จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 444

โล่เสว่ฉีรับรู้ถึงอันตรายการโจมตีของผู้อาวุโสสำนักอู๋จี๋ครั้งนี้นั้นแรงอัดนั้นแข็งแกร่งกว่าหมัดทั้งเก้าเมื่อสักครู่โล่เสวฉีรู้สึกว่าหายใจไม่ออก

คราวนี้เธอไม่ต้องการเป็นตัวภาระให้กับหลินหยุน

ตอนนี้เมื่อได้ยินหยางเฟยเย่นตะโกนจากด้านข้างอีกครั้งหัวใจของตัวเองก็มั่นใจขึ้นทันที

“ฮึ่มแม้ว่าจะต้องตายฉันก็ไม่ยอมให้ผู้หญิงที่เนรคุณคนนี้ดูถูกฉันได้!”

เมื่อเห็นฝ่ามือสีเขียวที่ฟาดเข้าหาหลินหยุนด้วยพลังอันไร้ขอบเขตทันใดนั้นโล่เสว่ฉีก็ยื่นมือออกไปและผลักหลินหยุนออกไปด้านข้าง

เกิดขึ้นกะทันหันโดยไม่ได้ตั้งตัวหลินหยุนไม่ได้ถูกเธอผลักออกไป

“หลินหยุนครั้งนี้ฉันจะไม่เป็นตัวภาระของนายแล้ว!”

โล่เสว่ฉีตะโกนออกไปมองหลินหยุนด้วยรอยยิ้มมีน้ำตาไหลจากหางตา

“คราวนี้ไม่มีใครพูดว่าฉันเป็นตัวภาระแล้วมั้ง!”โล่เสว่ฉีคิดในใจจากนั้นก็หลับตารอความตาย

เพียงแต่ว่ารอเป็นเวลานานฝ่ามือสีเขียวของผู้อาวุโสสำนักอู๋จี๋ก็ยังมาไม่ถึง

โล่เสว่ฉีอดไม่ได้ที่จะลืมตาขึ้นและเห็นหลินหยุนผู้ซึ่งถูกเธอผลักออกไปซึ่งขณะนี้ยังยืนอยู่ข้างหน้าเธอมือข้างหนึ่งจับข้อมือของผู้อาวุโสสำนักอู๋จี๋ไว้

ฝ่ามือทลายทัพที่มีพลังอำนาจมหาศาลนั้นไม่สามารถทำร้ายหลินหยุนได้แม้แต่น้อย

“ต้านทานได้แล้วเหรอ?”

โล่เสว่ฉีตกตะลึงรู้สึกว่าผ่านพ้นวิกฤตไปแล้วและมีชีวิตใหม่ที่ประทับใจ

“การโจมตีที่ทรงพลังเช่นนี้เขาต้านทานไว้ได้จริงๆ!ยิ่งกว่านั้นเขาไม่ได้ทอดทิ้งฉัน!”

โล่เสว่ฉีรู้สึกว่าตัวเองมีความสุขมาก

ความรู้สึกที่ได้รับการปกป้องเป็นสิ่งที่ดีจริงๆ

ในขณะนี้ผู้อาวุโสสำนักอู๋จี๋ตกใจอย่างมาก

ท่าเด็ดที่มีพลังมหาศาลของเขายังคงถูกหลินหยุนทำลายได้อย่างง่ายดาย

ยิ่งไปกว่านั้นไม่ว่าเขาจะพยายามใช้แรงแค่ไหนข้อมือที่ถูกหลินหยุนจับไว้ก็ไม่อาจหลุดพ้นได้เลย

มือของหลินหยุนเหมือนคีมคีบเหล็กขนาดยักษ์ดูเหมือนจะสามารถบดขยี้ทุกสิ่งได้

“ไอ้หนุ่มนายผ่านด่านได้แล้ว!”ผู้อาวุโสสำนักอู๋จี๋พูดอย่างเคร่งขรึม

หลินหยุนจึงยอมปล่อยมือผู้อาวุโสสำนักอู๋จี๋รีบถอยหลังมองหลินหยุนด้วยท่าทางระแวดระวัง

ผู้อาวุโสอีกสามท่านรีบก้าวไปข้างหน้าทันทีอุทานด้วยความเหลือเชื่อ“ผู้อาวุโสเก้าคุณแพ้แล้วหรือ?”

“ผู้อาวุโสเก้าคุณไม่ได้ใช้พลังเต็มที่เลยใช่ไหม?ฝ่ามือทลายทัพถูกเด็กเมื่อวานซืนต้านทานได้อย่างง่ายดาย!เป็นไปได้ยังไง!”

“ถูกต้องผู้อาวุโสเก้านี่มันเกิดอะไรขึ้น!ฝ่ามือทลายทัพของคุณแม้แต่ฉันยังไม่กล้าแม้แต่จะต้านรับแค่ไอ้เด็กหนุ่มอายุยี่สิบกว่าปีจะต้านทานได้อย่างไร?”

ผู้อาวุโสทั้งสามรายล้อมผู้อาวุโสเก้าไว้และถามไม่หยุด

ผู้อาวุโสเก้ารู้สึกรำคาญกับคำถามนั้นและพูดอย่างโกรธเคือง“พวกคุณถามฉันแล้วฉันจะไปถามใคร?ฉันจะไปรู้ได้ไงว่าทำไมเขาถึงต้านทานฝ่ามือทลายทัพของฉันได้?เมื่อกี้พวกคุณทุกคนก็ได้เห็นมากับตาตัวเองแล้วไม่ใช่เหรอ?พวกคุณคงจะเข้าใจได้ชัดเจนมากกว่าฉัน!”

หยางเฟยเย่นรู้สึกหดหู่ใจมากสายตาที่มองไปหลินหยุนเต็มไปด้วยความขุ่นเคือง

“ในวินาทีสำคัญเขากลับไปอีกครั้งจริงๆ!”

“ยังมีผู้หญิงโง่คนนั้นถึงกับใช้ชีวิตของเธอเพื่อช่วยเขา!”

“ตอนนี้หลินหยุนจะต้องประทับใจในตัวผู้หญิงคนนี้มาก!”

“สิบท่าทั้งหมดสิบท่าเขาสามารถต้านรับสิบกระบวนท่าของผู้อาวุโสสำนักอู๋จี๋!ทำไมเขาถึงแข็งแกร่งเช่นนี้!”

ความแข็งแกร่งที่หลินหยุนแสดงออกมาหยางเฟยเย่นยิ่งเสียใจมากขึ้นเท่านั้นเดิมทีเธอเลือกหลินหยุนร่วมทีมแล้วแต่เพื่อหลี่อู๋จี๋เลยทอดทิ้งหลินหยุนทำให้ผู้หญิงอย่างโล่เสว่ฉีได้เปรียบ

ตอนนี้หยางเฟยเย่นรู้สึกเสียใจจริงๆ

“ไม่ได้ฉันไม่ยอมให้ผู้หญิงไร้ยางอายอย่างโล่เสว่ฉีได้เปรียบ!”

ทันใดนั้นหยางเฟยเย่นก็เดินไปที่ด้านหน้าหลินหยุนและพูดด้วยรอยยิ้ม“หลินหยุนขอแสดงความยินดีกับการผ่านด่านของคุณ!”

หลินหยุนเหลือบมองเธออย่างเย็นชาและตอบเสียงเบาๆ“อืม”ซึ่งถือเป็นการตอบรับ