จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 1732

ชายหนุ่มมองไปที่หลินหยุน และพูดด้วยสายตาเปล่งประกาย “ทำไม? นายยังไม่เชื่อตัวตนของข้าเหรอ?”

หลินหยุนส่ายหน้าเล็กน้อย และพูดขึ้นมาว่า “แน่นอนอยู่แล้ว เพียงแต่ว่าผู้น้อยค่อนข้างสงสัย เกี่ยวกับสิ่งเหล่านี้ที่ผู้อาวุโสพูดถึง ดังนั้นอยากจะขอให้ชี้นำให้อย่างละเอียด”

เมื่อชายหนุ่มเห็นเช่นนี้ ยิ้มเล็กน้อย “ก็ดี อันที่จริงในเมื่อนายสามารถที่จะเดินมาถึงที่นี่ได้ พบเจอกับข้า เกี่ยวกับความลับบางอย่างของหมื่นจักรวาล ตราบใดที่ไม่เกิดเรื่องไม่คาดคิดขึ้น นายก็จะรู้ในไม่ช้าก็เร็ว!”

นิ่งไปสักพัก ชายหนุ่มพูดต่อไปว่า “เมื่อกี้นี้ข้าบอกว่า สวรรค์เหนือหัวนี้ คือหลอกลวงและจอมปลอม นายจะเข้าใจไหม?”

หลินหยุนส่ายหน้า “ฉันทำได้แค่คาดเดา สวรรค์ที่ผู้อาวุโสพูดถึง น่าจะเป็นเต๋าสวรรค์?”

ชายหนุ่มพยักหน้าด้วยรอยยิ้ม และพูดขึ้นมาว่า “ถูกต้อง! ก็คือเต๋าสวรรค์! งั้นนายรู้อีกไหมว่า ทำไมข้าพูดแบบนี้?”

หลินหยุนส่ายหน้าอีกครั้ง ชายหนุ่มก็ไม่ได้แปลกใจอะไร และพูดต่อไปว่า “งั้นนายรู้จักตำนานที่เก่าแก่มากไหม? ก็คือในตำนาน หมื่นจักรวาลของพวกเรา มีแม่น้ำแห่งกฎเกณฑ์สายหนึ่ง ไม่ว่าจะเป็นผู้บำเพ็ญเซียนของกฎเกณฑ์ หรือว่าต้าเต๋าที่แท้จริงในอนาคต อันที่จริงก็เป็นพลังของในต้าเต๋า!”

หลินหยุนพยักหน้า “เรื่องนี้ ฉันเคยได้ยินมาก่อน แต่ว่าข่าวลือนี้ ก็เป็นเพียงข่าวลือเท่านั้น ไม่มีใครรู้ว่ามันเป็นเรื่องจริงหรือเท็จกันแน่!”

ชายหนุ่มเย้ยหยัน “งั้นตอนนี้ข้าก็บอกกับนายก็ได้ ตำนานนี้เป็นความจริงจริงๆ ไม่มีความเท็จเลยสักนิด!”

หลินหยุนตกตะลึงในทันใด

เขายังรู้สึกว่าตำนานนี้ มีความเป็นไปได้สูงที่จะเป็นจริง แต่ถึงแม้ผลการฝึกตนในชาติก่อนของเขา ก็ไม่มีทางไปพิสูจน์อะไรได้เลย

เพราะเต๋าสวรรค์ไม่อนุญาต!

แต่การมีอยู่ของแม่น้ำแห่งกฎเกณฑ์นี้ สามารถอธิบายความสมบูรณ์ได้ดีที่สุด

ไม่เช่นนั้นเผ่าอื่นๆในจักรวาล ผู้บำเพ็ญเซียนนับไม่ถ้วน อันที่จริงก็กำลังฝึกฝนพลังแห่งต้าเต๋าต่างๆ ถ้าหากแม่น้ำแห่งกฎเกณฑ์ไม่มีอยู่ พลังมากมายมาจากไหนกัน?

หลินหยุนอดไม่ได้ที่จะพูดว่า “ผู้อาวุโสจะมั่นใจได้อย่างไรว่าตำนานนี้เป็นความจริง?”

ชายหนุ่มพูดขึ้นด้วยรอยยิ้ม “เพราะว่าข้าก็ฝึกฝนหมื่นเต๋า เป็นเพียงตัวตนเดียวที่จักรวาลเข้าถึงความลับเหล่านี้ได้! ก็มีเพียงพวกเราสามารถที่จะเข้าถึงได้!”

หลินหยุนสายตาสั่นไหวในทันที “พวกเราเหรอ?”

ชายหนุ่มพยักหน้า และพูดว่า “ถูกต้อง! พวกเรา! หรือว่า นายคิดว่าหมื่นจักรวาลนี้ มาจากยุคบรรพกาล มีเพียงข้าคนเดียว ที่เป็นผู้บำเพ็ญเซียนผสมผสานกับหมื่นเต๋าเหรอ?”

หลินหยุนตกใจอย่างกะทันหันอีกครั้ง “หรือว่าไม่ใช่เหรอ?”

ชายหนุ่มพูดด้วยน้ำเสียงฟึดฟัดว่า “แน่นอนว่าไม่ใช่! เริ่มตั้งแต่ยุคบรรพกาล มีฝึกฝนหมื่นเต๋าอยู่ตั้งนานแล้ว! มีคนเพียงไม่กี่คนที่สามารถเดินไปทางนี้ได้จริงๆ ในยุคหนึ่ง ไม่มีทางเกินสามคนอย่างแน่นอน!”

ชายหนุ่มพูดต่อว่า “ในยุคบรรพกาล ยังมียุคโบราณกาล อันที่จริงเส้นทางนี้มีผู้คนมากมาย แต่มีเพียงไม่กี่คน ที่สามารถก้าวไปสู่การหลอมรวมหมื่นเต๋าได้อย่างแท้จริง!”

“ถึงในยุคนิศากาล ก็เป็นยุคสมัยนั้นของข้า คนฝึกฝนหมื่นเต๋า หลบซ่อนตัวไม่ปรากฏต่อหน้าสาธารณะทั้งหมดแล้ว! เพราะนี่คือการดำรงอยู่ที่ไม่เป็นที่ยอมรับของเต๋าสวรรค์ทั้งหมดแล้ว!”

“รู้ไหมทำไมถึงกลายเป็นแบบนี้?”

หลินหยุนส่ายหน้าอีกครั้ง ชายหนุ่มยื่นนิ้วมือออกมา ชี้ไปสวรรค์เหนือหัว และพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า “เพราะว่ามันกลัวแล้ว!”

หลินหยุนตกตะลึง “กลัวเหรอ?”

ชายหนุ่มพูดขึ้นมาว่า “ถูกต้อง! มันกลัว! เพราะว่าหมื่นจักรวาล มีเพียงพวกเราผู้บำเพ็ญเซียนแห่งการผสมผสานหมื่นเต๋า ถึงสามารถทำลายการควบคุมของมันได้ ทำลายความจอมปลอมของโลกนี้ได้!”

หลินหยุนประหลาดใจอีกครั้ง “ความจอมปลอมของโลกเหรอ?”

ชายหนุ่มพูดขึ้นมาว่า “แน่นอนว่ามันเป็นโลกจอมปลอม……เกี่ยวกับเรื่องนี้ ตอนนี้ข้ากำลังพูดกับนาย นายก็ไม่มีทางเข้าใจเลย แต่ว่า นายแค่ไปลองคิดดูว่า ทำไมโลกนี้ตั้งแต่ยุคบรรพกาลก่อนหมุนเวียนจนถึงยุคโบราณกาล แล้วก็จากยุคโบราณกาลถึงยุคนิศากาล จากยุคนิศากาลถึงยุคสมัยปัจจุบัน! เมื่อนายเข้าใจเรื่องราวเหล่านี้ นายก็จะเข้าใจอย่างสมบูรณ์ ความหมายที่แท้จริงในคำพูดนี้ของข้า!”

หลินหยุนแปลกประหลาดใจ และพูดขึ้นมาว่า “ผู้อาวุโส คำพูดนี้เป็นความจริงเหรอ?”

ชายหนุ่มพูดขึ้นมาด้วยรอยยิ้ม “ไม่ต้องสงสัยข้าหรอก ข้าไม่จำเป็นต้องหลอกนาย! ดังนั้นเหลือเวลาให้นาย อันที่จริงไม่ได้มากนัก!”

“ถ้าหากนายไม่อยากถูกทำลายไปพร้อมกับยุคนี้ งั้นก็รีบตามข้าเข้ามาเถอะ! ข้าจะช่วยให้นายก้าวเข้าสู่หนทางหมื่นเต๋านี้ได้อย่างแท้จริง!”

แต่หลินหยุนยังคงยืนอยู่ที่เดิมและไม่พูดอะไร

ก็ไม่ได้ตามชายหนุ่มเข้าไปในกระท่อมมุงจาก

เพราะว่ายังรู้สึกค่อนข้างน่าเหลือเชื่อ

ยิ่งไปกว่านั้น เขาทองแห่งนี้ดูเหมือนต้องการให้ตัวเองเข้าสู่กระท่อมมุงจากเป็นอย่างมาก

สิ่งนี้ทำให้หลินหยุนไม่ค่อยสบายใจ!

และในเวลานี้ ชายหนุ่มที่เข้าไปกระท่อมมุงจากอดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้วและมองไปที่หลินหยุนที่ยังยืนอยู่ที่เดิม “ทำไมยังไม่เข้ามา?”

หลินหยุนครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง ก็ขมวดคิ้วพูดขึ้นมาว่า “ผู้อาวุโส ฉันก็ไม่เข้าไปแล้ว รออยู่ที่นี่ก็พอ!”

เมื่อได้ยินคำพูดของหลินหยุน สีหน้าของชายหนุ่มก็เปลี่ยนไปอย่างกะทันหัน จากนั้น ก็อดหัวเราะเสียงดังไม่ได้ เหลือบตามองหลินหยุน แล้วพูดขึ้นมาว่า “เด็กดี คาดไม่ถึงจริงๆ ว่าจะระมัดระวังตัวเช่นนี้! ถึงขนาดนี้แล้ว นายยังคงระวังข้าเหรอ?”

หลินหยุนพูดขึ้นมาว่า “ชินแค่นั้นเอง!”

ชายหนุ่มพยักหน้า “ติดเป็นนิสัยดี!”

จากนั้น อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจ และพูดว่า “เดิมที ข้าไม่ได้คิดที่จะลงมือกับนาย แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่า หมดหนทางจริงๆ!”