จะอ่อยให้คุณรักหัวปักหัวปำ นิยาย บท 8

บทที่ 7

“อย่ามาทำเป็นเล่นแง่โก่งราคา อยากได้เท่าไหร่ก็ว่ามา แค่ฉันยอมลดตัวมาเอาของมีตำหนิอย่างเธอก็นับว่าบุญเท่าไหร่แล้ว คนเมื่อคืนมันให้เธอเท่าไหร่ล่ะ ถึงได้ยอมให้มันทิ้งร่องรอยไว้แบบนั้น เอาเป็นว่าฉันจะให้เธอสองเท่า” นอกจากจะพูดจาดูถูกจนเธออยากจะเอารองเท้ายัดปากแล้ว สายตาแทะโลมที่กำลังมองมาที่รอยแดงๆ บนต้นคอเธอ มันทำให้เธอนึกรังเกียจจนอยากจะอาเจียนออกมาเสียเดี๋ยวนั้น แต่ในเมื่อทำไม่ได้ เธอจึงต้องทำอย่างอื่นแทน

“โอ๊ย! พูดกันดีๆ ก็ได้ ไม่เห็นต้องทำร้ายร่างกายกันแบบนี้เลยนี่คะ” มีนาแสร้งทรุดลงไปกับพื้นแล้วร้องลั่น ทำให้คนที่เดินผ่านไปผ่านมาจำต้องหยุดและหันมามอง แน่นอนว่าทุกสายตาต่างก็จับจ้องไปที่ชายผู้นั้น

“เล่นตัวนักนะนังตัวดี รู้ไหมว่าฉันเป็นใคร ถ้าไม่อยากเดือดร้อนก็ไปกับฉันดีๆ แล้วเธอจะได้กินดีอยู่ดี มีเงินใช้สบายไปทั้งชาติ” คนที่ถูกด่าทางสายตาเริ่มทนไม่ไหว จึงหันมาข่มขู่เธอเสียงเขียว

“ทุกวันนี้ฉันก็ไม่ได้ลำบากอะไร ไม่จำเป็นต้องให้ใครมาเลี้ยง โดยเฉพาะผู้ชายจิตเสื่อมอย่างคุณ อ้อ แล้วที่ถามว่าคุณเป็นใครน่ะ จะบอกอะไรให้นะ โคตรเหง้าคุณมันไม่ได้น่าสนใจเท่ากับตัวตนที่น่าสมเพชของคุณหรอกนะ อวดเบ่งว่าตัวเองมีเงินมีอำนาจ กะอีแค่จะหาผู้หญิงมาอยู่ด้วยยังไม่มีปัญญาเลย นี่ไม่มีใครเอาถึงขนาดต้องบังคับข่มขู่ให้เขาสมยอมเลยสินะ หึ! ตราบใดที่จิตใจคุณมันยังสกปรก คิดได้แต่เรื่องต่ำตมแบบนี้ละก็ ชาตินี้ทั้งชาติก็ไม่มีใครอยากอยู่กับคุณหรอก เพราะคุณมันก็เป็นได้แค่ขยะสังคมนั่นแหละ” เธอตอกหน้าอย่างไม่คิดจะเกรงกลัวอีก แน่นอนว่าสถานการณ์ตอนนี้เธอเป็นฝ่ายได้เปรียบ อย่างน้อยถ้าเกิดอะไรขึ้น เธอก็มีพยานนับสิบ

“นัง…” ชายกักขฬะเงื้อมือหมายจะตบ ถ้าไม่ติดว่ามือนั้นถูกคว้าเอาไว้เสียก่อน

“มึงเป็นใคร มาแส่อะไรด้วย” ชายคนดังกล่าวสลัดมือออกแรงๆ อย่างกำลังเกรี้ยวกราด

“เป็นใครไม่สำคัญ แต่สำคัญที่ว่า…ฉันสามารถทำให้แกหลุดจากตำแหน่งเล็กๆ ที่แกพยายามเกาะเป็นเห็บเป็นหมัดอยู่ตอนนี้ได้ก็แล้วกัน จะลองวัดกันสักตั้งไหมล่ะ” เจตต์กระซิบเสียงเขียว แน่นอนว่าสีหน้าท่าทางอีกทั้งบุคลิกที่ดูภูมิฐานของเขา มันทำให้อีกฝ่ายชะงักด้วยความลังเล

“เดี๋ยวจะหาว่าฉันรังแกคนไม่มีทางสู้ ครั้งนี้ฉันจะปล่อยพวกแกไปก่อน แต่ถ้ามีครั้งหน้า ฉันไม่เอาแกไว้แน่” ก่อนไปชายคนดังกล่าวก็ยังไม่วายหันมาขู่อาฆาต

“อย่าหวังจะมีครั้งหน้าเลยไอ้ขยะสังคม อย่างแกต้องตายเพราะกระแสโซเชียลวันนี้แหละ” มีนาหยักยิ้มมุมปากหลังพบว่าหลายคนตรงนั้นแอบถ่ายคลิปไว้ เชื่อเถอะว่ามันจะต้องถูกเผยแพร่และดังกระฉ่อนไปทั่วโซเชียลภายในไม่กี่นาทีนับจากนี้

“ไป…กลับ” จู่ๆ เจตต์ก็ถอดเสื้อคลุมของตัวเองมาคลุมไหล่เปลือยเปล่าของเธอ มิหนำซ้ำยังโอบประคองให้เธอเดินไปพร้อมกันอีก

“เดี๋ยวๆ คุณ จะพาฉันไปไหนเนี่ย ฉันยังทำงานไม่เสร็จ” หลังจากตั้งสติได้ เธอก็พยายามขืนตัวเอาไว้เพื่อจะกลับไปทางเดิม

“จะกลับไปยืนล่อตะเข้ ให้ไอ้พวกบ้ากามมันเข้ามาลวนลามอีกรึไง หรือว่าจริงๆ แล้วที่แต่งตัวแบบนี้เป็นเพราะว่าเธอก็ชอบ”

“ปากเสีย ฉันจะแต่งตัวยังไงแล้วคุณมาเกี่ยวอะไรด้วย ฉันละไม่เข้าใจสังคมทุกวันนี้จริงๆ เอะอะก็โทษว่าเป็นความผิดของผู้หญิง ทั้งๆ ที่มันเกิดจากสันดานและตัณหาของผู้ชายเลวๆ พวกนั้นต่างหาก ผู้ชายอะนะ ถ้ามันจะชั่ว ต่อให้เราแต่งตัวมิดชิดจนถึงคอ มันก็ชั่วอยู่ดี” เธอสลัดตัวออกจากอ้อมแขนของเขาด้วยความโมโห

“หรือเธอจะเถียงว่าการแต่งตัวของเธอมันไม่ได้ดึงดูดให้ไอ้บ้านั่นมันกล้าเข้าทำแบบนั้นกับเธอ”

“ก็ใช่ การแต่งตัวของฉันอาจจะทำให้ไอ้เลวนั่นใช้เป็นข้ออ้างในการทำเรื่องชั่วๆ แต่ก็ใช่ว่าทุกคนจะเลวแบบนั้นนี่ อย่างน้อยก็คุณคนหนึ่งที่ไม่ได้พิศวาสในรูปลักษณ์วันนี้ของฉัน”