จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 129

บทที่ 128 นับจากนี้ไป จงเคารพฉันแต่เพียงผู้เดียว

หลินหยุนตอบกลับไปอย่างไร้ความรู้สึกว่า “ ในเมื่อรู้แต่แรกแล้วว่าจะต้องเป็นอย่างนี้ แล้วทำไมไม่รู้จักทำตามสัญญา!”

"ตายซะ!"

ร่างของหลินหยุนไหววูบ เพียงพริบตาเดียวก็มาอยู่ตรงหน้าเจียงจงโหยว ยกขาขึ้นข้างหนึ่งแล้วเตะออกไป ส่วนหน้าอกทั้งหมดของเจียงจงโหย่ว ก็ยุบลงไปเป็นโพรงอย่างน่าสะพรึงกลัว

ผู้ทรงอิทธิพลผู้ทรงอำนาจงามสง่าแห่งชิ่งโจว มาบัดนี้กลับตายอนาถคาที่ไปแล้วเรียบร้อย!

พวกเจิ้งเทียนหว้าต่างพากันขมวดคิ้วมุ่น พวกเขาต่อสู้แย่งชิงกันมานานหลายปี จู่ๆก็ได้มาเห็นการตายของคู่ปรับตัวเอง จึงอดไม่ได้ที่จะเกิดความรู้สึกเศร้า ในแบบที่เรียกว่า คนตะเภาเดียวกันย่อมเห็นใจซึ่งกันและกันขึ้นมา

เดิมทีพวกเขาคิดว่าพอปรมาจารย์กู่ตายแล้ว พวกเขาก็คงจะปลอดภัยได้ แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่า วิธีการของปรมาจารย์หลินที่อายุยังน้อยผู้นี้ ก็โหดเหี้ยมชั่วร้ายไม่ต่างไปจากปรมาจารย์กู่สักเท่าไหร่เลย

หลินหยุนกวาดตามองบรรดาขาใหญ่ทั้งหลายที่อยู่ตรงนั้น เอ่ยถามเสียงราบเรียบว่า "ทรัพย์สินทั้งหมดของเจียงจงโหยว ฉันจะขอรับไว้ มีใครที่ไม่เห็นด้วยหรือเปล่า?"

ไม่มีใครพูดอะไรทั้งสิ้น ใครมันจะกล้าไม่เห็นด้วยกันล่ะ?

หานกั๋วเฉียง เป็นคนแรกที่แสดงเจตจำนงของตัวเอง เขายืนขึ้นแล้วหันไปเผชิญหน้ากับหลินหยุน พูดขึ้นว่า "ปรมาจารย์หลินฆ่าปรมาจารย์กู่ไป ก็เท่ากับทำลายแผนการที่เขาจะยึดครองสี่เมืองทางใต้ลง นับเป็นผู้มีพระคุณสำหรับผมแล้ว"

"จากนี้ไป ผมยินดีที่จะทำตามคำสั่งปรมาจารย์หลินอย่างเคร่งครัด!"

แน่นอนว่าเจี่ยงสงก็ไม่เต็มใจจะแสดงความอ่อนแอ จึงรีบแสดงจุดยืนของตนเองเช่นกัน "ผมเจี่ยงสง ก็ยินดีที่จะทำตามคำสั่งของปรมาจารย์หลินอย่างเคร่งครัด!

เจิ้งเทียนหว้าไม่เต็มใจ แต่เมื่อสายตาของหลินหยุนปรายมองมา เขาก็อดตัวสั่นงันงกไม่ได้ รีบโค้งคำนับแล้วพูดว่า " ผมเจิ้งเทียนหว้า ยินดีที่จทำตามคำสั่งของปรมาจารย์หลินอย่างเคร่งครัด!"

หลินหยุนเดินกลับไปที่สังเวียนอีกครั้ง แล้วพูดกับผู้ทรงอิทธิพลทั้งสามว่า "ฉันต้องการให้ทุกคนช่วยฉันตามหาของบางอย่าง ส่วนที่ว่ามันคืออะไรนั้น เจี่ยงสงมีข้อมูลเกี่ยวกับสิ่งนี้อยู่ ทุกคนสามารถไปดูได้"

"คุณเจียง เดี๋ยวส่งคนมาช่วยฉันรับมอบอาณาเขตของชิ่งโจวด้วยล่ะ ถ้าใครกล้าขัดขืน ก็ให้ฆ่าทิ้งไปซะ!"

เจี่ยงสงโค้งคำนับพลางตอบรับ "ครับผม!"

หลินหยุนสาวเท้าก้าวเดินออกจากสังเวียนเงียบ ๆ กำชับคำสั่งกับเจี่ยงสงอีกสองสามคำ จากนั้นจึงหันไปมองคนดูที่อยู่รอบๆ "ทุกคนต่อเถอะ ฉันไปก่อนนะ"

สามผู้ทรงอิทธิพลยิ้มอย่างฝืดฝืน ให้ต่องั้นเหรอ? จะต่อกันยังไงได้ล่ะนี่?

ตอนนี้ทุกคนต่างก็ยอมจำนนกันหมดแล้ว ประลองต่อไปมันยังจะมีความหมายอะไรอีกล่ะ?

"งั้นพวกเราก็แยกย้ายกันเถอะ!" เจี่ยงสงเอ่ยแนะนำ

"แยกย้ายเหอะ! วันนี้ถือว่าได้เปิดหูเปิดตาแล้ว! " แค่วันนี้วันเดียว เจิ้งเทียนหว้ากลับดูเหมือนแก่ขึ้นไปหลายสิบปีเลยทีเดียว

แน่นอนว่า ประสบการณ์ที่ได้เจอวันนี้ น่ากลัวว่าจะเหนือกว่าประสบการณ์ของทุกคนในช่วงครึ่งชีวิตที่ผ่านมารวมกันเสียด้วยซ้ำ

หานกั๋วเฉียงไม่ได้พูดอะไร ทำเพียงแค่มองตามเงาหลังของหลินหยุนที่จากไป แล้วลอบถอนหายใจออกมาอย่างแผ่วเบา

“นับจากนี้ไป สี่เมืองใหญ่ทางใต้จะเคารพเชื่อฟังเขาแต่เพียงผู้เดียว! มณทลหลิงหนานจะยึดถือเขาเป็นผู้นำสูงสุดเพียงหนึ่งเดียวเท่านั้น!”

เมื่อเฉินหมิงวั่งกับหลี่เมิ่งเห็นว่าหลินหยุนจากไปแล้ว ก็รีบคลานออกมาจากใต้เก้าอี้อย่างทุลักทุเล

"รีบไปสิ! รีบไป! อาศัยจังหวะที่ปรมาจารย์หลินยังไม่คิดจะแก้แค้น รีบไปจากที่นี่เร็วเข้า!"

แต่เมื่อพวกเขาเพิ่งจะเดินไปถึงประตูหน้า ลูกน้องของเจี่ยงสง ก็เข้ามาหยุดพวกเขาไว้เสียก่อน

"ทุกท่าน ปรมาจารย์หลินขอเชิญพวกคุณไปพบหน่อย!"

ในห้องของคลับเฮาส์ หลินหยุนนั่งอยู่บนเก้าอี้ มีเสี่ยวยู่ยืนอยู่ข้าง ๆ ด้วยท่าทางที่เคารพนบน้อมอย่างยิ่ง

เฉินหมิงวั่งสองคนพี่น้องและหลี่เมิ่ง ตลอดจนพวกเจิ้งหงยู่ ต่างพากันยืนตัวสั่นงันงก แทบจะแนบทั้งตัวชิดไปกับกำแพงจนเป็นเนื้อเดียวกันอยู่แล้ว

ปรมาจารย์หลินคงไม่ได้คิดจะฆ่าคนปิดปากหรอกใช่ไหม?

เฉินหมิงวั่งหันไปมองเฉินฟางน้องสาวของเขา ด้วยสายตาราวกับจะบอกว่า ยังไงๆเธอก็มีความสัมพันธ์อันดีกับปรมาจารย์หลินนี่นะ อีกเดี๋ยวต้องขอร้องท่านปรมาจารย์หลิน ให้กรุณาไว้ชีวิตฉันสักครั้งด้วยเถอะ!

“พวกเธอไม่ต้องกลัวไปหรอก ที่ฉันเรียกทุกคนมาที่นี่ ก็เพราะฉันมีเรื่องบางอย่างจะมอบหมายให้ทำ!” หลินหยุนมองไปที่คนทั้งกลุ่มด้วยแววตาที่นิ่งเรียบ

หลี่เมิ่งรีบพูดด้วยท่าทีประจบเอาใจจนออกนอกหน้า“ ขอเพียงปรมาจารย์หลินสั่งมา ไม่ว่าจะต้องฝ่าภูเขาดาบลุยทะเลไฟ กระผมก็พร้อมจะทำจนสำเร็จได้อย่างแน่นอนครับ!”

เฉินหมิงวั่งรีบละล่ำละลักพูดตามไปทันที "ผมด้วย! ไม่ว่าปรมาจารย์หลินจะให้ผมทำอะไร ผมก็พร้อมจะทำทุกอย่าง ขอเพียงปรมาจารย์หลินอย่าถือสาเรื่องที่ผ่านมา ละเว้นชีวิตน้อย ๆ ของผมก็พอแล้วล่ะครับ!"

เจิ้งหงยู่จ้องมองทั้งคู่อย่างดูถูกเหยียดหยาม เชิดหน้าขึ้นน้อย ๆ ไม่มีความตั้งใจที่จะผูกสัมพันธ์ฉันมิตรใด ๆ กับหลินหยุน