จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 34

บทที่ 33 กล้าไหม

หลินหยุนหน้านิ่ง พูดด้วยเสียงราบเรียบว่า “ดูต่อไป”

จินหยวนเป่าพยักหน้า มองบนไปที่หลี่เหยน พร้อมพูดด้วยน้ำเสียงที่เหมือนพูดกับคนโง่ว่า “ยังไม่ถึงตอนสุดท้ายเลย ดีใจอะไรกัน”

หลี่เหยนพูดด้วยเสียงเย็นชาว่า “ฉันจะคอยดูว่าแกจะปากแข็งได้ถึงเมื่อไหร่ ตอนนี้วตัดออกสองในสามแล้ว ถ้ามีอะไรดีๆ ก็ออกมานานแล้ว”

“เขียว เขียวมรกต ออกสีเขียวมรกตแล้ว!”

หลี่เหยนยังพูดไม่จบ ก็มีคนตะโกนขึ้น

ในตอนสุดท้าย หินก้อนนั้นก็ออกสีเขียวอีกครั้ง แถมยังเป็นสีเขียวมรกตอีกด้วย

“เป็นไปได้ไง!” หลี่เหยนงงเป็นไก่ตาแตก

เว่ยเทียนหมิงก็แอบกำหมัดแน่น มองด้วยความไม่อยากจะเชื่อ

“นี่ นี่มันเกินความปกติไปแล้ว” เซียนครึ่งซุนก็พูดด้วยความตกใจ

จินหยวนเป่าอ้าปากค้าง เขามองคนขัดหินด้วยความงงงวย

หินได้ถูกตัดออกมาเป็นที่เรียบร้อยแล้ว มันคือหยกจักรพรรดิมรกต

ถึงจะมีขนาดใหญ่เท่าไข่ไก่เท่านั้น แต่ราคาสามารถซื้อเมืองได้ทั้งเมืองเลยทีเดียว

พิธีกรมองด้วยความตกใจ แล้วก็ตะโกนด้วยความตื่นเต้นว่า “ได้กำไร ได้กำไรแล้ว ยินดีกับคุณผู้ชายท่านนี้ด้วยครับ!”

“หยกจักรพรรดิที่สีสมบูณ์แบบนี้ ก่อนหน้านี้มีคนขายราคาสูงถึงร้อยล้าน ก้อนนี้ใหญ่กว่าก้อนนั้นถึงสองเท่า อย่าน้อยก็ต้องสองร้อยล้าน”

“เหอะ สองร้อยล้านเหรอ นายดูถูกหยกจักรพรรดิก้อนนี้ไปแล้ว ถึงมันจะใหญ่กว่าก้อนที่แล้วแค่เท่าตัว แต่ราคาอย่างน้อยก็ต้องเพิ่มขึ้นห้าเท่า”

“นายหมายความว่า ห้าร้อยล้านเหรอ!”

“ใช่ ถ้าหากผ่านการตกแต่งจากช่างทำอัญมณี ราคาก็น่าจะเพิ่มขึ้นอีกเท่าตัว!”

“โอ้พระเจ้า หมอนี่ได้รวยแล้ว”

จินหยวนเป่าดีใจจนน้ำลายแทบไหล ซิการ์ที่อยู่ในปากแทบจะหล่นลงพื้น

“ฮ่าๆ หยกจักรพรรดิมรกตระดับยอดเยี่ยม ฮ่าๆ ...”

“หลี่เหยน ไอ้โง่ เห็นชัดหรือยัง ยอมไหม” จินหยวนเป่าพูดด้วยความภูมิใจ พร้อมลุกขึ้นมาเต้นโยกไปมา

หลานคนที่อยู่ตรงนั้นแทบจะอยากกระทืบเขาให้ได้

หลี่เหยนนั่งลงไปกับพื้น หน้าเหม่อลอย “ทำไงดี ทำไมโชคดีแบบนี้”

จ้าวกางเหมือนคนโง่ มองไปที่จินหยวนเป่าอย่างไร้สติ พร้อมพูดว่า “นี่มันเกินคาดขนาดนี้เลยเหรอ”

มีเพียงเว่ยเทียนหมิงที่มองไปยังหลินหยุนด้วยสายตาเคร่งขรึม สีหน้าแสดงออกถึงความไม่เชื่อ

จินหยวนเป่าเอาหยกชั้นยอดเยี่ยมนั้นมาอย่างดีใจ ไม่ยอมปล่อยมือ

มีคนเสนอราคาให้เขาทันที “ไอ้หนุ่ม หยกชิ้นนี้ฉันให้สามร้อยล้าน ขายให้ฉันได้ไหม”

จินหยวนเป่ามองบน พร้อมยิ้มแล้วก็ตอบไปว่า “นายคิดว่าฉันเหมือนคนขาดเงินหรือไง”

แค่ประโยคเดียว ก็ทำเอาคนๆ นั้นหน้าแดงหูแดง

หลี่เหยนมองไปที่จินหยวนเป่าที่กำลังตื่นเต้น เขาโกรธจนหน้าแดงไปหมด ถ้าหากไม่ใช่เพราะพวกเขาหลงกลจินหยวนเป่า ตอนนี้หินก้อนนั้นจะต้องเป็นของเขาแน่นอน

“หลินหยุน ต้องเป็นหลินหยุนแน่ๆ ที่ออกความคิดให้เขา ต้องโทษไอ้หลินหยุนคนขี้ขลาดตาขาวนั่น” หลี่เหยนไม่กล้าหาเรื่องจินหยวนเป่า เขาได้แต่เอาความโกรธทั้งหมดไปลงที่หลินหยุนคนเดียว

เมื่อมองดูหลินหยุนที่นั่งอยู่ตรงนั้น ไม่พูดอะไรสักคำ หลี่เหยนก็พูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า “หลินหยุน ไหนบอกว่าจะเล่นด้วยกัน เอากำไรด้วยกัน แต่นายกลับไปเสนอราคาสักรอบ ไม่กล้าเล่นหรือไม่มีปัญญาเล่นกันแน่”

จินหยวนเป่าจ้องไปที่หลี่เหยน พร้อมพูดขึ้นว่า “แกจะไปเข้าใจอะไร หลินหยุนไม่ได้อยากได้หินพวกนี้ ถึงไม่เสนอราคา ใครจะเหมือนนาย ซื้อแต่ของที่ขาดทุน”

ตีคนไม่ตีหน้า พูดจาไม่เปิดโปง แต่จินหยวนเป่ากลับทำตรงกันข้ามทุกอย่าง ทุกคำพูดมักจะทำให้หลี่เหยนโมโหจนถึงขีดสุด

หลี่เหยนพยายามเก็บความโมโหไว้ ไม่อยากที่จะไปสนใจจินหยวนเป่า เขาเอาแต่จ้องไปที่หลินหยุน พูดด้วยเสียงเย็นชาว่า “หลินหยุน ถึงการประมูลจะจบลง แต่ที่นี่ยังมีหินอีกหลายก้อน จะเล่นกับฉันซักรอบไหม”

หลินหยุนมองเขาอย่างไม่แยแส สายตาเต็มไปด้วยความเย็นชา “นายจะเล่นยังไง”