จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 65

บทที่ 64 หวางชิ่งเซิงซวยแล้ว

“หลินหยุน ไม่ต้องโอ้อวดแล้วได้ไหม?” อันซินที่อยู่ข้างๆ เริ่มร้อนรน อดไม่ได้ที่จะพูดเตือนเขาด้วยเสียงเบาๆ

อันซื่อเอินและหลี่นีมองไปที่หลินหยุน ต่างก็พากันจนปัญญา พูดลับหลังก็ช่างมันเถอะ แต่นี่มาพูดต่อหน้าคนเขาได้ไง?

จะให้คุณชายจินเอาหน้าไปไว้ที่ไหน? นี่จะบังคับให้คุณชายจินโมโหหรือไง?

หวางชิ่งเชิงยิ่งได้ใจ แทบจะอยากปรบมือให้หลินหยุนด้วยซ้ำ “ไอ้เด็กคนนี้มันแปลกจริงๆ อวดดีไม่มีลิมิตเอาซะเลย!”

แม้แต่ต่อหน้าคุณชายจิน ก็ไม่สนใจเขาเลยสักนิด ทั้งหลินโจว ต่อให้ท่านเจี่ยงก็ทำแบบนี้ไม่ได้!

หวางชิ่งเซิงหันหน้าไปหาจินหยวนเป่า พร้อมพูดเสียงดังว่า “คุณชายจิน ไอ้คนที่มันไม่มีตาแบบนี้ คุณต้องสั่งสอนมันให้หนักๆ เลยๆนะครับ!”

จินหยวนเป่ากัดฟันกรอด ยิ้มร้ายแล้วพูดว่า “คุณพูดไม่ผิด ไอ้คนไม่มีตาแบบนี้ ควรต้องสั่งสอนมันให้หนักๆ!”

“ใช่ครับ!” หวางชิ่งเซิงสีหน้าเห็นด้วยอย่างมาก

จากนั้น จินหยวนเป่าจับผมหวางชิ่งเซิงเต็มมือ พร้อมกำหมัดชกไปที่ท้องเขาอย่างจัง

หมัดนี้ทำเอาหวางชิ่งเซิงถึงกับร้องสะดุ้งอย่างแรง จนต้องนอนลงไปกองกับพื้น

หลังจากนั้น จินหยวนเป่าทั้งมือและเท้า ทั้งเตะทั้งต่อยไปที่ตัวหวางชิ่งเซิง ทั้งตีทั้งด่าไปพร้อมกัน

“แกมันไม่มีตาหรือไง แกรู้ไหมว่าเขาเป็นใคร? เขาเป็นคนที่ช่วยชีวิตฉันเลยนะ แล้วก็เป็นไอดอลของฉันด้วย!”

“แกบังอาจส่งเสริมฉันให้จัดการกับไอดอลฉันเหรอฮะ สมองแกโดนลาเตะไปแล้วหรือไอ้บ้า?”

บอดี้การ์ดสองคนเห็นจินหยวนเป่าเตะต่อยหวางชิ่งเซิง ก็ยืนมองหน้ากันอยู่ที่เดิม แต่ไม่มีใครกล้าขยับตัวทำอะไร คุณชายจินแห่งบริษัทชิรงกรุ๊ป พวกเขาไม่กล้าไปมีเรื่องด้วยแน่นอน

อันซื่อเอินและคนอื่นๆ พากันตกใจจนอ้าปากค้าง เดิมทีนึกว่าผู้ช่วยของหวางชิ่งเซิงมาแล้ว แต่ใครจะไปคิดว่าที่แท้กลับเป็นผู้ช่วยของหลินหยุนต่างหาก

แต่มีสิ่งหนึ่งที่ทุกคนต่างพากันงงงวย หลินหยุนจะกลายเป็นไอดอลของคนอย่างคุณชายจินได้อย่างไรกัน?

ไอดอลของคุณชายจิน ทั้งเมืองหลินโจวคงไม่มีใครเป็นได้!

สายตาทุกคนต่างก็จับจ้องไปที่หลินหยุนอีกครั้ง ความเคารพยำเกรงที่มีต่อเขายิ่งเพิ่มมากขึ้น

ไอดอลของคุณชายจิน แขกพิเศษของท่านเจี่ยง เด็กผู้ชายคนที่รูปลักษณ์ภายนอกดูไม่มีอะไรคนนี้ มีความลับอะไรที่คนอื่นยังไม่รู้อีกกันแน่?

จ้าวกาวและเพื่อนคนอื่นๆ มองไปที่หลินหยุน ความรู้สึกเหมือนนี่เป็นครั้งที่พวกเขาได้รู้จักหลินหยุน พวกเขาไม่สามารถที่จะเปรียบเทียบหลินหยุนในตอนนี้กับเมื่อก่อนที่นิสัยสันโดษไม่ยุ่งกับใคร โดนต่อยจนฟันหลุดก็ยอมกลืนฟันลงท้องไปคนนั้น

พอเตะต่อยไปได้สักพัก จินหยวนเป่าเริ่มเหนื่อยแล้ว จึงนั่งลงกับพื้น

หวางชิ่งเซิงโดนจัดการจนไม่เหลือสภาพ แต่ก็เป็นแค่แผลด้านนอก แค่สภาพภายนอกดูไม่ค่อยได้ก็เท่านั้น

จินหยวนเป่าหอบหายใจอย่างแรง พร้อมพูดว่า “แกนี่มันไอ้คนไม่มีตา ถ้าไม่ใช่เพราะว่าฉันใช้งานแกง่าย ฉันให้แกไสหัวไปนานแล้ว! จะปล่อยให้แกมาเป็นประธานคณะกรรมการบริษัทฝูว่างได้ยังไง?”

“แกกลับดีเหลือเกิน คิดที่จะมาจัดการกับไอดอลของฉัน! ถ้าวันนี้ฉันทำให้ไอดอลของฉันพอใจไม่ได้ แกก็ห้ามไสหัวกลับไปเด็ดขาด!”

หวางชิ่งเซิงแทบจะอยากตายไปตอนนี้ให้ได้ เขาจะรู้ได้ยังไงกันว่าหลินหยุนเป็นผู้มีพระคุณกับคุณชายจิน!

ถ้าหลินหยุนพูดตั้งแต่แรก ต่อให้เอาความกล้าให้เขามากขนาดไหน เขาก็ไม่มีทางกล้าที่จะหาเรื่องหลินหยุนแน่นอน!

แต่เขาก็รู้ดีว่า หากหลินหยุนพูดเร็วกว่านี้ เขาเองก็คงไม่เชื่อ ก็ยังคงจะหัวเราะเยาะหลินหยุนเช่นเดิม

“คุณชายจิน ผมผิดไปแล้วครับ เห็นใจในฐานะที่ผมทำงานกับคุณมานานขนาดนี้ ปล่อยผมไปสักครั้งนะครับ! หลายปีมานี้ ต่อให้ผมไม่มีผลงานอะไร ก็ยังคงทำงานหลายๆ อย่างช่วยคุณ! ขอร้องเถอะครับให้โอกาสผมสักครั้งเถอะนะ!” หวางชิ่งเซิงหมอบลงไปกับพื้น ทั้งร้องไห้ทั้งน้ำมูกไหลไม่หยุด

จินหยวนเป่าใช้เท่าเตะหวางชิ่งเซิงออกไปอย่างแรง พร้อมทั้งด่าว่า “อย่ามาขอร้องฉัน มีแค่ไอดอลของฉันให้อภัยแก ฉันถึงไม่เอาเรื่องกับแก!”

พูดจบ จินหยวนเป่าก็ยิ้มร่ามองไปที่หลินหยุน พร้อมพูดขึ้นว่า “คุณหลิน เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับผมนะครับ! เป็นเพราะไอ้คนที่ไม่มีตาคนนี้มันหาเรื่องมาให้ผมทั้งนั้น คุณอย่าโกรธผมนะครับ!”

เมื่อเห็นท่าทางจินหยวนเป่าที่ยิ้มเอาใจพร้อมพูดจาอย่างระมัดระวังกับหลินหยุน หวางชิ่งเซิงรู้สึกเสียใจทีหลังมาก