จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 1832

ในที่สุดทั่วทั้งหุบเขา ก็สงบลงอย่างสมบูรณ์แล้ว

หลินหยุนเป็นลมหมดสติ

ฉินหลันลอยอยู่บนอากาศเงียบๆ ซึ่งไม่ไกลจากหลินหยุน

ยังไม่ตื่นเหมือนกัน

แต่ใบหน้าของเธอไม่มีสีหน้าที่ทรมานแบบนั้นแล้ว

บนเหนือนภา เถ่หนิวมองเห็นฉากนี้ ก็อดไม่ได้ที่จะทอดถอนใจ

เขาไม่รู้ว่ากี่ปีแล้วที่หลินหยุนไม่กลับมา เกิดอะไรขึ้นข้างนอกกันแน่

จนกระทั่งการกลับมาครั้งนี้ แม้แต่การบำเพ็ญตนก็ลดลงไปในระดับที่ไม่น่าเชื่อ

อีกทั้ง นางเอกเย่เยว่ก็ไม่กลับมาด้วย

แต่พาผู้หญิงคนหนึ่งที่ชื่อฉินหลันกลับมาแทน

อีกอย่าง ยังทุ่มเทกับอีกฝ่ายได้มากขนาดนี้

นี่ทำให้เขารู้สึกถึงความน่าเหลือเชื่อ

เพราะว่าสำหรับเขาแล้ว แต่ไม่ว่าเมื่อไหร่ก็ตาม ทั้งหมื่นจักรวาล มีเพียงผู้หญิงคนเดียว ที่สามารถให้หลินหยุนเต็มใจทุ่มเททุกอย่าง

นั่นก็คือเย่เยว่!

แต่ตอนนี้ ผู้หญิงเช่นนี้ เหมือนว่ามีเพิ่มขึ้นมาอีกคน!

เขาไม่ได้ขยับ เพียงแค่มองฉากตรงหน้าอย่างเงียบๆ

เมื่อมองดูใบหน้าที่เหี่ยวแห้ง หลินหยุนเป็นเหมือนซากศพไปแล้ว นอนสลบไสลอยู่ตรงนั้น กำลังฟื้นฟูอย่างช้าๆ

ไม่รู้ว่าผ่านมานานเท่าไหร่ ในที่สุดฉินหลันก็ฟื้นขึ้นมา

ตอนที่เธอลืมตา เห็นหลินหยุนที่อยู่ด้านข้าง รู้สึกตกใจและปวดใจไปจนถึงระดับที่ไม่สามารถรู้สึกมากไปกว่านี้ได้อีก

น้ำตาไหลออกมาอย่างยับยั้งไม่ได้

ไม่ว่าเธอจะเขย่าร่างของหลินหยุนแรงแค่ไหน ก็ไม่ได้ผลเลย

หลินหยุนยังคงอยู่ในสภาวะที่สลบไสลอยู่ข้างใน

เธอไม่รู้ว่าร้องไห้มานานแค่ไหนแล้ว ไม่รู้ว่าเรียกมานานแค่ไหนแล้ว หลินหยุนก็ยังคงไม่สามารถตอบสนองการเรียกของเธอได้เลย

ในที่สุดเถ่หนิวทนดูต่อไปไม่ไหว

ดูเหมือนว่าในที่สุดเขาก็เข้าใจแล้ว ว่าทำไมผู้หญิงคนนี้กลายเป็นเย่เยว่คนที่สอง

เขาลอยลงมา มองไปทางฉินหลัน และเอ่ยปากด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม “เจ้านายเพียงแค่ใช้พลังมากเกินไปแล้ว และไม่ใช่เรื่องใหญ่ ไม่นานก็ฟื้นขึ้นมา!”

ฉินหลันร้องไห้จนดวงตาพร่าเลือน มองเห็นเถ่หนิว ถึงขั้นที่ว่าลืมถามว่าเขาคือใคร “ที่คุณพูดเป็นความจริงเหรอ?”

เถ่หนิวพยักหน้า ภายใต้การโบกมือ ได้พาหลินหยุนมายังศาลาที่อยู่ในชายแดนหุบเขาแล้ว

จากนั้นก็หายไป

เขาไม่สามารถช่วยอะไรได้มากในตอนนี้

ทำได้เพียงรอหลินหยุนฟื้นฟูดีขึ้นมาได้ด้วยตัวเอง

และก็ไม่รู้ว่าผ่านไปนานแค่ไหน ในที่สุดหลินหยุนก็ฟื้นขึ้น ตอนที่เขามองฉินหลันคุ้มกันอยู่ข้างกาย มองเห็นดวงตาของฉินหลันแดงก่ำ อดไม่ได้ที่จะเจ็บปวดใจ

……

หลายเดือนต่อมา

หลินหยุนหายดีเป็นปลิดทิ้ง มองดูฉินหลันที่อยู่ข้างๆ จดจ่ออยู่กับการศึกษาวิธีการฝึกฝน เขาอดหัวเราะเบาๆไม่ได้

ในช่วงหลายเดือนมานี้ แม้ว่าหลินหยุนตั้งใจฟื้นฟูจากอาการบาดเจ็บ แต่ก็สังเกตฉินหลันมาตลอด

ฉินหลันอยู่ข้างเขาไม่ห่างแม้แต่ก้าวเดียว แต่ก็ยังเก็บม้วนหนังสือไว้ในมือเพื่อศึกษาวิธีฝึกฝน

ดูเหมือนว่าเธอจะตกอยู่ในภวังค์อย่างสมบูรณ์

ส่วนการบำเพ็ญตนที่รีบเร่ง หลินหยุนเข้าใจว่าเธอมีความกระตือรือร้นอย่างยิ่ง แต่ความกระตือรือร้นมาถึงระดับนี้ หลินหยุนเองก็คิดไม่ถึง

หลินหยุนพูดเบาๆ “พี่ฉินหลัน การฝึกค่อยเป็นค่อยไป ไม่ต้องรีบร้อนมาก ไม่งั้น อาจจะเป็นการขยายความชั่วร้าย นี่จะเป็นปัญหาใหญ่ สำหรับการเข้าร่วมในอนาคต！”

ฉินหลันได้ยินก็เงยหน้ามา กล่าวว่า “ฉันรู้ เกี่ยวกับเรื่องของการฝึกฝน นายบอกฉันมาเยอะมากแล้ว แต่ว่า ฉันไม่อยากให้ความพยายามของนายเสียเปล่า ดังนั้นฉันจะพยายามฝึกฝนเต็มที่ ฝึกฝนให้หนักถึงจะได้!”