จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 738

โจวเฟินประหลาดใจ “มันเป็นเรื่องตั้งแต่เมื่อไหร่? ทำไมฉันไม่เคยได้ยินเธอพูดถึงเรื่องนี้”

“ว่าแต่ว่า พ่อแม่แท้ๆของเธอคือใคร? เธอหาพวกเขาเจอได้อย่างไร? ตอนนี้มีนักต้มตุ๋นมากมาย เธออย่าถูกหลอกล่ะ”

หลินหยุนพูดว่า “พ่อของผมชื่อหลินตงหัว และแม่ชื่อหวางซูเฟิน เป็นประธานของบริษัทตงหวางกรุ๊ป”

“รู้จักพ่อแม่ผ่านน้าหรันซึ่งเป็นคนเลี้ยงเด็กในตอนนั้น และหลักฐานก็เพียงพอ น้าเฟินวางใจได้

“ประธานบริษัทตงหวางกรุ๊ป คิดไม่ถึงว่าว่าพ่อแม่ของเธอ จะมีภูมิหลังที่ดี!” โจวเฟินรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย

“ในเมื่อล้วนแต่เป็นคนมีฐานะดี คงไม่หลอกเธอหรอก ถ้างั้นฉันก็วางใจ”

นอกประตู หลังจากที่เซี่ยหยู่เวยได้ยิน ก็ยิ่งเสียใจมากขึ้น

“คิดไม่ถึงจริงๆ ที่แท้เขาไม่ใช่เด็กกำพร้า แต่เป็นทายาทเศรษฐีรุ่นที่สอง!”

“ตลกสิ้นดี สวรรค์ส่งทายาทเศรษฐีรุ่นที่สองมาอยู่ข้างกาย แต่ฉันกับทอดทิ้งเขาไป!”

โจวเฟินมองไปที่หลินหยุน ด้วยท่าทางลำบากใจ และรู้สึกเสียใจ และเศร้าใจเล็กน้อย “เสี่ยวหยุน เธอพบพ่อแม่แท้ๆของเธอแล้ว ต่อไปก็คงไม่กลับมาที่บ้านตระกูลเซี่ยแล้วใช่ไหม?”

หลินหยุนยิ้มและพูดว่า “ผมไม่ได้ไปหาพวกเขา ผมมีธุระส่วนตัวที่ต้องทำ ถ้าคุณมีเรื่องอะไร ก็โทรหาผม ผมจะรีบกลับมาทันที”

“ถ้าเป็นเช่นนี้!” โจวเฟินยังคงไม่สามารถยอมรับการจากไปของหลินหยุนได้ มีสีหน้าเศร้าสร้อย

“แล้วเธอกับหยู่เวย ไม่มีความหวังแล้วจริงๆเหรอ?” โจวเฟินถามอีกครั้ง

นอกประตู หัวใจของเซี่ยหยู่เวย ตื่นเต้นขึ้นอีกครั้ง

เสียงอันไร้ความรู้สึกของหลินหยุน แว่วมาจากห้อง “ไม่มีครับ”

“ความรู้สึกที่ผมมีต่อเธอ ได้ตัดใจไปนานแล้ว”

“ความรู้สึกที่ผมมีต่อเธอ ได้ตัดใจไปนานแล้ว……ความรู้สึกที่ผมมีต่อเธอ ได้ตัดใจไปนานแล้ว……ได้ตัดใจไปนานแล้ว……”

ประโยคนี้ เหมือนกับคำสาปที่รุนแรง ข้างหูเซี่ยหยู่เวย ก้องอยู่ในหูตลอดเวลา

ฉึดๆๆ!

เซี่ยหยู่เวยถอยหลังไปสองสามก้าว ร่างโซเซ ต้องจับผนังบ้านไว้ ถึงยืนอย่างมั่นคงได้

ประโยคนี้สำหรับเธอ เป็นข่าวร้ายอย่างไม่ต้องสงสัย

“ตัดใจ? หึหึ ตัดใจแล้ว……”

ในห้อง โจวเฟินลุกขึ้นยืนอย่างจนปัญญา ด้วยความเสียใจ

“เอาล่ะ ในเมื่อเธอมีความมุ่งมั่น ฉันพูดมากกว่านี้ก็ไม่ดี ต่อจากนี้ไปเธออยู่ข้างนอกคนเดียว จะต้องระมัดระวังทุกเรื่อง เวลามีอะไร อย่าหุนหันพลันแล่นเกินไป!” โจวเฟินตักเตือน

“ผมจะจำไว้ครับ” หลินหยุนพยักหน้าอย่างจริงจัง

“โอเค เธอไปพักผ่อนเถอะ! ฉันไปแล้ว” โจวเฟินพูดจบ ก็เดินไปที่ประตู

“ผมไปส่ง” หลินหยุนก้าวไปข้างหน้า และพยุงโจวเฟิน

“ไม่ต้องแล้ว เธอพักผ่อนเถอะ! ฉันยังไม่ถึงขั้นเดินไม่ไหว ถึงเวลานั้นจริงๆแล้ว หวังว่าเธอจะมาช่วยพยุงฉัน!” โจวเฟินยิ้ม

“แน่นอนครับ” หลินหยุนเปิดประตูให้โจวเฟิน และยืนอยู่ที่ประตู ไม่ได้ส่งโจวเฟินออกไป

เขารู้ว่า เซี่ยหยู่เวยอยู่ข้างนอก เพื่อไม่ให้เธออับอาย หลินหยุนไม่อยากเผชิญหน้ากับเธอ

เมื่อมองไปนอกประตูที่มืดมิด ดวงตาทั้งคู่ของหลินหยุนมีแววลึกซึ้ง เป็นเวลานานยังไม่ขยับ

“ตระกูลเซี่ย ผลกรรมระหว่างพวกเรา สิ้นสุดกันแล้ว!”

นอกห้องของหลินหยุน เซี่ยหยู่เวยเดินออกจากความมืด

เมื่อโจวเฟินเห็นเธอ ก็ถอนหายใจ “แม่ทำเต็มที่แล้ว คำพูดที่เสี่ยวหยุนพูดเธอน่าจะได้ยินหมดแล้ว”

“ตอนนี้เขาได้พบพ่อแม่แท้ๆของตัวเอง และมีคนที่ตัวเองชอบแล้ว แม้ว่าฉันจะอยากให้ลูกอยู่กับเขา แต่ตอนนี้ฉันก็ทำอะไรไม่ได้แล้ว”

เซี่ยหยู่เวยพูดอย่างเคร่งขรึม “หนูรู้ว่าแม่พยายามเต็มที่แล้ว ขอบคุณท่านมากค่ะ”

“เด็กโง่ กับแม่ยังต้องขอบคุณอีกเหรอ ทั้งหมดนี้ บางทีอาจเป็นโชคชะตา! บางครั้งโชคชะตากำหนดไว้จะได้สิ่งของนั้นมันก็จะได้ แต่ถ้าโชคชะตากำหนดไว้แล้วว่าไม่ได้ฝืนกันไปก็ไร้ประโยชน์” โจวเฟินถอนหายใจ

เซี่ยหยู่เวยยกมุมปาก “โชคชะตาเหรอ?”

“คุณแม่ พวกเราไปกันเถอะ!”