จักรพรรดิเชียนตกสวรรค์ นิยาย บท 88

บทที่ 87 การเสวนาวิชาทางการแพทย์

เส้เทียนหัวลุกยืนขึ้นอย่างกร้าวแกร่ง ตะโกนด้วยท่าทางตื่นเต้น“ยอดเยี่ยม! ”

ฉินอู๋ชีมือกุมที่หน้าอก ลุกยืนขึ้นจากพื้น แล้วมองอย่างตะลึงไปที่ซูจื่อเหลียง

“นายมีพลังยุทธ์เพียงแค่ระดับแดนพรสวรรค์เท่านั้น แต่ทำไมถึงแข็งแกร่งกว่าขั้นพรสวรรค์สูงสุดเสียอีก? ”

ซูจื่อเหลียงมองไปที่เขา ยิ้มด้วยท่าทางเหยียดหยามแล้วพูดว่า“นายมีหูตาคับแคบเป็นแค่กบในกะลา ความสามารถของอาจารย์ของข้านั้น นายไม่มีทางที่จะจินตนาการออกได้อย่างแน่นอน! ”

วิทยายุทธ์ของซูจื่อเหลียงนั้นหลินหยุนได้ดัดแปลงมาจากวิชาการบำเพ็ญเซียน จะแข็งแกร่งมาก กว่าวิชาของโลกบู๊เป็นร้อยเท่า ดังนั้นระดับขั้นพรสวรรค์ชั้นสูงของซูจื่อเหลียง เกือบจะเทียบเท่ากับขั้นพรสวรรค์สูงสุดของโลกบู๊

หลินหยุนพูดกับซูจื่อเหลียงว่า“กลับเข้ามาได้แล้ว! ”

“ตกลง! ” ซูจื่อเหลียงกลับตัวอย่างเคารพ ไปยืนอยู่ด้านข้างของหลินหยุน

หลินหยุนค่อย ๆ ยืนขึ้น มองไปที่เส้เทียนหัว พูดว่า“อย่าลืมนะกับข้อตกลงค่าตอบแทนของข้า”

เส้เทียนหัวพูดอย่างเคารพทันทีว่า“ปรมาจารย์หลินวางไว้ได้ ที่ตกลงไว้เรื่องค่าตอบแทนของท่านข้าไม่กล้าลืมอย่างแน่นอน! ”

ล้อเล่นกันไปได้ ซูจื่อเหลียงเก่งกาจขนาดนี้แล้ว ถ้าอย่างนั้นผู้ที่เป็นอาจารย์ของซูจื่อเหลียง พลังยุทธ์ของหลินหยุนคงจะแข็งแกร่งกว่าซูจื่อเหลียงอย่างแน่นอน!

ผู้ที่เก่งกาจขนาดนี้เส้เทียนหัวกล้าที่จะล่วงเกินได้อย่างไร? แม้แต่การเรียกขานหลินหยุนนั้นเส้เทียนหัวเอง ก็เปลี่ยนจากคุณท่านหลินเป็นปรมาจารย์หลินแล้ว

หลินหยุนมองไปที่ซูจื่อเหลียง พูดว่า“ไปกันเถอะ! ”

“ตกลง! ” ตอนนี้ซูจื่อเหลียงเลื่อมใสเคารพหลินหยุนอย่างมากที่สุด หลินหยุนพูดอะไร เขาไม่กล้าที่จะปฏิเสธแม้แต่น้อย

หลินหยุนลุกขึ้นเตรียมที่จะเดินจากไป หลิ่วเฉิงเฟิงที่อยู่ด้านข้างที่หวาดกลัวจนทำอะไรไม่ถูก รีบเดินเข้ามาหา โค้งคำนับอย่างเคารพให้กับหลินหยุน“ผู้อาวุโส ตอนแรกผู้น้อยมีตาหามีแววไม่ ได้ล่วงเกินท่านผู้อาวุโส หวังว่าผู้อาวุโสจะอภัยยกโทษให้! ”

หลินหยุนกวาดสายตามองไปที่เขา พูดด้วยน้ำเสียงธรรมดาว่า“ข้าไม่เคยสนใจในตัวท่านเลย จะยกโทษให้อภัยกันในเรื่องใด? ”

“ไปกันเถอะ! ”

หลินหยุนพูดจบ ก็พาซูจื่อเหลียงเดินจากไป

ขณะที่ซูจื่อเหลียงเดินผ่านด้านข้างหลิ่วเฉิงเฟิง ก็ยิ้มเย้ยหยันให้กับหลิ่วเฉิงเฟิง

หลิ่วเฉิงเฟิงมองภาพการเดินจากไปของหลินหยุนอย่างุนงง มีรอยยิ้มอันขมขื่นอยู่บนใบหน้า

“เขาพูดถึงนักบู๊พรสวรรค์ ต้องการเมื่อไหร่ก็ได้เมื่อนั้น”

“ข้าหัวเราะเยาะเขาว่าโง่เขลาเบาปัญญา”

“ที่จริงแล้ว ตัวข้าเองที่โง่เขลาเป็นที่สุด ด้านหน้าของตนนั้นอาจจะผู้มีชื่อเสียงเป็นถึงปรมาจารย์ขั้นสูงสุด แต่คิดไม่ถึงว่าตนเองจะมองแยกแยะไม่ออก กลับยังไปหัวเราะเยาะเย้ยเขาอีกด้วย! ”

“ลูกศิษย์ของเขาพูดได้อย่างไม่มีผิดว่า ข้าคือกบในกะลาเสียจริง! ”

เมื่อคิดถึงตอนที่เยาะเย้ยว่าหลินหยุนเป็นเพียงแค่คนธรรมดา หลิ่วเฉิงเฟิงก็รู้สึกว่าใบหน้าตนเองด้านชาแสบร้อนไปหมด อยากจะหาที่มุดหัวเข้าไปหลบซ่อนตัว

เมื่อครู่เขาทำเป็นโอ้อวดต่อหน้าหลินหยุน หลินหยุนกลับเงียบไม่เอ่ยปากพูดอะไร เขาคิดว่าหลินหยุนหวาดกลัวเข้าให้แล้ว แต่แท้ที่จริงหลินหยุนกลับไม่ได้ใส่ใจอะไรในตัวเขาเลยด้วยซ้ำ

เขาเปรียบได้กับตัวตลก ที่อยู่ต่อหน้าผู้ที่ยิ่งใหญ่ คุยโม้โอ้อวด ยกตนข่มท่าน!

“ข้ากลายเป็นตัวตลกที่น่าขันที่สุดจริง ๆ !” หลิ่วเฉิงเฟิงยิ้มอย่างขมขื่น สีหน้าเศร้าซึม ค่อย ๆ เดินจากไปจากศาลา

“ปรมาจารย์หลิ่ว......” เดิมทีเส้เทียนหัวต้องการที่จะปลอบใจหลิ่วเฉิงเฟิงบ้างเล็กน้อย แต่ว่าเมื่อเห็นหลินหยุนกับซูจื่อเหลียงนั่งเรือจากไปแล้ว จึงรีบตะโกนไปว่า“ปรมาจารย์หลินรอก่อน ข้าจะสั่งให้คนไปส่งท่าน! ”

บุคคลอย่างหลินหยุนนี้ เส้เทียนหัวตัดสินใจอย่างแน่วแน่ว่าจะไม่ปล่อยให้พลาดการสานสัมพันธ์ไปได้อย่างเด็ดขาด

ผู้มีอิทธิพลอำนาจประจำเมืองแล้วยังไง? นักบู๊แห่งตระกูลฉินคนไหนก็ตามเขาก็สามารถจัดการให้พ่ายแพ้ยับเยินกลับไปหมด ผู้ที่เก่งกาจอย่างหลินหยุนนี้คือบุคคลผู้ยิ่งใหญ่อย่างแท้จริง!

ถ้าหากเขาต้องการเงินทองและอำนาจ เพียงแค่เขาต้องการมัน ก็สามารถมีครอบครองได้มากกว่าตนเองทุกเมื่อ!

คนตระกูลฉินเข้าไปประคองฉินอู๋ชี ฉินอู๋ชีมองไปที่หลินหยุนที่ยืนอยู่โดดเดี่ยวบริเวณหัวเรือ เอามือสองข้างไขว่หลัง ด้วยสีหน้าเคร่งเครียด

“คนผู้นี้เกรงว่าพลังยุทธ์ของเขาจะถึงขั้นสูงสุดแล้ว ตระกูลฉินของพวกเรานอกจากเจ้าบ้านแล้ว เกรงว่าจะไม่มีใครสามารถเอาชนะเขาได้! ”

“รีบกลับไปรายงานให้กับเจ้าบ้านทราบให้เร็วที่สุด! ”

เส้เทียนหัวได้เรียกรถให้ไปรับหลินหยุนกับซูจื่อเหลียงพาส่งกลับมาที่หลินโจว

หลินหยุนกำชับซูจื่อเหลียง“ประสิทธิภาพของยาปฐมภูมินายยังไม่ได้ดูดซึมอย่างสมบูรณ์ดี และตอนนี้ก็ผ่านการต่อสู้จริงมาแล้ว ซึ่งเป็นประโยชน์อย่างมากต่อการฝึกฝนของนาย นายรีบกลับไป ฝึกฝนบำเพ็ญอีกสามวัน”