จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 519

“ตกลง พวกเรารีบตามเสี่ยวหูกับเสี่ยวหวางพวกเขาไป! ” ชัดเจนว่าศาสตราจารย์หยางเกิดความเกรงกลัวขึ้นบ้างแล้ว

ความน่ากลัวที่เกิดขึ้นโดยไม่ทราบสาเหตุ เป็นความหวาดกลัวที่สุดของมนุษย์

“เสี่ยวหลิน พวกนายก็ตามขึ้นมาเถอะ ที่นี่อันตรายมาก! ” ศาสตราจารย์หยางพูดกับหลินหยุน

“ตกลง” หลินหยุนตอบรับ

ศาสตราจารย์กับคนอื่น ๆ รีบเดินออกมาจากตำหนักอย่างรวดเร็ว ก่อนที่จะจากไปนั้น ได้มองไปที่โลงศพของราชินี้ป้ายเยว่ด้วยท่าทางที่ไม่ยินยอม

“ศาสตราจารย์ รอให้จัดการกับเงาดำเรียบร้อยแล้วพวกเรากลับมาเปิดโลงศพกัน! ” ผู้ช่วยคนนั้นเหมือนว่ามองออกถึงความไม่เต็มใจที่จะจากไปของศาสตราจารย์หยาง จึงได้พูดปลอบใจขึ้น

“ใช่ ความปลอดภัยต้องเป็นอันดับแรก! ” ศาสตราจารย์หยางตัดสินใจ แล้วให้ทั้งสองคนประคองตัวเขาออกจากตำหนักไป

ปู่รองเติ้งพูดขึ้นอย่างเป็นกังวล: “ปรมาจารย์หลิน พวกเราก็ไปกันเถอะ! ”

“ไม่รีบร้อน” หลินหยุนสีหน้าเฉยชา

“เมื่อครู่นี้คืออะไรกันแน่? ท่านมองเห็นชัดเจนแล้วหรือยัง? ” ปู่รองเติ้งกระซิบถามขึ้น

“ไม่รีบร้อน อีกสักครู่เดี๋ยวนายก็ทราบแล้ว” หลินหยุนพูดอย่างมั่นใจเต็มเปี่ยม

เงาดำร่างหนึ่ง ล่องลอยเข้ามาอย่างไม่มีเสียงดังอันใด

หลินหยุนเบิกตามองเล็กน้อย และจ้องไปที่เขา ดวงตาเผยถึงความสนใจขึ้นมาบ้าง

“อีอี……”

เสียงหัวเราะที่แปลกประหลาดดังขึ้นอีกครั้ง

เหมือนกับเห็นว่าหลินหยุนไม่เคลื่อนไหว เงาดำร่างนั้นก็ได้พุ่งเข้าใส่ไปยังหลินหยุนด้วยความรวดเร็ว

หลินหยุนยื่นมือออกไปในอากาศแล้วก็จับมันเอาไว้ในความมืด

“โอ้ว! ”

ในอากาศ มีเสียงอุทานดังขึ้น ฟังจากเสียงแล้วน่าจะเป็นชายหนุ่มคนหนึ่ง

“ออกมาเถอะ อย่าได้มาทำเป็นผีหลอกลวงอีกแล้ว” หลินหยุนพูดขึ้น

ชายหนุ่มผิวขาวคนหนึ่งในชุดสูทสีดำ ใบหน้าขาวผ่อง จมูกโด่ง ผมทองทั้งศีรษะ หน้าตาหล่อเหลา เหมือนกับว่าได้ปรากฏตัวกลางอากาศต่อหน้าของหลินหยุนกับปู่รองเติ้ง

ชายหนุ่มใช้นิ้วมือที่เรียวยาว ดีดไปตรงที่หลินหยุนจับตัวเขาเมื่อครู่นี้ และพูดขึ้นอย่างเหยียดหยามว่า: “คนตะวันออกที่น่าอัศจรรย์ คิดไม่ถึงว่านายจะสามารถจับตัวข้าได้! ”

“นี่ถือว่าเป็นการดูถูกเหยียดหยามข้ากันชัด ๆ! ”

“ข้า ฝ่าบาทคาร์นอตวิลเลียม แดร็กคิวล่าที่สูงศักดิ์ สั่งลงโทษประหารให้กับนาย! ”

หลินหยุนมองสำรวจไปที่ชายหนุ่มแปลกประหลาดคนนี้ ถ้าหากเขาคาดเดาไม่ผิด นี่ก็คือแวมไพร์ที่เป็นตำนานคำเล่าลือของประเทศตะวันตกบนโลกมนุษย์

ทายาททางสายเลือดที่สืบทอดกันมา ของชนเผ่านับหมื่นที่บำเพ็ญฝึกฝน

ตามคำเล่าลือแวมไพร์แต่ละตนต่างก็มีหน้าตาที่หล่อเหลา พวกเขาดูดีมีสง่า เป็นตระกูลผู้ดีในตระกูลผู้ดี

ถูกต้อง ฝ่าบาทคาร์นอตวิลเลียมท่านนี้ สง่างาม และสูงศักดิ์ ทรงผมของเขา พิถีพิถัน เสื้อผ้าของเขาไม่มีฝุ่นละอองเปรอะเปื้อน ท่าทางและน้ำเสียงของเขา แสดงออกให้เห็นถึงลักษณะท่าทางที่ สูงศักดิ์

แต่ว่า แวมไพร์ในประเทศตะวันตก ทำไมถึงได้มาอยู่ที่โลกตะวันออกได้ล่ะ?

นอกจากนี้ ยังจะพูดภาษาจีนได้อย่างคล่องแคล่ว และยังปรากฏตัวที่สุสานของราชินีป้ายเยว่อีก

นี่มันช่างน่าสนใจอย่างยิ่ง

“นายมาทำอะไรที่นี่? ” หลินหยุนถามขึ้น

ชายหนุ่มขมวดคิ้วแสดงท่าทางที่รำคาญอย่างมาก พร้อมกับใช้น้ำเสียงพูดที่หยิ่งยโส: “นายไม่มีมารยาทอย่างมาก คนตะวันออก นายควรจะเรียกข้าว่า ฝ่าบาทคาร์นอตวิลเลียม แดร็กคิวล่า! ”

“ซึ่งไม่ใช่ใช้คำว่า ‘นาย’ แบบนี้! ”

ชื่อของคนตะวันตก นามสกุลมักจะใส่ไว้ด้านหลัง โดยแดร็กคิวล่าคือนามสกุลของเขา ซึ่งก็คือตระกูลของเขา

คาร์นอตวิลเลียม ก็คือชื่อของเขานั่นเอง

หลินหยุนไม่ได้สนใจกับคำพูดพล่อย ๆ ของเขา โดยการที่จะจัดการกับคนที่นึกว่าตนเองแน่แบบนี้ วิธีการที่ดีที่สุดคือใช้กำลังชกต่อยจนเขายอมศิโรราบ

หลินหยุนแวบหายตัวไป พุ่งชกเข้าไปที่คาร์นอตวิลเลียมหนึ่งหมัด

ฟิ้ว!

คาร์นอตวิลเลียมมีความรวดเร็ว ขยับหลบได้ทันท่วงที

“ฮ่าฮ่า ไอ้หนุ่มตะวันออก นายไม่มีทางที่จะชกข้าได้ถูกหรอก! ”

“ความเร็วของตระกูลแวมไพร์ของพวกเรา ไม่มีใครที่จะมาเทียบเคียงได้! ”