จะอ่อยให้คุณรักหัวปักหัวปำ นิยาย บท 8

บทที่ 7

“อย่ามาทำเป็นเล่นแง่โก่งราคา อยากได้เท่าไหร่ก็ว่ามา แค่ฉันยอมลดตัวมาเอาของมีตำหนิอย่างเธอก็นับว่าบุญเท่าไหร่แล้ว คนเมื่อคืนมันให้เธอเท่าไหร่ล่ะ ถึงได้ยอมให้มันทิ้งร่องรอยไว้แบบนั้น เอาเป็นว่าฉันจะให้เธอสองเท่า” นอกจากจะพูดจาดูถูกจนเธออยากจะเอารองเท้ายัดปากแล้ว สายตาแทะโลมที่กำลังมองมาที่รอยแดงๆ บนต้นคอเธอ มันทำให้เธอนึกรังเกียจจนอยากจะอาเจียนออกมาเสียเดี๋ยวนั้น แต่ในเมื่อทำไม่ได้ เธอจึงต้องทำอย่างอื่นแทน

“โอ๊ย! พูดกันดีๆ ก็ได้ ไม่เห็นต้องทำร้ายร่างกายกันแบบนี้เลยนี่คะ” มีนาแสร้งทรุดลงไปกับพื้นแล้วร้องลั่น ทำให้คนที่เดินผ่านไปผ่านมาจำต้องหยุดและหันมามอง แน่นอนว่าทุกสายตาต่างก็จับจ้องไปที่ชายผู้นั้น

“เล่นตัวนักนะนังตัวดี รู้ไหมว่าฉันเป็นใคร ถ้าไม่อยากเดือดร้อนก็ไปกับฉันดีๆ แล้วเธอจะได้กินดีอยู่ดี มีเงินใช้สบายไปทั้งชาติ” คนที่ถูกด่าทางสายตาเริ่มทนไม่ไหว จึงหันมาข่มขู่เธอเสียงเขียว

“ทุกวันนี้ฉันก็ไม่ได้ลำบากอะไร ไม่จำเป็นต้องให้ใครมาเลี้ยง โดยเฉพาะผู้ชายจิตเสื่อมอย่างคุณ อ้อ แล้วที่ถามว่าคุณเป็นใครน่ะ จะบอกอะไรให้นะ โคตรเหง้าคุณมันไม่ได้น่าสนใจเท่ากับตัวตนที่น่าสมเพชของคุณหรอกนะ อวดเบ่งว่าตัวเองมีเงินมีอำนาจ กะอีแค่จะหาผู้หญิงมาอยู่ด้วยยังไม่มีปัญญาเลย นี่ไม่มีใครเอาถึงขนาดต้องบังคับข่มขู่ให้เขาสมยอมเลยสินะ หึ! ตราบใดที่จิตใจคุณมันยังสกปรก คิดได้แต่เรื่องต่ำตมแบบนี้ละก็ ชาตินี้ทั้งชาติก็ไม่มีใครอยากอยู่กับคุณหรอก เพราะคุณมันก็เป็นได้แค่ขยะสังคมนั่นแหละ” เธอตอกหน้าอย่างไม่คิดจะเกรงกลัวอีก แน่นอนว่าสถานการณ์ตอนนี้เธอเป็นฝ่ายได้เปรียบ อย่างน้อยถ้าเกิดอะไรขึ้น เธอก็มีพยานนับสิบ

“นัง…” ชายกักขฬะเงื้อมือหมายจะตบ ถ้าไม่ติดว่ามือนั้นถูกคว้าเอาไว้เสียก่อน

“มึงเป็นใคร มาแส่อะไรด้วย” ชายคนดังกล่าวสลัดมือออกแรงๆ อย่างกำลังเกรี้ยวกราด

“เป็นใครไม่สำคัญ แต่สำคัญที่ว่า…ฉันสามารถทำให้แกหลุดจากตำแหน่งเล็กๆ ที่แกพยายามเกาะเป็นเห็บเป็นหมัดอยู่ตอนนี้ได้ก็แล้วกัน จะลองวัดกันสักตั้งไหมล่ะ” เจตต์กระซิบเสียงเขียว แน่นอนว่าสีหน้าท่าทางอีกทั้งบุคลิกที่ดูภูมิฐานของเขา มันทำให้อีกฝ่ายชะงักด้วยความลังเล

“เดี๋ยวจะหาว่าฉันรังแกคนไม่มีทางสู้ ครั้งนี้ฉันจะปล่อยพวกแกไปก่อน แต่ถ้ามีครั้งหน้า ฉันไม่เอาแกไว้แน่” ก่อนไปชายคนดังกล่าวก็ยังไม่วายหันมาขู่อาฆาต

“อย่าหวังจะมีครั้งหน้าเลยไอ้ขยะสังคม อย่างแกต้องตายเพราะกระแสโซเชียลวันนี้แหละ” มีนาหยักยิ้มมุมปากหลังพบว่าหลายคนตรงนั้นแอบถ่ายคลิปไว้ เชื่อเถอะว่ามันจะต้องถูกเผยแพร่และดังกระฉ่อนไปทั่วโซเชียลภายในไม่กี่นาทีนับจากนี้

“ไป…กลับ” จู่ๆ เจตต์ก็ถอดเสื้อคลุมของตัวเองมาคลุมไหล่เปลือยเปล่าของเธอ มิหนำซ้ำยังโอบประคองให้เธอเดินไปพร้อมกันอีก

“เดี๋ยวๆ คุณ จะพาฉันไปไหนเนี่ย ฉันยังทำงานไม่เสร็จ” หลังจากตั้งสติได้ เธอก็พยายามขืนตัวเอาไว้เพื่อจะกลับไปทางเดิม

“จะกลับไปยืนล่อตะเข้ ให้ไอ้พวกบ้ากามมันเข้ามาลวนลามอีกรึไง หรือว่าจริงๆ แล้วที่แต่งตัวแบบนี้เป็นเพราะว่าเธอก็ชอบ”

“ปากเสีย ฉันจะแต่งตัวยังไงแล้วคุณมาเกี่ยวอะไรด้วย ฉันละไม่เข้าใจสังคมทุกวันนี้จริงๆ เอะอะก็โทษว่าเป็นความผิดของผู้หญิง ทั้งๆ ที่มันเกิดจากสันดานและตัณหาของผู้ชายเลวๆ พวกนั้นต่างหาก ผู้ชายอะนะ ถ้ามันจะชั่ว ต่อให้เราแต่งตัวมิดชิดจนถึงคอ มันก็ชั่วอยู่ดี” เธอสลัดตัวออกจากอ้อมแขนของเขาด้วยความโมโห

“หรือเธอจะเถียงว่าการแต่งตัวของเธอมันไม่ได้ดึงดูดให้ไอ้บ้านั่นมันกล้าเข้าทำแบบนั้นกับเธอ”

“ก็ใช่ การแต่งตัวของฉันอาจจะทำให้ไอ้เลวนั่นใช้เป็นข้ออ้างในการทำเรื่องชั่วๆ แต่ก็ใช่ว่าทุกคนจะเลวแบบนั้นนี่ อย่างน้อยก็คุณคนหนึ่งที่ไม่ได้พิศวาสในรูปลักษณ์วันนี้ของฉัน”

“ไอ้รินใช้ให้แกมาทำงานแทนมันอีกแล้วใช่ไหมเนี่ย ให้ตายสิ! เมื่อไหร่แกจะรู้จักปฏิเสธมันสักทีนะมัด ทั้งๆ ที่ตัวเองไม่ชอบไม่ถนัดก็ยังจะรับปากมันอยู่ได้” นภัทรเพื่อนสนิทอีกคนที่เธอนัดให้มารับ มาถึงก็บ่นทันที

“โอ๊ย! แล้วแกล่ะไม่เบื่อบ้างรึไง บ่นเป็นคนแก่ทุกครั้งเลย” เธอหันมาย่นจมูกใส่เพื่อนขณะเก็บของเตรียมกลับบ้าน

“ฉันจะบ่นจนกว่าแกจะเลิกทำงานแทนไอ้รินนั่นแหละ แล้วนี่อะไร แต่งหน้าอย่างกับจะไปเล่นงิ้ว แก้มก็แดงอย่างกับตูดลิง” ไม่พูดเปล่า แต่นภัทรยังพยายามจะลบรอยแดงๆ ที่แก้มเธอไปด้วย แต่สิ่งที่คนไกลๆ เห็นนั้น มันคือภาพที่ผู้ชายกำลังหยอกล้อด้วยการจับแก้มเธอ

“ปากเสีย ทำไมช่วงนี้ฉันถึงได้เจอแต่ผู้ชายปากไม่ดีเนี่ย” เธอปัดมือของอีกฝ่ายออกด้วยใบหน้างอง้ำ แล้วก็พานนึกไปถึงคนที่เธอเพิ่งด่าเขาว่าปากไม่ดี ประจวบเหมาะกับที่คนคนนั้นลุกขึ้นเดินจากไปพอดี เธอจึงทันได้เห็นหลังเขาไวๆ พลันเธอก็รู้สึกคุ้นเคยขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก

“ทำไมมันถึง…” เธอรำพึงเบาๆ ราวกับว่าเคยเห็นแผ่นหลังแบบนี้ที่ไหน กระทั่ง…

“ดูอะไรอยู่ จะกลับรึยัง” นภัทรถามพลางดึงของในมือเธอมาถือไว้แทน

“อ้อ…อือๆ ไปสิ” เธอได้แต่เก็บความสงสัยไว้ในใจ ก่อนจะเดินนำเพื่อนไปอีกทาง