จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 460

เจ้าสำนักสวนอินเหมือนกับนักแสดงคิวบู๊มืออาชีพจากคณะนักแสดง ร่างกายลอยกระเด็นไปในอากาศ

แล้วก็พุ่งไปชนเข้ากับกำแพง ร่วงหล่นลงสู่พื้นอย่างรุนแรง

ถ้าหากเขาไม่ได้กระอักเลือดออกมา เพื่อยืนยันว่าทุกอย่างที่เกิดขึ้นนั้นไม่ได้แกล้งทำ พวกลูกศิษย์ทั้งหลายของเขาก็คงจะไม่มีทางเชื่ออย่างแน่นอน เจ้าสำนักที่เก่งกาจไร้คู่ต่อกรมาโดยตลอด คิดไม่ถึงว่าจะถูกหนุ่มน้อยคนหนึ่งชกหมัดเข้าใส่จนกระเด็นลอยไปไกล และยังกระอักเลือดออกมาด้วย

“นาย ตกลงนายเป็นใครกันแน่? ทำไมถึงได้แข็งแกร่งขนาดนี้! ” เจ้าสำนักสวนอินสีหน้าท่าทางหวาดผวา ซึ่งในอันดับรายชื่อปรมาจารย์นั้นเขาอยู่ในอันดับที่สิบเอ็ด นอกจากเจียงร่อโจ๋รวมถึงผู้อาวุโสแปลกประหลาดที่เป็นเทพกระบี่ที่ไม่เปิดเผยตัวตนเหล่านั้น ทั่วทั้งโลกบู๊แล้วผู้ที่สามารถเอาชนะเขาได้นั้นมีเพียงไม่กี่คน

ต่อให้เป็นเทพกระบี่เยนหนานเทียน รวมถึงเทพแห่งสงครามเจียงร่อโจ๋ ก็เป็นไปไม่ได้ที่จะเอาชนะเขาได้ภายในหมัดเดียว

แต่ว่า ไอ้หนุ่มน้อยที่อยู่เบื้องหน้านี้ทำมันได้สำเร็จ

“ใช่แล้ว ข้ายังมีอีกชื่อหนึ่งว่า หลินชางฉอง” หลินหยุนพูดขึ้น

“หลินชางฉอง! ” เจ้าสำนักสวนอินมีท่าทางเหมือนกับเจอผีขึ้นในทันทีอย่างไรอย่างนั้น ร้องตะโกนขึ้นด้วยความตกใจ การตะโกนในครั้งนี้ส่งผลกระทบไปยังอาการบาดเจ็บ จึงทำให้กระอักเลือดออกมาอีกครั้ง

“นายก็คือหลินชางฉองปรมาจารย์อันดับหนึ่งในการจัดอันดับปรมาจารย์! ”

“มิน่าล่ะถึงได้แข็งแกร่งมากขนาดนี้! ”

เจ้าสำนักสวนอินเผยรอยยิ้มอย่างขมขื่นที่บริเวณมุมปาก

พวกลูกศิษย์ทั้งหลายของเขา ได้ยินชื่อหลินชางฉอง ก็มีสีหน้าท่าทางที่หวาดกลัวขึ้นโดยพลัน

“อะไรนะ! เขาก็คือหลินชางฉอง! ”

“เป็นไปได้อย่างไรกัน? เขาก็คือปรมาจารย์อันดับหนึ่งในใต้หล้า! ”

“นี่ยังเป็นเพียงเด็กหนุ่มที่มีอายุน้อยอยู่เลย! ”

“คิดไม่ถึงว่าพวกเราได้ล่วงเกินหลินชางฉองแล้ว คราวนี้ต้องแย่แน่เลย! ”

เจ้าสำนักสวนอินมองไปที่หลินหยุน: “หลินชางฉอง อย่าได้ฆ่าข้าเลย เดิมทีนายกับข้าไม่มีความแค้นอะไรต่อกัน อีกทั้งแม้ว่าข้าจะจับตัวผู้หญิงสองคนนั้นมา แต่ข้าก็ไม่ได้ปฏิบัติไม่ดีต่อ พวกเธอ โปรดไว้ชีวิตข้าเถอะ ต่อไปหากมีเรื่องอะไรให้ข้ารับใช้ ข้าเต็มใจที่จะกระทำตอบแทนอย่างเต็มที่! ”

“วางใจได้ ตอนนี้ข้ายังไม่คิดที่จะฆ่านาย! ” หลินหยุนพูดขึ้น

“จริงเหรอ! ” เจ้าสำนักสวนอินแสดงอาการดีใจออกมา

“ข้าจะให้นายได้เห็นกับตาของนายเองว่าข้านั้นได้ทำการฆ่าสังหารคนของสำนักสวนอินทุกคนโดยไม่หลงเหลือใคร” หลินหยุนพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่เฉยชา

การใช้น้ำเสียงที่เฉยชาพูดถึงเจตนาอาฆาตแบบนี้ คิดไม่ถึงว่าจะยิ่งน่าหวาดกลัวกว่าการพูดโดยใช้สีหน้าท่าทางที่โหดเหี้ยมเสียอีกเป็นไหน ๆ

เจ้าสำนักสวนอินไม่พูดไม่จาอะไร ลูกศิษย์ของสำนักสวนอินในสายตาของเขาแล้ว ไม่มีมูลค่าอะไรเลยแม้แต่น้อย หลินหยุนคิดจะฆ่าก็เชิญฆ่าได้ตามสบาย

เพียงแค่เขามีชีวิตรอดอยู่ต่อก็เพียงพอ เขาคิดถึงขนาดที่ว่า ถ้าหากหลินหยุนฆ่าลูกศิษย์สำนัก สวนอินทั้งหมดแล้ว ซึ่งก็เหมือนกับได้ระบายอารมณ์ความโกรธออกมาแล้ว และเมื่อถึงตอนนั้นเขาค่อยอ้อนวอน เป็นไปได้ที่หลินหยุนอาจจะไว้ชีวิตเขา?

หลินหยุนเงาร่างแวบหายไป ต่อเบื้องหน้าของเจ้าสำนักสวนอิน

เพียงชั่วครู่ ด้านนอกก็เกิดมีเสียงร้องโอดครวญดังขึ้น ราวกับตกลงไปในขุมนรก

ยี่สิบนาทีผ่านไป เสียงที่ดังด้านนอกนั้นได้สงบลง ทุกสิ่งทุกอย่างกลับคืนสู่ความเงียบสงบ

จิตใจของเจ้าสำนักสวนอินรู้สึกวังเวง แม้ว่าตอนที่เขารับพวกลูกศิษย์นั้น ก็ไม่ได้มีความผูกพันอะไร เพียงแค่ต้องการใช้ผลประโยชน์จากพวกเขา เพื่อทำให้สำนักสวนอินยิ่งใหญ่ ตอบสนองความมักใหญ่ใฝ่สูงของตนเอง

แต่ว่า จากการที่ได้ใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันมาเป็นเวลานาน ก็ยังคงมีความผูกพันธ์อยู่บ้าง

เมื่อคิดถึงว่าภูเขาที่ใหญ่ขนาดนี้ เหลือเพียงแค่ตนเองที่เป็นผู้นำที่โดดเดี่ยวคนเดียว ใบหน้าของ เจ้าสำนักสวนอินก็อดไม่ได้ที่จะเผยให้เห็นถึงรอยยิ้มอันขมขื่นออกมา

“ความโลภ ได้ทำลายตัดขาดการสืบทอดของสำนักสวนอิน อาจารย์ บูรพาจารย์ในแต่ละยุคสมัย ข้าผิดไปแล้ว! ”

เจ้าสำนักสวนอินค่อย ๆ ยกฝ่ามือขึ้น คิดที่จะลงมือปลิดชีวิตของตนเอง แต่สุดท้ายก็ยังทำไม่ลง

“ข้าจะช่วยนายเอง! ”

น้ำเสียงที่เฉยชาของหลินหยุนดังขึ้น ซึ่งภายในตำหนักที่ว่างเปล่าก็ทำให้ได้ยินเสียงอย่างชัดเจนขึ้น

เจ้าสำนักสวนอินมองไปที่หลินหยุน ยิ้มอย่างน่าเวทนา: “คงจะจบสิ้นแล้ว? ”

“จะไม่ปล่อยให้ใครมีชีวิตรอดไปได้” หลินหยุนพูดขึ้น

“ฮ่าฮ่าฮ่า......แหะแหะ......” เจ้าสำนักสวนอินหัวเราะขึ้นโดยพลัน โดยทั้งไอและหัวเราะไปด้วย จนไอออกมาเป็นเลือด

“ลงมือเถอะ! ” เขาค่อย ๆ หลับตาลง เขารู้ว่า หลินหยุนคงไม่มีทางปล่อยเขาไปแน่

หลินหยุนสีหน้าไร้อารมณ์ไร้ความรู้สึก แล้วชี้นิ้วออกไป เจ้าสำนักสวนอินตายคาที่อย่างน่าเวทนา