จะอ่อยให้คุณรักหัวปักหัวปำ นิยาย บท 57

บทที่ 56

“พูดมาก น่ารำคาญ พ่อคะ แม่คะ เรากลับกันเถอะค่ะ” ตีรณาทำหน้าไม่สบอารมณ์ แล้วหันไปจับจูงบุพการีให้เดินออกไปด้วยกัน แต่ยังไม่ทันจะก้าวพ้นประตู เธอก็หันกลับมาอีกครั้ง จากนั้นก็เดินตรงดิ่งมาที่มีนาซึ่งยังอุ้มเด็กน้อยเอาไว้

“ขอโทษนะ ไว้น้าจะชดเชยให้” ถึงแม้น้ำเสียงจะฟังดูแข็งไปบ้าง แต่ทุกคนก็อดยิ้มไม่ได้ที่ได้ยินคำนี้หลุดจากปากของผู้หญิงอย่างตีรณา

“ส่วนคนอื่น อย่าหวังจะได้ยินคำขอโทษจากฉัน เพราะฉันจะไม่พูด ถ้าฉันไม่รู้สึก” อา…นี่สินะผู้หญิงอย่างตีรณาต้องไม่ทิ้งลายสินะ เห็นแบบนี้มีนาก็อดหมั่นไส้ไม่ได้อีก

“เฮอะ! ฉันเองก็ไม่ขอโทษเธอเหมือนกันนั่นแหละ เพราะฉะนั้นถือว่าเราหายกัน” มีนาตอกกลับอย่างไม่ยอมแพ้ และนั่นก็ทำให้อีกฝ่ายโวยขึ้นมาเสียงดังทันที

“จะหายกันได้ยังไง ฉันตีเธอแค่ทีเดียว แต่เธอตบฉันตั้งสามที”

“นี่! เธอตีฉันด้วยไม้นะ”

“ก็แล้วใครใช้ให้เธอเอาหลังเข้ามารับล่ะ ช่วยไม่ได้เธออยากแส่หาเรื่องเจ็บตัวเอง” ดูเหมือนสงครามน้ำลายจะเริ่มขึ้นอีกครั้ง ทำเอาคนรอบข้างเห็นแล้วก็พากันถอนหายใจอย่างเอือมระอา โดยเฉพาะเจตต์ที่รีบเข้ามาดึงลูกสาวมาอุ้มไว้แล้วรีบเดินออกไปจากความวุ่นวายนั้น ปล่อยให้สองสาวทะเลาะกันให้หนำใจ ด้วยรู้ว่าต่อให้เถียงกันแทบตาย สุดท้ายเหตุการณ์ก็จะไม่ลงเอยแบบเดิม

“จันทร์เจ้าคะ หนูรู้ใช่ไหมว่าถึงหนูจะไม่ใช่ลูกแท้ๆ แต่ป๊ะป๋าก็รักหนูมาก ไม่ว่าใครจะพูดอะไร หนูไม่ต้องเอามาใส่ใจรู้ไหมคะ รู้แค่ว่าป๊ะป๋าจะไม่มีวันทิ้งหนูก็พอ โอเคไหมคะ” หลังจากเหตุการณ์วุ่นวายผ่านพ้นไป ก็ถึงเวลาที่พวกเขาต้องหันมาปลอบประโลมหัวใจเด็กน้อยให้กลับมาสดใสดังเดิม

“ลูกแท้ๆ คืออะไรคะ ทำไมถึงชอบพูดคำนี้กันจัง คุณน้าก็ชอบพูดให้หนูฟังบ่อยๆ” คำถามไร้เดียงสาของเด็กน้อย ทำให้ทั้งเจตต์และมีนาหันมามองหน้ากัน

“คุณน้าเคยพูดให้หนูฟังเมื่อไหร่คะ” ผู้เป็นพ่ออดถามไม่ได้

“ก็ทุกครั้งที่คุณน้ามา คุณน้าก็ชอบพูดคำนี้ให้ฟังตลอด”

“อื้อฮือ! ร้ายนักนะยัยตัวแสบ รู้งี้ตบให้หนักกว่านั้นก็ดีหรอก” มีนาแอบหันไปพูดเสียงลอดไรฟันอีกทาง ก่อนจะหันไปกระซิบถามคนข้างๆ ด้วยสีหน้าที่ดูเป็นกังวล

“เอาไงดีคุณ”

“เขายังเด็กเกินไป ฉันไม่อยากเอาเรื่องแบบนี้ไปใส่หัวเขา รอให้เขาโตกว่านี้ เข้าใจอะไรๆ มากกว่านี้ ถึงตอนนั้นค่อยมาว่ากันอีกที จริงๆ ฉันก็ไม่รู้หรอกนะว่าสิ่งที่ฉันคิดมันถูกรึเปล่า แต่ในฐานะพ่อ ฉันไม่อยากให้มีอะไรมากระทบจิตใจเขา เขาควรมีความสุขกับชีวิตในวัยเด็กของเขาให้เต็มที่” เขาว่าพลางหันไปมองลูกสาวตัวน้อยที่ตอนนี้ลงไปนั่งเล่นกับสุนัขตัวโปรดที่พื้นเสียแล้ว ดูเหมือนหนูน้อยจะลืมไปแล้วด้วยซ้ำว่าตัวเองถามอะไรไป แต่…เป็นแบบนี้ก็ดีเหมือนกัน

“ดูคุณจะรักแม่ของจันทร์เจ้ามากเลยนะคะ ถึงได้ยอมทำขนาดนี้” จากเรื่องที่ได้รู้มา ทำให้มีนาอดคิดไม่ได้ แล้วก็อดอิจฉาด้วยไม่ได้เหมือนกัน

“หึงเหรอ” เขาเลิกคิ้วหยั่งเชิง

“แสดงว่าถ้าจันทร์เจ้าไม่อยู่ก็ทำได้น่ะสิ งั้น…เราไปดูแผลบนห้องกันไหม เผื่อว่าอาการหนักจะได้ฉีดยาสักเข็มสองเข็ม” เห็นสายตากรุ้มกริ่มเป็นประกายเจ้าเล่ห์ของเขาแล้ว เธอก็พอจะเดาได้ว่าเข็มนั่นเขาเอาไว้ฉีดที่ไหน อีกอย่างเมื่อคืนเธอก็โดนไปหลายเข็มแล้ว ให้ฉีดซ้ำตอนนี้ก็คงไม่ไหว

“ทะลึ่ง ฉันไม่คุยกับคุณแล้ว ไปทำงานดีกว่า” เธอว่าพลางผุดลุกขึ้น แต่ยังไม่ทันได้ก้าวออกไปก็ถูกอีกฝ่ายฉุดแขนกลับมา จนเสียหลักล้มลงบนตักคนเจ้าเล่ห์จนได้

“อุ๊ย! ปล่อยนะ เดี๋ยวจันทร์เจ้าก็หันมาเห็นหรอก” เธอพยายามจะขืนตัวออกจากตักแกร่ง แต่ยิ่งเธอขยับ เจ้าของตักก็ยิ่งกอดรัดเธอแน่นขึ้น

“ก็ไม่เห็นเป็นไรนี่ ดีซะอีกจันทร์เจ้าเขาจะได้ยิน หากว่าต่อไปฉันจะทำแบบนี้บ่อยๆ จันทร์เจ้าคะ มาหาป๊ะป๋าหน่อยค่ะ” คนที่ยังนั่งอยู่บนตักถึงกับทำตาโต เพราะไม่เพียงแต่ไม่ยอมปล่อย พ่อคุณยังเรียกลูกสาวมาใกล้ๆ อีกต่างหาก แล้วเด็กน้อยก็ดันเชื่อฟัง เดินเข้ามาหาอย่างว่านอนสอนง่าย

“ป๊ะป๋าจะไปทำงาน หนูจะไปด้วยไหมคะ” เด็กน้อยทำท่าใช้ความคิดก่อนตอบ

“ไม่ไปดีกว่าค่ะ หนูจะอยู่เล่นกับลัคกี้ หนูกลัวมันเหงา” ตอบแล้วหนูน้อยก็เดินไปหาสุนัขตัวโปรด

“เห็นไหม จันทร์เจ้าเขาไม่ได้ว่าอะไรสักหน่อย”

“ถึงไม่ว่าก็ไม่ควรทำแบบนี้ต่อหน้าเด็กไหมล่ะ” เธอย่นจมูกใส่เขา ในขณะที่เขาเพียงยักไหล่แล้วก็กอดเธอแน่นขึ้นอีก อา…! เหมือนที่เธอพูดจะไม่เข้าหูเขาเลยสินะ สุดท้ายก็คงต้องปล่อยให้พ่อคุณกอดตามอำเภอใจนั่นแหละ เพราะจะว่าไปเธอเองก็ชักจะชอบตักอุ่นๆ นี้ขึ้นมาแล้วเหมือนกัน