จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 521

“ในเมื่อคุณคิดอยากจะอยู่ในโลกตะวันออกแล้วละก็ อย่าได้ทำร้ายคนส่งเดช” หลินหยุนพูดปรามไว้

“รับทราบครับท่าน!” คาร์นอตวิลเลียมเปลี่ยนเป็นว่านอนสอนง่าย “ประเดี๋ยวออกไป ฉันก็จะปล่อยเธอออกไป”

“คุณอยากจะหาต้นแห่งชีวิต มีลักษณะพิเศษอะไรเหรอ? เทพีแห่งปัญญาไม่ได้ให้คำชี้แนะอะไรคุณเลยเหรอ?” หลินหยุนถาม

“ต้องมีแน่นอน เพียงแต่ว่าฉันดูแล้วไม่เข้าใจ!” คาร์นอตวิลเลียมพูด

“คำชี้แนะอะไรเหรอ?” หลินหยุนถาม

“หมิงหมิงจือจี๋เหวยจาวจาว” คาร์นอตวิลเลียมใช้ภาษาจีนพูดคำพูดนี้ออกมาอย่างคล้องจอง

“เพียงแต่ว่า ฉันไม่ค่อยเข้าใจความหมายของคำพูดนี้เท่านั้นเอง”

หลินหยุนตกใจเล็กน้อย “นี่เป็นคำพูดของเทพีแห่งปัญญาทางโลกตะวันตกจริงเหรอ?”

“นี่มันเป็นคำพูดที่ชาวจีนสมัยโบราณถึงจะพูดกัน”

เทพีแห่งปัญญา คงต้องมาจากประเทศจีนแล้ว

อีกทั้ง เทพีแห่งปัญญาและเทพจันทราจะต้องมีความสัมพันธ์กันอย่างแน่นอน

ไม่ใช่นั้น ทำไมเทพีแห่งปัญญาจะต้องเอาต้นแห่งชีวิตมาไว้ที่แคว้นป้ายเยว่ด้วย? จากนั้นก็ยังทิ้งคำปริศนาเอาไว้ เพื่อให้คนรุ่นหลังของเผ่าโลหิตมาตามหาเช่นนั้น?

เพียงแต่ว่า ต้นสายปลายเหตุภายในนี้ ต่อให้เป็นหลินหยุนก็ยังคิดไม่ออกเลย

จึงได้แต่ค่อยๆสืบค้นหาต่อไป

ความหมายของคำว่า “หมิงหมิงจือจี๋เหวยจาวจาว” ก็คือสุดปลายทางของความมืดก็คือแสงสว่างนั่นเอง

ใกล้เคียงกับคำพูดหลายประเภทเช่นว่าทุบหม้อข้าวหม้อแกงก่อนออกรบประมาณนั้น

แต่ว่า คำพูดนี้กับการค้นหาต้นแห่งชีวิต จะเกี่ยวโยงกันได้อย่างไร?

“หมิงหมิงจือจี๋เหวยจาวจาว!” หลินหยุนค่อยๆท่องคำพูดนี้ออกมา

สุดปลายทางของความมืด ก็คือแสงสว่าง

ถ้าเช่นนั้นแล้วสุดปลายทางของชีวิตคืออะไร?

คำตอบจวนจะออกมาแล้ว

หลินหยุนมองไปยังคาร์นอตวิลเลียม แล้วพูดว่า “ที่สุสานแห่งนี้มีที่ไหนบ้างที่ใกล้กับสุดปลายทางของความตายบ้าง?”

คาร์นอตวิลเลียมรู้สึกฉงน “ไม่รู้สิ ฉันก็ยังไม่ทันได้ไปเดินสำรวจเลย พวกคุณก็มาแล้ว”

สายตาของหลินหยุนสอดส่องไปทั่วภายในพระราชวัง แต่ว่าก็ไม่พบแหล่งที่ตรงกับที่ใจเขาคิดไว้เลย

จุดหมายปลายทางของชีวิตก็คือความตาย แต่ว่าสุดปลายทางที่ใกล้กับความตายมากที่สุด ที่นี่ดูเหมือนจะไม่มี

ทันใดนั้น สายตาของหลินหยุนก็มองเห็นโลงศพหินสีเขียวแขวนห้อยอยู่กลางอากาศ จึงเพ่งสายตาทันที

“ตามฉันมา!”

หลินหยุนก็เดินก้าวขึ้นบันไดหินที่วกวน ปู่รองเติ้งก็รีบเดินตาม คาร์นอตวิลเลียมลังเลสักครู่หนึ่ง จึงเดินตามขึ้นไป

ทั้งสามคนก็มาถึงหน้าผาที่มีโลงศพหินสีเขียวแขวนอยู่ตรงส่วนที่ยื่นออกไปของหน้าผานั้น

มองลงไปยังโลงศพหินสีเขียวที่แขวนอยู่นั้น หลินหยุนก็พูดอย่างเรียบๆว่า “โลงศพ นั่นหมายถึงสุดหมายปลายทางของความตาย”

“ไปลากโลงศพนั้นขึ้นมา” หลินหยุนพูดพลางมองไปยังคาร์นอตวิลเลียม

“อะไรนะ?”

“ทำไมจะต้องเป็นฉันด้วยล่ะ?” คาร์นอตวิลเลียมพูดด้วยสีหน้าไม่พอใจ

หลินหยุนก็ชูกำปั้นใส่เขา

“……”

“ได้เลย!”

“ฉันคิดว่าที่จริงแล้วอันนี้ก็เป็นการออกกำลังกายที่ดีอย่างหนึ่งนะ มันสามารถที่จะฝึกกำลังกล้ามแขนของฉันด้วย”

คาร์นอตวิลเลียมเดินขึ้นไปข้างหน้า ใช้มือทั้งสองข้างจับโซ่เหล็กที่หนาเท่ากับแขนคน แล้วลากโลงศพหินสีเขียวนั้นขึ้นมา

“เปิดออกด้วย!” หลินหยุนพูดด้วยสีหน้าเรียบเฉย

คาร์นอตวิลเลียมก็ทำท่าแบะมือทั้งสองออก “ขออภัยครับท่าน ฉันไม่รู้ว่าจะเปิดสิ่งนี้ออกได้อย่างไร”

หลินหยุนก็ยื่นกำปั้นออกไป คาร์นอตวิลเลียมรู้สึกละเหี่ยใจทันที

“ก็ได้ ฉันจะลองเปิดดูแล้วกัน”

แขนทั้งสองข้างอุ้มฝาโลงไว้ คาร์นอตวิลเลียมก็สามารถเปิดฝาโลงหินนั้นออกมาได้อย่างง่ายดาย

หลังจากนั้น คาร์นอตวิลเลียมก็ตกใจอึ้งไปเลย

ทำให้ประชาชนของแคว้นป้ายเยว่ ต้องสูญสิ้นผืนแผ่นดินเกิดที่ใช้พึ่งพิงอาศัยไปตลอดกาล

และนี่ก็คือสิ่งที่ต้องชดใช้จากการที่พวกเขากลายเป็นผู้แข็งแกร่งขึ้นมาได้ในชั่วพริบตา

ก็เหมือนกับประเทศบางประเทศในปัจจุบันนี้ ซึ่งได้เกิดขึ้นเมื่อไม่นานมานี้ เพราะต้องการขยายเศรษฐกิจอย่างก้าวกระโดด ได้ทำลายสิ่งแวดล้อมอย่างรุนแรง จึงทำให้เกิดโรคภัยไข้เจ็บกับประชาชนเพิ่มมากขึ้นอย่างรวดเร็ว

ก็ยังดีที่ทางการระดับสูงของรัฐบาลให้ความสนใจประเด็นนี้ กำลังให้การช่วยเหลือในการรักษาสิ่งแวดล้อมอย่างเต็มที่ ยอมที่จะยุติการพัฒนาเศรษฐกิจต่อไป เพื่อรักษาผืนแผ่นดินที่ประชาชนอาศัยพึ่งพิงเอาไว้ จะได้ไม่ซ้ำรอยตามแคว้นป้ายเยว่อีก

หลินหยุนคาดเดาว่า ประชาชนของแคว้นป้ายเยว่ในตอนนั้น ก็ได้ตระหนักถึงความหายนะที่ภูตป่าพรสวรรค์กำลังจะนำสู่พวกเขาเช่นกัน ดังนั้นจึงหาวิธีกำจัดภูตป่าพรสวรรค์นี้ให้สิ้นซากไปเลย

แต่ว่า คนธรรมดาทั่วไปไม่มีทางที่จะทำร้ายภูตป่าพรสวรรค์ได้เลย เพราะว่าภูตป่าพรสวรรค์นี้แข็งแกร่งมากเกินไป ต่อให้ใช้มีดดาบที่คมที่สุด ก็ไม่สามารถตัดให้ขาดได้

มิหนำซ้ำเปลวเพลิงธรรมดาทั่วไปพวกนั้น ก็ไม่สามารถที่จะเผาไหม้ภูตป่าพรสวรรค์ได้เช่นกัน นอกจากจะใช้เพลิงสมาธิพวกนั้นที่ได้จากการปลุกเสกของผู้บำเพ็ญเซียนเท่านั้น จึงจะสามารถเผาทำลายภูตป่าพรสวรรค์ให้สิ้นซากได้

คาดเดาว่าในช่วงเวลาขณะนั้นเอง เทพจันทราก็ได้มาถึงพอดี

จึงได้ช่วยเหลือพวกเขาตัดทำลายภูตป่าพรสวรรค์ได้สำเร็จ แล้วยังสกัดกั้นรากทิพย์พรสวรรค์เอาไว้ด้วย

แต่ว่าหลินหยุนก็ไม่เข้าใจบางอย่าง ในเมื่อเธอสามารถที่จะตัดขาดภูตป่าพรสวรรค์ได้แล้ว อย่างน้อยที่สุดก็จะต้องเป็นผู้บำเพ็ญเซียนที่มีพลังสูงสุดคนหนึ่งเช่นกัน

ในเมื่อเป็นผู้บำเพ็ญเซียนแล้ว จะต้องมีวิธีการกำจัดรากทิพย์พรสวรรค์ ให้สิ้นซากไปเลย ทำไมเธอถึงไม่ทำเช่นนี้ แต่กลับสกัดกั้นรากทิพย์พรสวรรค์นี้เอาไว้

โลงศพหินสีเขียวนั้น น่าจะเป็นหินสวนจิน ก้อนหินที่แฝงไปด้วยพลังของโลหะ สามารถคัดคานกับพลังไม้ของรากทิพย์พรสวรรค์ได้พอดี

นี่ก็คือสาเหตุหนึ่งที่หลินหยุนไม่สามารถรับรู้สัมผัสรากทิพย์พรสวรรค์นี้ได้

แค่ใช้หินสวนจินสกัดกั้นไว้ ก็ยังไม่เพียงพอ เพราะว่ารากทิพย์พรสวรรค์นั้นขอเพียงได้สัมผัสกับพื้นดินแล้ว ก็จะดูดซับพลังงานได้อย่างต่อเนื่องไม่หยุดหย่อน

ดังนั้น ขอเพียงให้มันห่างไกลจากพื้นดิน ก็จะสามารถสกัดกั้นเอาไว้ได้อย่างถาวรแล้ว

สุสานแห่งนี้อาจจะไม่มีหลุมฝังศพของพระราชินีแคว้นป้ายเยว่อะไรนั่นก็ได้ เพียงแต่เป็นสถานที่สกัดกั้นรากทิพย์พรสวรรค์เท่านั้นเอง

ไม่เช่นนั้นแล้ว ทำไมสุสานจึงต้องสร้างอยู่ด้านล่างของศาลเทพเจ้าด้วย

ยังไม่ต้องไปสนใจว่าทำไมเทพจันทราถึงต้องทำลายรากทิพย์พรสวรรค์ตอนนี้กลับทำให้หลินหยุนได้รับผลประโยชน์ไปด้วย

ถ้าได้ครอบครองรากทิพย์พรสวรรค์นี้แล้ว ร่างภูตป่าของเขา ก็จะสามารถฝึกฝนจนเกือบจะบรรลุแดนสูงสุดได้อย่างสมบูรณ์แล้ว

ตอนนี้ คาร์นอตวิลเลียมที่ยืนงงอยู่นั้นก็ตะโกนขึ้นมาทันทีทันใดว่า “เทพแห่งสว่างที่สมควรตาย นี่คือ นี่คือต้นแห่งชีวิต!”

“โอ้ เทพีปัญญาที่ประเสริฐยิ่งนัก สาวกที่ซื่อสัตย์ของท่าน คาร์นอตวิลเลียม แดร็กคิวล่า ได้ทำตามท่านคำชี้แนะของท่าน ในที่สุดก็หาต้นแห่งชีวิตจนพบแล้ว!”

คาร์นอตวิลเลียมใช้มือทั้งสองข้างกอดตรงหน้าอก แล้วโค้งคำนับไปยังทิศตะวันตก