จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 1703

หลินหยุนไม่ได้ตอบคำถามของเจียซิน แต่เขาถามกลับทันที "คุณคิดว่าตอนที่ฉันกลับชาติมากเกิด ความทรงจำบางส่วนของฉันหายไหมใช่ไหม?"

เจียซินส่ายหัวและพูด "เรื่องนี้ฉันก็ไม่แน่ใจเหมือนกัน เรื่องของระดับนั้น ไม่ใช่เรื่องที่ฉันจะเข้าใจได้ ถึงแม้ฉันจะเป็นเทพธิดาของเผ่าสาปฟ้า อย่างไรก็ตาม ตอนที่เผ่าสาปฟ้าของพวกเรารุ่งเรืองที่สุด พวกเราก็ไม่มียอดฝีมือแดนกษัตริย์เซียนเลย!"

"แต่ว่า……"

สายตาของหลินหยุนเปล่งประกายและพูด "แต่ว่าอะไร?"

เจียซินพูด "แต่ว่า มันอาจจะเป็นอย่างที่นายพูดก็ได้ ฉันไม่รู้ว่าเหมือนกันว่าชาติที่แล้วนายฝึกฝนถึงระดับไหน แต่เป็นไปได้สูงมากๆที่ความทรงจำของนายอาจจะโดนเปลี่ยนแปลง! หรือโดนปิดผนึกเอาไว้ และปิดผนึกความทรงจำระหว่างนายกับจี้ฝานซิงทั้งหมดเอาไว้!"

"แต่ก็อาจจะเป็นอย่างที่นายพูด ตอนที่นายกลับชาติมาเกิด อาจจะทำให้ความทรงจำเกี่ยวกับเธอหายไป โอกาสแบบนี้ก็เป็นไปได้น้อยมากๆ"

เมื่อหลินหยุนได้ยิน เขาก็ครุ่นคิดอีกครั้ง

ความทรงจำหายไป

ตัวเองปิดผนึกความทรงจำเอาไว้

มันเป็นไปได้เหรอ?

อย่างไรก็ตาม ชาติที่แล้วตัวเองเป็นยอดฝีมือแดนกษัตริย์เซียน และเป็นยอดฝีมือที่อยู่จุดสูงสุดของหมื่นจักรวาล

ทำไมตัวเองต้องปิดผนึกความทรงจำของคนๆหนึ่งด้วย?

และคนๆนั้นก็เป็นผู้หญิงที่ฝึกฝนถึงแดนดั่งเทพเท่านั้น

โดยปกติแล้ว ตัวเองไม่น่าจะมีความเกี่ยวข้องกับผู้หญิงคนนี้เลย

คิดไปคิดมา หลินหยุนก็คิดไม่ตก ทำไมตัวเองต้องทำเรื่องแบบนี้ด้วย

หลินหยุนอดไม่ได้ก็เลยส่ายหัวทันที เขาไม่อยากจะไปคิดเรื่องนี้อีกแล้ว

เมื่อกลับมาถึงโรงเตี๊ยม

ทางฝั่งฉินหลันไม่ได้มีปัญหาอะไรเลย หลินหยุนก็วางใจทันทีและเก็บตัวฝึกฝนอีกครั้ง

เขาในตอนนี้ ได้หลอมรวมพลังกฎเกณฑ์สิบแปดอันแล้ว

จุดลมปราณได้มีพลังกฎเกณฑ์แล้ว แต่พลังของกฎเกณฑ์ก็ยังอ่อนแอมากๆ

ดังนั้น ถึงแม้ว่าพลังของเขาจะแข็งแกร่งขึ้น แต่พลังแข็งแกร่งขึ้นไม่ค่อยชัดเจนเท่าไหร่

ด้วยพลังต่อสู้ของเขาในตอนนี้

หลินหยุนคิดว่า ถ้าเผชิญหน้ากับจื่อหยุนอีก หรือยอดฝีมือที่พอๆกับจื่อหยุน เขาก็คงรับมือได้ง่ายขึ้น แต่ถ้าต่อสู้กับอย่างยาวนาน คนที่จะพ่ายแพ้ก็คงเป็นหลินหยุนเอง

ทั่วทั้งหมื่นจักรวาล อันที่จริงยอดฝีมือแดนดั่งเทพตอนปลายอย่างจื่อหยุน ก็ถือได้ว่าเป็นยอดฝีมือทั่วไปเท่านั้น

น่าจะอยู่ระดับกลางๆเท่านั้น เนื่องจากอีกฝ่ายได้หลอมรวมพลังกฎเกณฑ์แค่เจ็ดอันเท่านั้น

ถ้าเป็นยอดฝีมือที่แข็งแกร่งมากๆ พวกเขาอาจจะหลอมรวมพลังกฎเกณฑ์สิบกว่าอันแล้ว

ถ้าเทียบกับยอดฝีมือระดับนั้น หลินหยุนไม่สามารถเทียบได้อยู่แล้ว

หลินหยุนรู้สึก นอกจากเขาหลอมรวมพลังกฎเกณฑ์สามสิบหกอันไว้ในจุดลมปราณสี่แห่งแล้ว เขาถึงจะสามารถเผชิญหน้ากับยอดฝีมือระดับนั้นได้

แน่นอนว่า ถ้าเขาเลือกเดินเส้นทางเหมือนชาติที่แล้ว เอาพลังกฎเกณฑ์เข้าไปในโลกกำลังภายในตัว ถ้าเขาหลอมรวมพลังกฎเกณฑ์สามสิบหกอันได้ ถ้าเป็นอย่างนั้น แม้ต้องเผชิญหน้ากับยอดฝีมือแดนสู่ธรรมะ เขาก็รับมืออีกฝ่ายได้อยู่แล้ว

ยอดฝีมือแดนดั่งเทพ ไม่ได้อยู่ในสายตาของเขาอยู่แล้ว

แต่ตอนนี้ เขาเลือกเดินเส้นทางที่แตกต่างออกไป

หลังจากเก็บตัวฝึกฝนได้หนึ่งเดือนกว่าๆ อย่างไรก็ตาม ไม่มีพลังกฎเกณฑ์อันไหนเลยที่ฝึกฝนถึงพลังหนึ่งสายบริบูรณ์เลย

ในวันนี้ หลินหยุนออกจากการเก็บตัวฝึกฝน พลังที่เพิ่มขึ้นแบบนี้ สำหรับเขามันช้ามากๆ

เขาต้องการพลังกฎเกณฑ์อันบริสุทธิ์์จำนวนมาก

เส้นทางที่เขาเลือกนั้น จะต้องศึกษาและเข้าใจพลังกฎเกณฑ์ทั้งหมดในหมื่นจักรวาล

ดังนั้น เขาจำเป็นต้องรวบรวมพลังกฎเกณฑ์ให้ได้มากที่สุด

เมื่อเทียบกับการฝึกฝนด้วยตัวเอง มันไม่ต่างกันเลย

เมื่อได้ยินคำพูดของหลินหยุน จี้ฝานซิงพยักหน้าและพูด "เป็นอย่างนี้นี่เอง"

จี้ฝานซิงนิ่งไปชั่วครู่และพูด "คุณรู้หรือเปล่า ทำไมฉันต้องไปตกปลาแรดในทะเลสาบที่อยู่ในคฤหาสน์ด้วย?"

หลินหยุนส่ายหัว ก่อนหน้านี้จี้ฝานซิงเคยพูด ปลาแรดพวกนั้นไม่ธรรมดาเลย แต่มันไม่ธรรมดายังไง เธอกลับไม่ได้อธิบายออกมา

จี้ฝานซิงพูด "การที่ฉันไปตกปลาแรดพวกนั้น เพราะปลาแรดพวกนั้นมีพลังกฎเกณฑ์จำนวนมากอยู่ และมันยังสามารถทำให้พลังกฎเกณฑ์เพิ่มขึ้นอีกด้วย

"ในพระจันทร์เต็มดวงครั้งหนึ่ง มีปลาแรดปรากฏตัว ฉันอยากจะจับมัน ฉันก็เลยปลดปล่อยพลังกฎเกณฑ์ออกมา ในเวลานั้น เงาของปลาแรดก็พุ่งเข้าไปในพลังกฎเกณฑ์ของฉัน"

"ถึงแม้เวลาจะสั้นมากๆ แต่พลังกฎเกณฑ์ของฉันก็พุ่งสูงขึ้นจนถึงขั้นบริบูรณ์เลย!"

"นี่เป็นแค่เงาของปลาแรดเท่านั้น"

"ดังนั้นฉันก็เลยตัดสินใจ ถ้าสามารถเอาปลาแรดเข้าไปในพลังกฎเกณฑ์ของตัวเอง อาจจะทำให้พลังกฎเกณฑ์เพิ่มสูงขึ้นอย่างรวดเร็วแน่นอน!"

"ปลาประเภทนี้ เป็นสมบัติล้ำค่ามากๆ!"

หลินหยุนรู้สึกตื่นเต้นดีใจทันที

เขาเกิดมาสองชาติแล้ว แต่เขากลับไม่เคยได้ยิน และไม่เคยเห็นสมบัติล้ำค่าแบบนี้มาก่อน

ถ้ามันเป็นอย่างที่จี้ฝานซิงพูดจริงๆ ปลาแรดพวกนี้คือสมบัติล้ำค่าจากสรวงสวรรค์อย่างแน่นอน

หลินหยุนหายใจเข้าลึกๆและถาม "คุณพูดความจริงใช่ไหม?"

จี้ฝานซิงพยักหน้า "ฉันไม่โกหกคุณชายหลินหยุนอยู่แล้ว!"

หลินหยุนพยักหน้าและพูด "วันนี้คือวันที่สิบเอ็ด ยังเหลืออีกสี่วันก็จะเป็นคืนพระจันทร์เต็มดวง ฉันก็อยากรู้ว่าปลาพวกนั้นจะปรากฏตัวไหม!"

จี้ฝานซิงพยักหน้าและพูด "ถ้าเป็นแบบนี้ คุณชายก็ตามฉันกลับไปที่คฤหาสน์ได้เลย!"