จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 10

บทที่ 10 โจวจิ้ง

“หลินหยุน นายรู้ไหมว่าเขาเป็นใคร? เขาคือท่านรองจินเชียวนะ!” โจวเถียนเถียนชี้ไปที่หลินหยุนอย่างโกรธ ๆ

“นาย นายไม่เพียงแค่ปฏิเสธคำเชิญของท่านรองจิน แต่ยังกล้าไล่เขาไปอีกด้วย! ถ้าตระกูลจินกล่าวโทษขึ้นมา นายรับไหวหรือไง!”

หลินหยุนเบนสายตาไปที่โจวเถียนเถียนอย่างไม่สบอารมณ์ สำหรับความคิดของโจวเถียนเถียน หลินหยุนรู้ดียิ่งเสียกว่าอะไร

พ่อของโจวเถียนเถียน โจวฝูเป็นลูกพี่ในตระกูลโจว แต่กลับไม่มีผลงานโดดเด่นอะไร เขาทำงานในบริษัทเอกชนแห่งหนึ่ง ใช้ชีวิตแบบพอไปได้

ลูกชายคนที่สองของตระกูลโจว โจวเฟิน แต่งงานกับเซี่ยเจียงกัว

สมาชิกคนที่สามของตระกูลโจวก็คือโจวจิ้ง ได้ยินมาว่าหลังจากเรียนจบเขาก็เข้าทำงานกับบริษัทชิรงกรุ๊ป เงินเดือนปีละหลายแสน

บริษัทชิรงกรุ๊ปเป็นองค์กรชั้นนำในหลินโจว สวัสดิการก็ดีอย่างยิ่ง ใคร ๆ ก็อยากจะเข้าไป

ตระกูลโจวภูมิใจในตัวโจวจิ้งมาโดยตลอดที่สามารถเข้าไปทำงานในบริษัทชิรงกรุ๊ปได้ ญาติมิตรล้วนมักจะประจบประแจงโจวจิ้ง จนพี่ใหญ่อย่างโจวฝูรู้สึกอิจฉา

โจวฟู่อยากเข้าทำงานในบริษัทชิรงกรุ๊ปมาโดยตลอดแต่ไม่เคยทำสำเร็จ และค่อยๆ กลายเป็นความเสียใจของโจวฝู

โจวเถียนเถียนเองก็ได้รับอิทธิพจากของพ่อของเธอตั้งแต่ยังเด็ก ดังนั้นเมื่อเห็นว่าพ่อบ้านจินตั้งใจจะเอาใจหลินหยุน เธอก็คิดจะใช้โอกาสนี้สร้างความสัมพันธ์ทันที

แต่ที่เธอไม่คาดคิดก็คือ หลินหยุนกล้าขนาดไปทำให้ท่านรองจินขุ่นเคือง!

โอกาสสุดจะหายากที่อยู่ตรงหน้าของเธอถูกหลินหยุนทำลายลง โจวเถียนเถียนจะไม่โกรธได้อย่างไร?

“นายรีบไปขอโทษท่านรองจินเดี๋ยวนี้ ขอให้เขายกโทษให้นาย!” โจวเถียนเถียนยังหวังว่าจะสามารถกอบกู้โอกาสกลับมาได้

หลินหยุนเอ่ยเสียงเรียบ “ให้ฉันไปขอโทษเขา เขายังไม่คู่ควร! ”

พูดจบ เขาก็เงยหน้าขึ้นเล็กน้อยและมองไปที่ท้องฟ้าสีคราม น้ำเสียงของเขาเฉยเมยหนักแน่น “ไม่ว่าเขาจะเป็นใครถ้าฉันไม่อยากเจอ ก็จะไม่เจอ!”

“อย่าคิดว่าฉันไม่รู้ว่าเธอคิดอะไรอยู่” หลินหยุนมองไปที่โจวเถียนเถียนอย่างนิ่งๆ จู่ๆ โจวเถียนเถียนก็รู้สึกว่าความลับทั้งหมดของตนถูกเขามองออกจนทะลุปรุโปร่ง

“นาย โมโหจะตายแล้ว ฉันจะฟ้องพี่สาว! นายรอดูเถอะ!”

โจวเถียนเถียนเองก็โกรธจนเลอะเลือนไปแล้ว และยังคงเอ่ยโทษทั้งหมดไปที่หลินหยุนก่อน โดนไม่ทันได้คิดเรื่องที่ว่าแม้กระทั่งพ่อบ้านจินยังต้องมาเอาใจหลินหยุน

แม้ว่าแม่บ้านจินจะจากไปแล้ว แต่จางจื่อเห้าก็ไม่มีหน้าจะอยู่ต่อ เขาจ้องหลินหยุนอย่างเย็นชา สีหน้าเคร่งเครียด “แก รอดูเถอะ!”

พูดจบ เขาก็พาหยางหัวและนักเรียนคนอื่น ๆ จากไป

ในนั้นมีเด็กผู้หญิงคนหนึ่งตะโกนเรียกอันซินขึ้นมา “อันซิน ไปกันเถอะ! ” ย่

อันซินกำลังมองไปที่หลินหยุน ดวงตามีทั้งความตื่นเต้น ประหลาดใจ ราวกับเพิ่งได้รู้จักหลินหยุนเป็นครั้งแรกอีกครั้ง

อีกทั้งเธอยังรู้สึกว่าหลินหยุนตอนนี้ คือคนที่เธอปรารถนาที่จะเห็นเป็นที่สุด

“พี่หลินหยุน เสี่ยวจวนเรียกฉันแล้ว ฉันกลับก่อนล่ะ! ”

หลินหยุนจำได้ว่าบ้านของอันซินกำลังจะมีปัญหา เขาเอ่ยกำชับ “จำหมายเลขโทรศัพท์มือถือของฉันไว้ให้ดี ถ้าเจอเรื่องอะไรจัดการไม่ได้จะต้องโทรหาฉัน!”

“อืม ฉันจำได้แล้ว!” อันซินยิ้มและจากไปอย่างมีความสุข

โจวเถียนเถียนวิ่งไปหาเซี่ยหยู่เวย และทำให้การสนทนาของเว่ยเทียนหมิงกับเธอหยุดลง

โจวเถียนเถียนด้านหนึ่งพูดไป อีกด้านหนึ่งก็มองไปที่หลินหยุนอย่างไม่พอใจ น่าจะกำลังฟ้องเรื่องของเขาอยู่

เซี่ยหยู่เวยเองก็สังเกตเห็นว่าหลินหยุนกำลังมองมาที่เธอ ไม่รู้ว่าทำไม จู่ๆ เธอก็หน้าแดงด้วยความอับอาย

เว่ยเทียนหมิงเหลือบมองไปที่หลินหยุนจากระยะไกลด้วยสายตาที่ดูถูก

ทั้งสองคนเอ่ยพูดอีกสองสามคำ อาจเป็นเพราะรู้สึกว่าการพูดคุยต่อหน้าหลินหยุนดูไม่เหมาะสมอยู่บ้าง เว่ยเทียนหมิงจึงจากไป

หลังจากผ่านเรื่องวุ่นวายไป โจวเถียนเถียนก็ไร้กะจิตกะใจจะอยู่เล่นต่อ และดึงเซี่ยหยู่เวยออกไป

หลินหยุนยังคงตามไปอยู่เบื้องหลัง สีหน้าดูไม่แยแส ไม่มีท่าทีโมโหหรือดีใจใดๆ

เมื่อทั้งสามกลับไปที่บ้านตระกูลเซี่ย โจวเถียนเถียนก็เริ่มฟ้องโจวเฟินถึงการกระทำที่ชั่วร้ายของหลินหยุน