สรุปตอน บทที่ 519 แวมไพร์ที่สง่างาม – จากเรื่อง จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ โดย จูผาซู่
ตอน บทที่ 519 แวมไพร์ที่สง่างาม ของนิยายใช้ชีวิตเรื่องดัง จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ โดยนักเขียน จูผาซู่ เต็มไปด้วยจุดเปลี่ยนสำคัญในเรื่องราว ไม่ว่าจะเป็นการเปิดเผยปม ตัวละครตัดสินใจครั้งสำคัญ หรือฉากที่ชวนให้ลุ้นระทึก เหมาะอย่างยิ่งสำหรับผู้อ่านที่ติดตามเนื้อหาอย่างต่อเนื่อง
“ตกลง พวกเรารีบตามเสี่ยวหูกับเสี่ยวหวางพวกเขาไป! ” ชัดเจนว่าศาสตราจารย์หยางเกิดความเกรงกลัวขึ้นบ้างแล้ว
ความน่ากลัวที่เกิดขึ้นโดยไม่ทราบสาเหตุ เป็นความหวาดกลัวที่สุดของมนุษย์
“เสี่ยวหลิน พวกนายก็ตามขึ้นมาเถอะ ที่นี่อันตรายมาก! ” ศาสตราจารย์หยางพูดกับหลินหยุน
“ตกลง” หลินหยุนตอบรับ
ศาสตราจารย์กับคนอื่น ๆ รีบเดินออกมาจากตำหนักอย่างรวดเร็ว ก่อนที่จะจากไปนั้น ได้มองไปที่โลงศพของราชินี้ป้ายเยว่ด้วยท่าทางที่ไม่ยินยอม
“ศาสตราจารย์ รอให้จัดการกับเงาดำเรียบร้อยแล้วพวกเรากลับมาเปิดโลงศพกัน! ” ผู้ช่วยคนนั้นเหมือนว่ามองออกถึงความไม่เต็มใจที่จะจากไปของศาสตราจารย์หยาง จึงได้พูดปลอบใจขึ้น
“ใช่ ความปลอดภัยต้องเป็นอันดับแรก! ” ศาสตราจารย์หยางตัดสินใจ แล้วให้ทั้งสองคนประคองตัวเขาออกจากตำหนักไป
ปู่รองเติ้งพูดขึ้นอย่างเป็นกังวล: “ปรมาจารย์หลิน พวกเราก็ไปกันเถอะ! ”
“ไม่รีบร้อน” หลินหยุนสีหน้าเฉยชา
“เมื่อครู่นี้คืออะไรกันแน่? ท่านมองเห็นชัดเจนแล้วหรือยัง? ” ปู่รองเติ้งกระซิบถามขึ้น
“ไม่รีบร้อน อีกสักครู่เดี๋ยวนายก็ทราบแล้ว” หลินหยุนพูดอย่างมั่นใจเต็มเปี่ยม
เงาดำร่างหนึ่ง ล่องลอยเข้ามาอย่างไม่มีเสียงดังอันใด
หลินหยุนเบิกตามองเล็กน้อย และจ้องไปที่เขา ดวงตาเผยถึงความสนใจขึ้นมาบ้าง
“อีอี……”
เสียงหัวเราะที่แปลกประหลาดดังขึ้นอีกครั้ง
เหมือนกับเห็นว่าหลินหยุนไม่เคลื่อนไหว เงาดำร่างนั้นก็ได้พุ่งเข้าใส่ไปยังหลินหยุนด้วยความรวดเร็ว
หลินหยุนยื่นมือออกไปในอากาศแล้วก็จับมันเอาไว้ในความมืด
“โอ้ว! ”
ในอากาศ มีเสียงอุทานดังขึ้น ฟังจากเสียงแล้วน่าจะเป็นชายหนุ่มคนหนึ่ง
“ออกมาเถอะ อย่าได้มาทำเป็นผีหลอกลวงอีกแล้ว” หลินหยุนพูดขึ้น
ชายหนุ่มผิวขาวคนหนึ่งในชุดสูทสีดำ ใบหน้าขาวผ่อง จมูกโด่ง ผมทองทั้งศีรษะ หน้าตาหล่อเหลา เหมือนกับว่าได้ปรากฏตัวกลางอากาศต่อหน้าของหลินหยุนกับปู่รองเติ้ง
ชายหนุ่มใช้นิ้วมือที่เรียวยาว ดีดไปตรงที่หลินหยุนจับตัวเขาเมื่อครู่นี้ และพูดขึ้นอย่างเหยียดหยามว่า: “คนตะวันออกที่น่าอัศจรรย์ คิดไม่ถึงว่านายจะสามารถจับตัวข้าได้! ”
“นี่ถือว่าเป็นการดูถูกเหยียดหยามข้ากันชัด ๆ! ”
“ข้า ฝ่าบาทคาร์นอตวิลเลียม แดร็กคิวล่าที่สูงศักดิ์ สั่งลงโทษประหารให้กับนาย! ”
หลินหยุนมองสำรวจไปที่ชายหนุ่มแปลกประหลาดคนนี้ ถ้าหากเขาคาดเดาไม่ผิด นี่ก็คือแวมไพร์ที่เป็นตำนานคำเล่าลือของประเทศตะวันตกบนโลกมนุษย์
ทายาททางสายเลือดที่สืบทอดกันมา ของชนเผ่านับหมื่นที่บำเพ็ญฝึกฝน
ตามคำเล่าลือแวมไพร์แต่ละตนต่างก็มีหน้าตาที่หล่อเหลา พวกเขาดูดีมีสง่า เป็นตระกูลผู้ดีในตระกูลผู้ดี
ถูกต้อง ฝ่าบาทคาร์นอตวิลเลียมท่านนี้ สง่างาม และสูงศักดิ์ ทรงผมของเขา พิถีพิถัน เสื้อผ้าของเขาไม่มีฝุ่นละอองเปรอะเปื้อน ท่าทางและน้ำเสียงของเขา แสดงออกให้เห็นถึงลักษณะท่าทางที่ สูงศักดิ์
แต่ว่า แวมไพร์ในประเทศตะวันตก ทำไมถึงได้มาอยู่ที่โลกตะวันออกได้ล่ะ?
นอกจากนี้ ยังจะพูดภาษาจีนได้อย่างคล่องแคล่ว และยังปรากฏตัวที่สุสานของราชินีป้ายเยว่อีก
นี่มันช่างน่าสนใจอย่างยิ่ง
“นายมาทำอะไรที่นี่? ” หลินหยุนถามขึ้น
ชายหนุ่มขมวดคิ้วแสดงท่าทางที่รำคาญอย่างมาก พร้อมกับใช้น้ำเสียงพูดที่หยิ่งยโส: “นายไม่มีมารยาทอย่างมาก คนตะวันออก นายควรจะเรียกข้าว่า ฝ่าบาทคาร์นอตวิลเลียม แดร็กคิวล่า! ”
“ซึ่งไม่ใช่ใช้คำว่า ‘นาย’ แบบนี้! ”
ชื่อของคนตะวันตก นามสกุลมักจะใส่ไว้ด้านหลัง โดยแดร็กคิวล่าคือนามสกุลของเขา ซึ่งก็คือตระกูลของเขา
คาร์นอตวิลเลียม ก็คือชื่อของเขานั่นเอง
หลินหยุนไม่ได้สนใจกับคำพูดพล่อย ๆ ของเขา โดยการที่จะจัดการกับคนที่นึกว่าตนเองแน่แบบนี้ วิธีการที่ดีที่สุดคือใช้กำลังชกต่อยจนเขายอมศิโรราบ
หลินหยุนแวบหายตัวไป พุ่งชกเข้าไปที่คาร์นอตวิลเลียมหนึ่งหมัด
ฟิ้ว!
คาร์นอตวิลเลียมมีความรวดเร็ว ขยับหลบได้ทันท่วงที
“ฮ่าฮ่า ไอ้หนุ่มตะวันออก นายไม่มีทางที่จะชกข้าได้ถูกหรอก! ”
“ความเร็วของตระกูลแวมไพร์ของพวกเรา ไม่มีใครที่จะมาเทียบเคียงได้! ”
ทันใดนั้น คาร์นอตวิลเลียมก็หัวเราะขึ้น ซึ่งเป็นรอยยิ้มที่กระหยิ่มยิ้มย่อง
“พ่อมดตะวันออก หรือว่าอาจารย์ของนายไม่ได้สอนหรืออย่างไรว่า สิ่งที่พ่อมดกลัวที่สุดคือการให้นักรบเข้าประชิดตัว? ”
พูดจบ คาร์นอตวิลเลียมก็พุ่งกระโจนเข้าใส่หลินหยุน
“พ่อมดตะวันออก นายไม่สมควรที่จะประมาทเกินไป ซึ่งการถูกนักรบเผ่าโลหิตที่ยิ่งใหญ่คนหนึ่งเข้าประชิดตัวนั้น อีกสักครู่นายก็คงจะสัมผัสได้ถึงเรื่องที่น่าหวาดกลัวขึ้น”
ผลปรากฏว่า คาร์นอตวิลเลียมพุ่งเข้าใส่อย่างรวดเร็ว แต่ก็กระเด็นกลับมาอย่างรวดเร็วยิ่งกว่า
โครม!
หลินหยุนใช้พลังหมัดชกใส่เขาจนลอยกระเด็นกลับมา
คาร์นอตวิลเลียมอาเจียนออกมาเป็นเลือด มองไปยังหลินหยุนอย่างไม่น่าเชื่อ
“เทพแห่งสว่างที่สมควรตาย นายล้อเล่นกับข้ามากเกินไปแล้ว! เขาไม่ได้เป็นเพียงแค่พ่อมด ยังเป็นนักรบที่แข็งแกร่งอีกด้วย! ”
“โอ้ไม่ใช่ หากใช้การเรียกขานแบบตะวันออกของพวกนาย คงน่าจะเรียกว่านักบู๊! ”
“ยังจะสู้กันต่อไหม? ” หลินหยุนถามขึ้นอย่างทีเล่นทีจริง
คาร์นอตวิลเลียมยังคงมีสีหน้าท่าทางที่หยิ่งยโส: “เมื่อครู่ข้าประมาทไปหน่อย ตอนนี้ ข้าจะให้นายได้รับรู้ถึงความเก่งกาจของเจ้าชายเผ่าโลหิต! ”
ความเร็วของคาร์นอตวิลเลียม ถือว่ารวดเร็วมากจริง ๆ ซึ่งมีความเร็วกว่าปรมาจารย์นักบู๊ระดับใหญ่อีกหลายเท่านัก
นี่คือพรสวรรค์ของเผ่าโลหิต ก็เหมือนกับความสามารถในการป้องกันตัวที่แข็งแกร่งของร่างกายของเขา โดยที่พลังและความเร็ว ต่างก็เป็นพรสวรรค์ของเผ่าโลหิต
แน่นอนว่า พลังของเผ่าโลหิต มาจากอายุของพวกเขา บางทีเห็นอยู่ว่าเป็นชายหนุ่มเผ่าโลหิตที่มีอายุเพียงยี่สิบปี แต่อายุที่แท้จริงนั้นมีกว่าหลายร้อยปีแล้ว
แต่ว่า ที่สำคัญที่สุดก็คือสายเลือด มาจากการสืบทอดพลังผ่านทางสายเลือด
ระดับเจ้าชายของเผ่าโลหิต แน่นอนว่าจะมีความแข็งแกร่งกว่าระดับเจ้าพระยาและระดับมาร์ควิส
คาร์นอตวิลเลียมยังมีอายุที่น้อยอยู่มาก อายุที่แท้จริงของเขาเพียงยี่สิบปี โดยในเผ่าโลหิตนั้น หากเปรียบกับมนุษย์ก็เทียบเท่ากับเด็กทารกที่เพิ่งเกิด
แต่ แม้ว่าจะเป็นเช่นนี้ เขาก็ยังมีพลังความสามารถระดับขั้นปรมาจารย์ นั่นแสดงว่าสายเลือดของเจ้าชายมีความแข็งแกร่งมากเพียงใด
ทว่า แม้คาร์นอตวิลเลียมจะรวดเร็ว แต่ ก็ยังคงไม่มีทางที่จะหลบหลีกสายตาของหลินหยุนไปได้
อีกหนึ่งหมัด หลินหยุนชกคาร์นอตวิลเลียมกระเด็นลอยไปไกลอีกครั้ง
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์
จบแค่นี้จริงดิ ไม่มั้ง เหมือนคนเขียนโดนตัดจบใน 5 ตอน อะไรกันนี่ อ่านถึงประมาณตอนที่ 1,500-1,600 พอละ หลังจากนั้นเละ ช่วงสุดท้ายนี่มั่วบ้านงานมั่ก ๆ...
1...
1...
1...
1...
นิยายจีนหลายๆหรือเกือบทุกเรื่องจะจบแบบงง..เหมือนคนแต่งจบไม่เป็น..คือเนื้อเรื่องแต่งไปได้เรื่อยๆแต่หาตอนจบไม่เจอคือถ้าจะจบก็จบแบบงง..หนักสุดน่าจะเรื่องฉินหรังละครับ.ฉินหรังไปสถานที่หนึ่งได้ต้นไม้แล้วโดนระเบิดออกมาอีกทีก็1ปีผ่านไป ไปหาแม่แล้วเปลี่ยนชื่อเลยครับ จงหยู่นางเอกต้นเรื่องหายไปเลย ฉินหรังได้กลับนางฟ้า ผมนี้งงเลยคนแต่งน่าจะเมาแฟบนะ...
จบแบบงงๆครับ...