จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 793

หลินหยุนมองไปยังเหยียนเทียนเหาที่กำลังคุกเข่าอยู่เบื้องหน้า และพูดขึ้นว่า: “นายเป็นถึงปรมาจารย์บู๊ กลับกล้าที่จะมาก่อความวุ่นวายบนโลกมโนธรรม ช่างสมควรตาย! ”

เหยียนเทียนเหาตกใจจนถึงกับทรุดตัวลง นั่งลงไปบนพื้น

ถ้าหากหลินหยุนต้องการที่จะฆ่าเขา เขาก็จะต้องตายสถานเดียว แม้แต่จะคิดหลบหนีก็ยังไม่กล้า

เพราะว่า ไม่มีทางที่จะหนีรอดไปได้

แต่ว่า เหยียนเทียนเหาอยู่ดี ๆ ก็เหมือนคิดได้ถึงตัวช่วยที่จะทำให้เขารอดชีวิตแล้ว ท่าทางตื่นตกใจ และมองไปยังหลินหยุน

“ปรมาจารย์หลิน ที่ฉันทำแบบนี้ ที่จริงแล้วมีคนบังคับสั่งให้ทำ ได้โปรดไว้ชีวิตฉันด้วยเถอะ ฉันจะบอกให้ท่านทราบว่าผู้ที่บังคับให้ลงมือกระทำนั้นเป็นใคร! ”

หลินหยุนมองไปที่เขา ด้วยสีหน้าท่าทางที่ไร้อารมณ์ไร้ความรู้สึก: “พูดออกมา แล้วจะไว้ชีวิตของนาย! ”

เหยียนเทียนเหาเบาใจลงได้บ้าง: “ฉันได้รับคำสั่งมาจากบริษัท ยามาโนะ กรุ๊ปของญี่ปุ่น”

“พวกเขาได้ให้ค่าตอบแทนที่สูงมากกับฉัน รวมถึงวิธีการฝึกฝนวิชานินจา เพื่อให้ฉันคิดหาวิธีนำสิทธิการเป็นตัวแทนจำหน่ายน้ำแห่งชีวิตของตระกูลฉินมาให้ได้”

หลินหยุนเกิดเจตนาสังหารขึ้นในใจ: “ที่แท้ก็เป็นอย่างนี้นี่เอง! ”

“ตอนแรกไปหาคุณแม่เพื่อบีบบังคับเอาผลประโยชน์ จากนั้นก็มาก่อความวุ่นวายให้กับตระกูลฉิน”

“บริษัท ยามาโนะ กรุ๊ปนี้ อยากตายนักหรือไง! ”

หลินหยุนมองไปที่เหยียนเทียนเหา และถามขึ้นว่า: “ยังมีอะไรที่จะสารภาพอีกไหม? ”

เหยียนเทียนเหารีบส่ายศีรษะ: “ไม่มีแล้ว”

“ตกลง” หลินหยุนพลันใช้ฝ่ามือตบไปที่ตันเถียนของเหยียนเทียนเหา

ฟุบ!

เหยียนเทียนเหาไม่ทันได้ป้องกัน จึงถูกตบจนกระอักเลือดออกมา

“ปรมาจารย์หลิน ทำไมท่านถึงไม่รักษาคำพูด! ” เหยียนเทียนเหาพูดขึ้นอย่างตกใจและโมโห

หลินหยุนพูดขึ้นว่า: “ฉันบอกแล้วว่าจะไว้ชีวิตนาย ดังนั้น พลังฝ่ามือนี้เพียงแค่ทำลายพลังการบำเพ็ญของนายเท่านั้น”

“นายเป็นถึงปรมาจารย์บู๊ของจีน กลับกระทำเรื่องให้กับญี่ปุ่น หรือว่านายลืมไปแล้วว่าในตอนนั้นญี่ปุ่นได้เคยทำกรรมที่ชั่วร้ายอะไรให้กับประเทศจีนบ้าง! ”

ได้ยินว่าเหยียนเทียนเหารับคำสั่งมาจากญี่ปุ่น แม้แต่พ่อของเหยียนเสวเหวิน รวมถึงผู้คนในฝั่งของตระกูลเหยียน ต่างก็พากันมองไปยังเหยียนเทียนเหาด้วยสีหน้าท่าทางที่รังเกียจ

ในตอนนั้นญี่ปุ่นได้ก่อกรรมทำเข็ญกับจีนเอาไว้อย่างมาก เพียงแค่เป็นคนจีนที่มีมโนธรรมอยู่บ้าง ก็คงไม่มีทางที่จะร่วมมือกันกระทำความชั่วอย่างแน่นอน

เหยียนเทียนเหาหน้าแดงก่ำ สำนึกในความผิดและพูดขึ้นว่า: “ในตอนนั้น ฉันหลงผิดไป โลภอยากได้วิธีการฝึกฝนวิชานินจา ฉันผิดไปแล้ว และละอายใจต่อคนรุ่นก่อนที่เสียสละชีวิตปกป้องประเทศจีน! ”

หลินหยุนพูดขึ้นอย่างเย็นชา: “แล้วที่ฉันทำลายวิชาการบำเพ็ญของนายนั้น นายจะยอมรับมันได้ไหม? ”

เหยียนเทียนเหาก้มหน้าลง ใบหน้าแสดงอาการเจ็บปวดใจขึ้นแวบหนึ่ง

ทว่า เมื่อเขาเงยหน้าขึ้นมาอีกครั้งนั้น กลับมีท่าทางที่เด็ดเดี่ยว

“ฉันยอมรับได้! ”

“ปรมาจารย์หลินสั่งสอนได้ถูกต้อง จากนี้ต่อไป ฉันจะแก้ไขปรับปรุงตนเองเสียใหม่! ”

สายตาของหลินหยุน ได้ละจากร่างของเหยียนเทียนเหา แล้วกวาดสายตามองไปที่พ่อของเหยียนเสวเหวิน

พ่อของเหยียนเสวเหวิน ตกใจขึ้นทันที ก้มศีรษะลงและพูดว่า: “ปรมาจารย์หลิน ฉันทำผิดไปแล้ว ฉัน ฉัน ฉันยอมรับผิดและคุกเข่าให้กับท่านแล้ว! ”

พ่อของเหยียนเสวเหวินหวาดกลัวขึ้นมาจริง ๆ แล้ว ขนาดเหยียนเทียนเหายังต้องคุกเข่าร้องขอความเมตตา และยังถูกหลินหยุนทำลายวิชาการบำเพ็ญ

ถ้าอย่างนั้นการที่เขากระทำการล่วงเกินหลินหยุนมานักต่อนัก ครั้งนี้ก็ยังอาศัยว่ามีเหยียนเทียนเหาเป็นที่พึ่ง จึงได้ลบหลู่ดูหมิ่นหลินหยุนอย่างรุนแรง แล้วหลินหยุนจะปล่อยเขาไปง่าย ๆ ได้อย่างไรกัน?

ดังนั้น พ่อของเหยียนเสวเหวิน จึงได้ยอมคุกเข่าลงโดยทันที

แต่ว่า หลินหยุนไม่ได้สนใจอะไรเขาเลย หันหลังแล้วเดินไปยังด้านหน้าพ่อของฉินโส่ว และพูดขึ้นว่า: “ที่เหลือนี้ ปล่อยให้คุณเป็นคนจัดการ”

“ตกลง! ” พ่อของฉินโส่วโค้งคำนับและตอบรับ ด้วยท่าทางที่นอบน้อมอย่างที่สุด

หลินหยุนมองไปที่ฉินโส่ว ยิ้มและพูดว่า: “ในเมื่อเป็นพี่น้องกัน ต่อไปก็คิดซะว่ามีสุขร่วมสุข มีทุกข์ร่วมทุกข์”

“เหมือนกับเรื่องที่เกิดขึ้นในวันนี้ ต่อไปอย่าได้เกิดขึ้นอีก”

ฉินโส่วหน้าแดง โค้งตัวและตอบว่า: “ฉันรับรอง ต่อไปจะไม่เกิดขึ้นอีกแล้ว”

“ที่เหลืออยู่พวกนายก็จัดการเอาเองแล้วกัน ฉันมีเรื่องที่จะต้องรีบไปก่อนแล้ว” พูดจบ หลินหยุนก็หันหลังแล้วเดินจากไป

จางซือจู่รีบลุกยืนขึ้นทันที และตะโกนเสียงดัง: “หลินหยุน นายจะไปทำอะไร? ”

หลินหยุนไม่ได้หยุดฝีเท้าลง โดยได้เดินออกไปจากห้องโถงแล้ว

บริษัท ยามาโนะ กรุ๊ปยังคงไม่ล้มเลิกความคิดที่จะครอบครองน้ำแห่งชีวิต หลินหยุนเองก็คงไม่สามารถที่จะนั่งรอให้เกิดปัญหาอยู่อย่างนี้ได้

เขาจะต้องไปที่บริษัท ยามาโนะ กรุ๊ปสักครั้ง

จางซือจู่บ่นพึมพำอย่างไม่พอใจ: “ไอ้หลินหยุนนี้ก็จริง ๆ เลย เวลานี้ไม่ใช่ว่าควรที่จะดื่มด่ำกับผลของชัยชนะไม่ใช่เหรอ? ”

“ให้ทุกคนมองมาที่พวกเราด้วยสายตาที่เลื่อมใส มันไม่ดีหรืออย่างไร? แต่เขาดันที่จะจากไปแล้ว! ”

“ช่างเถอะช่างเถอะ พวกเราก็ไปกันเถอะ! ”

ฉินโส่วพูดขึ้นว่า: “หลินหยุนมีเรื่องด่วนจึงต้องรีบไปก่อน ส่วนพวกนายจะต้องรีบร้อนไปทำไมกัน? ”

“อยู่ที่นี่ก่อน รอให้ฉันจัดการเรื่องที่เหลือเสร็จแล้ว ก็จะกลับไปมหาวิทยาลัยพร้อมกันกับพวกนาย”