จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 83

บทที่ 82 อำนาจบารมีของหลินหยุน

ทรัพย์สินครึ่งหนึ่งอา...!

ครั้งนี้เจียงจงโยวหาเงินเข้ากระเป๋าไม่ได้แม้แต่นิดเดียว แต่กลับต้องถูกชดเชยด้วยทรัพย์สินครึ่งหนึ่งของตน จิตใจคิดอยากจะตายอยู่แล้ว! แต่ว่า ถ้าหากไม่ยอมสละทรัพย์สินครึ่งหนึ่งส่วนนี้ให้ โดยเมื่อคำนึงถึงวิธีการสังหารปรมาจารย์หยางโดยการใช้เปลวเพลิงเผาไหม้อย่างทรมานของหลินหยุนเมื่อครู่นี้แล้ว คิดว่าเขาก็คงไม่น่าที่จะมีชีวิตรอดอยู่ต่อไปได้

ยอมสละทรัพย์สินครึ่งหนึ่ง ยังดีกว่าที่จะสละทิ้งชีวิตไป

มีชีวิตอยู่ ยังมีทรัพย์สินเหลืออีกครึ่งหนึ่งที่สามารถใช้จ่ายอย่างฟุ่มเฟือยได้ ถือเป็นทรัพย์สมบัติที่ชีวิตคนธรรมดาทั่วไปไม่กล้าแม้แต่จะคิดครอบครอง

“ข้าจะรีบกลับไปจัดแจงทรัพย์สินเดี๋ยวนี้ หลังจากนั้นจะแบ่งแยกทรัพย์สินครึ่งหนึ่งออกมา และส่งมอบให้กับปรมาจารย์! ”

เจียงจงโยวกล่าวอย่างเคารพ

หลินหยุนยืนเอามือไขว้หลัง พูดตอบกลับว่า“รีบไปเถอะ! ”

“ขอบคุณปรมาจารย์เป็นอย่างมาก ข้าน้อยขอตัวลาไปก่อน! ” เจียงจงโยวเหมือนได้รับการอภัยโทษ ย่อตัวลง แล้วค่อย ๆ เดินทีละก้าวทีละก้าวออกไป

“คุณท่านหลิน ไม่ควรที่จะปล่อยตัวเขาไปแบบนี้! ” หูเต๋อลี่รีบพูดเตือนขึ้น

หลินหยุนมองไปที่เขา พูดว่า“แล้วท่านคิดว่าควรจะทำอย่างไร? ”

หูเต๋อลี่พูดว่า“เขาเกือบที่จะหลอกลวงให้พวกเราซื้อสิ่งของที่คนตายใช้ และเกือบที่จะทำร้ายพวกเราจนเสียชีวิต เขาจำเป็นต้องทำการชดเชยให้กับพวกเราก่อน จึงจะสามารถปล่อยเขาไปได้! ”

เจี่ยงสงก็พูดขึ้นว่า“พูดถูกแล้ว แม้ว่าพวกเราจะได้รับการช่วยเหลือจากคุณท่านหลินแล้ว แต่เจียงจงโยวจะต้องชดเชยค่าปลอบขวัญให้กับพวกเราด้วยเช่นกัน! ”

หลินหยุนพยักหน้า พูดอย่างจริงจังว่า“พูดได้ไม่มีผิด หากว่าพวกท่านไม่กล่าวเตือน ข้าเองก็เกือบลืมไปเช่นกัน”

ผู้มีอิทธิพลอำนาจทั้งหลายมองไปยังหลินหยุนด้วยความสงสัย ไม่เข้าใจว่าเขาลืมอะไรไป

ทันใดนั้นหลินหยุนก็มองไปที่หูเต๋อลี่แล้วถามว่า“ท่านคิดว่าครั้งนี้ที่เจียงจงโยวเกือบที่จะทำร้ายท่านจนเสียชีวิต แล้วชีวิตของท่านมีมูลค่าเท่าไหร่กัน? ”

หูเต๋อลี่นึกว่าหลินหยุนยินยอมที่จะให้เจียงจงโยวชดเชยจริง ๆ ก็ตื่นเต้นดีใจ พูดเสียงดังว่า“ชีวิตของข้านี่ประเมินมูลค่ามิได้! ”

หลินหยุนพยักหน้า แล้วถามไปที่เจี่ยงสง ว่า“แล้วท่านล่ะ? ”

เจี่ยงสงยิ้มแหะแหะแล้วพูดว่า“คุณท่านหลินพูดขบขันไปได้ ชีวิตก็มีเพียงชีวิตเดียว ไม่สามารถที่จะนำเงินทองมาเป็นสิ่งประเมินมูลค่า นอกจากนี้ ข้าก็ไม่ได้ขาดแคลนเงินทอง แน่นอนว่าชีวิตนี้ประเมินมูลค่ามิได้! ”

หลินหยุนพูดอย่างจริงจังว่า“ข้าเข้าใจแล้ว”

เจี่ยงสงกับหูเต๋อลี่ดีใจกันยกใหญ่ รอคอยหลินหยุนไปเรียกร้องค่าชดเชยจากเจียงจงโยว

แต่ว่า ทันใดนั้นหลินหยุนก็กวาดสายตามองไปยังพวกเขา แล้วพูดว่า“เมื่อครู่นี้ข้าช่วยชีวิตพวกท่านออกมาจากเงื้อมมือของผู้ฝึกปราณพิฆาต ในเมื่อพวกท่านพูดกันว่าชีวิตประเมินมูลค่ามิได้ ถ้าอย่างนั้นข้าก็ไม่ต้องการอะไรมาก พวกท่านให้เงินข้าคนละหนึ่งร้อยล้าน นับเป็นเงินค่าตอบแทนที่ข้าได้ช่วยเหลือชีวิตพวกท่านเอาไว้”

หูเต๋อลี่และเจี่ยงสงตัวแข็งทื่อทันที!

เจี่ยงสงรู้สึกว่าตนเองกับหลินหยุนค่อนข้างที่จะสนิทสนมกัน พูดขึ้นพร้อมกับรอยยิ้มที่เก้อเขิน“คุณท่านหลิน ท่านอย่าได้มาพูดเล่นตลกอะไรกับพวกเราเลย......”

เจี่ยงสงยังไม่ทันได้พูดจบ กลับถูกหลินหยุนตะโกนใส่ว่า“ท่านคิดว่าข้าเหมือนกำลังล้อเล่นกับพวกท่านงั้นเหรอ? ”

“คนละหนึ่งร้อยล้าน หรือว่าจะเอาชีวิตของพวกท่านมาให้ข้า ในสองข้อนี้เลือกมาหนึ่งข้อ ให้เวลาพวกท่านพิจารณาหนึ่งนาที! ” น้ำเสียงของหลินหยุนแสดงออกถึงความแน่วแน่อย่างไม่ต้องสงสัย

เจี่ยงสงอ้าปากค้างอยู่ครึ่งหนึ่ง ตะลึงอยู่ไม่กี่วินาทีจึงมีสติกลับคืนมา

พวกเขาเพิ่งจะรู้สึกตัวได้ว่า หลินหยุนสามารถใช้ไฟเผาไหม้ปรมาจารย์หยางจนตาย โดยไม่ขมวดคิ้วแม้แต่น้อย แล้วจะมาให้ความสำคัญกับชีวิตของพวกเขาด้วยทำไมกัน?

นอกจากนี้พวกเขาก็ไม่สนิทสนมกับหลินหยุน ยิ่งไม่ต้องพูดถึงว่ามีความสัมพันธ์ฉันมิตรอะไร หลินหยุนไม่จำเป็นต้องช่วยชีวิตพวกเขาก็ได้!

หวางจื้อเหอหัวเราะอย่างข่มขืน ถอนหายใจแล้วพูดว่า“โลภมากลาภหาย” บนโลกนี้ไม่มีอะไรที่ได้มาแบบฟรี ๆ อย่างแน่นอน

พูดจบ หวางจื้อเหอมองไปที่หูเต๋อลี่ด้วยความเหยียดหยาม ถ้าหากไม่ใช่เขาที่ต้องการไปเรียกร้องค่าชดเชยจากเจียงจงโยวแล้ว หลินหยุนก็จะไม่เรียกร้องขอค่าช่วยเหลือชีวิตจากเขาเช่นกัน

ปรมาจารย์หยางถูกหลินหยุนฆ่าตาย ถ้าหากต้องการค่าชดเชยก็จะมีเพียงหลินหยุนคนเดียวที่สามารถเรียกร้องได้ แล้วหูเต๋อลี่ไปยุ่งเกี่ยวกับเรื่องนี้ทำไมกัน?

ตอนนี้กลับกลายเป็นว่า เงินค่าชดเชยแม้แต่หนึ่งเฟินก็ไม่ได้รับ แต่กลับต้องมาจ่ายชดเชยกันอีกคนละหนึ่งร้อยล้าน

“คุณท่านหลิน หนึ่งร้อยล้านสามารถซื้อชีวิตของข้าได้ ถือเป็นข้อตกลงที่ดี กลับไปบ้านแล้วข้าจะสั่งให้คนนำเงินมามอบให้กับคุณท่านหลิน! ” หวางจื้อเหอพูดด้วยรอยยิ้ม

“คุณท่านอาวุโสหวาง! ” หูเต๋อลี่เรียกด้วยความไม่ค่อยพอใจ