จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 470

โครม!

อีกหมัดหนึ่ง ชกเข้าใส่เจ้าสำนักมนตร์ดำที่กลายสภาพกลับคืนสู่ร่างเดิมแล้ว

ร่างของเจ้าสำนักมนตร์ดำถูกโจมตีจนกระเด็นลอยไปไกลอีกครั้ง และกระทบเข้ากับกำแพงอย่างรุนแรง

แต่ว่า หลังจากที่ถูกโจมตีหลายต่อหลายครั้ง เจ้าสำนักมนตร์ดำกลับไม่มีเลือดไหลออกมาแม้แต่น้อย ร่างกายราวกับเป็นหุ่นไม้ แล้วแต่คุณจะเข้าโจมตีอย่างไร ข้าก็ไม่มีความรู้สึกอะไรเลย

เงาร่างของหลินหยุนแวบหายไป และก็ปล่อยหมัดเข้าใส่ที่ร่างของเจ้าสำนักมนตร์ดำอีกครั้งแต่เสียงที่ดังออกมานั้นเหมือนกับว่าทุบตีไปบนท่อนไม้

หลังจากที่ชกเข้าใส่จนเจ้าสำนักมนตร์ดำกระเด็นลอยไปอีกครั้ง หลินหยุนก็ไม่ได้โจมตีต่ออีก

เจ้าสำนักมนตร์ดำไม่ได้พูดจาอะไร ลุกยืนขึ้นจากพื้น และปัดฝุ่นละอองบนร่างกายทิ้ง โดยที่ร่างกายไม่เป็นอะไรแม้แต่น้อย และได้ยิ้มเยาะอย่างประหลาดพร้อมกับพูดว่า: “ข้าคือร่างอมตะ ต่อให้พลังความสามารถของนายจะแข็งแกร่งเพียงใด ก็ไม่สามารถที่จะทำอะไรข้าได้”

พระบุตรศักดิ์สิทธิ์ที่อยู่ด้านข้าง มีสีหน้าท่าทางที่ตกตะลึง: “เดิมทีคำเล่าลือนั้นก็คือความจริง เจ้าสำนักมนตร์ดำทุกสมัย ต่างก็สามารถที่จะฝึกฝนร่างอมตะได้! ”

หลินหยุนมองไปที่เขาอย่างเงียบสงบ ด้วยสีหน้าที่ไร้อารมณ์ไร้ความรู้สึก เมื่อครู่การโจมตีของเขานั้นแข็งแกร่งมากแค่ไหน เขารู้แก่ใจของตนเองดี ต่อให้เป็นปรมาจารย์ระดับขั้นสูงสุด หลังจากที่ถูกพลังหมัดของเขาไปหลายครั้งนั้น ก็คงจะต้องกระดูกหัก ตายคาที่อย่างน่าอนาจ

แต่เจ้าสำนักมนตร์ดำที่ชัดเจนว่ามีพลังความสามารถเทียบเท่ากับระดับปรมาจารย์นี้ กลับไม่เป็นอะไรเลยแม้แต่น้อย!

ต้องมีอะไรที่ผิดแปลกมีความประหลาดซ่อนอยู่ภายในนี้อย่างแน่นอน!

อีกทั้งหลายหมัดเมื่อครู่นั้น ได้ชกเข้าใส่ร่างกายของเจ้าสำนักมนตร์ดำอย่างจัง แต่รู้สึกว่าเหมือนกับชกเข้าใส่ท่อนไม้อย่างไรอย่างนั้น

หลินหยุนค่อย ๆ ปิดตาลง ก่อนที่จะลืมตาขึ้นอีกครั้ง โดยได้ใช้พลังดวงตาทำลายล้าง ดวงตาทั้งสองข้างเปลี่ยนเป็นข้างหนึ่งสีดำข้างหนึ่งสีขาว

เจ้าสำนักมนตร์ดำที่อยู่เบื้องหน้า กลายเป็นเส้นด้ายสีดำทันที แต่ว่า เส้นด้ายสีดำบนร่างกายของเขานั้นมีความแน่นหนาอย่างมาก ซึ่งแน่นหนากว่ามากเมื่อเทียบกับพระบุตรศักดิ์สิทธิ์สำนักมนตร์ดำที่อยู่ด้านข้าง

สังเกตโดยละเอียดแล้ว จึงพบว่าที่จริงแล้วเส้นด้ายสีดำบนร่างกายของเจ้าสำนักมนตร์ดำนั้น มีถึงสองชั้นด้วยกัน

ก็กล่าวได้ว่า ในร่างกายของเขา ยังคงมีสิ่งอื่นที่ดำรงอยู่ภายใน

นี่ก็คือความลับของร่างที่เป็นอมตะของเขา

สิ่งของอะไรกัน ที่เพียบพร้อมไปด้วยความสามารถในการต้านทานการโจมตีและความสามารถในการฟื้นฟูร่างกายที่แข็งแกร่งขนาดนี้?

หลินหยุนดีอกดีใจ และก็ได้พูดชื่อของสิ่งหนึ่งออกมา

“ภูตป่าพรสวรรค์! ”

ในสมัยโบราณมีต้นไม้พิเศษ สามารถทะลุชั้นฟ้าชั้นดิน ซึ่งก็คือต้นไม้ศักดิ์สิทธิ์

โดยมีเพียงแค่ภูตป่าพรสวรรค์นี้ ที่จะสามารถทำให้เขาได้ชื่อว่ามีร่างที่เป็นอมตะ

ส่วนภูตป่าพรสวรรค์สำหรับหลินหยุนแล้ว ก็นับเป็นสิ่งของชิ้นสำคัญที่ใช้ในการฝึกฝนร่างเต๋าไม่ สิ้นสูญหุนหยวน

“หากมีภูตป่าพรสวรรค์นี้ ข้าก็จะสามารถฝึกฝนร่างภูตป่าได้แล้ว”

หลินหยุนมองไปยังเจ้าสำนักมนตร์ดำที่มีสีหน้าท่าทางกระหยิ่มยิ้มย่อง และพูดขึ้นว่า: “ร่างอมตะ? ข้าว่าอาจจะไม่เป็นเช่นนั้น! ”

พูดจบ หลินหยุนก็ยื่นมือออกมา: “ไฟมา! ”

ฟู่ว์!

เปลวไฟสีม่วง ลุกโชติช่วงขึ้นบนฝ่ามือของหลินหยุน ทับซ้อนกันสูงกว่าหนึ่งเมตร ภายในตำหนักเริ่มมีอุณหภูมิที่ร้อนขึ้น

เจ้าสำนักมนตร์ดำสีหน้าเปลี่ยนไปเล็กน้อย แต่ไม่นานก็มีสีหน้ากลับคืนสู่ท่าทางที่ดูหมิ่น: “ไอ้หนุ่มน้อย ไม่ต้องเสียแรงเสียพลังโดยเปล่าประโยชน์ ข้าคือร่างอมตะ จะไปกลัวเปลวไฟธรรมดาของนายอย่างนั้นเหรอ? ”

หลินหยุนมองไปที่เขา และพูดขึ้นว่า: “นายสามารถลองดูได้”

“พุ่งไปเดี๋ยวนี้! ”

เปลวไฟนั้นพุ่งไปข้างหน้าด้วยความรวดเร็ว และตกไปบนร่างกายของเจ้าสำนักมนตร์ดำ

เจ้าสำนักมนตร์ดำยืนอยู่ที่เดิมไม่ได้เคลื่อนไหว ยิ้มอย่างดูหมิ่นและพูดว่า: “ข้าพูดไว้แล้วว่า ไฟธรรมดาทั่วไปแบบนี้ จะมาทำอะไรข้าได้? ”

ในตระกูลทั้งสี่ภายใต้สำนักมนตร์ดำ ก็มีตระกูลฉีที่เชี่ยวชาญในการควบคุมไฟ ในสถานะที่เป็นถึงเจ้าสำนัก วิชาควบคุมไฟก็เคยได้ผ่านตามาบ้าง

หลินหยุนยิ้มอย่างเย็นชาขึ้นที่มุมปาก โดยไม่พูดไม่จา

ผ่านไปไม่กี่วินาที เจ้าสำนักมนตร์ดำก็ตะโกนร้องเสียงดัง: “ช่วยดับไฟให้ข้าที! ”

แต่ว่า เปลวไฟที่เดิมทีควรจะดับลงหลังจากที่ได้ยินเสียง กลับไม่มีความเคลื่อนไหวอะไร และจะยิ่งลุกไหม้รุนแรงมากขึ้น

“เกิดอะไรขึ้น! ”

“ช่วยดับไฟให้ข้าที! ”

เจ้าสำนักมนตร์ดำใช้พลังที่ฝึกฝนทั้งหมด แต่เปลวไฟนั้นกลับยิ่งลุกไหม้รุนแรงขึ้น

ทีละน้อยทีละน้อย การฝึกฝนไม่สามารถที่จะต้านทานขัดขวางการลุกลามของเปลวไฟนั้นได้แล้ว ในที่สุดเจ้าสำนักมนตร์ดำก็ได้กรีดร้องขึ้นด้วยความหวาดกลัว: “ไอ้หนุ่มน้อย นี่คือไฟอะไรกัน?นี่ไม่ใช่เปลวไฟธรรมดาทั่วไป! ”

หลินหยุนพูดขึ้นว่า: “ถูกต้อง นี่คือเพลิงแท้ ไฟเทพ ซึ่งรองลงมาจากเพลิงดวงจิต”

“นายอย่าได้คิดไปเองว่าภูตป่าพรสวรรค์จะสามารถช่วยชีวิตของนายได้ ไฟย่อมชนะไม้ ภูตป่าพรสวรรค์เจอเพลิงแท้เข้า ก็หดตัวลงตั้งแต่แรกแล้ว ซึ่งไม่กล้าที่จะปกป้องคุ้มกันร่างของนายอีก”

เจ้าสำนักมนตร์ดำตกตะลึง: “นายดูออกแล้วงั้นเหรอ! ”

“ฮึ ข้าไม่เชื่อ! ”

เจ้าสำนักมนตร์ดำเรียกใช้พลังภูตป่าพรสวรรค์อย่างไม่หยุด แต่ก็ไม่เกิดผลลัพธ์อะไรตามมา