จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 311

ผู้โดยสารคนอื่นในห้องโดยสาร มองไปทางเด็กสาวผู้นี้ด้วยสายตาที่แปลกประหลาดต่างกันไป

มีบางคนบอกว่าเด็กสาวผู้นี้ชั่งไม่มีมารยาท

และมีบางคนที่ยิ้มแต่ไม่เอ่ยปาก โดยเฉพาะอย่างยิ่งเด็กสาวสะสวยงดงามมาก ตอนนี้เด็กสาวที่สะสวยงดงามล้วนมีสิทธิ์พิเศษ

แต่ว่า เสียงตำหนิ กดทับเสียงอื่นๆอย่างเห็นได้ชัดเจน

หลินหยุนสีหน้าเย็นชา มุมปากโค้งออกมาเป็นเส้นโค้ง กล่าวอย่างราบเรียบ: “นี่คือที่นั่งของฉัน ทำไมฉันต้องเปลี่ยนกับคุณด้วย?”

“ตรงนี้มีเพียงสองที่นั่ง ฉันอยากนั่งกับพี่ชายของฉัน ดังนั้นคุณไปนั่งตรงข้าม” ใบหน้าเด็กสาวเต็มไปด้วยความสมเหตุสมผลและธรรมชาติ มองดูหลินหยุนด้วยสายตาที่เหมือนกับมองดูคนโง่เช่นนั้น เหมือนกับกำลังเคืองหลินหยุนที่แม้แต่เหตุผลแค่นี้ก็ไม่เข้าใจ

หลินหยุนยิ้มเล็กน้อย: “คุณอยากนั่งกับใครฉันยุ่งไม่ได้ แต่ฉันรู้สึกว่าที่นั่งตรงนี้ของตัวเองดีมาก ไม่เปลี่ยน”

อันที่จริงต้องการเปลี่ยนที่ไม่ใช่ว่าจะไม่ได้ แต่เด็กสาวผู้นี้ท่าทางกดดันบีบคั้นคน ไร้มารยาทแบบนี้ แม้ว่าคนอื่นอยากจะช่วยเหลือหล่อน ก็จะโดนทำให้โมโหจนเปลี่ยนความตั้งใจ

อย่างไรเสียคนอื่นยอมเปลี่ยนที่นั่งกับคุณ นั่นคือกำลังช่วยคุณ ช่วยคุณคือคนอื่นใจดี ไม่ช่วยคุณคือการเห็นควรของคนอื่น คุณทำเป็นเรื่องธรรมชาติแบบนี้ ใครจะรับได้!

เด็กสาวกล่าวด้วยสีหน้าโมโหในพริบตา: “ทำไมคุณไร้เหตุผลแบบนี้ คุณคนเดียว พวกเราสองคน คุณมีสิทธิ์อะไรที่จะไม่เปลี่ยนที่กับพวกเรา!”

พี่ชายของเธอที่อยู่ข้างๆกล่าวเตือน: “ซินซิน ช่างเถอะ ในเมื่อคนอื่นเขาไม่อยากเปลี่ยน ก็อย่าฝืนใจเลย!”

หลินหยุนถูกทำให้โมโหจนหัวเราะแล้ว เขาไร้เหตุผล? เขาไปหาเรื่องใครเข้าหรือ?

เด็กสาวผู้นี้ไร้เหตุผล!

“บนตั๋วรถของฉันเขียนไว้ก็คือที่นั่งตรงนี้ มีเหตุผลอะไรที่ฉันจะต้องเปลี่ยนกับคุณ?” หลินหยุนถามกลับอย่างราบเรียบ

“ก็ด้วยเหตุผลที่ฉันต้องการจะนั่งกับพี่ชาย คุณก็จำเป็นต้องเปลี่ยนกับฉัน!” เด็กสาวตะโกนเสียงดังว่ากล่าว สีหน้าไร้เหตุผล ขาดก็แค่ชูไพ่ ที่ด้านบนเขียนว่าฉันซื้อตั๋วรถแล้ว โลกทั้งหมดเป็นของครอบครัวของฉัน

หลินหยุนกอดกระเป๋าสะพาย มองไปทางนอกหน้าต่าง: “ฉันชอบที่ตรงนี้มาก ไม่เปลี่ยน!”

เด็กสาวพยายามเผยนิสัยดุร้ายและหยาบคายออกมาโดยไม่ปิดบัง: “คุณชอบไม่ชอบเรื่องของคุณ ฉันไม่ชอบนั่งกับคุณ คุณจำเป็นต้องเปลี่ยนกับฉัน!”

หลินหยุนขี้เกียจใส่ใจหล่อนแล้ว: “จะนั่งหรือไม่นั่งก็แล้วแต่แล้ว ไม่นั่งก็หลบไป!”

พูดจบ หลินหยุนปิดตาลงสงบจิตใจ ไม่อยากใส่ใจองค์หญิงที่ดุร้ายหยาบคายผู้นี้

“คิดไม่ถึงว่าคุณจะให้ฉันหลบไป!” เด็กสาวกระทืบเท้าอยู่กับที่ด้วยความโกรธ พูดอย่างออดอ้อน: “พี่ชายคะ คิดไม่ถึงว่าเขาจะให้ฉันหลบไป พี่ช่วยฉันสั่งสอนเขานะคะ!”

สายตาของชายหนุ่มมองไปทางหลินหยุน เคร่งขรึมเล็กน้อย

“นี่เพื่อน น้องสาวของฉันเพียงแค่อย่างเปลี่ยนที่นั่งกับคุณ คิดไม่ถึงว่าคุณจะทำให้น้องสาวของฉันอับอาย เกินไปหน่อยแล้วหรือเปล่า!”

หลินหยุนหลับตา ไม่สนใจ

คนประเภทนี้ก็คือเอาตัวเองเป็นจุดศูนย์กลางโดยสมบูรณ์ เหมือนกับว่านอกจากตัวของพวกเขาแล้ว เป็นปกติที่คนอื่นควรจะบริการพวกเขา

ทั้งๆที่น้องสาวของเขาโวยวายไร้เหตุผล กลับถูกเขาบอกว่าเป็นฝ่ายที่โดนทำร้าย

เห็นท่าทางที่อวดดีของหลินหยุน ในตาของชายหนุ่มฉายแววขรึมครู่หนึ่ง

“เจ้าหนุ่ม หากว่าไม่ได้อยู่บนรถ ฉันจะตีให้แกฟันร่วงเต็มพื้น!”

ชายหนุ่มมองไปทางเหล่าผู้โดยสารที่มองดูอยู่รอบและไม่ได้เอ่ยปาก สุดท้ายกลั้นความโกรธในใจไว้ ที่นี่ ไม่ใช่ก็คือสถานที่ที่พวกเขาจะทำอะไรก็ได้ตามปรารถนา

แต่ว่า ชายหนุ่มก็จะไม่ปล่อยหลินหยุนไปง่ายๆแบบนี้

เมื่อชายหนุ่มคิดได้ด้วยความปราดเปรื่อง ฉับพลันนั้นกล่าวด้วยความปลิ้นปล้อนเสียงดัง: “น้องสาว ตอนนี้มีบางคนทำท่าทางเคร่งขรึม ปากพูดอย่างผ่าเผย ความจริงในใจก็คิดอยากจะนั่งกับเด็กสาวสวยๆ แต่ว่า พวกเราไม่ให้เขาได้สมดั่งใจหวังเด็ดขาด เธอนั่งที่ของพี่ พี่นั่งตรงนี้!”

ประโยคหนึ่งของชายหนุ่มผู้นี้ ได้ผลอย่างมากในพริบตา

ทีแรกคนมากมายยังคิดว่า เด็กสาวเอาแต่ใจหยาบคายเกินไป ได้ยินชายหนุ่มพูดเช่นนี้ตอนนี้ สายตาของบางคนที่มองไปทางหลินหยุน เต็มไปด้วยการดูถูกในพริบตา

“พ่อหนุ่ม นี่โลกกลมจริงๆเลยนะ! แม้แต่สวรรค์ก็กำลังช่วยพวกเรา คราวนี้ฉันจะดูว่าคุณยังจะอวดดีได้ยังไงอีก!” ป๋ายรุ่ยซินกล่าวด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความตื่นเต้น

หลินหยุนไม่อยากมากเรื่อง กังวลว่าตัวเองจะไปไม่ทันงานเลี้ยงฉลองวันเกิดของอีหลิง แบบนั้นอีหลิงจะต้องเสียใจแน่นอน

“หลีกไป วันนี้ฉันมีธุระ ขี้เกียจจะใส่ใจพวกเธอ!”

พูดจบ หลินหยุนก็ต้องการจากไป

ชายหนุ่มผู้นั้นรีบขวางด้านหน้าของหลินหยุนไว้ทันที หัวเราะเยาะแล้วกล่าว: “อย่ารีบไปสิ! เมื่อครู่บนรถไฟฟ้าไม่ใช่ว่าแกยังจะอวดดีอยู่หรือ? ตอนนี้ทำไมเจอพวกเราก็วิ่งหนีล่ะ?”

หลินหยุนเพ่งมองชายหนุ่มแวบหนึ่ง เสียงเย็นชา: “อย่ายั่วยุฉัน”

“ฉันจะยั่วยุแก แกจะทำอะไรฉันได้? วันนี้แกไม่ก้มหัวขอโทษต่อน้องสาวของฉัน แกก็อย่าคิดจะจากไป!” ชายหนุ่มสีหน้ายโส วางท่าผมจะรังแกคุณอย่างโจ่งแจ้ง คุณจะสามารถทำอะไรผมได้?

หลินหยุนมองเขาแวบหนึ่ง ยิ้มอย่างประหลาด ในน้ำเสียงแฝงความเหยียดหยาม: “คุณคิดว่าพึ่งความสามารถความเก่งอันน้อยนิดที่มีมาแต่กำเนิดนั่นของคุณ ก็จะสามารถทำอะไรตามใจได้?”

สีหน้าของชายหนุ่มเปลี่ยนไปทันที มองหลินหยุน ค่อนข้างเหลือเชื่อ: “แกมองออกได้อย่างไร?”

“เจ้าหนุ่ม แกเป็นใคร?” ชายหนุ่มกดเสียงต่ำ

หลินหยุนกล่าวอย่างเรียบๆ: “ฉันเป็นใครคุณยังไม่คู่ควรที่จะรู้ แต่ คุณรู้เพียงแค่จุดเดียวก็พอ ฉันเป็นคนที่คุณยั่วยุไม่ได้”

พูดจบ หลินหยุนสาวเท้าก้าวใหญ่เดินไปด้านหน้า

“พี่ เกิดอะไรขึ้นคะ? หรือว่าเขาก็เป็นนักบู๊ผู้หนึ่งคะ?” ป๋ายรุ่ยซินขึ้นไป ถามด้วยความประหลาดใจเล็กน้อย

ป๋ายรุ่ยเหวินไตร่ตรองครู่หนึ่ง เปล่งเสียงไม่พอใจอย่างฉับพลัน: “เสแสร้งวางท่า ฉันติดตามอาจารย์ฝึกฝนสิบปี วันนี้เพิ่งจะลงจากภูเขา ฉันไม่เชื่อว่าเขาอายุยังน้อย จะสามารถเก่งกาจกว่าฉันได้!”

ป๋ายรุ่ยเหวินหมุนตัวทันที พาหมัดที่มีแรงลมแข็งแกร่ง ทั้งรวดเร็วทั้งแม่นยำ โจมตีไปยังใจกลางสันหลังของหลินหยุน