จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 628

หลินหยุนสำรวจไปโดยรอบทั้งสี่ทิศ ก็ไม่พบว่ามีร่องรอยของค่ายกล ทุกสิ่งอย่างเป็นไปตามธรรมชาติ

“ไม่เห็นมีร่องรอยของค่ายกลที่ได้จัดวางขึ้น ช่างหาได้ยากจริง ๆ”

“หลินหยุนเริ่มเดินขึ้นบนเขา”

ทั้งเกาะตงไหล ที่จริงแล้วก็คือภูเขาลูกหนึ่ง ภูเขาลูกนี้ไม่สูงนัก แต่มีพื้นที่กว้างใหญ่

ลักษณะภายนอกของภูเขา ก็เหมือนกับถุงดินขนาดเล็กสิบกว่าถุงที่มาวางรวมกัน

ในจำนวนนี้มีถุงดินที่สูงที่สุด ซึ่งก็คือยอดภูเขาหลักของเกาะตงไหล เป็นที่พักอาศัยของนักพรต จื่อหยาง

เส้นทางถนนบนภูเขาทั้งขรุขระ และคดเคี้ยว ทอดยาวตรงไปยังยอดภูเขาหลัก

ถนนสายนี้หากว่าเป็นคนธรรมดาเดิน คงจะเดินกันยากลำบากอย่างแน่นอน แต่ว่า หลินหยุนกลับเดินได้อย่างง่ายดาย

อีกทั้งยังมองไม่ออกด้วยว่าหลินหยุนใช้แรงกำลังอะไร เส้นทางถนนที่ขรุขระนั้น เมื่ออยู่เบื้องหน้าของเขา ก็เหมือนกับพื้นดินที่ราบเรียบโดยใช้วิธีการเดินอย่างปกติ

ตอนที่หลินหยุนเดินขึ้นถึงยอดเขานั้น ท้องฟ้าก็มืดมิดลงแล้ว

บริเวณโดยรอบต่างก็ถูกจับจองที่นั่งกันหมดแล้ว โดยเหล่าผู้คนที่มาชมของการประลองยุทธ์ครั้งยิ่งใหญ่นี้กำลังตั้งหน้าตั้งตารอคอย กลั้นหายใจ และตื่นเต้นกันเป็นอย่างมาก

“มาแล้ว! ”

“นี่ก็คือปรมาจารย์หลินใช่ไหม? อายุยังน้อยอยู่เลยจริง ๆ ด้วย! ”

“อย่าได้ตัดสินคนเพียงแค่รูปลักษณ์ภายนอก เขาก็คือผู้ที่ฆ่าฉิวเชียนซา”

“อาชูร่ามารโลหิตฉิวเชียนซา! นั่นเป็นถึงยอดฝีมือที่แข็งแกร่งระดับเดียวกันกับนักพรตจื่อหยางเลย! ”

สำหรับตำนานร่ำลือของหลินหยุน แต่ละเหตุการณ์ แต่ละเรื่องราวล้วนกระจายแพร่หลายไปทั่วในกลุ่มผู้คน

“หากเป็นเช่นนี้ ปรมาจารย์หลินที่อายุน้อยท่านนี้ กับนักพรตจื่อหยางที่โด่งดังในโลกบู๊เอเชียตะวันออกเฉียงใต้ ก็ถือว่ามีพลังความสามารถที่สูสีกัน! ”

“ทว่า ปรมาจารย์หลินมาถึงแล้ว แต่ทำไมถึงยังไม่เห็นนักพรตจื่อหยางล่ะ? ”

“รีบดูเร็ว นักพรตจื่อหยางออกมาแล้ว! ”

ภายในบ้านไม้ที่ซอมซ่อ ชายวัยกลางคนในชุดนักพรตสีม่วง ค่อย ๆ เดินออกมา พร้อมกับสีหน้าท่าทางที่ยิ้มแย้ม

“ปรมาจารย์หลิน ชื่นชมท่านมานานแล้ว! ”

น้ำเสียงของนักพรตจื่อหยาง เหมือนกับว่าดังขึ้นมาจากท้องฟ้า แล้วกังวานอยู่ด้านบนของศีรษะของทุกคน ราวกับเสียงฟ้าร้องที่ดังกึกก้อง

“เกรงใจกันไปแล้ว” หลินหยุนกล่าวตอบ

จากนั้น ทั้งสองคนก็เดินมายังพื้นที่ว่างเปล่าที่อยู่ตรงกลาง แล้วก็หยุดลงพร้อมกันโดยที่ไม่มีการ นัดหมาย

“นั่นคือนักพรตจื่อหยางเหรอ? เป็นไปได้อย่างไรกัน? ข้าได้ยินมาว่านักพรตจื่อหยางมีอายุมากแก่ชราภาพ เป็นไม้ไกล้ฝั่งแล้วไม่ใช่เหรอ? ทำไมถึงได้กลายเป็นชายวัยกลางคนไปได้ล่ะ? ”

“เกรงว่าการบำเพ็ญฝึกฝนของนักพรตจื่อหยาง จะเพิ่มมากขึ้นอีกไม่น้อย ดูเหมือนว่า ครั้งนี้ปรมาจารย์หลินคงจะโชคร้ายเป็นแน่”

“ไม่เคยได้ยินเรื่องราวอัศจรรย์ที่เปลี่ยนจากวัยชรากลายเป็นวัยหนุ่มเช่นนี้มาก่อน นักพรต จื่อหยางช่างเก่งกาจยอดเยี่ยมเสียจริง เหมาะสมจริง ๆ กับการเป็นปรมาจารย์เวทมนตร์ที่เก่งกาจที่สุดในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้! ”

“คาดหวังอย่างมากว่าการประลองยุทธ์ระหว่างสองคนนี้ คงจะดุเดือดเลือดพล่านมากเป็นแน่! ”

คนของตระกูลเจี่ยง มาถึงก่อนแล้ว โดยอยู่บริเวณรอบก้อนหินสีเขียว แล้วก็นั่งลงที่นั่น

เจี่ยงจิงเทียนมองไปยังนายท่านเจี่ยงที่มีสีหน้าท่าทางเฉยชา และถามขึ้นอย่างกังวลว่า: “ท่านพ่อ ท่านคิดว่านักพรตจื่อหยางจะสามารถเอาชนะได้ไหม? ”

เจี่ยงจงสือสีหน้าท่าทางไร้อารมณ์ไร้ความรู้สึก: “สำหรับพลังความสามารถบู๊ พวกเราต่างก็ไม่ใช่ผู้เชี่ยวชาญ แต่ว่า พวกเราได้เตรียมแผนการล่วงหน้าเอาไว้แล้ว ต่อให้นักพรตจื่อหยางพ่ายแพ้ ปรมาจารย์หลินนั้นก็คงจะไม่กล้าทำอะไรที่เกินไป”

พูดจบ เจี่ยงจงสือก็มองไปยังบริเวณที่ไกลออกไปราวห้าเมตร แล้วพยักหน้าส่งสัญญาณให้กับผู้ว่าราชการเกาะหนันที่นั่งอยู่บนก้อนหิน

ผู้ว่าราชการเกาะหนันรีบยิ้มรับกลับให้ทันที โดยสถานะของตระกูลเจี่ยงในเกาะหนัน แม้ว่าจะเป็นถึงผู้ว่าราชการเกาะหนัน ก็ไม่กล้าที่จะไม่ให้เกียรติ

ไม่อย่างนั้น หากตระกูลเจี่ยงชูมือเรียกร้องขึ้น ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเกาะหนันนี้จะฟังใครกันแน่

เจี่ยงจิงเทียนจึงเบาใจลงได้บ้าง: “มีผู้ว่าราชการเกาะหนันอยู่ รวมถึงยังมีเศรษฐีและผู้มีชื่อเสียงมากกว่าครึ่งของเกาะหนัน ต่างก็มากันหมดแล้ว ถึงแม้ปรมาจารย์หลินจะเป็นผู้ชนะ ก็คงจะไม่กล้าทำอะไรที่หลงระเริงเกินไปนัก! ”

“ใช่แล้วท่านพ่อ ข้าได้ส่งคนไปสร้างความสัมพันธ์กับเหล่านักบู๊ที่มากันแล้ว”

“คราวนี้ ข้าได้ให้ค่าตอบแทนมากกว่าครั้งก่อนหนึ่งเท่าตัว เชื่อว่าอีกไม่นานคงจะได้รับทราบผล”

บนต้นไม้ต้นหนึ่งที่ไกลออกไป ชายหนุ่มคนหนึ่งและหญิงสาวคนหนึ่งในชุดซามูไรสีดำ กำลังจ้องมองมาที่หลินหยุน

หญิงสาวพูดบ่นพึมพำอย่างไม่ค่อยพอใจว่า: “ก็แค่เด็กหนุ่มที่อายุยังน้อย คิดไม่ถึงว่านายพลหงจะมีความระมัดระวังมากขนาดนี้ ยังต้องให้พวกเราสองคนมาเฝ้าสังเกตเขาด้วย! ”