จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 1905

จากนั้น เขาก็หันกลับมามองไปทางภายในโลกศักดิ์สิทธิ์ทั้งสี่ “ภพศักดิ์สิทธิ์เต่ามังกรลองคิดดูก็ได้นะว่าจะให้คำอธิบายกับข้าอย่างไร!”

หลินหยุนพาฟางไปด้วย ก้าวขึ้นไปด้านบน และหายตัวกลับไปถึงโลกชางฉองในทันที

ระยะห่างระหว่างสองอาณาเขตนั้นใกล้เคียงกันมาก ด้วยผลการฝึกตนของเขา แน่นอนว่าก้าวเดียวก็ถึงแล้ว

เข้าสู่ในภพศักดิ์สิทธิ์เต่ามังกร หลินหยุนก็ผนึกผลการฝึกตนของติงเสวียน และโยนลงบนพื้น ติงเสวียนในเวลานี้ไม่ได้มีความเย่อหยิ่งและลมปราณอย่างเมื่อกี้นี้ไปโดยสิ้นเชิงแล้ว มองไปทางหลินหยุน “นายคิดจะทำอะไร? ฉันเป็นผู้อาวุโสใหญ่ของภพศักดิ์สิทธิ์เต่ามังกร หากนายกล้าแตะต้องตัวฉัน ไม่เพียงแต่ภพศักดิ์สิทธิ์เต่ามังกรไม่มีทางปล่อยนายไป ภพศักดิ์สิทธิ์ทั้งสามก็ต้องลงมืออย่างแน่นอน!”

“นายกล้าเผชิญหน้ากับภพศักดิ์สิทธิ์ทั้งสี่จริงๆงั้นเหรอ?”

เมื่อหลินหยุนได้ยินเช่นนี้ อดไม่ได้ที่แสยะยิ้ม และพูดขึ้นมาว่า “แกคิดถึงสภาพตอนนี้ของตัวเองจะดีกว่านะ! ต่อไป ฉันจะถามคำถามบางอย่างกับแก คำตอบทำให้ฉันพอใจ ฉันจะปล่อยแกไป ไม่ทำร้ายแกเลยสักนิด ถ้าหากไม่สามารถทำให้ฉันพอใจได้ แกก็ไม่จำเป็นต้องมีชีวิตอยู่ รู้ไหม?”

หลินหยุนพูดแล้ว แสงสว่างวาบอยู่ในมือ ขวดชนะทุกข์หนึ่งขวดปรากฏขึ้น

ในขวดชนะทุกข์ ก็คือจิตวิญญาณเต้าเฉิงที่ต้องทนทุกข์ทรมานกับความเจ็บปวดที่อธิบายไม่ได้ตลอดเวลา

เมื่อเห็นจิตวิญญาณเต้าเฉิงในขวดชนะทุกข์ ติงเสวียนก็แปลกประหลาดใจในทันที และสั่นเทาไปทั้งตัว

หลินหยุนพูดด้วยสีหน้าไร้ความรู้สึกว่า “เห็นหรือยัง? นี่จะเป็นผลของการที่แกไม่ตอบคำถามให้ดี!”

ติงเสวียนสีหน้าซีดเซียวเป็นอย่างยิ่ง

ฉากนี้ทำให้เขาตกใจกลัวจริงๆ

หลินหยุนเก็บขวดชนะทุกข์ จากนั้นมองไปทางติงเสวียน และถามด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า “คำถามแรก เบาะแสองค์หญิงโลกชางฉองของฉัน บอกฉันมาว่าคนอยู่ที่ไหน?”

ติงเสวียนใบหน้าสั่นไหวในทันใด และส่ายหน้าอย่างรวดเร็วว่า “เอ่อ ฉันจะรู้ได้อย่างไร?”

หลินหยุนแสยะยิ้ม “ไม่ทำตัวดีๆเหรอ?”

จากนั้น ดีดนิ้วออกมา ทำให้แขนข้างหนึ่งของเขาแตกเป็นเสี่ยงๆ การทำลายของพลังแห่งต้าเต๋า ทำให้แขนที่หักไม่สามารถฟื้นฟูได้เลย เจ็บปวดอย่างรุนแรง ทำให้ติงเสวียนกรีดร้องครั้งแล้วครั้งเล่า

“บอกมาสิ! ไม่เช่นนั้น จะมีฉากที่น่าสังเวชกว่านี้ปรากฏขึ้น แม้ว่านายจะเป็นสิบห้าเต๋า แต่ฉันรับรองได้ว่า นายทนไม่ไหวหรอก!”

ติงเสวียนร้องอย่างโหยหวน “ฉันไม่รู้จริงๆ ทำไมนายต้องมาถามฉันด้วย?”

หลินหยุนพูดอย่างเยือกเย็น “แกคิดว่า แกอยู่ตอนที่โลกธรรมพังทลาย ปิดบังได้ดีมากงั้นเหรอ?”

ได้ยินหลินหยุนพูดเช่นนี้ ติงเสวียนสั่นเทาไปทั้งตัวเอง มองไปทางหลินหยุนอย่างเหลือเชื่อ “ที่แท้ตอนที่แกพังทลายโลกธรรมก็ค้นพบว่าฉันอยู่แล้วเหรอ?”

หลินหยุนพูดว่า “พูดมา ฉันรู้เรื่องมากกว่าที่แกคิดเอาไว้ซะอีก!”

ติงเสวียนพูดอย่างรวดเร็วว่า “แต่ว่าฉันไม่รู้ที่อยู่ขององค์หญิงจริงๆ!”

หลินหยุนพยักหน้า และพูดขึ้นมาว่า “งั้นเปลี่ยนคำถามละกัน แกทำอะไรอยู่ที่โลกธรรม? ตามฉันเหรอ? กังวลว่าฉันจะสืบหาเจออะไรเหรอ? ในเรื่องที่อยู่โลกธรรมนี้ ทำเป็นตัวใคร?”

ติงเสวียนรีบพูดขึ้นมาว่า “ตามท่านจริงๆ แต่ว่า แต่ว่าพวกเราไม่ได้ทำอะไรจริงๆ เพียงแค่ต้องการดูว่าท่านสืบหายังไงกันแน่ จะสืบหาผลลัพธ์อะไรได้ อีกอย่างเหตุผลที่ทำเช่นนี้ ก็แค่อยากที่จะแน่ใจตัวตนของท่าน……”

เมื่อพูดถึงด้านหลัง เสียงของติงเสวียนเบาลงเรื่อยๆแล้ว

เพราะนี่คือความลับที่ยิ่งใหญ่ ความลับที่พวกเขาอาจจะเดาได้ แต่ยังไม่สามารถแน่ใจความลับได้อย่างเต็มที่

หลินหยุนขมวดคิ้วถาม “ก็ง่ายดายขนาดนี้เลยเหรอ?”

ติงเสวียนพยักหน้าพูดขึ้นมาว่า “ก็แค่นี้ ตอนที่ท่านเพิ่งจะกลับมาถึงโลกชางฉอง พวกเราก็ได้จับตามองทุกการกระทำของท่านแล้ว! ไม่ใช่ว่าเพิ่งจะมีครั้งนี้ที่โลกธรรมพังทลาย!”

หลินหยุนสีหน้าไม่พอใจ เกี่ยวกับเรื่องนี้ กลับไม่ได้เกินความคาดหมายของเขา และพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาในทันที “เกรงว่าจะไม่ใช่หรอกมั้ง? หรือว่า คนที่เต้าเฉิงตะโกนเรียกในเวลานั้น ไม่ใช่แกเหรอ?”

“ถ้าหากกล้าพูดจาโกหกอีก แกก็รู้ผลที่จะตาม!”

เมื่อได้ยินคำพูดของหลินหยุน ร่างกายของติงเสวียนก็สั่นเทาอีกครั้ง “เอ่อ……เอ่อ……ท่าน พวกเราไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้จริงๆ คนที่เต้าเฉิงตะโกนเรียกนั้น ก็ไม่ใช่ฉันอย่างแน่นอน! บางทีเขาอาจจะแค่รู้สึกได้ว่าฉันอยู่ ดังนั้นต้องการยืมมือคนอื่นมาทำร้ายแค่นั้นเอง!”