จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 513

บนลานกว้าง หมอกควันและฝุ่นละอองสลายไปจนหมดสิ้น

พื้นดินเป็นหลุมเป็นบ่อ โดยถูกระเบิดกับจรวดมิสไซล์ระเบิดทำลายจนเกิดเป็นหลุมขนาดใหญ่

ในจำนวนหลุมขนาดใหญ่หลุมหนึ่ง เงาร่างของหลินหยุนยืนอยู่ตรงนั้นโดยที่ไม่ได้รับบาดเจ็บอะไรแม้แต่น้อย

ถึงขนาดที่ว่า แม้แต่เสื้อผ้าบนร่างกายของเขาก็ไม่มีความเสียหายเลย หรือแม้แต่ฝุ่นละอองก็ไม่เปรอะเปื้อนเลยสักนิด

“เป็นไปได้อย่างไร! ” ปู่รองเติ้งมีสีหน้าท่าทางที่ตกตะลึง เมื่อครู่พลังการยิงที่รุนแรงขนาดนั้น ต่อให้เป็นเขาก็ไม่สามารถต้านทานได้

“ไอ้หนุ่มนี้ มีวิชาความสามารถพอตัวเลย! ”

กองทัพทหารนักบู๊ห้าสิบคนนั้น ยิ่งมีสีหน้าท่าทางที่ตื่นตระหนก พวกเขาต่างก็เป็นนักบู๊ โดยที่พลังอานุภาพของระเบิดและจรวดมิสไซล์เหล่านี้ ก็มีความเข้าใจชัดแจ้งเป็นอย่างดี

พวกเขาแม้แต่กระสุนปืนทั่วไปก็ยังต้านทานไม่ได้ แต่ว่าหลินหยุนกลับสามารถต้านทานจรวดมิสไซล์ได้อย่างซึ่ง ๆ หน้า!

“เขา เขายังเป็นคนอยู่อีกหรือไม่? พลังความสามารถของเขาตกลงอยู่ในระดับขั้นไหนกันแน่? ต่อให้เป็นปรมาจารย์นักบู๊ก็คงจะต้องถูกระเบิดจนได้รับบาดเจ็บสาหัสบ้างล่ะ! ”

“หรือว่า พลังความสามารถของเขาจะเกินกว่าระดับปรมาจารย์ไปแล้ว! ”

นักบู๊เหล่านี้ ส่วนมากต่างอยู่ในระดับขั้นพรแสวงต่ำสุด พวกเขาส่วนใหญ่ล้วนฝึกฝนกันอย่างกระจัดกระจาย ไม่มีสำนัก ดังนั้น นักบู๊ระดับสูงสุดที่พวกเขารับรู้นั้น ก็คือปรมาจารย์

สำหรับ ระดับขั้นที่สูงกว่าปรมาจารย์ แม้ว่าพวกเขาจะมีการคาดเดาอยู่บ้าง แต่ก็ไม่ค่อยชัดเจน

ในหลุมหลบภัยใต้ดิน ใบหน้าของพ่อลูกตระกูลเติ้งก็เต็มไปด้วยความตื่นตกใจ

“ถึงขนาดนี้แล้วก็ยังไม่ตาย! ไอ้หนุ่มนี้ตกลงยังเป็นคนอยู่อีกหรือไม่? ” เติ้งเจียหลุนมีสีหน้าหวาดกลัว ขณะเดียวกัน สายตาก็เผยถึงความโกรธแค้นออกมา

แม้ว่าพวกเขาตระกูลเติ้งจะใช้เวลาหลายสิบปีในการก่อตั้งกองทัพทหารนักบู๊ แต่การแสวงหาทักษะการต่อสู้สำหรับตนเองแล้ว ทุกคนต่างก็มีความคาดหวังกันทั้งนั้น

เหมือนกับหลินหยุน ที่ตนเองมีพลังความสามารถอันแข็งแกร่งสามารถสู้รบต้านทานกองทัพทหารนักบู๊ได้ เติ้งเจียหลุนแค่ในความฝันก็อยากที่จะมีแบบนี้บ้าง

แต่น่าเสียดาย เพราะเขาก็เคยได้ฝึกฝนพลังบู๊กับปู่รองเติ้ง แต่ว่าแม้แต่ระดับพื้นฐานก็ยังไม่สามารถฝึกฝนได้

ยิ่งตงไหลกับคนอื่น ๆ สีหน้าท่าทางต่างก็เผยให้เห็นถึงอาการตกตะลึง

“ปรมาจารย์หลินแห่งหลิงหนาน ช่างสมกับคำเล่าลือจริง ๆ! ”

“เกรงว่าพลังความสามารถของเขา คงจะเหนือกว่าเจียงร่อโจ๋เทพแห่งสงครามของเมืองหลวงแล้ว! ”

“ถ้าหากคนผู้นี้สามารถมารับใช้ทางการจีนได้ คงจะกลายเป็นเจียงร่อโจ๋คนที่สองเป็นแน่! ”

ยิ่งตงไหลยังไม่ทันพ้นขีดอันตราย ก็กลับเริ่มคิดที่จะชักชวนหลินหยุนเข้ามาเป็นพวกแล้ว

หลินหยุนเดินออกมาจากหลุม สีหน้าเฉยชา: “ยังมีอีกไหม? ”

คำถามธรรมดาเพียงคำเดียว กลับทำให้กองทัพทหารนักบู๊ทั้งห้าสิบคน ก้าวถอยหลังโดยพร้อมเพรียงกัน

ทุกคน มองไปที่หลินหยุนเหมือนกับว่าเห็นผีอย่างไรอย่างนั้น และมีสีหน้าท่าทางหวาดกลัว

“ถ้าหากไม่มี อย่างงั้นก็จบสิ้นกันเถอะ! ”

หลินหยุนพูดจบ เงาร่างก็หายแวบไป พุ่งตรงเข้าใส่ใจกลางกองทัพทหารนักบู๊ทั้งห้าสิบคนอย่างรวดเร็ว

ปู่รองเติ้งตะโกนขึ้นอย่างรีบร้อน: “โจมตี! ”

“อย่าให้เขาเข้าใกล้ประชิดตัวเป็นอันขาด! ”

แต่ว่า หลินหยุนนั้นรวดเร็วอย่างมาก พวกเขามองเห็นเพียงแค่เศษเงา จากนั้นยังไม่ทันที่จะยิงปืน ก็ถูกหลินหยุนชกกระเด็นลอยไปไกล

แม้ว่าจะเป็นการบุกโจมตีในแบบกะทันหัน จรวดมิสไซล์เหล่านั้นก็ยังยิงไม่โดนหลินหยุน แต่กลับร่วงตกที่ด้านข้างของคนอื่น โดยมีนักบู๊บางคนที่หลบหลีกไม่ทัน จึงถูกระเบิดจนร่างกายพิการ

กองทัพทหารนักบู๊ห้าสิบคน ไม่มีสักคนที่จะสามารถต่อกรกับหลินหยุนได้

ผ่านไปหนึ่งนาที ทั้งหมดถูกหมัดชกลงไปกองกับพื้น

ปู่รองเติ้งสีหน้าเคร่งเครียด จ้องมองไปที่หลินหยุน: “แข็งแกร่งมาก ต่อให้เป็นข้า ก็ไม่มีทางที่จะทำได้ ซึ่งในเวลาอันสั้นสามารถที่จะจัดการกับกองทัพทหารนักบู๊ห้าสิบคนจนราบเป็นหน้ากลอง! ”

“ไอ้หนุ่มน้อยผู้นี้ตกลงมีพลังความสามารถระดับไหนกันแน่? ”

ภายในหลุมหลบภัยใต้ดิน เงียบสงัดเป็นอย่างมาก

พ่อลูกตระกูลเติ้งกับยิ่งตงไหล ทั้งหมดต่างจ้องมองจอภาพจากกล้องสังเกตการณ์ด้วยความงุนงง โดยที่ไม่พูดไม่จาอยู่เป็นเวลานาน

“ช่างน่าตกตะลึง ช่างแข็งแกร่งเป็นอย่างมาก! ”

“กองทัพทหารนักบู๊ที่มีอาวุธปืนครบมือทั้งห้าสิบคน ถูกปรมาจารย์หลินจัดการจนราบคาบภายในเวลาเพียงหนึ่งนาที! ”