขึ้นทันตา ครั้นพอก้มลงมองตัวเองที่ใส่แค่เชิ้ตสีขาวตัวหลวมโคร่ง อย่าว่าแต่จะอวดส่วนเว้าส่วนโค้งเหมือนอีกฝ่าย แม้แต่มือยังไม่โผล่ออกมาจากแขนเสื้อเลย

“แม่เจ้า! พร็อพพร้อมรบขนาดนี้ จะเอาอะไรไปสู้เขาเนี่ย เฮ้อ! สภาพ” เธอพึมพำกับสภาพตัวเองด้วยความรันทด ก่อนจะชาวาบไปทั้งตัวเมื่ออีกฝ่ายเดินมาหยุดยืนอยู่ตรงหน้าแล้วก้มมองเธอตั้งแต่หัวจดเท้า จากนั้นก็เดินเลยไปอย่างไม่แยแส เชื่อเถอะ! ว่านี่ไม่ใช่สายตาชื่นชม

“อื้อฮือ! มองเหยียดกันขนาดนี้ ไปตบกันกลางสี่แยกเลยไหมล่ะแม่คุณ” เห็นรายนั้นเดินหายเข้าไปในห้องแล้ว เธอจึงแสร้งพูดท้าทาย แล้วก็ยังไม่วายตะโกนไล่หลังไปอีก

“โธ่! เพราะฉันไม่ทันได้เตรียมตัวหรอกย่ะ แน่จริงพรุ่งนี้มาประชันกันไหมล่ะ แม่จะใส่ให้เซ็กซี่ขยี้ตับเลยคอยดู เออ! ลืมไป ที่ห้องมีแต่ชุดนอนขาดๆ นี่หว่า ฮึ่ย! สาบานว่านั่นชุดนอน ชุดนอนไม่ได้นอนน่ะสิไม่ว่า โอ๊ย! หงุดหงิดโว้ย เฮ้ย! ฉิบ…แล้ว! ยัยนั่นเข้าไปแล้วนี่หว่า” ว่าแล้วเธอก็รีบวิ่งตามเข้าไปในห้องด้วยอีกคน

“ดื่มนมอุ่นๆ ก่อนสิคะพี่เจตต์ เดี๋ยวจะเย็นชืดซะหมด ณาอุตส่าห์ลงไปอุ่นมาให้เชียวนะ” ตีรณายื่นแก้วนมไปให้ ก็ไม่รู้ว่าอยากให้กินจากแก้วหรือจากเต้ากันแน่ ถึงได้ส่งสายตาเชิญชวนขนาดนั้น ทำเอาคนที่เพิ่งเข้ามาเห็นอดหมั่นไส้ไม่ได้ คว้านมแก้วนั้นมาดื่มเองหน้าตาเฉย ทำเอาเจ้าของนม เอ๊ย! แก้วนมนัยน์ตาเบิกกว้าง ในขณะที่เจ้าของห้องก็ยืนตาค้างกับภาพเบื้องหน้า

ภาพที่คุณเธอคว้าแก้วนมไปดื่มอั๊กๆๆ ราวกับสะกดเขาให้ตกอยู่ในภวังค์ โดยเฉพาะเมื่อเห็นเธอเลียคราบนมที่เลอะรอบฝีปาก ทำเอาคนมองถึงกับหายใจไม่ทั่วท้อง กอปรกับเมื่อได้เห็นเธอใส่เสื้อเชิ้ตของตัวเองด้วยแล้ว เขาก็เผลอกลืนน้ำลายโดยไม่รู้ตัว ประหนึ่งว่าอยากกินบ้าง และที่แน่ๆ เขาไม่ได้อยากกินนมนั่น

“อิ่มจัง ขอบคุณนะ” เธอหันมายิ้มร่าขณะยื่นแก้วคืนเจ้าของ