จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 67

บทที่ 66 หกนิ้วแวะมาเยี่ยม

Upper Island Cafe

หลินหยุนนั่งข้างๆหน้าต่างบนชั้นสอง มองอู๋กั๋วส้วงที่อยู่ตรงข้ามอย่างเงียบๆ และถามเบาๆ “คุณหาผมเจอได้อย่างไร?”

อู๋กั๋วส้วง หรือที่รู้จักกันในนามเทพพนันหกนิ้ว ครั้งที่แล้วหลินหยุนได้แสดงพลังของเขาในบ่อนคาสิโน เอาชนะหลี่เหยนกับเว่ยเทียนหมิงและคนอื่นๆ อู๋กั๋วส้วงเห็นพอดี

อู๋กั๋วส้วงต้องการผูกมิตร แต่ว่า หลินหยุนปฏิเสธอย่างไร้ความปราณี

อู๋กั๋วส้วงมองไปที่หลินหยุน และพูดด้วยรอยยิ้ม “ขอเพียงพยายามสอบถาม ก็สามารถหาที่อยู่อาศัยของคุณหลินได้ เพราะข้างหลังของผมยังมีผู้มีอิทธิพลในเว่ยเหอคอยหนุน คือท่านเส้!”

“คุณหาผมเพื่ออะไร?” หลินหยุนไม่ค่อยสนใจผู้มีอิทธิพลเหล่านี้ เขาแค่อยากรู้ว่าเทพพนันเหล่านี้ใช้ความพยายามอย่างมากเพื่อหาเขา ต้องการอะไรกันแน่?”

อู๋กั๋วส้วงรู้สึกได้ถึงความเบื่อหน่ายในน้ำเสียงของหลินหยุน และไม่กล้าที่จะอ้อมค้อม รีบพูดทันที “คืออย่างนี้คุณหลิน… …”

อันที่จริง เส้เทียนหัวผู้มีอิทธิพลในเว่ยเหอ ได้เดิมพันกับคุณชายอู๋ซวงหรือฉินอู๋ซวงแห่งฉินโจว เส้เทียนหัวกังวลว่าจะแพ้ ดังนั้นจึงให้อู๋กั๋วส้วงไปหาผู้ช่วย

“คุณก็เป็นเทพพนันหลิงหนานไม่ใช่เหรอ? ทำไมยังต้องไปหาคนอื่น?” หลินหยุนถามด้วยความแปลกใจ

อู๋กั๋วส้วงหน้าแดง และพูดอย่างเขินอาย “ไม่ขอปิดปังคุณหลิน ผมแพ้ไปแล้ว”

หลินหยุนเหลือบมองเล็กน้อย “ แม้แต่เทพพนันหลิงหนานยังแพ้ ดูเหมือนว่าทักษะการพนันของคุณชายอู่ซวงคนนี้คงร้ายกาจมาก”

อู๋กั๋วส้วงพูดว่า “ไม่ขอปิดปัง ท่านเส้ได้เชิญเทพพนันหวางสุ้นจากมณฑลเป่ยซิน เพื่อเตรียมเดิมพันครั้งใหญ่กับฉินอู๋ซวง แต่เพื่อกันเอาไว้ก่อน จึงหวังให้คุณหลินไปช่วยควบคุมอีกแรง!”

แต่เดิมหลินหยุนก็อยากไปดูๆเพื่อหาประสบการณ์ แต่เมื่อได้ยินว่าเส้เทียนหัวได้หาเทพพนันมาจากมณฑลเป่ยซิน หลินหยุนก็หัวเราะในใจ “กล้าเอาฉันไปเป็นตัวสำรองเหรอ!”

หลินหยุนหัวเราะเบาๆอย่างไม่แยแส “ไม่มีอารมณ์ คุณไปหาคนอื่นเถอะ!”

“ห้าล้าน!” อู๋กั๋วส้วงคิดไว้แล้วว่าหลินหยุนคงไม่ตกลงง่ายๆ และพูดพร้อมกับยื่นมือออกมา

“ขอเพียงให้หวางสุ้นชนะ คุณหลินไม่ต้องลงมือใดๆ ก็สามารถรับเงินรางวัลห้าล้าน”

“แน่นอน ถ้าต้องการให้คุณหลินลงมือ ก็จะได้รับค่าตอบแทนอีกต่างหาก!”

อู๋กั๋วส้วงคิดว่า คงไม่มีใครปฏิเสธเงื่อนไขนี้ได้ ไม่ต้องลงมือก็จะได้รับเงิน ดีขนาดนี้แล้วทำไมยังไม่รับ？

แต่ว่า หลินหยุนยังคงหัวเราะอย่างไม่แยแส “ไม่มีอารมณ์”

หลังจากพูดเสร็จ ก็ลุกขึ้นยืนและเตรียมตัวจากไป

อู๋กั๋วส้วงรู้สึกลำบากใจ นิ่งอึ้งไปชั่วขณะ ไม่คาดคิดว่าหลินหยุนจะปฏิเสธโชคลาภที่ได้มาอย่างง่ายดายเช่นนี้

“คุณหลินโปรดรอสักครู่!” เมื่อตั้งสติได้ อู๋กั๋วส้วงก็รีบลุกขึ้นและวิ่งไล่ตาม

“คุณหลินไม่จำเป็นต้องรีบปฏิเสธ นี่คือนามบัตรของผม หลังจากที่คุณหลินกลับไปแล้วก็คิดทบทวนดีๆ ถ้าคิดดีแล้ว ก็สามารถติดต่อผมได้ตลอดเวลา ค่าตอบแทนที่ผมตกลงไว้กับคุณหลินไม่มีการเปลี่ยนแปลงแน่นอน”

เมื่อเห็นท่าทางจริงจังของอู๋กั๋วส้วง เดิมทีหลินหยุนต้องการปฏิเสธ แต่ก็ยอมรับนามบัตรของเขา

“คุณหลินขอให้เดินทางปลอดภัย!” อู๋กั๋วส้วงพูดสุภาพมาก

หกโมงเย็น หลินหยุนกลับถึงบ้าน

ในระหว่างรับประทานอาหารค่ำ จู่ๆเซี่ยหยู่เวยก็พูดว่า “คุณพ่อ คุณแม่ พรุ่งนี้หนูไม่ไปคลินิกนะ เสี่ยวซีให้หนูไปดูการแข่งขันการเดิมพันกับเธอที่เมืองศตวรรษต้าฮัว ได้ยินมาว่าเส้เทียนหัวผู้มีอิทธิพลในเว่ยเหอและคุณชายอู๋ซวงในฉินโจวต่างก็มา”

โจวเฟินตาเหลือกใส่เซี่ยหยู่เวย และพูดว่า “เธอเป็นผู้หญิง ไปในสถานที่วุ่นวายแบบนั้นทำไม?” อยู่บ้านเป็นเพื่อนเสี่ยวหยุนดีกว่าไหม?”

เซี่ยเจี้ยนโก๋วางตะเกียบลง และพูดว่า “เป็นผู้หญิงแล้วทำไม ตอนนี้ผู้ชายและผู้หญิงเท่าเทียมกันแล้ว คุณควรละทิ้งความคิดสมัยโบราณเก่าๆแบบนั้น ฉันคิดว่าเป็นการดีที่จะไปพบเห็นสิ่งแปลกๆใหม่ๆ ไปเถอะ พ่อสนับสนุนลูก!”

โจวเฟินจ้องมองไปที่เซี่ยเจี้ยนโก๋และพูดว่า “ถ้าจะไปก็ได้ แต่ต้องให้เสี่ยวหยุนไปเป็นเพื่อน มิเช่นนั้นฉันไม่วางใจ”

เดินไปถึงบันได หลินหยุนหยิบนามบัตรที่อู๋กั๋วส้วงมอบให้

“ใคร?” เสียงอันเคร่งขรึมของอู๋กั๋วส้วงดังมาตามสายโทรศัพท์

หลินหยุนถาม “พรุ่งนี้การเดิมพันระหว่างเส้เทียนหัวและฉินอู๋ซวงแข่งขันที่เมืองศตวรรษต้าฮัวเหรอ?”

“คุณคือคุณหลิน!” เสียงของอู๋กั๋วส้วงเปลี่ยนเป็นเคารพทันที “ใช่แล้ว หลินโจวเป็นเขตของผู้มีอิทธิพลเจี่ยง ท่านเส้และคุณชายฉินไม่มีอิทธิพลตรงนั้นเลย และขนาดของหอเฟยชุ่ยเป็นบ่อนคาสิโนที่ใหญ่ที่สุดในหลิงหนาน ดังนั้นพวกเขาจึงเลือกหลินโจว”

“ฉันตกลงตามเงื่อนไขของคุณ พรุ่งนี้ฉันจะไปที่หอเฟยชุ่ยด้วยตัวเอง” หลินหยุนพูดเบาๆ

“เยี่ยมมาก ผมจะไปบอกท่านเส้เดี๋ยวนี้!” เสียงของอู๋กั๋วส้วงตื่นเต้น

… …

… …

เมืองศตวรรษต้าฮัว ที่ลานจอดรถชั้นใต้ดิน

หลี่เหล่ยเป็นเจ้าหน้าที่บริษัทรักษาความปลอดภัยของเมืองศตวรรษต้าฮัว ในวัยสามสิบต้นๆ เช้าตรู่วันนี้ ผู้จัดการบริษัทคนนี้ซึ่งปกติครึ่งเดือนยังไม่ค่อยเจอหน้า จู่ๆได้พาหัวหน้างานทั้งหกคนของเขา ปรากฏตัวที่ลานจอดรถชั้นใต้ดิน

“หัวหน้าจาง คุณไปเรียกสมาชิกในทีมมาไม่กี่คน วันนี้ไม่ว่ายังไงต้องเฝ้าช่องจอดรถบริเวณทางเข้าลิฟต์ให้ดีๆ! ถ้าหายไปแม้แต่ช่องเดียว พวกนายก็เตรียมถูกไล่ออก!” ผู้จัดการบริษัทใส่เสื้อเชิ้ตสีขาวพูดด้วยความจริงจังเคร่งขรึม

หัวหน้าจางที่มีร่างกายกำยำ เดินเข้ามาทางประตูหลัง ซึ่งเป็นคนที่มีหัวหน้าคอยหนุนหลัง และโดยปกติแล้วแม้แต่ผู้จัดการก็ยังต้องให้เกียรติเขา

แต่วันนี้ผู้จัดการถึงกับพูดอย่างแรง ทำให้หลี่เหล่ยที่อยู่ข้างๆได้ยินแล้วรู้สึกแปลกใจ

แต่สิ่งที่ทำให้หลี่เหล่ยประหลาดใจยิ่งกว่านั้นก็คือ โดยปกติหัวหน้าจางจะไม่ค่อยแยแสผู้จัดการคนนี้เลย แต่วันนี้กลับเชื่อฟังอย่างง่ายดาย และตบหน้าอกของเขาเพื่อยืนยัน

“ผู้จัดการไม่ต้องห่วง ถ้าวันนี้มีที่จอดรถหายไปหนึ่งช่อง ไม่ต้องให้คุณพูดหรอก ผมจะเก็บข้าวของแล้วไสหัวไปเอง!”