จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 215

หลังจากที่โจวเฟินสลบแล้ว หลินหยุนก็พาโจวเฟินไปโรงพยาบาล

เรื่องราวในงานเลี้ยงหลังจากนั้น จึงไม่ค่อยชัดเจนแล้ว

แต่ว่า ภายหลังหลินหยุนได้ยินมาว่า ในงานเลี้ยงวันเกิดนั้น ศัตรูเก่าคนหนึ่งของตระกูลเซี่ยได้ปรากฏตัวขึ้น เซี่ยเจี้ยนโก๋ก็ได้แข่งขันวิชาการแพทย์กับฝ่ายตรงข้าม แต่ถูกฝ่ายตรงข้ามทำให้อับอายขายหน้าอย่างแรง

ดูราวกับว่าทั้งสองตระกูลก่อนหน้านั้นยังเคยตกลงพนันขันต่อกันเรื่องอะไรสักอย่าง สุดท้ายแล้วตระกูลเว่ยก็ได้ยื่นมือมาช่วยเหลือตระกูลเซี่ย ชดใช้ค่าเสียหายก้อนใหญ่ เรื่องจึงสงบลงไปได้ด้วยดี

โทรศัพท์ทางฝ่ายนั้น ดูเหมือนว่ารู้สึกหลินหยุนเงียบหายไปนานแล้ว โจวเฟินเป็นห่วงจึงเรียกขึ้นว่า “หลินหยุน หลินหยุน แกยังฟังอยู่หรือเปล่า?”

หลินหยุนตั้งสติกลับมาได้จึงตอบไปว่า “อยู่ครับ”

“ถ้าแกไม่อยากกลับมา งั้นก็ไม่ต้องกลับมาก็ได้ ฉันจะอธิบายให้ทุกคนเข้าใจเอง” โจวเฟินคิดว่าหลินหยุนคงเป็นห่วงเรื่องพวกเพื่อนฝูงญาติมิตร เพราะว่าทุกครั้งที่เขาได้พบกับคนพวกนั้น หลินหยุนก็มักจะถูกเยาะเย้ยถากถางอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้

ในใจหลินหยุนก็รู้สึกอบอุ่น โจวเฟินเป็นห่วงเขาจากใจจริง เขาฐานะเป็นลูกเขย แม้กระทั่งงานวันเกิดของพ่อตาก็ไม่ต้องไปก็ได้

“น้าเฟินวางใจเถอะครับ ผมจะไปร่วมงานตามเวลาแน่นอน”

“หลินหยุน ถ้าไม่อยากจะกลับมาก็ไม่เป็นไร อย่าฝืนใจตัวเองเลยนะ” โจวเฟินพูดอย่างเป็นห่วง

“ไม่ฝืนใจหรอกครับ ผมก็รอคอยงานฉลองวันเกิดนี้อยู่แล้ว” หลินหยุนพูดอย่างเรียบๆ ด้วยรอยยิ้มที่เรียบเฉยอย่างบอกไม่ถูก

“ถ้างั้นก็ดีแล้ว” โจวเฟินก็ฟังเสียงหลินหยุนไม่ออกว่ามีอะไรแปลกไป ก็ยังเชื่อว่าหลินหยุนมาร่วมงานเลี้ยงวันเกิดด้วยความเต็มใจ

ความจริงแล้ว หลินหยุนก็อยากจะไปร่วมงานเลี้ยงวันเกิดของเซี่ยเจี้ยนโก๋ด้วยความเต็มใจจริงๆ เพียงแต่ว่าเมื่อเปรียบเทียบความรู้สึกที่ไปร่วมงานเมื่อชาติที่แล้ว มันแตกต่างกันราวฟ้ากับดิน

เมื่อที่แล้ว เขาตื่นตระหนกมาก และระมัดระวังตัวเป็นที่สุด

แต่สำหรับชาตินี้แล้ว........

หลินหยุนใช้เวลา 2 ชั่วโมง ในการปรับเปลี่ยนวิชาการฝังเข็มปราณไท่ชิงให้ย่อลงเพื่อทำให้ใช้ง่ายขึ้น เช่นนี้แล้วต่อให้ไม่ต้องใช้พลังชี่แท้ ก็สามารถใช้วิชาการฝังเข็มปราณไท่ชิงได้

เพียงแต่ว่าพลังแรงก็จะสู้การใช้วิชาการฝังเข็มปราณไท่ชิงมปราณฉบับจริงไม่ได้ แต่ว่าเมื่อเทียบกับวิชาฝังเข็มที่เก่งกาจที่สุดของโลกใบนี้แล้ว ก็ยังคงแข็งแกร่งกว่าหลายสิบเท่า

เดิมทีหลินหยุนก็คิดจะถ่ายทอดวิชาการฝังเข็มปราณไท่ชิงให้กับพวกถังกั๋วหัวแล้ว ถ้าเช่นนั้นก็อาศัยยืมมือของพ่อตาคนนี้ถ่ายทอดออกไป ทำให้เซี่ยเจี้ยนโก๋ได้มีหน้ามีตากับคนอื่นเขาบ้าง ยิงนกทีเดียวได้ 2 ตัวไม่ดีกว่าเหรอ?

ในใจหลินหยุนเข้าใจดีว่า ฐานะที่แท้จริงของเซี่ยเจี้ยนโก๋นั้น ก็คือลูกกำพร้าที่ถูกทอดทิ้งของตระกูลใหญ่นายแพทย์แผนจีน

ดังนั้น นี่ก็คือของขวัญที่หลินหยุนเตรียมไว้ให้ในงานเลี้ยงวันเกิด

เสียดายที่ว่า เมื่อมองดูของขวัญวันเกิดชิ้นนี้แล้ว ก็ไม่แตกต่างอะไรกับขยะข้างทางที่มีราคาเล่มละ2 หยวนเลย

ช่วงเวลาบ่ายสองโมง หลินหยุนกำลังจะฝึกบำเพ็ญตนอยู่นั้น เซี่ยหยู่เวยถึงกับโทรศัพท์มาหาเขา

หลินหยุนในใจแอบคิดว่า “น่าจะเป็นเรื่องที่ให้ฉันไปร่วมงานเลี้ยงวันเกิด”

“มีเรื่องอะไรเหรอ?” หลินหยุนรับโทรศัพท์แล้วถามขึ้นอย่างเงียบๆ

โทรศัพท์ฝ่ายนั้นก็เงียบไปหลายวินาที จากนั้นค่อยพูดด้วยเสียงเข้มว่า “ฉันอยากจะพบคุณหน่อย”

“เรื่องงานฉลองวันเกิดนั้น น้าเฟินบอกผมแล้ว” ความรู้สึกของหลินหยุนที่มีต่อเซี่ยหยู่เวยกลายเป็นคนแปลกหน้าไปแล้ว จึงไม่อยากจะพูดคุยอะไรกับเธอมากมาย

เซี่ยหยู่เวยพูดว่า “ไม่ใช่เรื่องงานฉลองวันเกิด แต่เป็นเรื่องระหว่างคุณกับอีหลิง”

หยุดพูดสักครู่ เซี่ยหยู่เวยก็พูดด้วยเสียงต่ำ “เรื่องของคุณกับอีหลิงในงานฉลองสถาบันภาพยนตร์และโทรทัศน์เมืองหลินโจว ฉันก็ได้ยินข่าวมาแล้ว”

หลินหยุนก็ครุ่นคิดเล็กน้อย “คุณบอกสถานที่มา ผมจะไปหาคุณ”

เซี่ยหยู่เวยดูเหมือนเตรียมไว้ก่อนแล้ว “ฉันรอคุณอยู่ที่ร้านน้ำชาชิงเทียน”

ร้านน้ำชาชิงเทียนตั้งอยู่ที่เขตเนินสูงของเมืองหลินโจว สิ่งแวดล้อมดูดีมาก การบริการก็มีคุณภาพมากด้วย

ภายในห้องจองพิเศษชั้นสองของร้านน้ำชาชิงเถียน

หญิงสาวผิวขาวราวกับหยกขาวที่เจียระไนอย่างละเอียด สวมกางเกงเลกกิ้งสีดำ ใส่เสื้อขนสุนัขจิ้งจอกสีขาว รวบผมยาวที่ดกดำมัดไว้เป็นหางม้า นั่งอยู่อย่างเงียบๆตรงนั้น ค่อยๆชงน้ำชา