จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 605

เหล่าจู่ตระกูลโม่หัวเราะอย่างบ้าคลั่งแล้วพูดว่า “เห็นแล้วใช่ไหม เห็นแล้วใช่ไหม! มันมีร่างอมตะ ไม่มีวันที่เจ้าจะสามารถฆ่าเขาได้! เจ้าหนุ่ม เจ้ายอมแพ้ซะเถอะ!”

หลินหยุนมองภาพตรงหน้าด้วยใบหน้าจริงจัง “เป็นเชื้อสายที่สืบทอดมิงค์สีม่วงอมตะได้อย่างสมบูรณ์จริงๆด้วย แผลที่เกิดจากลูกศรตะวัน ฟื้นฟูกลับมาได้อย่างรวดเร็ว”

“วันนี้ จะปล่อยให้เจ้าอสูรตัวนี้หลุดออกไปไม่ได้เป็นอันขาด ไม่งั้น โลกจะต้องเกิดความวุ่นวายอย่างแน่นอน!”

“เอี๊ยด!”

มิงค์สีทองจื่อมู่เหมือนโอ้อวด แล้วคำรามใส่หลินหยุน

แววตาของหลินหยุนเผยความเรียบเงียบออกมา ก้าวเท้าออกไปหนึ่งก้าว ร่างทั้งร่างราวกับล่องลอยอยู่บนอากาศ ยืนตัวตรงและเอามือไขว้หลัง

“เจ้าคิดว่าข้าทำอะไรเจ้าไม่ได้จริงๆงั้นเหรอ?”

มิงค์สีทองจื่อมู่ยิ้มเยาะเย้ยหลินหยุน ท้าทายเต็มที่

มันเป็นอสูรที่เกือบจะเป็นอมตะ เป็นทายาทที่มีเชื้อสายของอสูรโบราณ มีความแข็งแกร่งระดับเดียวกันกับแดนยาทองของผู้บำเพ็ญเซียน

ถึงแม้มิงค์สีทองจื่อมู่จะโดนปิดผนึกมานับพันปี ฟื้นฟูพลังกลับมาได้แค่ครึ่งเดียว แต่ว่า ผู้บำเพ็ญเซียนระดับแดนยาทอง ต่อให้เหลือพลังแค่ครึ่งเดียว ก็สามารถสังหารผู้เพ็ญเซียนที่มีระดับต่ำกว่าแดนยาทองได้อย่างง่ายดาย

ถ้าเกิดหลินหยุนเป็นแค่ผู้บำเพ็ญเซียนธรรมดา แล้วต้องมาเจอกับมิงค์สีทองจื่อมู่ แม้แต่หนีเขาก็ทำไม่ได้ด้วยซ้ำ

แต่ ถึงแม้ว่าหลินหยุนจะเป็นแค่ในสามแดน เป็นแค่ผู้บำเพ็ญเซียนระดับสองของแดนแด่เทพเจ้า แต่เขาก็เป็นมหากษัตริย์ชางฉองผู้ซึ่งพิชิตโลกนับหมื่นที่กลับมาเกิดใหม่

เขามีวิชาลับและอิทธิฤทธิ์ปาฏิหาริย์ที่เหนือกว่าระดับแดนของตัวเอง การรับมือกับมิงค์สีทองจื่อมู่ที่โดนปิดผนึกมาพันปี ก็ยังเป็นเรื่องที่สามารถทำได้

มิงค์สีทองจื่อมู่คำรามใส่หลินหยุนอีกครั้ง กางกรงเล็บออกมา แล้วพุ่งไปหาหลินหยุนอย่างรวดเร็ว

กรงเล็บของมันแค่ข่วนเบาๆ ก็สามารถฉีกอากาศได้แล้ว อากาศโดนกรงเล็บของมันจนเกิดเป็นรอยข่วนออกมา

จู่ๆร่างของหลินหยุนก็ประกอบปราณที่โบราณเก่าแก่ ร่างลอยอยู่กลางอากาศ ปล่อยให้กรงเล็บของมิงค์สีทองจื่อมู่โจมตีใส่ร่างของเขา

ร่างของหลินหยุนที่อยู่กลางอากาศจู่ๆก็ค่อยๆสลายหายไป ที่แท้ นั่นเป็นแค่ภาพติดตา

“อ้าก!” เสี่ยวจุยก็ยังตะโกนออกมาเพราะความเป็นห่วง ไม่รู้ว่าหลินหยุนไปไหนแล้ว

“กาลเวลา!”

ในเวลานี้เอง ก็มีเสียงที่เหมือนกับบทสวดสรรเสริญ ราวกับดังก้องกังวานไปทั่วโลก

ร่างของหลินหยุนปรากฏออกมาอีกครั้ง อยู่ห่างจากหลังของมิงค์สีทองจื่อมู่สิบเมตร

แต่ว่า ในตอนที่ปรากฏออกมาอีกครั้ง ผมของหลินหยุนก็ยาวขึ้นมา ผมที่เดิมดำสนิท ก็กลายเป็นสีขาว ดูแล้วเหมือนกับอาจารย์สอนหนังสือที่เดินออกมาจากภาพวาด ทุกๆกระทำ ล้วนมีกลิ่นอายของคนที่ผ่านประสบการณ์มามากมาย

ดูเหมือนมิงค์สีทองจื่อมู่จะสัมผัสได้ถึงความอันตราย คำรามใส่หลินหยุน แล้วพุ่งเข้าไปกระแทกอย่างรุนแรง

แต่ว่า จู่ๆร่างของมันก็ไม่สามารถขยับได้

อีกอย่าง พลังของมันก็ค่อยๆอ่อนแอลงเรื่อยๆ กำลังกลับไปอยู่ในช่วงที่โดนปิดผนึกอยู่

“ข้าใช้อายุขัยสามสิบปีของตัวเอง เพื่อแลกให้เวลาไหลย้อนกลับไปช่วงสามสิบนาทีก่อน ข้าจะสังหารเจ้าในตอนที่เจ้าอ่อนแอที่สุด”

สามสิบนาทีก่อน มิงค์สีทองจื่อมู่ยังโดนค่ายกลหมื่นไม้ผนึกญาณปิดผนึกอยู่ เหล่าจู่ตระกูลโม่ยังไม่ได้ทำลายค่ายกล

สามสิบนาทีนี้ เป็นช่วงเวลาที่สำคัญมาก ถ้าเกิดใช้เวลาไปมากกว่านี้ ต่อให้หลินหยุนจะใช้อายุขัยทั้งหมด ก็ไม่สามารถทำให้เวลาไหลย้อนกลับได้

ในที่สุดมิงค์สีทองจื่อมู่ก็หวาดกลัวแล้ว มันที่โดนกักขังอยู่ในห้วงเวลา ใช้ปากขู่ใส่หลินหยุนไม่หยุด มันได้ส่งเสียงคำรามที่เต็มไปด้วยความโกรธออกมา

ดูเหมือนมันคงจะไม่เคยคาดคิดมาก่อนว่า มนุษย์ผู้แสนอ่อนแอที่อยู่ตรงหน้าของมัน จะแสดงอิทธิฤทธิ์ปาฏิหาริย์ที่มีเพียงผู้บำเพ็ญเซียนตัวจริงเท่านั้นที่จะสามารถทำได้

กาลเวลา นี่เป็นอิทธิฤทธิ์ปาฏิหาริย์ที่มีเพียงแค่กษัตริย์เซียนที่สามารถควบคุมมันได้

อีกอย่าง กาลเวลาไม่ใช่อิทธิฤทธิ์ปาฏิหาริย์ทั่วไป กาลเวลาสามารถเป็นโลกอีกโลกหนึ่งได้ สามารถเป็นช่วงเวลาแห่งประวัติศาสตร์ แม้กระทั่งช่วงเวลาแห่งความตาย

แต่ว่า ต่อให้กาลเวลาจะเป็นอิทธิฤทธิ์ปาฏิหาริย์ที่ไม่มีขีดจำกัด แต่ว่า การบำเพ็ญของหลินหยุนยังต่ำจนเกินไป ไม่สามารถแสดงอานุภาพแม้แต่หนึ่งในพันของมันออกมาได้

ต้องแลกอายุขัยไปสามสิบปี ถึงจะสามารถทำให้เวลาไหลย้อนกลับไปเมื่อสามสิบนาทีก่อน ทำให้มิงค์สีทองจื่อมู่กลับไปอยู่ในช่วงที่โดนปิดผนึกอยู่ ถึงจะมีความมั่นใจว่าสามารถสังหารมันลงได้