บทที่ 13 ถ้าพวกเราไม่ไปล่ะ
โจวจิ้งตกใจจนหน้าซีด ไม่รอให้เลขาหยางได้พูดอะไร เขาก็มองโจวเฟินด้วยสีหน้าโกรธปนอ้อนวอน น้ำเสียงของเขาสั่นเครือเหมือนจะร้องไห้ “พี่ครับ นี่พี่คิดจะทำอะไรกัน นั่นคือเลขาหยางนะครับ!”
“พี่ตั้งใจจะฆ่าผมหรือไงกัน?” โจวจิ้งร้อนใจจนกระวนกระวาย
โจวเฟินจ้องไปที่โจวจิ้ง แล้วพูดตำหนิด้วยสีหน้าโกรธจัด “ไม่ว่าคนบ้านตระกูลโจวของเราทำอะไร ขอแค่ไม่ผิดต่อจิตสำนึกฟ้าดินก็พอ ทำไมต้องสนหน้าใครด้วย!”
โจวจิ้งร้อนใจจนร้องไห้ นี่คือพี่สาวๆแท้ของเขาเหรอ?
หยางรุ่ยไม่สนใจโจวเฟิน แต่มองไปที่โจวจิ้งด้วยสายตาเย้ยหยัน “ผู้จัดการโจวนี่คือคำตอบของคุณเหรอครับ?”
โจวจิ้งรีบอธิบายทันที “เลขาหยางท่านฟังผมพูดก่อน พี่สาวของผมเธอยังไม่ค่อยได้สติน่ะ ท่านอย่าฟังเธอพูดจาเหลวไหลนะครับ ผมจะรีบพาคนออกไปเดี๋ยวนี้ แล้วสละห้องให้ท่านครับ!”
พูดจบโจวจิ้งก็ใช้สายตาขอความช่วยเหลือจากเซี่ยเจี้ยนโก๋
ในขณะที่ตัวเขาเองก็ยังพูดจาเกลี้ยกล่อมว่า “พี่ครับ ถือว่าผมขอร้องพี่นะ พี่อย่ายุ่งเรื่องนี้จะได้ไหม?”
โจวเฟินพูดอย่างโมโหว่า “เป็นพวกเขาต่างหากที่ไม่เอาเหตุผลมาก่อน พวกเรากำลังทานข้าวกันอยู่ มีเหตุผลอะไรมาไล่เรา! นายเองก็จ่ายเงินนะ ยังไงก็ต้องมาก่อนมีสิทธิ์ก่อนสิ”
“เธอก็พูดให้น้อยลงบ้างเถอะ เธออยากเห็นน้องชายเสียงานหรือยังไงฮะ?” สีหน้าของเซี่ยเจี้ยนโก๋ดูจนปัญญา แต่งงานกันมาก็หลายปีขนาดนี้แล้ว แต่อาการเอาจริงเอาจังของโจวเฟินก็ไม่เคยแก้ได้เลย
“แม่คะ นี่เป็นธุระของคุณอานะคะ แม่เคารพการตัดสินใจของคุณอาเถอะค่ะ!” เซี่ยหยู่เวยพูดจาเกลี้ยกล่อม
“ใช่แล้ว เสียวเฟิน ลูกก็ให้เสียวจิ้งเป็นคนเลือกเองเถอะ!” พ่อของโจวเฟินก็ช่วยพูดด้วยอีกแรง
โจวเฟินจ้องมองทุกคนคนอย่างโกรธเกรี้ยว เธอรู้สึกว่าคนเหล่านี้ช่างไม่มีอุดมการณ์เลยสักนิด แต่เธอจะยอมขัดใจกับคนมากขนาดนี้เพราะอุดมการณ์ไม่ได้!
ทำอะไรไม่ได้แล้ว โจวเฟินทำได้เพียงหันหน้าหนีไปทางอื่น แล้วไม่พูดอะไรอีก
สีหน้าของเลขาหยางผ่อนคลายลงกลับไปเป็นรูปลักษณ์ที่คุ้นเคยเป็นอย่างดี “ต้องประมาณนี้แหละครับ ในเมื่อตัดสินใจแล้ว ก็ออกไปซะ!”
คนกลุ่มใหญ่ที่เดิมกำลังครึกครื้น ตอนนี้กลับกลายเป็นเงียบกริบ ไม่ว่าจะเป็นใคร ถ้าทานอาหารกันอยู่แล้วถูกไล่ออกมากลางคันแบบนี้ก็คงจะไม่ค่อยพอใจเท่าไรกันทั้งนั้น
“เดี๋ยวก่อน ใครบอกกันว่าเราจะไป?” จู่ๆก็มีเสียงเบาดังแว่วขึ้นจากที่ไหนสักแห่ง ซึ่งได้ยินชัดเจนมากในห้องที่เงียบสงบนี่
สายตาของทุกคนไล่มองหาเจ้าของเสียงพูดนั่นทันที
เมื่อเห็นว่าคนพูดคือหลินหยุน โจวจิ้งก็โกรธจนปอดแทบจะระเบิด
ไอ้เจ้าเด็กบัดซบนี่ต้องถือโอกาสเอาคืนผมแน่!
“หุบปากซะ ผู้ใหญ่อยู่เยอะขนาดนี้ เด็กอย่างแกมีสิทธิ์พูดแทรกตั้งแต่เมื่อไหร่กันฮะ!” โจวจิ้งชี้นิ้วไปที่หลินหยุนด้วยความโมโห
“ไอ้หนุ่ม รีบนั่งลงซะ ไม่รู้จักที่ต่ำที่สูงเลยนะ!” เพื่อนของโจวจิ้งคนนั้นหัวเราะเยาะอย่างเหยียดหยาม
เซี่ยเจี้ยนโก๋จ้องหลินหยุน แล้วพูดด้วยความโมโหว่า “หลินหยุน ที่นี่มีพื้นที่ให้แกออกเสียงหรือไง ไม่รู้จักเด็กไม่รู้จักผู้ใหญ่!” เซี่ยเจี้ยนโก๋เก็บกดมานาน เขาหาเวลาที่จะได้สั่งสอนหลินหยุนมาโดยตลอด
ป้าสะใภ้ใหญ่สีหน้าเต็มไปด้วยความรังเกียจที่มีต่อหลินหยุน เธอพูดกับโจวเฟินว่า “พี่สาวรอง เธอควรจะควบคุมดูแลลูกเขยแต่งเข้าของเธอซะบ้างนะ!”
เมื่อเห็นว่าทุกคนกำลังตำหนิหลินหยุนอยู่ โจวเถียนเถียนก็รีบพูดขึ้นทันทีว่า “วันนี้เขายังล่วงเกินท่านรองจินด้วยนะ!”
“อะไรนะ!?”
โจวจิ้งร้องเสียงหลงเหมือนเห็นผี ท่านรองจินน่ะเป็นคนที่แม้แต่เลขาหยางก็ยังต้องให้ความเคารพ!
“ไอ้เด็กบัดซบ! แกใช้ชีวิตจนเบื่อแล้วใช่ไหมฮะ? แม้แต่ท่านรองจินแกก็ยังกล้าล่วงเกิน” โจวจิ้งพูดด่าเขาออกมาตรงๆ
คนอื่นๆพากันตำหนิและดุด่าเขาเสียงดัง ตอนนี้หลินหยุนเป็นเหมือนกับหนูที่วิ่งข้ามถนนที่ผู้คนต่างร้องรุมตีไม่มีผิด
สายตาของหยางรุ่ยที่ใช้มองหลินหยุนเปลี่ยนไปเย็นยะเยือกในพริบตา ล่วงเกินท่านรองจิน นั่นหนักหนากว่าล่วงเกินเขาเสียอีก
หลินหยุนถูกเลขาหยางขึ้นบัญชีดำไปเป็นที่เรียบร้อยแล้ว
เซี่ยหยู่เวยมองดูหลินหยุน ความรังเกียจในดวงตาของเธอ ทำให้คนที่เห็นมีความรู้สึกอยากตาย “ไอ้คนไร้ประโยชน์นี่ เขาคิดจะอวดความสามารถอีกแล้วเหรอ? หรือเขาคิดจริงๆว่าที่บังเอิญช่วยลูกชายของจินซื่อหรงไว้ จะทำมีคุณสมบัติพอที่จะท้าทายผู้บริหารระดับสูงของชิรงกรุ๊ปน่ะ?”
โจวเฟินมองไปที่หลินหยุนอย่างงุนงง เธอไม่เข้าใจว่าหลินหยุนต้องการทำอะไรกันแน่
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์
จบแค่นี้จริงดิ ไม่มั้ง เหมือนคนเขียนโดนตัดจบใน 5 ตอน อะไรกันนี่ อ่านถึงประมาณตอนที่ 1,500-1,600 พอละ หลังจากนั้นเละ ช่วงสุดท้ายนี่มั่วบ้านงานมั่ก ๆ...
1...
1...
1...
1...
นิยายจีนหลายๆหรือเกือบทุกเรื่องจะจบแบบงง..เหมือนคนแต่งจบไม่เป็น..คือเนื้อเรื่องแต่งไปได้เรื่อยๆแต่หาตอนจบไม่เจอคือถ้าจะจบก็จบแบบงง..หนักสุดน่าจะเรื่องฉินหรังละครับ.ฉินหรังไปสถานที่หนึ่งได้ต้นไม้แล้วโดนระเบิดออกมาอีกทีก็1ปีผ่านไป ไปหาแม่แล้วเปลี่ยนชื่อเลยครับ จงหยู่นางเอกต้นเรื่องหายไปเลย ฉินหรังได้กลับนางฟ้า ผมนี้งงเลยคนแต่งน่าจะเมาแฟบนะ...
จบแบบงงๆครับ...