เป็นคนภายนอก พวกเขาไม่ค่อยมีความจงรักภักดีต่อตระกูลเจี่ยง ในสายตาของพวกเขา สิ่งที่พวกเขาให้ความสำคัญคือเงินของตระกูลเจี่ยง และผลประโยชน์ที่ตระกูลเจี่ยงมอบให้เท่านั้น
ดังนั้น คนเหล่านี้จึงไม่ต้องการเห็นตระกูลเจี่ยงล้มละลาย
เจี่ยงจิงเทียนและคนอื่นๆ แม้จะพยายามห้ามปรามทุกคน แต่ก็ไม่ค่อยได้ผล
หนึ่งวันต่อมา ฐานการบำเพ็ญของหลินหยุนฟื้นคืน จากนั้นก็นำปรามสีม่วงหงเหมิง ออกจาเกาะตงไหล ไปที่บ้านตระกูลเจี่ยง
และบังเอิญเจอการประชุมของตระกูลเจี่ยง
เมื่อทุกคนในตระกูลเจี่ยง คัดค้านเจี่ยงจิงเทียนที่ต้องการยกตระกูลเจี่ยงให้หลินหยุน หลินหยุนก็ปรากฏตัวขึ้นในห้องโถงตระกูลเจี่ยง
ทันทีที่เห็นหลินหยุน เจี่ยงจิงเทียนก็ตกใจ และร้องออกมา “ปรมาจารย์หลิน!”
ทันใดนั้น ห้องโถงที่กำลังเสียงดังก็เงียบลงทันใด
ทุกคน สายตาจับจ้องไปที่หลินหยุนที่เพิ่งเดินผ่านประตูเข้ามา
“ชายคนนี้ก็คือปรมาจารย์หลินเหรอ? อายุน้อยเกินไปแล้ว!”
“ปลอมมั้ง เป็นแค่เด็กหนุ่มคนหนึ่ง จะเป็นปรมาจารย์ได้ยังไง!”
คนที่มีระดับสูงของตระกูลเจี่ยงท่านหนึ่ง แสดงสีหน้าเยาะเย้ย “ดูเหมือนว่าฉันจะเดาถูก เหตุการณ์ครั้งนี้เป็นแผนชั่วของเจี่ยงจิงเทียน ปรมาจารย์หลินอะไรวะ เป็นเรื่องปลอม เขาแค่อยากจะกลืนกินตระกูลเจี่ยงคนเดียว!”
หลินหยุนเพิกเฉยต่อสายตาแปลกประหลาดของทุกคน และเดินไปหาเจี่ยงจิงเทียน และพูดเบาๆ “เคลียร์บัญชีเสร็จหรือยัง?”
ใบหน้าของเจี่ยงจิงเทียนดูลำบากใจมาก “เจออุปสรรคเล็กน้อย ต้องใช้เวลานิดหนึ่ง ปรมาจารย์หลินโปรดให้อภัยด้วย!”
ชายหนุ่มคนหนึ่งจากตระกูลเจี่ยง ตะโกนอย่างเย็นชา “คุณก็บอกเขาไปตรงๆ ว่าพวกเราไม่ยอมตกลง!”
“ใช่ ตระกูลเจี่ยงนี้เป็นของคนในตระกูลเจี่ยง เขาเป็นคนนอก มีสิทธิ์อะไรมากลืนกินตระกูลเจี่ยงของเรา!”
“ปรมาจารย์อะไร ฉันคิดว่าเป็นนักต้มตุ๋น”
“ไล่เขาออกไป!”
สีหน้าหลินหยุนยังไม่เปลี่ยน แต่ว่า อุณหภูมิในห้องโถงก็ลดลงเล็กน้อย
ทุกคนอดไม่ได้ที่จะสะดุ้ง
เจี่ยงจิงเทียนตกใจ และรีบตะโกน “อย่าพูดเรื่องไร้สาระ!”
ทุกคนตกใจ และสงบลงทันที
แม้ว่าอำนาจบารมีของเจี่ยงจิงเทียนจะด้อยกว่านายท่านเจี่ยงเยอะ แต่ว่า ในฐานะเจ้าบ้านตระกูลเจี่ยง เมื่อโกรธขึ้นมา ก็ดูมีพลังอำนาจอยู่บ้าง
เจี่ยงจิงเทียนทำความเคารพหลินหยุน “ปรมาจารย์หลิน โปรดให้เวลาฉันหน่อย ฉันจะจัดการทุกอย่างให้ถูกต้อง จากนั้นทุกสิ่งของตระกูลเจี่ยงที่จัดการสมบูรณ์แล้วโอนให้กับท่าน!”
หลินหยุนพูดเบาๆ “ไม่ต้องแล้ว”
“ฉันไม่มีเวลาที่จะมาเสียเวลาให้กับเรื่องของตระกูลเจี่ยง”
ทุกคนโกรธจัด
“ช่างเป็นเด็กที่หยิ่งทะนง นายดูถูกตระกูลเจี่ยงของพวกเราเหรอ?”
“เฮ้อ ไร้สาระ แม้ว่าตอนนี้ตระกูลเจี่ยงของเราจะไม่ได้ร่ำรวยที่สุดในประเทศจีน แต่ว่า เมื่อเทียบกับคนที่ร่ำรวยที่สุดในประเทศจีน พวกเราไม่มีความอ่อนแอมีแต่ความแข็งแกร่งเท่านั้น”
“นายถึงกับมาดูถูกตระกูลเจี่ยงของเรา ช่างตลกจริงๆ! ”
ผู้ที่พูด สวมชุดจีนสีเทา มีใบหน้าหดหู่ กำลังมองหลินหยุนด้วยความดูถูก
หลินหยุนมองไปที่เจี่ยงจิงเทียน และถามว่า “เขาเป็นใคร?”
เจี่ยงจิงเทียนไม่รู้ว่าหมายถึงอะไร และพูดอย่างเคร่งขรึม “เขาเป็นพี่ชายฉัน(ลูกพี่ลูกน้อง) เจี่ยงเจิ้งฉี
เจี่ยงเจิ้งฉีคนนี้ ไม่ได้ไปที่เกาะตงไหล และไม่เคยเห็นความแข็งแกร่งอันทรงพลังของหลินหยุน
และเขา ยังเป็นผู้นำของฝ่ายค้าน สถานะในตระกูลเจี่ยง ก็สูงมาก
หลินหยุนครุ่นคิด “พี่ชาย(ลูกพี่ลูกน้อง)ของแก ถ้างั้นอยู่ในตระกูลเจี่ยงสถานะคงไม่ต่ำ”
“ถ้าฆ่าแก คงไม่มีใครกล้าพูดเรื่องไร้สาระ”
ทุกคนอึ้ง!
“ฆ่าคน? และยังฆ่าคนที่มีระดับสูงของตระกูลเจี่ยงต่อหน้าผู้คนมากมาย! ฉันฟังไม่ผิดนะ!”
สีหน้าของทุกคน มีรอยยิ้มเยาะเย้ยถากถาง
เจี่ยงเจิ้งฉีก็หัวเราะอย่างเหยียดหยาม “ไอ้หนุ่ม นายล้อเล่นกับฉันหรือเปล่า?”
“นายฆ่าคนหนึ่งให้ฉันดู! ถ้านายไม่กล้า ก็ไสหัวออกไปจากตระกูลเจี่ยง!”
เจี่ยงเจิ้งฉีคิดว่า หลินหยุนเป็นเพียงนักต้มตุ๋นที่เจี่ยงจิงเทียนหามา ไม่ใช่ปรมาจารย์อะไร
พุด!
แสงพลังทิพย์พุ่งเข้าใส่ระหว่างคิ้วของเจี่ยงเจิ้งฉีอย่างแรง
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์
1...
1...
1...
1...
นิยายจีนหลายๆหรือเกือบทุกเรื่องจะจบแบบงง..เหมือนคนแต่งจบไม่เป็น..คือเนื้อเรื่องแต่งไปได้เรื่อยๆแต่หาตอนจบไม่เจอคือถ้าจะจบก็จบแบบงง..หนักสุดน่าจะเรื่องฉินหรังละครับ.ฉินหรังไปสถานที่หนึ่งได้ต้นไม้แล้วโดนระเบิดออกมาอีกทีก็1ปีผ่านไป ไปหาแม่แล้วเปลี่ยนชื่อเลยครับ จงหยู่นางเอกต้นเรื่องหายไปเลย ฉินหรังได้กลับนางฟ้า ผมนี้งงเลยคนแต่งน่าจะเมาแฟบนะ...
จบแบบงงๆครับ...