จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 1233

“คิดไม่ถึงว่าจะมีโอกาสได้เห็นคุณชายเซียวยู่แสดงฝีมือที่นี่! ”

“สามารถได้เห็นลีลาท่วงท่าของคุณชายเซียวยู่ด้วยตาของตนเอง ช่างเป็นความโชคดีเสียจริง! ”

แขกผู้มีเกียรติแทบจะทุกคนที่พักอาศัยอยู่ในวิมานของโรงเตี๊ยมเยว่หลาย เวลานี้ต่างก็พากันทยอยเดินออกมา และมองไปยังจางเซียวยู่กับหลินหยุนที่อยู่บนท้องฟ้า พร้อมกับวิพากษณ์วิจารณ์ต่าง ๆ นานา

และในเวลานี้บริเวณที่ไม่ไกลจากเชิงเขามากนัก เจียงเผิงเองก็ได้หัวเราะเยาะ สายตามองไปที่ทั้งสองคนนั้นที่อยู่ในอากาศ

“หลินหยุนผู้นี้แข็งแกร่งมากไม่ใช่เหรอ? ”

“เขาคืออัจฉริยะไม่ใช่เหรอ? ”

“เขากำเริบเสิบสาน หลงระเริงเป็นอย่างมากไม่ใช่เหรอ? ”

“อย่างนั้นขอฉันดูหน่อยสิว่า เมื่ออยู่ต่อหน้าของศิษย์พี่เซียวยู่แล้ว เขายังจะกล้ากำเริบเสิบสานอีกไหม! ”

“ไม่ว่านายจะมีเบื้องหลังอะไรก็ตาม! ”

“ไม่ว่านายจะเป็นผู้เก่งกาจอัจฉริยะอะไรก็ตาม! ”

“แต่นายไม่สมควรอย่างมาก ไม่สมควรที่จะมายั่วยุหาเรื่องคนอย่างเจียงเผิงในอาณาเขตพื้นที่ของสำนักเทียนหยุนของพวกเรา! ”

“ในเมื่อมายั่วยุหาเรื่องฉันแล้ว อย่างนั้นก็ต้องเตรียมตัวตายได้เลย! ”

เมื่อเจียงเผิงพูดจบ ติงหลิงกับหลิ่วหยางและคนอื่น ๆ ที่อยู่ด้านข้างของเขา ต่างก็พากันตกใจ เข้าใจถึงความหมายที่แอบแฝงอยู่ในคำพูดของเจียงเผิงเมื่อครู่นี้

หลิ่วหยางรีบพูดขึ้นอย่างยิ้มแย้มว่า “แน่นอนอยู่แล้ว! หลินหยุนผู้นี้กำลังรนหาที่ตายชัด ๆ! มีตาแต่หามีแววไม่ ขนาดศิษย์พี่เจียงเผิงก็ยังกล้าที่จะไปล่วงเกิน เขาไม่ตายแล้วใครจะตายล่ะ? ”

อู่เหลียนเองก็พยักหน้าและพูดว่า “ถูกต้อง! คนที่หลงระเริงอย่างหลินหยุนนี้ ตายไปก็ไม่สาสมกับความผิดที่ได้กระทำเลย! ”

เวลานี้บนท้องฟ้าเหนือศีรษะของพวกเขา ยังมีอีกสองเงาร่างอยู่ด้วย

หนึ่งในนั้น ก็คือเฉินหย่ง

ส่วนอีกเงาร่างหนึ่งนั้น ก็คือชายวัยกลางคนในชุดคลุมยาวสีดำ

เฉินหย่งกวาดสายตามองไปที่ชายวัยกลางคนนั้น พร้อมกับพูดขึ้นอย่างสุภาพว่า “ท่านเจ้าเมือง ท่านสามารถมองออกถึงพลังบำเพ็ญที่แท้จริงของคนผู้นี้ไหม? ”

ชายวัยกลางคนครุ่นคิดชั่วครู่ และพูดขึ้นว่า “มองไม่ออก เขาน่าจะฝึกฝนวิชาการปกปิดลมหายใจในระดับขั้นที่สูงมาก! แต่การที่สามารถเอาชนะนายได้ อย่างน้อยก็คงจะอยู่ในขั้นยาทองระดับสองแล้ว! ”

เฉินหย่งพยักหน้า และพูดว่า “อย่างนั้นท่านมองว่า ศิษย์พี่เซียวยู่กับเด็กหนุ่มคนนี้ ใครจะเป็นผู้ชนะ? ”

ชายวัยกลางคนพูดว่า “นี่ยังจะมีอะไรที่เหนือความคาดหมายอยู่อีกเหรอ? ”

“ด้านเซียวยู่นี้ อีกเพียงก้าวเดียวก็ถึงขั้นยาทองระดับสี่แล้ว อีกทั้งยังเป็นยาทองระดับดำด้วย เด็กหนุ่มคนนี้ไม่มีโอกาสเอาชนะเขาได้หรอก! ”

เฉินหย่งพยักหน้าอีกครั้ง โดยที่ไม่พูดไม่จาอะไรอีก แล้วก็มองไปในอากาศต่อไป

แต่ว่า สำหรับคำพูดของชายวัยกลางคนนั้น เฉินหย่งกลับเหมือนจะไม่เห็นด้วย เพราะว่าเขาเคยปะทะฝีมือกับหลินหยุนจริง ๆ มาแล้ว

เขารับรู้ได้เป็นอย่างดี ถึงความแข็งแกร่งของหลินหยุน

ขณะที่หลินหยุนลงมือนั้น เหมือนกับว่าเขากำลังเผชิญหน้ากับยอดฝีมือบรรพกาล ซึ่งไม่สามารถแม้แต่จะตอบโต้กลับได้เลย

นอกจากความน่ากลัว ก็คือความน่าสะพรึงกลัว

ความรู้สึกนั้น น่าสะพรึงกลัวมากยิ่งกว่าตอนที่เผชิญหน้ากับจางเซียวยู่เสียอีก

หรือพูดได้ว่าแตกต่างกันเป็นอย่างมาก

ในฐานะที่เขาเป็นหนึ่งในหกลูกศิษย์ของสำนักเทียนหยุน เขาคุ้นเคยอย่างมากกับเจียงยี่ และจางเซียวยู่

ก่อนหน้าที่จะมาเป็นผู้พิพากษาในเมืองเทียนหยุน ภายในสำนักพวกเขาล้วนมีการประลองฝีมือกันในทุกปี

สำหรับจางเซียวยู่แล้วนั้น จึงไม่แปลกหน้าอะไร

ตอนที่ประลองฝีมือกับจางเซียวยู่ เหมือนกับกำลังเผชิญหน้ากับมหาสมุทรอันกว้างใหญ่ อีกทั้งมหาสมุทรอันกว้างใหญ่นี้ ยังคงสงบนิ่งอย่างมากด้วย

ไม่ว่าคุณจะจู่โจมด้วยกระบวนท่าอะไร ก็จะนิ่งสงบไม่เคลื่อนไหว

ล้ำลึก

ยากที่จะคาดเดาได้

ส่วนตอนที่เผชิญหน้ากับหลินหยุน ก็แตกต่างกันอย่างมาก

ที่จริงแล้ว เขาเองก็เชื่อว่า ท้ายที่สุดผู้ที่หลงเหลือชีวิตอยู่ต่อนั้นก็คงจะเป็นจางเซียวยู่อย่างแน่นอน

เพราะแม้ว่าจะเป็นศิษย์พี่ศิษย์น้องร่วมสำนักเดียวกัน แต่ความเป็นจริงก็ยังไม่มีใครบีบกดดันให้จางเซียวยู่ต้องแสดงพลังท่าไม้ตายที่แท้จริงออกมาเลย

ต่อให้ในตอนที่เขาพ่ายแพ้ ก็ยังคงสง่างาม โดยส่วนมาก เขาจะเป็นผู้ยอมแพ้เอง

อย่างเช่นระหว่างเขากับเจียงยี่นั้น ไม่รู้ว่าทั้งสองคนปะทะฝีมือกันมากครั้งเท่าไรแล้ว

ในทุกครั้ง ฝ่ายที่พ่ายแพ้ก็คือจางเซียวยู่ แต่ในทุกครั้ง จางเซียวยู่ให้ความรู้สึกกับทุกคนว่าเขายังไม่ได้ใช้พลังขั้นสุดยอดของเขาเลย

ดังนั้น สำหรับการต่อสู้ที่จะถึงนี้ เฉินหย่งคาดหวังเป็นอย่างมาก