จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 287

เมื่อมองไปที่หลินหยุนที่จู่ ๆ ก็เอ่ยปากขึ้นมา ทุกคนก็ต่างก็ตกตะลึงไปตาม ๆ กัน

คุณชายหลี่พูดด้วยท่าทางโอเว่อร์เกินจริงว่า: “ไอ้เด็กคนนี้ อาศัยว่ามีปรมาจารย์หลินคอยปกป้อง ก็หยิ่งซะจนไม่เห็นท่านปรมาจารย์หวางอยู่ในสายตา จะอวดดีเกินไปหน่อยแล้ว!”

“ถึงแม้ว่าปรมาจารย์หลินจะแข็งแกร่งมาก แต่เขาก็คงเอาชนะปรมาจารย์หวางไม่ได้หรอกมั้ง!”

เสียดายก็แต่ บทที่ลุงโจวจะจากไป เพราะเขากลัวในพลังของระดับปรมาจารย์ จึงไม่ได้เล่าให้คุณชายหลี่ฟังไปตรง ๆ ซะก่อน

จนวันนี้คุณชายหลี่ก็ยังคงไม่เข้าใจว่า ซูจื่อเหลียงเป็นปรมาจารย์

ประธานหูยังพูดเสริมด้วยสีหน้าดูถูกว่า “หึ แม้แต่ลูกน้องที่เป็นยอดฝีมือของคุณอี ก็ยังแพ้ไปแล้ว มันก็แค่ไอ้ละอ่อนที่เกาะผู้หญิงกิน ยังกล้าอวดดีถึงขนาดนี้! ช่างรนหาที่ตายแท้ๆ!”

เหยียนรุ่ยเหวินยกยิ้มอย่างชั่วร้าย: “พ่อครับ ไอ้เด็กนี่มันถึงกับไม่เห็นท่านปรมาจารย์นักบู๊อยู่ในสายตา คราวนี้มันได้ตายแน่แล้ว!”

ทุกคนพากันหัวเราะเยาะเย้ยเสียงดัง ไอ้แมงดาที่เกาะผู้หญิงกินคนหนึ่งอย่างหลินหยุน กลับบังอาจดูถูกปรมาจารย์นักบู๊ตัวจริง ช่างไม่รักตัวกลัวตายซะแล้ว

ปรมาจารย์หวงที่ยืนอยู่ข้าง ๆ หวางซูเฟิน เหมือนว่าจะคว้าโอกาสได้ในที่สุด จ้องมองหลินหยุนตาเขม็ง แล้วตะโกนด้วยน้ำเสียงดูถูกเต็มที่: "โอหังนัก!"

“เจ้าหนู แกคิดว่าได้รู้จักคนร่ำรวยมั่งคั่งเหล่านี้ ก็ไม่ต้องเห็นใครอยู่ในสายตาแล้วก็ได้งั้นเรอะ? แกไม่รู้หรอกว่าปรมาจารย์นักบู๊ที่แท้จริงน่ะ แข็งแกร่งทรงพลังขนาดไหน!”

“ต่อให้แกรวบรวมคนทั้งหมดที่นี่เข้าไว้ด้วยกัน มันก็ยังไม่อาจเทียบได้กับนิ้วมือนิ้วเดียวของท่านปรมาจารย์ด้วยซ้ำ คนธรรมดาอย่างแก ถึงกับกล้าพูดว่าท่านปรมาจารย์เป็นเหมือนมดปลวก ช่างไม่รู้จักฟ้าสูงแผ่นดินต่ำซะแล้ว!”

ปรมาจารย์หวง หันไปมองหวางฉงซานด้วยสีหน้าเคารพเลื่อมใส เหมือนกับเหล่าสาวกผู้มีความเชื่ออย่างสุดใจ ได้มีโอกาสเผชิญหน้ากับพระเจ้าที่เขาเชื่ออย่างไรอย่างนั้น

“ปรมาจารย์นักบู๊ พวกเขาเหล่านั้นล้วนเป็นตัวตนที่เปรียบเสมือนกับเทพเจ้าบนท้องฟ้า ถ้ามีปรมาจารย์คนไหนสักคนที่อยากให้แกตาย เขาสามารถทำได้ง่ายพอๆ กับการบี้มดเล็กๆ ตัวหนึ่งเลยเชียวล่ะ!”

“เจ้าหนู จำใส่กะโหลกไว้ให้ดี! ปรมาจารย์นักบู๊คำนี้ อย่าได้ดูถูกเป็นอันขาด!”

ซูจื่อเหลียง หันไปจ้องมองปรมาจารย์หวงอย่างเย็นชา สีหน้าเต็มไปด้วยความรังเกียจ พลังอันยิ่งใหญ่ของหลินหยุน เป็นอะไรที่คนระดับพรสวรรค์ขั้นต้น ๆ อย่างเขา จะสามารถจินตนาการได้ด้วยรึไง?

หลินหยุนคร้านที่จะสนใจปรมาจารย์หวงโดยสิ้นเชิง นับตั้งแต่ที่เขาได้เจอปรมาจารย์หวงครั้งแรก ฝ่ายนั้นก็เอาแต่แสดงท่าทีสูงส่ง ไม่ยอมลงให้ใครใส่หลินหยุนไม่หยุด

ตอนนี้ เป็นเพราะถูกปรมาจารย์แห่งตระกูลหวางกดดันไว้ เพื่อรักษาหน้าตัวเอง เขาจึงหันไปสั่งสอนหลินหยุนแทน เพื่อหมายจะแสดงความไม่ธรรมดาของตัวเองให้คนอื่นได้เห็น

เจ้าคนกระจอกพรรค์นี้ บังอาจมองข้ามหัวเขาไปเรอะ! นี่เป็นการลงโทษที่คู่ควรสำหรับเขาที่สุดแล้ว

ควีนจีนปิดคลุมใบหน้าไว้มิดชิด แต่แววตาที่เธอใช้มองปรมาจารย์หวง กลับแสดงความรู้สึกรังเกียจขึ้นมาวูบหนึ่ง

นักบู๊ประเภทนี้ใจแคบ ไม่รู้จักเรียนรู้ น่ากลัวว่าตลอดทั้งชีวิตนี้ คงไม่มีโอกาสเข้าสู่ขั้นสูงสุดได้แน่

หากตระกูลหวาง ใช้อิทธิพลของตัวเองเข้ากดดันคนอื่นที่คิดแข็งข้อ บางทีหลินหยุนก็อาจจะยังมีความลังเลอยู่บ้าง แต่ถ้าเป็นการใช้พลังบู๊เข้ากดดันล่ะก็ นั่นจะกลายเป็นอะไรที่เข้าทางหลินหยุนมากเลยทีเดียว

หวางซูเฟินอดปรายตามองหลินหยุนไม่ได้ เธอรู้ว่าหลินหยุน ก็คงจะเป็นนักบู๊คนหนึ่งเช่นกัน แต่เธอก็ยังรู้สึกว่า หลินหยุนคงไม่สามารถเอาชนะระดับปรมาจารย์ได้

“หลินหยุน ปรมาจารย์หวงพูดถูกแล้ว ปรมาจารย์นักบู๊ไม่ใช่สิ่งที่มนุษย์ธรรมดาอย่างเราจะสามารถจินตนาการถึงได้นะ! เธออายุยังน้อย คึกคะนองไปตามวัย รีบขอโทษท่านผู้อาวุโสเร็วเข้าเถอะ ระดับผู้อาวุโสทั้งสูงส่งเกรียงไกร เขาไม่คิดเล็กคิดน้อยอะไรกับเธอหรอก!"

หวางซูเฟินกังวลว่า หลินหยุนจะไปกระตุ้นให้ปรมาจารย์ของตระกูลหวางโกรธเข้า จนอาจก่อให้เกิดหายนะขึ้นกับตัวได้

ลุงฉินที่อยู่ข้าง ๆ คุณอีหันไปมองหลินหยุน แววตาของเขาที่มองไป ก็แสดงความเย็นชาออกมาเช่นกัน

“เจ้าหนู ต่อให้ถือว่าทุกคนเป็นศัตรู แต่ระดับปรมาจารย์ ก็ไม่ใช่สิ่งที่คนธรรมดาอย่างเธอจะไปปรามาสได้ง่าย ๆ หรอกนะ!”

คุณอีรับรู้ได้ถึงความโกรธของลุงฉิน สีหน้าปรากฏความรู้สึกไม่พอใจน้อยๆ เดิมทีเขาก็ไม่ได้มีความประทับใจที่ดีต่อหลินหยุนอยู่แล้ว แต่ตอนนี้หลินหยุนถึงกับปากกล้า ไปพูดจาดูถูกต่อหน้าปรมาจารย์นักบู๊ให้ได้อาย

หลินหยุนดูหมิ่นปรมาจารย์นักบู๊ ก็เท่ากับทำให้ลุงฉินต้องอับอายทางอ้อมไปด้วย

เดิมทีเพราะเห็นแก่หน้าลูกสาว อีหยุ่นถึงได้พยายามระงับความไม่พอใจเอาไว้ แต่กลับคิดไม่ถึงว่า หลินหยุนจะเย่อหยิ่งอวดดี ถึงขั้นที่ว่าในสถานการณ์ที่มันเป็นช่วงหัวเลี้ยวหัวต่อที่วิกฤติขนาดนี้ เขายังโอหังทำเรื่องบ้าบอขนาดนี้ออกมาได้อีก!

“ไอ้หนู แกทำให้ฉันผิดหวังมาก แม้ว่าฉันจะไม่รู้ว่าแกใช้วิธีไหน ถึงได้รับความไว้เนื้อเชื่อใจจากลูกสาวฉันขนาดนี้ แต่ด้วยนิสัยอวดดีไม่เห็นใครในสายตาแบบนี้ ในวันข้างหน้า มันจะกลายเป็นอาวุธที่หันมาทำร้ายตัวแกเองอย่างแน่นอน!”

หลินหยุนกวาดสายตามองดูฝูงชน และมุมปากยกโค้ง พูดด้วยน้ำเสียงเนือยๆว่า: "ก็แค่ปรมาจารย์เองไม่ใช่เหรอ ถ้าฉันอยากได้ แค่เรียกก็มาแล้ว!"

แค่เรียกก็มาแล้ว!

ครั้งนี้ ทุกคนถูกหลินหยุนทำให้โกรธกันหมดโดยสิ้นเชิง!

"โอหังชะมัด!"